Geplaatst op

Lunchke met Sophie

Terwijl Merel en Bart naar Taylor Swift waren en Kobe en Wolf toch lagen te slapen na hun avonturen, ging ik vrolijk in Aalst lunchen met Sophie. Dat was – alweer – veel te lang geleden, maar zoals Sophie zelf zei op het einde: het lijkt altijd alsof we elkaar wekelijks zien.

Ik pikte haar op iets na twaalven, we parkeerden in de schaduw van de ondergrondse parking van de Delhaize en gingen eten in La Perla, een visrestaurant. Op zich ligt het terras aan het grote ronde punt dat naar de autostrade leidt, maar het verkeer is niet zo storend. Wat wél storend was, was dat de gemeentewerkers net op dàt moment alle stukjes gras en groen kwamen maaien en in orde zetten met lawaaierige grasmachines en bosmaaiers, zodat we elkaar op bepaalde momenten zelfs gewoon slecht verstonden. Nee, rustig was het daar niet, wel lekker.

Koffie drinken en nog wat verder kletsen deden we dan ook bij Sophie thuis, en na afloop pikte ik nog een cacheke op langs de baan naar huis, aan een oude watermolen waar quasi niks meer van over is.

Yup, fijne middag, en dan de rest van de tien machines was doen voor we vertrekken.

Geplaatst op

De Ooievaar

Dat ik graag naar Villa Ooievaar ga, is geen geheim. Het is alleen telkens weer de vraag of dat ook zal lukken in mijn rooster.

Vandaag was de laatste keer mijn oud rooster met ruim tijd, vanaf volgende week wordt het iets moeilijker. Ik heb dan op vrijdag les tot 11.00 uur maar studie tot 12.05 uur, en ik heb om 13.15 uur alweer toezicht aan de poort. Dat is kort, maar aan de andere kant zijn ze altijd bijzonder snel met het serveren, zodat dat eigenlijk wel kan.

Alleen… zowel Kobe als Merel nemen tegenwoordig altijd boterhammen mee naar school, zodat Bart sowieso ’s avonds kookt, of gewoon ’s middags al kookt voor ons beiden en dan de rest ’s avonds opwarmt voor de kinderen.

Maar vandaag genoot ik dus nog van de Villa. Ik had nog wat toetsen mee die ik moest verbeteren, en ik had zelfs nog tijd voor koffie en een taartje. Ha ja, want bij elke keer krijg je een stempel en na tien keer krijg je een gratis taartje.

Geplaatst op

Onverwachte lunchdate

Ik zeg al meer dan een jaar tegen Peggy (onze personeelsverantwoordelijke) dat ze eens mee moet komen op vrijdag naar de Villa Ooievaar. Zij is klaar met werken om twaalf uur, en dit jaar heb ook ik tijd tussen 12.05 uur en 13.30 uur, meer dan genoeg dus om te lunchen.

Vandaag zei ik al lachend tegen Peggy: ” ’t Gaat er zo gelijk precies niet meer van komen hè, dit jaar?” Waarop zij plompverloren: “Awel, vandaag heb ik eigenlijk wel tijd!”

Ik meteen naar de Villa gebeld of ze twee plaatsen ipv eentje hadden, en dat was geen enkel probleem. Ik heb dus een zeer aangename laatste vrijdaglunch gehad in de Villa. Ha ja, volgend week zijn de examens al begonnen en ga ik naar huis om te koken voor de jongens.

Maar op de valreep heb ik Peggy dus nog kennis laten maken met de eenvoudige maar lekkere maaltijden, het heel erg fijne terras en de aparte bediening. Dik in orde, zou ik zo zeggen.

Geplaatst op

Girls’ Day Out

Deze morgen kwamen Merel en ik plots tot de vaststelling dat we vandaag maar met zijn tweetjes gingen zijn: Kobe is op kamp, Wolf zit bij Arwen en Bart is gaan werken.

Snode plannetjes? Well du-uh.

Tegen de middag gingen we de fiets op richting ’t stad. Merel kan perfect fietsen, maar is vaak nog te bang in het verkeer. Maar als mama verkeersarme en tramspoorvrije routes kiest, valt dat best mee. Al kan dat op zich dan weer nefaste gevolgen hebben voor de bips, wanneer die route dan langs kasseistroken loopt: de Sint-Antoniuskaai, Lievekaai en Gewad liggen er nu niet bepaald gestreken bij.

De fietsen werden geposteerd op de Korenmarkt, en wij gingen lunchen op het terras van de Godot. Merel ontfermde zich over een stevige spaghetti, ik nam dan weer sliptongetjes tot mij.

Een museum zat er vandaag niet in: er moesten schoenen voor Merel gevonden worden. En bandjestouw, en eventueel een lang kleedje met mouwtjes voor mij.

Het ging dus van winkel-in, winkel-uit, iets wat ik absoluut niet graag doe en dat ook Merel na verloop van tijd ging tegensteken. We vonden gezichtscrèmes, washi-tape met houdertje, pandaspullen voor haar kamer, allerhande andere kleine spulletjes en – zo schrijft de traditie het voor – ijsjes. Uiteraard.

Schoenen werden helaas niet gevonden, en de kleedjes die ik bij andere vrouwen zo mooi vind, transformeren mij dan telkens weer in een bomma. Ik vrees dat het voor mij niet weggelegd is, zo’n fleurig enkellang geval.

Tegen zessen waren we weer thuis, en Merel was uitgeput. Die vijf kilometer fietsen is ze niet gewoon, en er stond een stevige tegenwind bij het terugkeren. Gelukkig kon mama met de elektrische fiets haar af en toe een beetje duwen.

Maar we waren het er wel over eens: een hele fijne meisjesdag!

Geplaatst op

Genieten!

Wat heb ik het gemist, dat vrijdagse momentje voor mezelf. Zowel vorig schooljaar als dit schooljaar heb ik op vrijdag gedaan met lesgeven om 12.05 uur. Ideaal dus, om daarna in alle rust op mijn eentje te gaan lunchen in de Villa Ooievaar, het sociale restaurant dat knal tussen werk en woning ligt.

Alleen kwam er natuurlijk corona tussen en was het uit met de pret. De laatste keer was 16 oktober… Intussen had ik een paar keer eten afgehaald voor het gezin, maar dat is absoluut niet hetzelfde.

Intussen zijn wel de terrassen al enige tijd open, maar door het absolute kutweer was daar nu niet bepaald veel mee gewonnen.

Tot vandaag. Vandaag was de eerste dag dat op vrijdag de zon straalde. Ik wilde gisterenavond nog reserveren, maar toen bleek dat hun uren veranderd waren en dat je voor het terras kon bellen tot 16.00 uur voor reservatie, of eventueel een mailtje sturen. Ik besloot het erop te wagen, mailde en kreeg in de voormiddag bevestiging. Jawel, er was nog een plaatsje om half een op het terras, en ik kon probleemloos nog de Griekse kip krijgen.

Met een hart zo groot als de wereld waaide ik het terras op, kreeg een tafeltje toegewezen in de zon, had binnen de vijf minuten mijn eten voor mijn neus, en ik voelde me de koning te rijk. Eventjes terug naar normaal!

Ik zat er zo fantastisch – en had geen deadlines te halen – zodat ik ook maar een koffie en een excellent stuk kaastaart bestelde.

Man, wat heb ik dit gemist, dit vrijdagse zenmomentje!

Geplaatst op

Ooievaar, maar met twee

Op vrijdag durf ik zo al ne keer lunchen in Villa Ooievaar, dat had u wellicht al door.

Het (enige) leuke aan de hele coronacrisis is dat Bart nu vaker thuis werkt: zijn setup voor online meetings is hier veel beter, en hij wordt tenminste ook niet gestoord.

Vandaag zag hij het dus zitten om mee te eten in de Villa Ooievaar, tot mijn grote vreugde, ook al moest hij daarvoor wachten tot één uur en had hij de ingang niet meteen gevonden. Tsja, het is dan ook een kasteeldomein dat wat van de weg af ligt.

Gisteren lunchen met een fijne vriendin, vandaag lunchen met mijn lief: ik word verwend!