Lunchen in de zon
Maat, ik heb toch echt een luizenleven… Daarnet ben ik vrolijk in de zon naar ’t stad gefietst om er te lunchen met een vriendin op een terras in de zon. Allez ja, naar de studentenbuurt want ze werkt op het rectoraat, en dan zijn we maar zoals altijd gaan eten in de Pacha Mama, mijn favoriete vegetarische restaurant. En dat het warm was in de zon!
We hebben heerlijk honderduit zitten kletsen en er een bijzonder aangename middag van gemaakt.
Dat impliceert wel dat ik nu stevig moet doorwerken, maar dat vind ik helemaal niet erg.
En verder blijf ik nog steeds in een enorm goedgezinde omenbubbel zitten, met heel veel chat- en andere gesprekken met medelarpers.
Alleen mis ik Bart toch wel een beetje…
Villa Ooievaar
Eergisteren zag ik toevallig bij een vriendin op Facebook passeren dat ze naar een nieuw sociaal restaurant hier op Wondelgem was gaan eten. Ah bon?
Het leek me ideaal om het zelf even uit te proberen: Villa Ooievaar in het Vyncke-Bovynpark. De website heeft nog niet veel om het lijf, maar bon, waarom niet? Kobe was intussen al naar huis gekomen met de bus, maar Wolf had nog Nederlands schrijven gehad, en had dus gewerkt tot twaalf uur.
Ik ging hem ophalen, en we reden naar het park. Wij parkeerden in de Lusthoflaan, maar dan moet je wel even door het momenteel nogal modderige park heen. Het is net iets makkelijker om via de Botestraat te gaan, heb ik zo de indruk.
Binnen is het heel gezellig ingericht en kwam een alleraardigste dame ons verwelkomen en een plaats toewijzen. Villa Ooievaar is namelijk een sociaal tewerkstellingsproject voor mensen met een beperking, maar als je dat weet, is het net zoals elk ander restaurant. Met een heel beperkte kaart, dat wel: een dagschotel, een vegetarisch alternatief, en een salade. Oh, en soep. Heel lekkere soep, in elk geval vandaag toch.
We gingen alledrie voor de witloof/currysoep, en daarna de pasta met quorn in zoetzure saus.
De porties zijn royaal, geloof me, en lekker, dat ook. Een dessert kan je ook krijgen, maar aangezien beide jongens nog moesten studeren, gingen we dat wel een andere keer doen. We keken nog even rond, en merkten dat het eigenlijk best groot was. Blijkbaar zijn er liefst 80 plaatsen, en in de zomer komt er een royaal terras. Voor de dagschotel betaal je 10 euro, maar als je in aanmerking komt voor sociaal tarief, is dat nog een pak minder.
Wondelgem heeft er dus een fijn adresje bij: gezellig zitten, lekker eten, en je steunt er meteen een sociaal project mee. Oh, en het menu? Dat vind je gewoon terug op hun facebookpagina, als je een kieskeurige eter bent.
Ampla House revisited
Eind februari was ik met Bart naar de officieuze opening gegaan van het Ampla House, de luxe coworking space aan de Coupure waar hij kleine aandeelhouder van is.
Ik had toen gezegd dat ik wel eens wilde terugkomen om er iets te eten, en Véronique was uitermate geïnteresseerd om foto’s te nemen. Dus ja, deze middag togen we gezellig samen in Ionesco (Bart elektrische auto met nummerplaat UBU, vandaar) richting Coupure.
De lunch was simpel maar echt wel lekker: een vegetarische pasta met courgettes en curry. En toen gingen we rondlopen, toonde ik Véronique het hele gebouw, nam ze tonnen foto’s, en was ze er weg van. Qua werkplek kan dit wel tellen, ja. Amai!
En ja, Véronique is ook wel een goede fotografe, ja.
Er was geen tijd meer voor verdere plannen, dus reden we naar huis, maar met alweer een mooie middag op ons conto.
Beste vriendin
’t Is dat we allebei zo nooit iets te doen hebben he… Maar vandaag had Gwen een bijscholing aan het Sint-Pietersplein tot 13.00u, en voor één keer zei ze foert. Als leraar heb je normaal gezien een hoop lesvrije momenten om je voorbereidingen, je verbeterwerk en vooral je administratie bij te werken. Zij is echter, naast leraar, ook leerlingenbegeleider, en daardoor heeft ze eigenlijk nooit een schoolvrij moment. Behalve vandaag dan ^^
Ik pikte haar op, en we reden – ook al is het niet ver, mijn voet ging het niet fijn vinden, want we waren van plan nog veel rond te lopen – tot aan de Pacha Mama voor een fijne vegetarische lunch. We eten dit soort dingen allebei erg graag, maar onze kinderen zijn daar niet zo verzot op…
Ik kreeg trouwens ook een fijn cadeautje, een glazen ster met ledverlichting.
En toen deden we iets ongehoords: we gingen gewoon even rondlopen in de Zuid! Serieus zeg! Alleen was ik behoorlijk verrast – en niet op een positieve manier – van het winkelaanbod ginder. De H&M is nog uitgebreid en neemt quasi het halve gebouw in beslag, de C&A is weg, de Cassis is weg, de Club is weg en vervangen door de Standaard (die daar al zat, maar moest opschuiven wegens de H&M), en het koffiehuis/terras op het middenplein is ook verdwenen. Hmpf.
Enfin ja, ik vond een fijn rood hemd voor Kobe en een effen wit voor Wolf, en dat was dat. Ondertussen kletsten we honderduit, luchtten onze frustraties over onze respectieve scholen, bespraken leerplannen en dat soort onzin, roddelden over onze echtgenoten, en gingen nog voor een kop koffie in de veel te drukke en veel te warme Or.
En waren we eigenlijk allebei later thuis dan verwacht. Tsja.
Maar man, had ik weer een fijne middag!
Lunch met mijn liefste
Omdat het de laatste weken echt druk was, hebben Bart en ik elkaar niet echt zoveel gezien. En dus nodigde hij me uit om vandaag samen met hem te lunchen in de Volta, want zondag vertrek ik tot vrijdagavond op studiereis naar Napels. Op zich kijk ik daar erg naar uit, maar ik ga mijn dierbaren wel missen, dat weet ik nu al.
Lunch in de Volta was zoals altijd: heerlijk!
Een aanrader, wees gerust!
Dinsdagmiddagen
Mijn lesrooster in september is op zijn minst speciaal te noemen: op maandag en dinsdag telkens maar twee uur les, de woensdag zelfs helemaal vrij, en dan op donderdag en vrijdag twee volle dagen. Het zorgt ervoor dat ik de donderdag- en vrijdagavond niks moet plannen, maar ook dat ik een heerlijk rustige maandag heb (les is van half drie tot kwart over vier) en dat ik ’s middags tijd heb voor lunch, want klaar om twaalf uur.
Vorige week was het een september en moest ik uiteraard de hele dag op school zijn, maar vandaag heb ik al afgesproken met een vriendin. We doen dat wel vaker, vooral in de examenperiodes, wanneer ik tijd heb om eens samen te eten. Mijn favoriete lunchadres hier vlakbij is gesloten op dinsdag, maar gelukkig is er Mauro delle Puglie, een zeer fijne Italiaan wat verderop. Toen ik zei dat het geen typische bolognaise-gooiende Italiaan is, moest ze lachen, maar ze snapte wel wat ik bedoelde. Hij durft inderdaad een moderne Italiaanse keuken te brengen, en die is wel fijn. En het Italiaans-sprekende personeel is eigenlijk ronduit schattig, zeker als ze dan in het Engels met handen en voeten proberen uit te leggen wat er nu eigenlijk precies op de kaart staat.
Het is er wel iets duurder dan ik me herinnerde: ik nam het lunchmenu (voorgerecht + hoofdgerecht, met klein hapje vooraf) voor twintig euro, zij nam enkel een hoofdgerecht, en we bestelden er elk een half litertje water bij, wat ons bracht op exact 50 euro. Mja. Maar wel zeer lekker, en best wel mooi gebracht.
Voor de koffie zijn we bij mij thuis in de zetel gekropen: Annick had heerlijke speculooscake mee, en mijn latte’s zijn onovertroffen sinds ik dat melkopschuimding heb.
Volgende week dinsdag staat voorlopig nog open, de twee weken daarna zijn al ingenomen. En daarna is het zien hoe mijn nieuwe rooster zal zijn. Maar ik geniet er alvast van!
365 – 27 juni 2015 – Lepelblad
Even uitwaaien
Ik heb deze morgen nog een pak herhalingstoetsen binnengekregen, en ik lig nog met een hoop onderzoekscompetenties die nog moeten nagelezen worden. Veel werk dus, en de deadline ligt morgenavond. Ik weet dus nog wat gedaan deze namiddag en morgen.
Maar ik had geen zin om te koken deze middag, en gooide dus op twitter en FB of iemand zin had om ergens iets kleins te gaan eten. Er kwam reactie: een kennis – die ik eigenlijk toch beter kende dan ik dacht, eigenlijk – woont niet ver van Mariakerke, en zag het heel goed zitten om samen iets te eten. En dus zaten we tegen half een buiten op het terras gezellig te kletsen. Over zijn stukgelopen relatie, over Bart en hoe wij alles geregeld kregen, over verbouwingen, kinderen, scholen, FACTS, enfin, stof genoeg om over te praten. Voor we het wisten was het half twee, en een koffietje later twee uur, en dus dringend tijd om opnieuw te gaan werken, zowel voor hem als voor mij.
Maar ik had een bijzonder aangename middag gehad, even weg van alles, met genoeg positieve vibes om aan die verbeteringen te beginnen.
Voor herhaling vatbaar, zoveel is zeker.
Er zijn zo van die mensen, met wie het meteen klikt. Geen idee waarom of hoe, gewoon… gelijkgestemde zielen zeker?
Vanmiddag had ik de eer met zo iemand te kunnen gaan lunchen. Ooit leren kennen op de Weight Watchers, godbetert, en contact gehouden via Twitter. Intussen ook zijn vrouw leren kennen, en hij met zijn bedrijf klant geworden bij Bart.
Zo’n lunch, da’s dan gewoon puur genieten. Gezellig kletsen alsof je elkaar al jaren kent, over werk, familie, gezondheid, taalspelletjes…
Bedankt Luc, zo’n lunch was precies wat ik nodig had!