Merels schooltoneel is echt wel intens. Sinds september is ze al elke woensdag van 13.00 uur tot 15.00 uur op school voor de repetities. In de kerstvakantie is ze de tweede week ook elke dag gaan repeteren van half tien tot half vijf, redelijk stevig dus.
Maar deze week was het echt wel nog intenser: maandag en dinsdag was er nog repetitie van vier tot zes, zodat ze tegen half zeven thuis was. Woensdag was er een soortement generale van half een tot vier, en donderdagnamiddag was er dan de echte generale, maar dan wel al voor publiek, namelijk lagere scholen.
Vrijdag heeft ze dan de première gespeeld, waarvoor ze ook alweer op school moest zijn om half zes, maar waarvoor ze dan wel de namiddag vrij had gekregen. Vrij als in: je mag de lessen missen, je moet deze week geen toetsen maken, maar je moet wel alles later inhalen.
Vanavond is er alweer een voorstelling, en dan volgende week vrijdag en zondag nog eens. Wij gaan met de familie op zondagmiddag, dan kan opa ook mee.
Zeer stevig dus, ze is echt moe – het was half elf tegen dat ze thuis was – maar ze geniet er ook van met volle teugen, ze doet het doodgraag. Nog die chance.
Ook Merel moest nog een nieuwe broek hebben, maar aangezien die de hele week toneel had gehad, kon ze donderdag niet mee. Vandaag stonden we dus om kwart over tien in ’t stad, kwestie van de drukte te mijden. We moesten – noodgedwongen, ge kent dat misschien wel – passeren langs de M.A.R.T.H.A. en hoorden daar dat de fabriek van mijn favoriete collectie ermee gestopt is. Ik kon dan ook niet anders dan alsnog een ring en een ketting kopen voordat die helemaal weg zijn, toch?
Enfin, wij naar de H&M, en jawel, Merel vond er meteen een perfect passende jeans met wijde pijpen en zowaar een korte, beige pull met kabels. Ze heeft staan springen van contentement. Missie al meteen geslaagd dus.
In de C&A keken we nog even rond, hoewel we niks meer nodig hadden, en gingen dan naar de Izy voor een stevige koffie. Lekker, dat zeker, maar de twee koffies plus één chocolate chip cookie kostte evenveel als haar pull. Dat zegt veel over zowel de koffieprijzen in zo’n bar als over de kledingprijzen…
We liepen nog even het Kruidvat binnen om er krulspelden voor haar te kopen, en dat was gewoonweg dat!
Deze middag ging ik nog eens langs met Merel bij de dermatoloog: ze neemt al een tijdje medicatie, en die heeft ook een tijdlang geholpen, maar de laatste tijd is het weer een pak erger. In haar gezicht valt het nog mee, maar haar hals en haar rug zijn, euh, een slagveld.
De dokter had dat ook gezegd: mocht het niet voldoende zijn, dan is er nog zwaardere medicatie, maar die geven ze liever niet van in het begin. Maar vandaag kreeg Merel die dus wel voorgeschreven, samen met de aanvraag voor bloedonderzoek. De bewuste medicatie kan namelijk gevaarlijk zijn voor de lever, al heeft ze dat naar eigen zeggen nog nooit tegengekomen. Maar bon, morgen dus even langs het labo hier wat verderop in Langerbrugge, en dan maandag starten met die medicatie. En speciale lippenzalf en een hydraterende crème, want haar huid zal droog worden. En als alles goed gaat, zou ze tegen de krokusvakantie zo goed als acnévrij moeten zijn. En dat, dat zou best wel mooi zijn, ja.
En passant geef ik u ook nog de cartoons mee die in de wachtzaal van de dokter hangen.
Oh, en lang leve een goeie, meedenkende apotheker die haar vak kent: Delphine vroeg meteen of er wel een bloedonderzoek was, want anders ging ze de medicatie niet meegeven. En ze voegde er meteen aan toe dat ze dat recept voor die lippenbalsem gerust wilde maken, maar dat er eentje op de markt was die minstens even goed was en geen cortisone bevat. Ha, en dan volgen wij de apotheker, uiteraard: ieder zijn vak!
dat is wat je oudste broer je vaak noemt, maar ik noem jou doorgaans de gekste dingen. Dan rol je even met je ogen, maar speelt er wel een glimlachje om je mond.
Vorig jaar schreef ik nog dat je zoveel veranderd was tegenover het jaar daarvoor. Dat kan ik deze keer echt niet zeggen. Ja, je bent een pak groter geworden, je ziet er ook echt een stuk volwassener uit, een echte tiener intussen. Maar verder? Je wordt beetje bij beetje zelfzekerder, met meer zelfvertrouwen, en dat kan ik alleen maar toejuichen, muisje. Zo’n paniekaanvallen als vroeger heb je niet echt meer, of toch niet waar ik ze kan zien. Ja, je bent nog steeds perfectionistisch en begint al op vrijdagavond te studeren voor je toetsen in de komende week. En ja, je spreektaken zijn nog steeds weken op voorhand al helemaal uitgeschreven en ingestudeerd. Maar ik heb het gevoel, Muizelina, dat je iets rustiger bent geworden in die dingen, ook al heb je nog steeds buikpijn van de onnodige stress.
Maar verder ben je eigenlijk niet zoveel anders geworden: je bent nog steeds meestal mijn goedlachse, vrolijke dame, met af en toe van die gigantisch nurkse buien. Er zijn dagen dat je thuiskomt van school en dat ik een stortvloed aan woorden over me heen krijgen, meestal doorspekt met giecheltjes en zelfs lachbuien, omdat jij en Lieze weer de stomste stoten zijn tegengekomen. Maar er zijn ook dagen dat je thuiskomt en dat je nauwelijks goeiedag zegt. Je hangt je jas over een stoel en verdwijnt zonder een woord te zeggen naar boven. Dan weet ik dat ik je met rust moet laten, want ik krijg toch alleen maar een soortement grom als ik dan vraag hoe je dag was. En als ik dan het lef heb om te vragen wat er scheelt, ga je ofwel diep zuchten en mompelt: “Niks” ofwel bijt je quasi mijn neus af omdat er toch niks scheelt en ik moet stoppen met vragen.
Dus ja, je bent nog vrolijk aan het puberen, mollie, en je humeur stuitert alle kanten op. Gelukkig ben je de laatste tijd wel weer heerlijk knuffelig. Je kruipt niet meer ’s morgens bij me in bed om me wakker te maken – dat vind ik wel een beetje jammer – maar je kruipt wel regelmatig even bij me in de zetel, tussen mij en de kant, samen onder een dekentje. Dan ligt je hoofdje op mijn schouder, en dan babbelen we. Soms ernstig, soms onnozel, en soms krijgen we samen een gigantische slappe lach. Op onderstaand filmpje waren we al een goeie vijf minuten bezig en was Gandalf, die naast ons lag, er al vanonder gemuisd.
Je bent dus nu vooral aan het uitzoeken wie je zelf bent en wat je wil doen. Je hebt al aangegeven dat de blokfluitles niet helemaal je ding meer is, en we weten het allebei: muziek is niet je sterkste kant. Maar je beheerst het intussen, en dat vind ik het belangrijkste. Wat wél enorm je ding is, is woord: je zit in het schooltoneel en je geniet enorm. Misschien is het wel een idee om de muziek te laten vallen en te vervangen door iets van woord? Want waar je broers wiskundig ingesteld zijn, ben jij duidelijk door en door een taalmens. Nederlands is je lievelingsvak en je bent er ook gewoon ongelofelijk goed in, je leest dan ook graag en veel. Ook Engels en Frans gaan bijzonder vlot, hebben we al gemerkt.
Je bent ook creatief: je maakt stapels kaartjes, doet vanalles, en pakweg je voorbladen voor de verschillende vakken zien er prachtig uit. Dat trekt zich ook door in je kledij: je hebt natuurlijk een prachtig figuurtje, met lange slanke benen en mooie ronde vormen waar dat zo hoort. Alleen die boezem mag er stilaan eens werk van beginnen maken, vinden we allebei. Maar je kiest de perfecte kleren voor jouw maatje 36, je weet verdomd goed waarmee je staat en wat jou dan weer niet flatteert. En waar mogelijk haal je gretig spullen uit mijn kast, dingen die ik in al die jaren niet heb weggedaan en die jij nu als oversized dingen een tweede leven geeft, met flair en smaak.
Beetje bij beetje ben je je weg aan het zoeken, Mollina, en beetje bij beetje ben je hem ook aan het vinden, met alle onzekerheid waarmee dat gepaard gaat voor pubermeisjes. Ik ben blij dat ik zelf – mentaal, fysiek zou ik het de max vinden – geen 13 meer ben, maar ik geniet ervan om jou te zien openbloeien, om jou al tastend een pad te zien vinden door het leven.
Ga maar niet te snel, meisje, je hebt meer dan tijd genoeg. En vergeet niet, je hebt ook altijd papa en mama om even bij te schuilen, als dat leven jou een stortbui op je kop geeft. En wanneer die donderwolk gepasseerd is, mag je weer voorzichtig uit datzelfde holletje tevoorschijn kruipen, op weg naar nieuwe ontdekkingen.
Ik heb deze morgen Merel afgezet op school. Niks bijzonders, denkt u misschien, maar ze vertrok voor vijf dagen naar Bredene, op GWP. Het was met gemengde gevoelens: enerzijds heeft ze het wel op met al die extra activiteiten, anderzijds is ze graag alleen en zijn dit vijf volle dagen drukte en mensen om je heen. Want ja, 125 tweedes plus begeleiders, dat krijg je niet zomaar even stil.
Ze had in elk geval een grote valies mee, zodat ze zeker voldoende kleren en voldoende keuze had. Want ze kon toch op voorhand niet weten wat ze die bewuste dag zou willen aandoen, toch?
Enfin, er zat wel wat stress in dat kleine lijfje, ja. Benieuwd wat ze er achteraf van zal zeggen. Ik snap haar in elk geval we: ik had hetzelfde probleem.
Merel en ik moesten dringend gaan shoppen, en we doen dat dus allebei niet graag… Maar volgende week gaat ze een week op zeeklas en ze moest dringend nog een paar extra dingen hebben, zoals schoenen die niet uit elkaar vallen… Ze wist welke ze wou – exact dezelfde Nikes die ze gekregen had voor haar lentefeest en sindsdien quasi ononderbroken had gedragen – maar wilde ze niet online bestellen, want met haar steunzolen kon het best zijn dat ze een maat groter nodig had. Oh, en een extra broek ware ook fijn geweest, zei ze.
Bon, wij dus op deze druilerige zaterdag naar ’t stad, maar ik had me stevig misrekend in de drukte: de parkings waren zo goed als allemaal volzet. Aan de Poel draaiden we dus ons kar en reden richting de Kouter, maar aan de Papegaaistraat vonden we alsnog een plekje. Een stevige wandeling, maar bon. Wij dus de Snipes binnen, en jawel, de juiste schoenen in de juiste maat. En dan was het winkel in – winkel uit, meestal aan sneltempo, omdat we nogal goed wisten wat we wilden. In de H&M haalde ze een prachtige strik (op een speld) in de stijl van Gracie Abrams, en daar vonden we ook een nieuwe groene broek voor Kobe.
Verder kreeg ze nog een soortement yogabroek uit de C&A, en gingen we uiteindelijk nog in de Izy een koffie drinken. Verschoning, niet zomaar een koffie, maar een Pumpkin Spice Latte, een PSL. En toen schoten we gigantisch in de lach, want toen waren we echt wel twee Middle class White Bitches die gaan Shoppen en PSL drinken. Het ergste was nog dat er naast ons een roedel dames zat van in de dertig, met hippe maar comfortabele kleding, de designer handtas schuin over de borst, op sneakers. Helemaal het stereotype, en wij lagen strijk.
Maar toen moesten we wel nog terug naar de auto. In het passeren sprongen we nog binnen in de Dille en Kamille die ze nog niet kende en waar ze helemaal weg van was. We vonden er nota bene nog enkele cadeautjes voor Barts verjaardag over een paar weken, en waren helemaal opgetogen.
Zere voeten, maar gelukkig wel met de spullen die we zochten. Zo moet dat.
