Bosklas

Dat hij groot wordt, onze Wolf. Gisteren is hij op bosklas vertrokken, met een grote grijns op zijn gezicht. Hij zag het helemaal zitten, die vijf dagen in Sart-lez-Spa.

Alleen… Ongeveer de helft van het programma heeft hij al gezien: rondlopen in Spa, van het water drinken, het kasteel van Reinhardtstein, de dam van Robertville, het kasteel van de Franchimontezen, Botrange… Dat komt er natuurlijk van als je al een paar keer naar die kant van de Ardennen op vakantie bent geweest. Maar het zal natuurlijk een gans andere insteek zijn, zo met zijn klasgenoten en vriendjes.

En eigenlijk, stiekem mis ik hem wel een beetje. Het is hier toch net dat beetje stiller in huis, en op zich vind ik dat dan weer niet erg, maar ik mis zijn gevatte opmerkingen en zijn scherpe blik.

Het is het begin van leren loslaten, zeker? Tsja…

 

Peer mediation

Deze morgen heb ik Wolf om kwart voor negen op school afgezet. Jawel, midden in het hemelvaartweekend. Samen met een aantal andere vijfdejaars en een paar leerkrachten blijft hij er de hele dag, tot morgenmiddag zelfs. Dus ja, hij heeft een slaapmatje en een slaapzak mee ^^

Op Mariavreugde doen ze namelijk aan een schitterend initiatief: peer mediation. Een vijftiental (schat ik) vijfdes wordt opgeleid om in het zesde jaar aan conflictbemiddeling te doen tussen schoolgenootjes. Niet tussen leeftijdsgenoten, dat is maar logisch. Maar als kinderen dus in ruzie slaan en er zelf niet uit geraken, mogen ze altijd naar een van de mediatoren uit het zesde studiejaar stappen, en die gaat dan met hen samenzitten om alles uit te praten. In de meeste gevallen lukt dat prima, is een conflict snel opgelost, en hoeven de juffen of meesters zich er niet in te mengen. Want blijkbaar is er voor veel kinderen toch nog een soort barrière om er de leerkracht in te betrekken, omdat het dan aanvoelt als klikken.

De bemiddelaars mogen zich niet zelf opgeven, ze moeten verkozen worden door hun klasgenootjes, en dan mogen ze beslissen of ze dat al dan niet zien zitten. Wolf werd blijkbaar unaniem verkozen, en ik denk inderdaad ook wel dat hij daar een goeie voor zal zijn. Maar het is opvallend dat een ganse reeks van zijn vriendjes ook verkozen zijn. In elk geval heeft hij nu anderhalve dag cursus, en wordt het heel ernstig opgevat allemaal.

Om eerlijk te zijn: ik vind het prachtig. Echt waar.

Zorgleerkracht

Toen ik deze morgen Wolf ging wakker maken, kroop hij als een echte tiener nog dieper onder zijn dons, en kreunde: “Ik wil niet naar school”.

Wat me aan een kant enorm verbaasde, want Wolf is een vrolijk, leergierig kind. Aan de andere kant had ik het al zien aankomen: hij klaagde al een tijdje over zijn rumoerige klas, en dat het soms echt niet meer leuk was. Dat ook zijn juf ze soms niet onder controle kon houden, en dat ze al gezegd had dat ze doodmoe van hen was, in die mate dat ze ’s avonds aan de keukentafel eigenlijk zelfs geen deftige conversatie meer kon houden met haar eigen kinderen. Wolf, het teergevoelige zieltje, lag daar echt wakker van.
En nu was die juf nog wel geveld door een keelontsteking, en was er een jonge vervangleerkracht, eentje die de klas totaal niet kon beheersen. Ik snap dat volledig, ik ben ook nog interim geweest, maar Wolf vindt het verschrikkelijk.

Het argument dat zijn juf vandaag terug ging zijn, kreeg een “Kan me niet schelen” als antwoord, en het feit dat het nog twee dagen is voor het vakantie is, ontlokte een “Maar dat gaat toch niks helpen, want daarna is het toch weer van het zelfde”.

Juist. Het zit dieper dan een baaldag, duidelijk.

Ik ben deze morgen met de kinderen naar school gewandeld, en ben daarna even in het secretariaat binnengelopen, om een afspraak te maken met de zorgleerkracht. Die kon me er gelukkig snel even tussen nemen rond 15.00u, en kon ik Wolfs probleem melden. De lastige klas, daar wist hij al van. Hij zag ook niet direct een oplossing – net zo min als ik, eigenlijk – maar was blij dat ik tenminste een melding had gemaakt, zo weten ze dat er een effectief probleem is.

Ik hoop nu maar dat Wolf er zich kan over zetten. Deze namiddag was hij in elk geval een pak vrolijker, want zijn eigen juf terug, dat maakte toch al een heel verschil. Ook al gaat het wel weer slechter worden. Maar deze goeie dag had hij tenminste gehad, zei hij. That’s my boy!

Infoavonden

Dat het een drukke week is.

Ik moet zelf nog in het werkritme komen, de kinderen zitten ook nog niet in hun ritme en moeten wennen, en er zijn de info-avonden deze week. Die van maandag van Mereltje heb ik overgeslagen: het is al kind drie in de kleuterschool, en ook de juf ken ik behoorlijk goed, want Kobe heeft ook bij haar gezeten, en in Wolfs klas had ze destijds een vervanging.

Dinsdag was er de info voor Kobe, die nu in het derde jaar zit. Zijn juf lijkt me streng, maar rechtvaardig en vooral ook bij momenten een zot kieken.  Exact wat hij nodig heeft, eigenlijk. Ze gaat ook kijken hoe we zijn “schrijfprobleem” kunnen aanpakken: hij kan pakken beter lezen dan de meesten van zijn klas, en mag dan wellicht in de leesmomenten naar het eerste om daar de woorschrijftechnieken mee te volgen. Kobe ziet dat zelf alvast ongelofelijk goed zitten, want dat schrijven is nog steeds een beetje een handicap.

Deze avond was er de infoavond voor het vijfde, en die kon ik bijwonen door een zieke Bart, die dus in de zetel lag te apegapen en zijn afspraak had afgezegd. Ik moet zeggen, ik heb er veel van opgestoken. Ook hij heeft een fijne juf, die het overvolle programma op zeer aanschouwelijke wijze uit de doeken deed. En ze gaan vooral véél stof zien.

Enfin, druk, maar leerrijk dus, deze week. Ik ben natuurlijk ook twee keer een beetje blijven plakken op de receptie achteraf. Goed voor mijn sociaal leven, want hier in Wondelgem is dat eigenlijk maar magertjes, ik ken misschien twee man en een paardenkop.

Maar goed, een nieuw schooljaar dus. Allons-y!