Lieve muizie van me
zes jaar ben je vandaag, en ik kan het soms nog altijd niet geloven. Ik kan me eigenlijk geen leven zonder jou indenken, en dat het nog maar zes jaar is dat jij in ons leven bent. Zes vrolijke, lachende, zangerige, roze jaren. Want ja, roze is nog steeds je lievelingskleur, en je cadeau, dat je zelf hebt gekozen, is een pop.
Mijn vriendinnen lachen er soms mee: dat zo’n macho wijf als ik zo’n ongelofelijk meisje-meisje dochter heeft gekregen, die enkel rokjes en kleedjes wil dragen, ongelofelijk trots is op haar lange blonde haren, en ook echt enkel met meisjesspeelgoed speelt. Soms denk ik, Merel, dat dat net een reactie is tegen je twee broers en de rest van het macho gerief hier in huis.
Je moet inderdaad ook soms echt opboksen tegen je broers. Wat wil je, met een oudste broer die in alles goed is en altijd bij de beste van de klas is, en een tweede broer die zelfs een jaartje voor zit, en eigenlijk ook in alles uitblinkt. Jij hoeft dat voor ons niet te doen, hoor, en dat weet je intussen gelukkig ook wel. Vorig jaar had je soms last van faalangst, maar na een grondig gesprek met een hoop onnodige traantjes kon ik je eindelijk aan het verstand brengen dat je dingen kan ‘leren’. Dat een juf er is om jou dingen aan te leren, en dat je dan moet oefenen. Anders kon je alles meteen thuis, zonder proberen. Het is inderdaad niet makkelijk, met zo’n voorbeelden.
En verder heb je toch wel een uitgesproken karakter. Pas op, je bent heel lief en eigenlijk ook heel volgzaam en gehoorzaam. Maar als je aan het spelen bent met je broers, zal je je niet laten doen, en dat is dan desnoods met roepen, stampvoeten, huilen, en alles erop en eraan. Vorige week was ik boos op je, en toen heb je je zonder een woord te zeggen omgedraaid, en ben je naar je kamer gegaan. Jawel, met slaande deuren.
Wolf en ik lagen eergisteren nog strijk met jou: je had een redelijk onnozele vraag gesteld – maar ik zou begot niet meer weten wat precies – en Wolf gaf jou een uitgebreid, compleet onnozel antwoord. Je bekeek hem met je hoofd schuin, deed toen een meer dan volwaardige roloog, zuchtte, hief even je handen op, en zei toen: “Wo-olf…” terwijl je wegliep. Man, ik heb geschaterd!
Echte hobby’s heb je nog niet: we hadden erover gesproken om jou te laten paardrijden, maar het is er eigenlijk gewoon nog niet van gekomen. Het is eigenlijk ook al druk genoeg voor iedereen, en echt vragende partij ben je nog niet. We zullen volgend jaar wel zien, oké? Beloofd.
Maar je kan wel hele dagen prachtig spelen, meestal alleen. Dan speel je met een van je poppen die je zusje is, in de kinderwagen of de buggy. Of je maakt een leiband voor een van je hondjesknuffels, en dan krijgt die plots een mand, en een drinkbak, en ga je ermee wandelen en zo. Of je opent een winkel, compleet met prijzen (die Kobe dan voor je maakt) en een kassa, en een etalage en een ‘winkelmevrouw’. Gisteren was je nog een ontwerpster, en dan maak je allerhande ontwerpen op papier. Kobe zei dat hij eens ging proberen om een van jouw ontworpen hoeden ook effectief te maken.
Weet je, Merel, ik ben compleet verzot op jou. Hoe graag ik je broers ook zie, jij bent iets speciaals voor mij. Dan doen we af en toe samen meisjesdingen, lekker geheimzinnig, en genieten we daar mateloos van. Serieus Merel, ik ben ongelofelijk dankbaar dat ik je heb. En hopelijk mag jij mij langer hebben dan ik jouw oma had.
Dikke kus, enne… gelukkige verjaardag, liefje!
