365 – 10 juni
En toen speelde Merel plots ’treintje’ in de keuken. Treinen zeggen trouwens nog altijd tsjoeke-tsjoeke-tuut-tuut, blijkbaar.
Trouvailles
Dat het een drukke, maar fijne dag was, vandaag.
Sinds gisterenavond heb ik mijn moto terug, en dus kriebelde het gigantisch om ermee te gaan rijden. Omdat mijn polshorloge platgevallen was en er eigenlijk toch een barst in het glas zat, vond ik het tijd voor een nieuw. Ik ben altijd al zot geweest van Danish Design, en dus keek ik waar in Gent je dat merk tegenwoordig kan vinden. Onder andere in de Mageleinstraat, zo blijkt. Dubbele win, want ik had hier nog steeds een bon van Cora Kemperman liggen, die ik van mijn metekindje heb gekregen. Laat die winkel nu toch wel schuin tegenover Nachtergaele, de uurwerkwinkel, liggen, zeker? En ook ideaal was dat ik intussen ook even langs Decor Design kon passeren, een winkel met handtassen en hebbedingetjes die momenteel aan het uitverkopen is, omdat de eigenaresse met pensioen gaat.
Ik dus rond half elf (eerst de kuisvrouw nog wat geholpen met opruimen) de moto op, naar ’t stad. De motorparkeerplaatsen aan het Braunplein zijn uiteraard verdwenen, maar er is niet echt ergens iets in de plaats voor gekomen. Mijn helm kan ik aan mijn motor zelf vasthangen met een stevig slot, maar die dikke motorvest moet ik dus wel meezeulen. Een tip voor de stadsdiensten: zet eens ergens in het centrum (onder de stadshal, of bij de fietsenstalling onder de Sint-Michielsbrug of zo) een blok kluisjes? Ideaal voor het dikke gerief van de motorrijders, maar ook voor mensen die komen winkelen met de tram, en op die manier niet de hele dag met tassen moeten lopen zeulen, of voor toeristen die toch nog een weekendtas bij hebben. Wedden dat ze succes hebben?
Soit, ik dus de Mageleinstraat in. Bij Decor Design heb ik voor vijf euro een prachtig rood leren mapje voor foto’s gekocht, ideaal voor het vaderdagcadeau voor mijn schoonvader. Daarnaast ook nog een ‘handje’ voor ringen (2 euro), een briefopener voor een euro omdat ik hem zo schattig vond, en een onderhoudssetje voor mijn rode leren boekentas.
Daarna ben ik naar Nachtergaele gestapt, waar de verkoper met een schattig Frans accent me liet zien wat hij liggen had van Danish Design. Dat bleken eerder de klassiekere modellen te zijn, en niet echt mijn ding. Maar toen viel mijn oog op de collectie van Xen, en meer bepaald een vierkant, pikzwart uurwerk met geniaal wijze wijzers. Verkocht! Iets meer dan ik in gedachten had, (119 euro) maar bon.
En dan uiteindelijk naar de Cora Kemperman. Ik had me voorgenomen om enkel mijn bon op te gebruiken, omdat ik vind dat ik eigenlijk al genoeg kleren heb, en dus principieel niks meer bijkoop, tenzij pakweg een jeans omdat de vorige versleten is. Maar toen vond ik een zwart gedrapeerd Tshirt (‘met een kotsbakje’, zoals een van mijn leerlingen het noemde) dat me ongelofelijk goed stond, voor 39,99 €, in een heel fijn stofje. Tsja. En viel mijn oog ook op een mouwloos topje met speciale halsuitsnijding, voor amper 15 euro. Ik heb het uiteindelijk ook gekocht in het fel petroleumblauw en het zwart, omdat dat precies het soort dingen is dat ik draag om les te geven, en de kwaliteit altijd onberispelijk is. Hey, ik heb Tshirts van Kemperman die intussen acht jaar oud zijn, heel vaak gedragen worden, en waar nog totaal niks aan te zien is. Intussen kan ik quasi zelf een winkel beginnen, zoveel gerief heb ik van haar. Dinsdag heb ik in de kringwinkel trouwens een enkellang paars kleedje met lange mouwen in stretchtricot van haar gevonden, voor vijf euro. Joink! Ik ga overigens proberen om de eerste dag van de solden daar meteen te staan, want ik heb mijn oog laten vallen op een prachtige lange donkergrijze wollen vest die ik kan gebruiken deze winter (de vorige is helemaal gepluisd), maar honderd euro is me te duur.
Enfin, ik met een bijzonder blij gemoed terug naar huis, afgeklokt net onder de twee uur, rijden inbegrepen. Nee, ik winkel dus niet graag, bij mij moet dat functioneel zijn.
Ik was net op tijd om champignons te snijden (twee soorten), een ajuin te snipperen en alles in een pan te kieperen, intussen met rauwe ham gevulde pasta te koken en een kaassaus te maken, en dat alles in een ovenschotel onder de grill te schuiven om te laten gratineren. Xavier kwam namelijk tegen één uur eten en daarna koffie drinken. Lang geleden dat we nog eens rustig konden kletsen, eigenlijk.
Om half drie heb ik hem mee de moto op gezeuld, om hem Barts kantoor even te laten zien. Ik ben daar toch nog altijd apetrots op, op dat gebouw van hem. Op die manier was ik nog net op tijd om de kinderen van school af te halen, en ze zelfs een ijsje van de ijskar te geven. Ha ja, dat zijn de voordelen van te voet te zijn ^^
Thuis viel het me op dat het ganse leven zich bij deze zalige temperaturen automatisch naar buiten verplaatst: huiswerk, knutselen, spelen,
verbeteren, dutten… Alleen was Merel zodanig hard aan het slapen dat ze ook nog geplast heeft, op het twee dagen oude buitenligmatrasding, waarop staat dat je het niet kan wassen. Zucht. Enfin, het heeft een wasbeurt op ‘dons’ perfect overleefd, gelukkig maar.
365 – 5 juni
En toen mocht Merel tot haar grote ergernis het raam niet dichtdoen. Toen ging ze het maar barricaderen: “Voila mama, is nu ook toe!” Klein triomfantelijk mormel…
365 – 1 juni
Moe
Niet ik, deze keer (enfin, toch niet meer dan anders), maar wel Merel. Ze verteert het nieuwe ritme moeizaam.
Ze gaat gelukkig dolgraag naar school, en elke morgen is ze daar ook weer vrolijk over. Ze vindt haar juf fantastisch, en blijkbaar heeft ze ook wel al een paar speelkameraadjes. Maar die vermoeidheid, he. Ja, ze zou kunnen een dutje doen over de middag in het klasje van haar juf, maar daarvoor is ze dan weer te koppig: er valt veel te veel te beleven.
En dus is ze hondenmoe wanneer ik haar ga afhalen, en huilt ze vaak als ze me ziet. Meestal gaat dat onmiddellijk over met een dikke knuffel, en soms valt ze al bijna in slaap in die paar minuten auto, of de wandeling met de buggy (niet dat dat er al vaak van gekomen is met dat hondenweer, maar bon). Doorgaans gaat het dan wel weer wat beter van zodra ze iets gegeten heeft, en hier thuis tot rust kan komen.
Vandaag hadden we weer een dieptepunt: ze wilde zelfs geen vieruurtje, ze wilde meteen slapen, en dus lag ze om vijf voor vier alweer in haar bedje, tot zo’n half zeven. Probleem is: als ik haar dan wakker maak, is ze helemaal van slag en huilt ze. Eigenlijk… dat geldt ook als ze vanzelf wakker wordt: ook dan huilt ze en komt ze maar met moeite op haar plooi.
Ach ja… Het zal wel beteren, zeker?
365 – 27 mei
Zo zit Merel ’s morgens vroeg op de speelplaats. Ze hebben zelfs niet gemerkt dat ik een foto nam…
Merel speelt met haar pop
Terwijl ik zelf in de bossen aan het rondlopen ben (zie onderstaande foto), en hopelijk links en rechts een stevig pak slaag kan uitdelen – kwestie van doorlichting- en examenstress van me af te slaan – krijgt u van mij nog een filmpje van Merel dat aansluit op het popjesbericht. Het dateert nog van 1 mei, toen het wél warm genoeg was om een Tshirtje buiten te spelen.
Zucht.
Vroem
Onze dochter is geen slechte eter, verre van. Maar heel af en toe vindt ze het lastig om haar bordje leeg te eten, zelfs als er amper een volwaardige portie op ligt. Ik verdenk er haar van om het met opzet te doen, want het gebeurt nooit als papa er niet is. Want als ze zo zit te treuzelen, dan durft papa al eens van vliegtuigje te doen, of treintje, waarbij zij dan natuurlijk haar mondje stijf dichthoudt, tot hij ’tuut tuut’ of zoiets zegt.
Als je denkt dat ik overdrijf, bekijk dan maar eens het guitige sloebersnoetje dat ze trekt bij dat spelletje…
Onverwacht uitstapje
Het was een beetje een rare dag vandaag. Bart moest in de late namiddag naar Düsseldorf om er morgen een lezing te geven, maar had zich misrekend wanneer zijn trein ging – en had dus zijn valiesje nog niet gepakt. Ik heb dat tussenin gedaan, en het naar kantoor gebracht, samen met zijn portefeuille. Achteraf gezien was dat valiesje nog niet nodig geweest, want omdat ik de jongens naar de rugby moest brengen om 18.00u, kon ik evengoed dat kleine beetje verder rijden en Bart afzetten aan het station, waar hij dan om kwart over zijn trein moest nemen. Ik dacht dat Merel die trein wel eens leuk ging vinden om te zien, vandaar.
Bij aankomst in het station bleek zijn trein maar om 18.24u te zijn, zodat er nog ruim tijd was om een koffietje te drinken. Ik had oorspronkelijk gedacht om met Merel gewoon terug naar huis te rijden en daar boterhammetjes te eten, maar op deze manier ging het wat krap worden, en het was bovendien zalig weer. En dus kreeg Merel in de Starbucks een stapeltje ‘pancakes’ die ze smakelijk naar binnen speelde, en kreeg ze er bovendien een gratis bekertje melk bij. Bart en ik hielden het bij een koffie.
We gingen nog mee tot op het perron, en Merel keek haar ogen uit, en zwaaide naar de wegrijdende trein. Daarna keerden we terug naar de Blaarmeersen en deden we een grote wandeling (waarvan zij het grootste deel in haar buggy zat, weliswaar). We liepen op de kleine pier, keken naar de eendjes, en zongen van ‘Alle eendjes zwemme watel’.
We speelden in het zand, en keken naar de volleybalspelers.
Uiteindelijk waren we net op tijd terug om de jongens op te pikken. Merel had een stevig blosje op de wangen, en ging dan ook meteen in bed. Nog een geluk dat ze een stevige tuk had gedaan in de namiddag.