Is Dysfunctional?!

Twee mensen die ik ken en wel kan appreciëren, hebben samen met nog een derde persoon een tentoonstelling in Tanu, een kasteeltje langs de Grote Baan in Lovendegem.

Ik was eigenlijk van plan om vrijdag naar de vernissage te gaan, maar kon mezelf toen met geen stokken uit de zetel krijgen, ik was echt veel te moe. De vrijdagavond, man, dat is het toch echt niet meer…

Toen was het ietwat uit mijn hoofd gegaan, tot ik deze namiddag Wolf moest ophalen bij Arwen en ik dus letterlijk er moest passeren. “Goh”, vroeg ik Wolf, “zou je het erg vinden als ik even binnenwip? Het gaat echt niet lang duren en ik ga er Hannes en Batist echt een groot plezier mee doen. En jij mag, hamster dat je bent, gerust in de auto blijven zitten.”

Mijn zoon vergaf het me, ik parkeerde me aan de oprit en liep het volledig verlaten kasteeltje in.

Ik liep er rond, zag dus niemand, enkel werken van Batist, en tot mijn verbazing niks van Hannes. En toen kwam ik beneden en liep ik beide heren tegen het lijf: achteraan in de tuin is er een groot paviljoen met serres en daar hangt het werk van Hannes en staat nog een deel van dat van Batist. Ahhhh.

Zelfs Wolf stapte mee uit en ging kijken, en we waren eigenlijk allebei best onder de indruk van de foto’s van Hannes: hij fotografeert bloemen die al half verwelkt zijn tegen een pikzwarte achtergrond, wat een zeer bevreemdend effect geeft.

Ze organiseren regelmatig nog een tentoonstelling, dus ik zou zeggen: hou ze beiden in de gaten.

Hannes Couvreur

Batist Vermeulen, hier ook gekend voor zijn beeld van Nello en Patrasche in Antwerpen.

Onder vrienden

Een week of twee geleden stuurde Sofie mij en Gwen een berichtje: om nog eens af te spreken met ons zessen, dat was – letterlijk – jaren geleden. Tot onze grote verbazing was de eerst voorgestelde datum meteen goed, en dus reden Bart en ik vandaag met de fiets tot in Lovendegem, zo tegen een uur of zeven.

Het werd een bijzonder aangename avond waarbij we gewoon buiten konden blijven zitten. Sofie had een hoop hapjes en daarna een bijzonder fijne risotto met zalm en schaaldieren. Oh, en haar fameuze pruimentaart als dessert!

Eigenlijk heb ik bijzonder weinig mensen gezien deze zomer: eigenlijk nergens echt op bezoek geweest, niemand bij ons thuis… En daarom deed net deze avond ook zoveel deugd: fijne mensen, fijne gesprekken, veel gelachen, lekker eten…

We gaan proberen deze keer niet zo lang te wachten.

Pa is tachtig!

Eigenlijk werd hij op 4 september al tachtig, maar toen was ik op weekend en was hij zelf eigenlijk op weekend naar Duitsland met Jeroen en Roeland, een weekendje tanks en oorlogsmusea en vooral ook duikboten. Hij genoot zichtbaar, op de foto’s die doorgestuurd werden.

De daarop volgende weekends gingen ook niet, maar gisteren kon het eindelijk voor iedereen. Nu ja, Kobe en Merel hadden hem heel liefjes gevraagd of ze eigenlijk niet naar de startdag van het nieuwe scoutsjaar mochten want dat vonden ze zo wijs en ze zagen hem toch elke zondag? Opa had daar geen bezwaar tegen, Jeroen legde een restaurant vast, en dus zaten we gisteren in de Baronie in Lovendegem.

Awel, het was in orde. Geen topkeuken, maar echt wel van de betere soort. En het smaakte. Leuk was ook dat er buiten een terras was, en dat we tussen  hoofdgerecht en dessert buiten gaan zitten zijn. En eigenlijk daarna ook nog, voor de koffie. Arwen was ook mee, zo leerde ze meteen ook die kant van de familie kennen. Ons pa kent ze al lang, natuurlijk.

Ons pa heeft verklaard dat hij nu geen tien jaar meer gaat wachten om nog eens samen te gaan eten, en we geven hem geen ongelijk. Laat maar komen!

Eventjes naar Lovendegem met de fiets

Gisteren waren Wolf, Merel en ik per fiets briefjes aan haar vriendinnetjes gaan uitdelen, en Wolf had dat zo leuk gevonden, dat hij vroeg of we vandaag niet even tot in Lovendegem konden rijden, zo’n negen kilometer, om hallo te gaan zeggen bij Arwen. Ik stemde in, op voorwaarde dat hij écht, maar dan ook écht zijn afstand zou bewaren. En we namen ook zelf een fles water en een vieruurtje mee, zodat we niks konden contamineren.

Effectief, een prachtige fietstocht langs Belzele later zaten we, samen met oma en opa, in de tuin bij Ann en Jarno, netjes op een stevige afstand van elkaar. Ook zij hadden hun eigen eten en drinken mee en hielden afstand.
Awel, het was echt gezellig om nog eens andere mensen te zien en te kunnen zitten praten, ook al was het met die afstand tussen.

Arwen kreeg het wel eventjes te kwaad en begon te huilen omdat ze Wolf niet mocht vastnemen, maar we hielden voet bij stuk: alleen zo geraken we erdoor. Tsja…

Na een drie kwartier reden we dan maar terug, en ik had echt genoten van het sociale contact én de fietstocht met mijn zoon.

Doodgewone zondag

Hehe, eindelijk weer eens een normale zondag! Een zondag waarbij er was werd gedraaid, ik mijn pa ging ophalen tegen half twaalf en hij dus gewoon bij ons aan tafel zat. En het eten gelukkig lekker vond. En daarna koffie dronk, en mijn blog las, en de kousen sorteerde en opvouwde.

Het doet echt deugd dat hij gewoon terug… normaal is. Echt.

Tegen een uur of vijf bracht ik hem terug naar huis, met twee maaltijden netjes ingepakt en een croissant voor vanavond. Zo hoort dat.

Oh, en we reden nog langs het kasteel van Lovendegem waar Guido donderdag een nieuwe cache had gelegd, en we waren zowaar de tweede om hem te vinden! Komt dat tegen!

In elk geval: een goeie dosis normaliteit, want voor een chaotische geest als de mijne niet slecht is.

Oude Kalevallei

Soms hoeft een zondag niets meer te hebben dan gewoon je familie, lekker eten, een goed boek en een wandeling.

Arwen was hier, en tegen negen uur ongeveer moest ze terug in Lovendegem staan. Wolf was ongelofelijk gewonnen voor het idee om iets vroeger te vertrekken en in de vallei van de Oude Kale een paar geocaches te zoeken en dus een wandeling te maken. Wij hadden dat al eens gedaan met ons tweetjes, en dat was toen gigantisch meegevallen.
Aangezien ik geen plattegrond had, hebben we het ons niet geriskeerd om de volledige toer te doen: we wisten niet hoe ver het pad ons zou brengen. Maar we hebben wel twee caches gevonden en alle vier echt genoten van de wandeling op deze zoele zomeravond.

De laatste cache hier zal voor een volgende keer zijn, en we vinden dat niet erg ^^

Leeuwenhof

Dinsdag had ik zo hard genoten van dat fietsen, dat ik vandaag ook weer de fiets op ging. Gisteren had ik het me niet geriskeerd: het fietsen zelf zou wel gelukt zijn, maar ik had ook drie uur les na elkaar, en dat was wellicht een beetje te veel van het goede om dan nog te fietsen ook.

Maar vandaag had ik amper één uurtje les, van twaalf tot een. Ik fietste naar ginder, gaf les, at op school, en fietste toen gewoon nog wat verder om twee geocaches op te halen. De eerste lag in de Vinderhoutse Bossen. Ik had hem al twee keer staan zoeken, maar toen niks gevonden, omdat in een bos de GPS van mijn telefoon niet ideaal is. Deze keer kon ik hem alsnog van onder een brug plukken, al lag ik bijna in het water :-p

Voor de tweede moest ik wat verderop zijn, en kwam ik onverwacht uit bij een prachtig stukje natuurgebied, een vogelbroedplaats, achter een woonwijk en langs de R4. Het geraas van die auto’s was het enige storende element, voor de rest was het er prachtig. Ik had al vaker op de GPSkaart gezien dat er naast de R4 een meertje lag, maar nog nooit bij stilgestaan. Nu dus wel, en zelfs op het uitkijkplatform.

Pas toen ik effectief stond te zoeken naar de cache, viel het me op dat ik hier ooit al eens eerder was geweest: de bonus van de prachtige, maar helaas ter ziele gegane cachetocht van de Chocomouskes. Het werd wat netelig in korte mouwen en vooral sandalen, maar met enige moeite en een lange stok had ik uiteindelijk toch de cache in handen.

Thuis bleek ik af te klokken op  15 kilometer met de elektrische fiets. Niet slecht voor iemand met een finaal kapotte rug, toch?