Acta Diurna de muliere ludenti
Terwijl ik zelf in de bossen aan het rondlopen ben (zie onderstaande foto), en hopelijk links en rechts een stevig pak slaag kan uitdelen – kwestie van doorlichting- en examenstress van me af te slaan – krijgt u van mij nog een filmpje van Merel dat aansluit op het popjesbericht. Het dateert nog van 1 mei, toen het wél warm genoeg was om een Tshirtje buiten te spelen.
Zucht.
Onze dochter is geen slechte eter, verre van. Maar heel af en toe vindt ze het lastig om haar bordje leeg te eten, zelfs als er amper een volwaardige portie op ligt. Ik verdenk er haar van om het met opzet te doen, want het gebeurt nooit als papa er niet is. Want als ze zo zit te treuzelen, dan durft papa al eens van vliegtuigje te doen, of treintje, waarbij zij dan natuurlijk haar mondje stijf dichthoudt, tot hij ’tuut tuut’ of zoiets zegt.
Als je denkt dat ik overdrijf, bekijk dan maar eens het guitige sloebersnoetje dat ze trekt bij dat spelletje…
Het was een beetje een rare dag vandaag. Bart moest in de late namiddag naar Düsseldorf om er morgen een lezing te geven, maar had zich misrekend wanneer zijn trein ging – en had dus zijn valiesje nog niet gepakt. Ik heb dat tussenin gedaan, en het naar kantoor gebracht, samen met zijn portefeuille. Achteraf gezien was dat valiesje nog niet nodig geweest, want omdat ik de jongens naar de rugby moest brengen om 18.00u, kon ik evengoed dat kleine beetje verder rijden en Bart afzetten aan het station, waar hij dan om kwart over zijn trein moest nemen. Ik dacht dat Merel die trein wel eens leuk ging vinden om te zien, vandaar.
Bij aankomst in het station bleek zijn trein maar om 18.24u te zijn, zodat er nog ruim tijd was om een koffietje te drinken. Ik had oorspronkelijk gedacht om met Merel gewoon terug naar huis te rijden en daar boterhammetjes te eten, maar op deze manier ging het wat krap worden, en het was bovendien zalig weer. En dus kreeg Merel in de Starbucks een stapeltje ‘pancakes’ die ze smakelijk naar binnen speelde, en kreeg ze er bovendien een gratis bekertje melk bij. Bart en ik hielden het bij een koffie.
We gingen nog mee tot op het perron, en Merel keek haar ogen uit, en zwaaide naar de wegrijdende trein. Daarna keerden we terug naar de Blaarmeersen en deden we een grote wandeling (waarvan zij het grootste deel in haar buggy zat, weliswaar). We liepen op de kleine pier, keken naar de eendjes, en zongen van ‘Alle eendjes zwemme watel’.
We speelden in het zand, en keken naar de volleybalspelers.
Uiteindelijk waren we net op tijd terug om de jongens op te pikken. Merel had een stevig blosje op de wangen, en ging dan ook meteen in bed. Nog een geluk dat ze een stevige tuk had gedaan in de namiddag.
De tweede dag, en ze is met evenveel goesting vertrokken. Gelukkig maar. Bij het afhalen was ze aan het huilen, maar dat was gewoon van vermoeidheid en omdat mama daar niet onmiddellijk bij het belsignaal stond.
Volgens juf Femke doet ze alles prima, zet ze haar boekentas weg zoals het hoort, staat ze netjes in de rij, en al dat soort dingen. Als het speeltijd is, komt Kobe haar halen, en dan steunt ze volledig op haar grote broer. Die die rol overigens met glans vervult, nu Wolf er niet bij is. Ze eet flink, ze speelt, en thuisgekomen eet ze de overgebleven koekjes op. Ha ja, want dat zijn er wel die voor haar bestemd zijn hé, en daar heeft ze dus recht op, vindt ze.
Gisteren zat ze om half vijf in bed, en heb ik haar wakker gemaakt om zes uur. De eerste vijf minuten was ze heel vrolijk, het daaropvolgende half uur zat ze te huilen. Ik heb ze dan maar weer in bed gestoken, en ze heeft meteen doorgeslapen tot zeven uur deze morgen.
Vandaag heeft ze eigenlijk vrij veel gegeten als vieruurtje, en heb ik ze om kwart over vier al in bed gestoken. Ik denk dat ik haar niet eens ga wakker maken: vermoedelijk slaapt ze gewoon door, en anders kan ze wel een boterham krijgen als ze wakker wordt. Arm kleintje, compleet uitgeput van die grote school!
(EDIT: ze is om tien uur wakker geworden, hysterisch huilend, dus compleet over haar toeren door het teveel aan indrukken. Het heeft me een kwartier gekost om haar te kalmeren, dan heb ik haar een fles melk gegeven die ze gretig uitdronk (een boterham wilde ze niet) en daarna heb ik haar weer in bed gelegd. Ik ben benieuwd voor vannacht.)
En of ze er klaar voor was, die kleine meid van ons!
Met haar mooie kleedje aan, haar nieuwe jasje en haar boekentasje – eindelijk gevuld door papa met fruit, koekjes en drank! – wilde ze nog net poseren voor de foto, maar dan moesten we echt wel weg.
We hadden nog tien minuten in de overdekte speelplaats, en dus trok ze netjes haar jasje uit, en ging naast me op het bankje zitten. Toch voor de volle twee minuten, want toen wilde ze met haar grote broer op de glijbaan. Toen de bel ging, rende ze terug naar me toe, maar enkel en alleen omdat ik haar jas en tas had. Volledig aangekleed ging ze bij de rest van de kinderen van juf Femke opnieuw op de bank zitten. En toen die zei: “Kom, kindjes, we gaan naar de klas!”, sprong Merel recht, en ging dwars door de andere kinderen heen vlak achter de juf lopen. Ik zag dat een klasgenootje spontaan haar hand nam, en ik volgde achteraan, haar boekentas in de ene hand, en een klein warm handje van een wildvreemd kleutertje in mijn andere hand. Ik straal ‘mama’ uit, zeker?
Aan de klas gekomen zag ik nog net hoe Merel vol enthousiasme meteen naar binnen liep. Om zo’n tien seconden later beschuldigend weer naar buiten te komen stuiven, in mijn richting: “Mama! Boekentasj!” Ze griste ze uit mijn handen, en ging met stralende ogen weer de klas binnen. Ik kwam nog even in het deurgat staan, eiste een kusje, kreeg dat, en kreeg toen een blik die een goed verstaander kan interpreteren als zijnde: “Zeg mama, ik ben het ganse lange weekend bij jou geweest, maar nu ben ik wel al groot, en gans dit schoolding kan ik wel aan hoor! Dit is nu iets voor mij, daar sta jij buiten, en dus mag je naar huis gaan nu. Ga maar een koffie drinken, ik heb het hier onder controle.”
Ik ben de hele voormiddag blijven glimlachen om mijn kleine grote meid.
(Maar ze was toch zo blij toen ze me om 15.20u aan de klas zag, vloog in mijn armen met nog steeds stralende ogen, zei dat het heel leuk was geweest, en voegde eraan toe dat ze moe was. Een half uurtje en een koekje later lag ze in bed. Uitgeteld.)
Rondlopen met washandjes aan uw handen en voeten, ’t is een hobby als een ander…
Twee jaar en een maand. Zo lang is Merel in de Spruitjesdoos geweest, net zoals Kobe, overigens. 8 april 2011, toen is ze gestart. Ze is er al die tijd dolgraag geweest, met al haar nukken en haar kuren, en ze heeft er massa’s geleerd. En vandaag was dus haar laatste dag. Cindy en Lyanne hadden een feestje voorzien: Merel was de prinses, droeg het prinsessenkleed, was geschminkt, had een kroon op, en was door het dolle heen. Er werden liedjes gezongen, pannenkoeken gegeten, en knuffels gegeven.
Ik nam haar pantoffeltjes mee, haar reservekleren en haar slaapbeestje, en Merel zei wel tien keer salu tegen Amelie en Mona, toen ik haar ging halen.
Ik weet wel zeker dat ze het niet goed beseft. Nooit meer naar haar veilige haven daar in de Spruitjesdoos, waar ze elk hoekje kent, waar ze Cindy door en door kent, en vooral ook vice versa. Maar ze is wel klaar voor de grote school, zoveel is zeker.
End of an era, zeker?
Net zoals bij de jongens, toen ze die leeftijd hadden, zijn verhaaltjes nog niet aan Merel besteed. Liedjes daarentegen…
Wanneer ik haar in bed stop, moet ik erbij kruipen. Dan vlijt ze zich tegen me aan, neemt ze haar koetje in de ene hand, de duim van de andere hand in de mond, en luistert ze. Eerst bespreken we de dag, en soms vertelt ze me ook zelf iets uit eigen beweging. Maar dan moet ‘ootbosje’ gezongen worden, ofte Roodborstje. En daarna komt onvermijdelijk ‘Slaap kindje slaap’, dat ze meestal zachtjes meezingt.
Meer dan een knuffel heeft ze daarna niet meer nodig om rustig in haar bedje in slaap te vallen. En ik, ik zou ze op kunnen eten van graag te zien.
18 pakjes kleurkrijt, als afscheidscadeautje in de crèche.