Ankoria 7
In mei waren de meningen van de jongens over het larpen nog behoorlijk verdeeld: Wolf was wildenthousiast, Kobe zei dat hij het veel te griezelig had gevonden, en wilde niet meer mee. En hij bleef bij die mening, ook toen ik Wolf een maand of twee geleden inschreef voor de volgende Ankoria.
Tot vorige week. Wolf begon er steeds weer over, hoe hard hij ernaar uitkeek en zo. En toen draaide ook Kobe bij, en heb ik hem op de valreep nog ingeschreven.
En zo zaten we vandaag met ons drieën en een ganse hoop ander volk in domein De Kluis in Sint-Joris-Weert bij Leuven. Zalig weertje, overigens: geen vriestemperaturen meer zoals vorige week, en geen regen zoals gisteren. Integendeel, het voelde bij momenten in de stralende zon zelfs als lente aan! Bizar!
Ik heb het winkeltje (snoep, vaardigheden, wapens, kleren) gedaan, en tussendoor zitten verbeteren, want voor mij kon de timing wel iets beter. Maar de jongens hebben zich schitterend geamuseerd. Ik heb enkel foto’s getrokken van een gevecht met Wolf, maar ik heb ook nog een aantal prachtige foto’s van de vorige keer, toen het zo vreselijk warm was.
366 – 15 december
En toen was ik weer thuis. Moe (al valt het me op dat ik de laatste tijd weer beter tegen die nachten van een paar uur kan), vuil, en tevreden. Met een volledig uitgewaaid hoofd, en daar had ik nu echt behoefte aan, na die laatste drukke weken in de aanloop naar de examens.
Voor Gork was een exit voorzien, maar die is om een of andere reden niet uitgespeeld. Tsja, het zij zo. Ik zit nu toch al volledig in dat nieuwe karakter, en dat bevalt me best. Ja, het is wennen, zo niet meer behoorlijk wat klappen kunnen incasseren, of zelf ook moeten vragen naar genezing. Maar het is best leuk, en opnieuw spannend.
En die drie leerlingen, die hebben zich blijkbaar ook best wel geamuseerd. Al vond ik het zalig dat een van hen zich excuseerde dat ze niet de tijd hadden gehad om zich te douchen. Ik trok een wenkbrauw op, waarop de ene verder expliceerde: “Ha ja, voor straks in de auto?”
Larp, het blijft toch een van mijn favoriete hobbies. En als straks de kinderen nog wat groter zijn en minder druk leggen op papa in het weekend, dan ben ik van plan om weer wat vaker te gaan spelen.
366 – 2 december
Afscheid
Zo voelt het wel, ja. Afscheid. Van een fictief personage.
Ik heb namelijk afscheid genomen van mijn vorige, en eigenlijk vrijwel enige larp-personage, Gork. Ik heb 24 weekends met haar overleefd, en als je rekent dat je ongeveer 2 weekends per jaar hebt, is dat twaalf jaar. Twaalf jaar lang af en toe in de huid van een ander personage kruipen.
Ze is aarzelend begonnen als vrouwelijke sjamaan in een groep van ongeveer 12 stoere mannen. Die eigenlijk die vrouwelijke intrusie niet zo direct zagen zitten. Tot bleek dat ik niet het poppemieke was waar ze voor vreesden, maar een volwaardig barbaar.
Ze is getrouwd met de clanleider, met een groots barbarenfeest. Ze heeft een drieling gekregen, waarvan eentje gestorven en begraven is, eentje bij demonen zit, en eentje bij een vaste groep barbaren. Ze heeft ettelijke rituelen uitgevoerd, werelden gered, broeders begraven, en dikke tranen gehuild bij alle verlies. Ze heeft haar man begraven, en heeft een paar jaar later een amant genomen. Die ze na een tijdje ook heeft mogen begraven. Ze heeft in de ijshel gezeten, drie keer in het voorportaal van de God van de Dood, in de onderwereld, in de vuurhel, in de meest bizarre omstandigheden. Ze heeft gecrosst voor haar leven, zich een weg doorheen vijanden gevochten, en vooral zowat alle andere spelers genezen en gered van de dood. Ze heeft vooral haar clan barbaren in leven gehouden, gebeden tot de spirits, en hen de oren van het hoofd gezaagd met verantwoordelijkheidszin. Die ze prompt naast zich neerlegden, overigens. Ze heeft cirkelmagiërs bespied, gediscussieerd met Grey Seers, demonen geambeteerd, draken aanschouwd, eieren rondgedragen, mysteries opgelost, sloten gekraakt…
Ach ja.
Voor wie niet in de larpwereld zit, zal dit wel bizar overkomen. Maar alle larpers zullen me begrijpen, als ik zeg dat ik haar wel zal missen, mijn grote sjamane.
Aan de andere kant is er nu Eleonora, een adellijke halfelf/krijger, aan het hoofd van een kleine clan Amazones, de Vossen. Ze moet nog groeien, maar ik merk nu al dat ze goed zit. En vooral: ze is Gork niet, en ergens doet dat ook wel deugd.
Vaarwel, Gork. Het is mooi geweest samen.
366 – 01 december
Poort 35
En weg zijn we weer vandaag, opnieuw een weekendje Larp. Op zich niks bijzonders, ik heb er in totaal wel al een zestigtal meegedaan, vermoed ik. (Als je niet weet wat larp is, google het even, of zoek het hier op de site op.)
Maar toch is het een beetje anders: er zijn drie leerlingen van me mee. Zesdejaars, en alledrie fantasy fans. De ene was al een keertje mee, de andere twee zijn totale nieuwtjes. Oorspronkelijk ging er nog een vierde mee, maar die heeft eerder deze week een serieuze blessure opgelopen, en mag dus absoluut niet mee.
En er gingen er nog vier meegaan: een juf van bij Wolf op school, met haar twee kinderen en een lief. Helaas, de kinderen hun examens beginnen maandag, en dat zou dus echt teveel van het goede zijn, want wat je vooral niet doet op zo’n weekend, is veel slapen.
Goh.
Weet je, ik kijk er naar uit om die leerlingen een keertje op hun donder te geven, zo met een zwaard. Want zij zijn misschien de helft jonger en een pak fitter, maar ik weet hoe ik latex wapens moet hanteren.
Al vermoed ik dat zij er evenzeer naar uit kijken, maar dan in de omgekeerde rollen :-p
Poort
Jawel, het is weer van dat: ik vertrek straks weer op LARP.
Voor de 23ste keer met dit personage, het heeft dus al driëentwintig weekends overleefd. Ik denk dat ik ermee begonnen ben in 1996 of zoiets, en ik speel het nog altijd met zeer veel goesting.
Ja, het personage heeft wel wat meegemaakt: ettelijke keren doodgemept en toch weer op het nippertje gered. Getrouwd met grote ceremonie, kinderen gekregen, kinderen afgepakt, weduwe geworden, een lief opgedaan, lief ook doodgekregen… Op een bepaald moment waren we met twaalf in de stam (ik speel een barbaar-sjamaan), nu zijn we nog met vier. Ik heb ettelijke ceremonies voor de spirits gedaan om barbaren op te nemen in de stam, ik heb helaas ook ettelijke barbaren begraven… Ik ben professor-chirurgijn geworden, heb ettelijke armen en benen aangenaaid en zelfs anderen uit de dood teruggehaald, ik heb menig monster, demon of duivel naar de andere wereld geholpen… Ik heb me eigenlijk beestig geamuseerd.
Maar nu is het verschil tussen beginnende spelertjes level 1 net iets te groot geworden met personages zoals ik, die toch wel ietsje machtiger zijn. En dus is er een reset: iedereen die hoger is dan level 6, moet verplicht stoppen. Je krijgt de tijd om uit te bollen en een exit te voorzien, je mag ook gewoon stoppen en iets anders beginnen.
Mijn nieuwe personage ligt alvast klaar, compleet met outfit en al. Alleen kan ik nog even geen afscheid nemen van Gork, niet zolang er nog barbaren van mijn stam rondlopen. En dus ga ik dit weekend nog eens Gork spelen. Met volle goesting.