Omen IV

Ik heb gigantisch veel geluk gehad: ik vertrek straks op Omen, de donkere, grimmige, harde larpwereld die zich afspeelt in een vikingwereld.

De eerste twee heb ik meegemaakt en intens van genoten, nummer drie heb ik helaas gemist omdat toen Bart net zijn knie had gebroken en dat weekend werd geopereerd, en ik sowieso anders de zaterdag een stuk zou gemist hebben omwille van de begrafenis van Vic.

Het had niet veel gescheeld of ik was er deze keer ook niet bij geweest: ik had gewoon te lang getreuzeld met mijn inschrijving, en toen was het plots volzet. Blah. Maar toen ik spelleiding contacteerde toen die rollen aan het verdelen was, en zei dat ik toch nog steeds kandidaat was, sprongen ze een gat in de lucht: blijkbaar hadden ze nog een vrouwspersoon nodig met slecht karakter. Perfect! Er was toch net iemand die zich uitgeschreven had, dus het kon wel.

In elk geval heb ik daarstraks efkes de larpkamer overhoop gehaald om mijn larpjurken te vinden, en ik ga de kledingmaster van dienst laten kiezen. Ik heb al het meest bizarre mailtje gekregen, eerder deze week: “Zeg Gudrun, mogen wij een pruik voor u kopen?” Euh, ja zeker? Ik ben benieuwd. Mijn personage is een burggravin die regent is van de prins, de toekomstige groothertog, en verwikkeld in een bitse opvolgingsstrijd met haar broers. Eigenlijk heeft ze best wel een hoog Cersei-gehalte (voor mijn ma en anderen die dat niet kennen: een personage uit de reeks Game of Thrones).

Ik ben benieuwd, en ik kijk er keihard naar uit!

Omen II

De vorige was in mei, maar het lijkt eigenlijk veel korter: de “vikingen”larp Omen. Toen was het killig, nu was het ronduit koud. Al hadden we eigenlijk niet te klagen, gezien het weer donderdag en vrijdag overdag: alles lag zeiknat, maar het regende niet meer, en deze morgen kwam zowaar de zon ook boven.

Ik heb me uit kunnen leven: eerst als vrouw van de overleden schout van het dorp, en de rest van het weekend als Karia, huurlingengeneraal van de zwaarste groep elitekrijgers die er rondloopt in het land. Héérlijk om spelen: mijn verschijning op zich alleen al boezemde overal ontzag in. Alleen wou ik dat ik zo goed kon vechten als mijn personage…

Maar je kan niet alles willen, natuurlijk ^^

Omen

Een aantal maanden geleden vroegen goeie vrienden van me of ik het niet zag zitten om te komen figureren op een nieuwe larp. Er waren namelijk massaal veel inschrijvingen, vooral van doorgewinterde spelers die het ongelofelijk goed zagen zitten om te spelen. En nu hadden ze figuranten nodig natuurlijk, en liefst ook anciens.

Na een weekend of 70 denk ik dat ik wel een ancien ben, en ik had er wel zin in, zeker toen ze met een rolletje af kwamen dat me op het lijf was geschreven (misschien wel letterlijk). Het kostte me niet eens veel moeite om Bart te overtuigen, en dus trok ik vrijdagavond richting Geel. Ik moet toegeven: eerst zag ik het niet zitten. Ik had eigenlijk nog te veel werk, nog te veel dingen aan mijn hoofd, en had ik gekund, ik was thuisgebleven. Maar dat kon ik niet maken tegenover spelleiding, en maar best ook: ik heb me gigantisch geamuseerd!

Ik had eigenlijk maar twee rollen: een uberdominante druïde met een verouderingsprobleem, en een huurling, de beste vechter van het land. Jammer dat ik dat outgame niet waar kon maken, zo goed vecht ik nu ook weer niet ^^

Tussenin heb ik nog even gezelschapsdame gespeeld voor de koningin, met een lange jurk en een blonde pruik. Hilarisch.

Enfin, ik heb weer eens veel te weinig geslapen ( zaterdagnacht was het half zes, en dat was lang geleden), en me gigantisch als manwijf gedragen, in mijn harnas en met mijn attitude. Dat wordt weer overcompenseren morgen, met lange rokken en juwelen en zo.

Maar eerst ga ik een lange lange douche nemen: ik voel me ronduit smerig. En, geloof me, da’s altijd een goed teken.