Acta Diurna de muliere ludenti
Vrijdagavond was er het verjaardagsfeestje van Marne, en zoals altijd was het een gezellige bedoening. En onze drie meisjes, die genoten er duidelijk van om samen te spelen.
Nog net op het nippertje dacht ik eraan om een fotootje te nemen van mijn M3: Marie-Julie, Merel en Marne. En zoals het hoort, staan ze er giechelend en gibberend op. Zoals alleen meisjes van zeven en acht jaar dat kunnen…
Dit waren ze op nieuwjaar 2015:
Ons pa kwam, zoals gewoonlijk, eten, en daarna gingen we van het mooie weer profiteren – kon dat gisteren nu zo niet zijn?? – door een wandeling te maken in de Groene Velden, hier wat verderop in Mariakerke. Daar ligt een geocachewandeling, maar helaas, we liepen vast bij punt vier, waar we de coördinaten niet meer vonden. Jammer, jammer. Hopelijk wordt het hersteld, zodat we de rest ook kunnen lopen. Gelukkig gaf een bevriende cacher me de eindcoördinaten, zodat we wel de stash konden vinden.
We hadden wel allebei enorm genoten, het is er echt heel mooi.
Bon, er was nog taart en koffie, en daarna ging ons pa naar huis.
Een paar uur later zagen we elkaar opnieuw: de balletvoorstelling van de school waarbij blijkbaar niet alleen Alexander en Marie-Julie dansen, maar ook een handvol leerlingen. Ik moet het toegeven, ik had er niet zo heel veel van verwacht, maar ik was zeer aangenaam verrast door het niveau van zowel choreografieën als dansers. Mooi, mooi!
Om nog even uit te waaien en mijn hoofd helder te krijgen, zocht ik in Aalter nog een paar caches. Ik heb het lastiger en lastiger met veel volk om me heen, ik heb dan echt even stilte nodig.
Deze voormiddag ging ik dus Merel ophalen bij Marie-Julie, en die kwam heel liefjes vragen of ik alsjeblief nog een koffietje wilde drinken met mama, zodat Merel nog een klein beetje langer kon blijven… Goh, ja zeker? ^^
Enfin, thuis had Bart dan gekookt, was het na de middag even rustig, en tegen vier uur ging Merel naar de scouts: de Driekoningenstoet hier in Wondelgem. Wolf zag het niet zitten met zijn rug, en Kobe, tsja, had geen goesting, want hij wilde slijm maken met zijn broer.
Maar vooral: na de scouts kwamen Lieze en Janne mee om te blijven slapen! Lieze is het beste vriendinnetje van Merel, en Janne is haar vierjarig zusje. We hadden allemaal een beetje gevreesd dat Janne nogal verlegen ging zijn, en zou beginnen huilen, maar nee hoor: grote zus was mee, Kobe is een van haar speelmaatjes op school, en Merel kent ze ook natuurlijk.
De drie meisjes hebben hier nog zitten spelen, flink gegeten, en Wolf is met hen naar boven gegaan rond acht uur, wat resulteerde in een onaards gebrul, gegiechel, gegibber, gejoel en gegil. Ik ben ze daarna nog netjes gaan instoppen met verhaaltjes en knuffels, want ze sliepen alle drie samen in Wolfs grote bed. Ik vind dat zo super van mijn tiener, dat hij zijn kamer en bed wil afstaan en zelf dan maar in Merels bed gaat slapen. En ’t is niet dat we moeten aandringen, hij biedt dat zelf aan.
Erg lang hebben ze niet meer liggen babbelen, maar Merel was dan ook erg moe van gisterenavond bij Marie-Julie, toen het vlot elf uur was geworden…
Maar ze heeft er blijkbaar intens van genoten!
Dat heb je natuurlijk met nichtjes die even oud zijn: ze doen allemaal in hetzelfde jaar hun communie en dergelijke!
Gelukkig viel het niet op dezelfde dag, zodat wij vandaag allemaal vrolijk naar Lovendegem gingen. Dat we een dik half uur te vroeg waren omdat ik de uitnodiging niet goed had gelezen, ach ja, dat gebeurt…
Maar het werd een fijne middag, met een stralende Marie-Julie ^^
Nee, niet het Gentse stadsfestival, wel Marie-Julie en Alexander die in de namiddag kwamen spelen.
Jeroen zette hen af rond twee uur, en meteen trokken ze allemaal naar boven. Het werd geen dreigende en dus omineuze stilte, maar wel een gegil, geren, geroep en gelach van jewelste. Blijkbaar speelden ze een tijdlang allemaal samen. Daarna mochten de drie heren even op de computer, en gingen de meisjes iets anders doen.
We maakten vlaai, bananenmilkshake, er werd buitengespeeld, en er was weer poppenkast.
En tegen half zeven had ik drie uitgetelde, maar zeer vrolijke kinderen.
Meer moet dat niet zijn, zo in een regenachtige vakantie.
Aangezien geen van beide jongens fit genoeg was voor een rugbymatch, toog ik met Wolf richting ’t stad: hij naar zijn muziekles, ik met mijn Kindle naar Café Labath voor een koffie. Veel plaats was er niet meer, dus ging ik aan een tafeltje naast dat van een iets oudere heer zitten, die ook een ereader voor zich liggen had. Spontaan sprak hij me aan over de mijne, en voor we het goed en wel wisten, zaten we verwikkeld in een druk gesprek over boeken, online bibliotheken, aan te raden detectives (blijkbaar is de Franse reeks 10/18 een prima richtlijn), en zat ook zijn vrouw enthousiast mee te volgen. We wisselden emailadressen uit, en ik leende hen prompt een boek, en toonde hoe ze formaten konden wisselen, zodat ook Amazonboeken op Tolino te lezen zijn en zo. Het gesprek meanderde alle kanten op, tot ze zich plots het uur realiseerden, want ze wilden nog naar het S.M.A.K. We zeiden salu, hij ging afrekenen, en in het passeren kwam hij snel met een grote grijns melden dat mijn koffie betaald was! Fijne, fijne mensen! En meteen was het uur dat ik ging lezen zo goed als om. Ik bestelde een warme choco voor Wolf, hij kwam die opdrinken, en we liepen nog samen even ’t stad in op zoek naar een stevige zwarte broek. Ah ja, hij mag voor het eerst mee naar een volwassenenlarp, een Omen mini, en daar moet hij echt wel deftige kleren voor hebben, en een jeansbroek just will not do.
We vonden een en ander, liepen nog de parfumwinkel binnen om mijn nieuwjaarscadeau in te wisselen – ik rook er trouwens helemaal niks. Bevreemdend! – en repten ons naar huis, waar Bart voor ons had gekookt.
Tegen drie uur stonden Merel en ik in de Sint-Godelievekerk: alle eerstecommunicanten waren uitgenodigd voor de viering – geen eucharistie – van Lichtmis, en vooral: Merels beste vriendinnetje (na Lieze) Julie werd er gedoopt. Het was wel grappig, want we hebben een nieuwe pastoor, die deze kerk duidelijk nog niet kende. Ik ben bijvoorbeeld op zoek gegaan in de sacristij naar vers water voor de doopvont, en naar doopkaarsen, maar het chrysma was onvindbaar. Tsja.
De namiddag gleed voorbij, en tegen vijf uur waren Marie-Julie en Alexander hier, Jeroens kinderen. Die bleven logeren, en iedereen stond hier al op voorhand te popelen. Er werden gigantische kastelen gebouwd, waarbij de meisjes de prinsessen waren.
En ’s avonds, toen werd er in pyjama met chips en fruitsap naar een film gekeken. En daarna nog steeds een pak gegiecheld en gebabbeld, tot Bart vond dat het welletjes was. Ik vrees dat ze allemaal niet echt veel geslapen hebben, maar wat een fijne dag…
Mijn metekindje werd zes vorige week, en kreeg vandaag daarom een zeer fijn feestje! Er was, zoals de traditie intussen vereist, een véél te grote koude schotel, er waren vooral massa’s hapjes vooraf (kan niet missen dat die koude schotel te groot was) en er was taart. Er was ook bijzonder veel gejoel boven, vooral toen Jeroen even “oortjesvlees” ging spelen. En eigenlijk was het vooral een zeer gezellige, fijne middag.
Ik was zondag nog vergeten een filmpje toe te voegen, van onze fameuze M3. Geef toe, zijn ze niet schattig?