Donderdagse lunch
Op donderdag moet ik maar twee uurtjes lesgeven – van 9.20 uur tot 11.00 uur met dan nog een uur permanentie erna. Dat zorgt ervoor dat ik om 12.05 uur de school kan verlaten.
Véronique heeft op donderdag ook maar twee uurtjes les, maar helaas voor haar liggen die niet zo fijn: een uurtje van 11.15 uur tot 12.05 uur en dan van 13.50 uur tot 14.40 uur. Ze komt ervoor speciaal uit Ronse en is zowat haar hele dag kwijt. Ze hoopt dan ook dat met het nieuwe lesrooster in oktober die twee uurtjes weggewerkt zullen worden.
Ik, daarentegen, vind die twee uurtjes met die lange middagpauze eigenlijk helemaal niet erg: dan kunnen we samen lunchen! Om half één stond ik dus aan het STAMcafé, niet ver van haar school, en zat zij al prinsheerlijk op mij te wachten op het terras.
Ik at er toch wel zeer lekkere garnaalkroketten met een slaatje, en zag dat het meer dan goed was.
Ik gun Véronique van harte een verplaatsing minder, maar zelf vond ik het eigenlijk wel zalig, zo’n donderdagse lunch.
366 – 10 september 2020 – STAMcafé
Laatste dag van de vakantie
Ik had allerlei plannen voor de maand augustus, maar het heeft dus niet mogen zijn. Tsja.
Maar gisteren contacteerde Sophie me: of ik geen zin had om samen te lunchen? ’t Zal wel zijn da, en dat lukt ook nog wel met de rug.
Tegen elf uur was ze hier, dronken we gezellig – op afstand – koffie en gingen we tegen half een naar ’t Kolleke, zowat het enige in de buurt dat open was, maar zeker geen slechte keuze.
We aten allebei een spitburger en tetterden vooral honderduit. Tsja, mijn beste vriendin in mijn eerste en tweede middelbaar, we kennen elkaar al lang. ’t Is niet alsof we elkaar vaak zien, maar dat hoeft ook niet: we kennen elkaars achtergrond zo goed, we zijn destijds zo vaak bij elkaar blijven slapen, dat we gewoon over onze ouders en andere problemen kunnen praten zonder dat één van ons daar vragen bij moet stellen.
Het heeft vooral iets… dieps, iets vertrouwds, zo’n vriendschap.
Voor mij was het in elk geval een zeer aangename afsluiter van mijn vakantie. En morgen vliegen we erin! Enfin ja, strompelen zal ook goed zijn, we gaan er in elk geval voor.
Villa Ooievaar: de mosseleditie
Gelukkig is het niet allemaal kommer en kwel: Véronique kwam me gisteren ontvoeren om samen te gaan lunchen, en ik zag dat eigenlijk wel zitten. Het begint langzaamaan een beetje te beteren: ik kan stappen, ik kan de meeste bewegingen doen, ik kan zelfs zitten, maar werken zal er voorlopig niet inzitten. Vrijdagnamiddag afspraak bij de rugspecialist, op uitdrukkelijke vraag van mijn kinesist die me – letterlijk – al heel haar leven kent en dus ook vindt dat dit niet meer normaal is, dat het te lang duurt.
Maar Véro en ik reden dus naar de Villa Ooievaar, je weet wel, mijn vaste vrijdagse plekje om te lunchen. Ook zij komt er graag, ook al woont ze nu nogal wat verder.
Op hun facebookpagina hadden we gezien dat er mosselen waren voor de rappe – ze koken met voedseloverschotten – en we hadden geluk: er waren er nog! En toen ze ze voor onze neus kwamen zetten, keken Véro en ik even naar elkaar en schoten we in de lach: wat een porties zeg!
We zijn er vol goeie moed ingedoken, maar ik heb me toch moeten laten kennen: het was toch net iets te veel. En dan hebben we nog nauwelijks van de frietjes gegeten, of de béarnaisesaus. En dat allemaal voor tien euro per persoon!
We hadden oorspronkelijk nog aan een dessertje gedacht, maar dat was dus buiten die mosselen gerekend.
Enfin, voor wie Villa Ooievaar nog niet kent: op de baan tussen Mariakerke en Wondelgem, een aanrader. En ik denk dat ik er toch opnieuw elke vrijdag ga zitten, maar dan kwart over één. Wie zin heeft, mag altijd mee aanschuiven!
366 – 19 juni 2020 – zelfgemaakte lunch
Maatje
Ik zeg al jaar en dag dat ik nog eens samen met Peggy moet gaan lunchen. Alleen zijn onze lesroosters nooit compatibel. Tot dit jaar: zij stopt op vrijdag om 12.00 uur, en ik dit jaar om 12.05 uur. Bingo!
En dan nog concreet zien in te plannen, met al mijn larpweekends en andere dingen. Maar eindelijk is het vandaag dus gelukt. Zij kende het Kolleke nog niet, het leek me ideaal om daar dus nog eens binnen te waaien, al was het maar voor de zalige frietjes daar.
Het werd zalm met béarnaise, voor beiden, en bijzonder goed bevonden ook.
Peggy, maatje, we gaan dat toch nog eens vaker moeten doen, deal?
365 – 05 juli 2019 – de stralendste glimlach die er bestaat
365 – 29 juni 2019 – vakantiestart
Half dagje Antwerpen
Nu ja, Antwerpen: ik stond rond half twaalf bij Lorre in Ter Hagen, deelgemeente van Rumst. Onderweg was ik nog een paar caches tegengekomen, onder andere een wel fijne in Temse.
We reden fluks door naar Antwerpen, want daar moest Lorre om drie uur zijn nieuwe contract tekenen, yay!
We zochten ons een gezellig hipsterrestaurantje, Fabrik, en zaten heerlijk op het terrasje in de zon te tetteren.
Ik gooide hem om de hoek af aan zijn nieuwe kantoor en ging zelf – ik had nog een dik uur op overschot, ik wilde om vijf uur in Gent zijn voor Merels blokfluitles – geocachen in het stadspark. Mooi park, mooie beelden, lekke vijver :-p
Bij dat laatste beeld had ik trouwens touche: drie twintigers die uiteraard benieuwd waren wat ik daar liep te zoeken, en na de uitleg me gerust wilden helpen, en vooral om de halve minuut vroegen of ik wel oké was, daar in het struikgewas. En dat ik voorzichtig moest zijn. En dat ze ouder waren dan dat ze eruit zagen, en dat ik een knappe dame was, enzovoort enzoverder. Heel respectvol en best wel grappig!
Ik reed naar huis, pikte Merel op en samen gingen we nog snel naar de blokfluitles, voor de laatste keer (volgende week zit ik op klassenraden).
Aangename dag, zowaar!