Geplaatst op

Op controle

Het is nu drie maand geleden dat ons pa nog bij zijn dokters is langsgeweest, een controle drong zich op. Enfin, niet dat ik het op zich zo nodig vond, ons pa is gewoon bijzonder goed momenteel, maar dat ligt sowieso op voorhand vast.

Dokter De Meulemeester, zijn neurologe, was zeer positief: hij is er zeker niet op achteruit gegaan, zijn stappen is goed, zijn parkinson is stabiel, enfin, alles is zoals het hoort. Voor haar is alles oké.

Aangezien het veel vlotter ging dan verwacht, hadden we een drie kwartier voordat we bij de volgende dokter moesten zijn, en dus gingen we op ’t gemak beneden een koffie drinken en een taartje eten. Ha ja, het nuttige aan het aangename paren, toch?

Helaas moesten we toen bijna een uur wachten, wat eigenlijk niet vaak voorkomt bij dr. Cousaert. Maar bon, ook zij was zeer positief: ons pa houdt zich tegenwoordig bijzonder goed aan zijn medicatie – wat hij vroeger dus niet deed – en dat werpt zijn vruchten af. Eigenlijk is hij zelfs beter dan een jaar geleden: veel stabieler en dus ook een veel aangenamere mens.

Er wordt dus ook niks aan zijn medicatie veranderd, en we moeten pas over een half jaar opnieuw op controle.

Ge hebt er geen gedacht van hoe gelukkig ik hiervan word!

Geplaatst op

Nog eens Eeklo

Ons pa zijn ene hoorapparaat was vorige week uitgevallen. Vreemd, want nog maar net hersteld, maar bon. Hij had verschillende batterijtjes geprobeerd, maar helaas.

Bon, wij dus vandaag nog maar eens naar Eeklo. Daar bleek toch wel dat het toch aan de batterij lag, zeker? Kan gebeuren, helaas, ik ben er zeker van dat ons pa dat consciëntieus en minutieus in de gaten houdt nochtans, hij moet die batterijtjes voortdurend veranderen.

Ach ja, ik had geen haast, ik vond het ook niet erg. Er was zelfs tijd om nog op ’t gemakje boodschappen te doen en meteen ook de cadeautjes voor de drie kleindochters te kopen. Een actie in de Cado met iets dat ze echt wel leuk gaan vinden, denk ik.

’t Is een bezigheid als een ander, zeker?

Geplaatst op

Kapper Hilaire

Ons pa mag niet meer met de auto rijden, tot zijn grote frustratie. Een van de dingen die daardoor moeilijk geworden zijn, is bij de kapper geraken. Het is niet dat die mens zo vreselijk ver weg woont, maar het is toch wat ver voor ons pa om te voet te doen.

Hilaire zag het zitten om speciaal voor ons op maandag open te doen – dat is zijn vaste sluitingsdag – en om kwart voor negen stonden ons pa en ik dus aan zijn deur. Ik heb het al eerder over Hilaire gehad: die mens is intussen 88 maar knipt nog met volle goesting en competentie herenkapsels. Wassen en brushen, nee, dat niet meer, en ook geen vrouwen meer, maar gewoon knippen? Ja hoor.
En verder is het eigenlijk ook gewoon ne gezellige mens.

Tegen kwart over negen stonden we buiten, ik gooide ons pa af, en om tien uur stond ikzelf netjes voor de klas.

Goed geregeld!

Geplaatst op

Eeklose escapades

Ons pa zijn rechterhoorapparaat werkte al maanden niet goed. Als in: bijna zo doof als een kwartel. Gelukkig had hij zich zelf gerealiseerd dat zijn garantie zo goed als verliep en dat hij toch wel dringend dat ding moest laten nakijken. De laatste week van de vakantie waren we dus samen naar Eeklo getrokken en hadden het ding binnengegeven.

Vandaag pikte ik hem opnieuw op en we tuften vrolijk naar Eeklo om het herstelde apparaatje op te halen. Man, wat een wereld van verschil! Ik kan eindelijk weer gewoon met hem praten, wat een gemak!

Omdat ik niet echt haastig was – ik moet maar in de namiddag lesgeven – gingen we ook nog even winkelen: al ons pa zijn broeken zijn hem karrenvrachten te groot. Bij een t-shirt of een hemd maakt dat niet zoveel uit, maar bij een broek die moet opgestropt worden met een riem, ziet het er al zo snel verwaarloosd uit. Of in ons pa zijn geval: een oude boer die op zijn erf rondloopt met bretellen en een broek opgetrokken tot onder zijn oksels. Zo erg was het gelukkig niet, maar toch.

We waaiden de C&A binnen en waaiden weer buiten met een propere, goed passende groene broek, een blauwe broek, een jeansbroek, een hippe pet en een deftig proper blauw vestje. Helemaal opgekuist en wreed proper. Oordeel zelf, hij ziet er goed uit!

Nu nog eens kijken voor een propere nieuwe tussenseizoenjas, en hij is er!

Geplaatst op

78

Jawel, ons pa wordt woensdag 78 jaar, en het gaat goed met hem. Allez ja, dat vind ik toch, en dat zegt hij ook zelf. Ja, hij blijft ons ma keihard missen, en ja, het is moeilijk om telkens weer een extra stukje zelfstandigheid op te geven, maar hij is er toch nog steeds. En elke zondag opnieuw vragen de kinderen hoopvol of opa komt, en vrijwel elke zondag gaat Merel mee om hem op te halen. Want die grootvader van hen, dat is toch iets speciaals. Ze zijn al twee grootouders kwijt, en Omaly woont nogal ver, en daar kunnen ze precies ook minder mee praten. Maar opa, ja, die hebben ze graag in de buurt, ja.

Ik had in de loop van de week een berichtje gestuurd naar de broers om te vragen of ze mee konden iets gaan eten vandaag. Voor Roeland lukte dat, Jeroen had helaas al andere verplichtingen. Maar dat hield ons niet tegen om stipt tegen twaalf uur in de Auberge du Pêcheur in Sint-Martens-Latem te zijn. Bart was nog zijn moeder gaan ophalen in Ronse en kwam een paar minuten later ook toe.

We hadden voor de menu gekozen, en daar kregen we geen spijt van: het eten was zeer in orde, zij het soms wat traag. Dat snap ik wel: er waren twee feesten en Bart had toch nog wel wat moeten aandringen om er nog een gezelschap van 11 man bij te krijgen. Maar we zaten op het terras vooraan, onder een luifel, en het was er toch wel zeer aangenaam zitten, ja.

Ons pa kreeg tekeningen van de kleinkinderen, lekker eten, veel aandacht, en ik denk wel dat iedereen een fijne namiddag had. Ik in elk geval wel.