Geoachen, jawel, het zorgt ervoor dat je toch wel op mooie plekjes verzeilt. Ik heb hier in de buurt al nieuwe parken leren kennen, jong, de max!
De laatste vakantiedag was ik met Merel nog eens naar Lovendegem getrokken: de verschillende caches ginder hadden een update gekregen, en konden dus opnieuw gelogd worden, telkens op een ander plekje. We hebben bij de meeste serieus lang staan zoeken, maar uiteindelijk toch gevonden. Opnieuw langs de Noense wegel en het Kapottestraatje, ons ma zou trots geweest zijn. Mijn fototoestel begon wel serieus te flippen, en ik was toch al wel wat paniekerig – ik had het nodig op 1 september – maar een dik uur later schoot het weer in gang. Oef!
Bij de derde cache stonden we te zoeken, toen iemand uit het venster van een wat verderop gelegen huis ons toeriep: de eigenaar. Die kwam ons dan tegemoet wandelen, gaf ons een hint, en eigenlijk stonden we uiteindelijk oeverloos te kletsen, terwijl Merel geduldig wachtte en uiteindelijk begon te rologen. We liepen verder, passeerden langs de mens zijn huis, en hij toonde ons zijn rugzakje dat een trackable bleek te zijn, en zelfs zijn auto, die trackable was. Tsja, sommige mensen menen het heel hard, met dat geocachen.
Intussen was het al wat later geworden, hadden we geen zin meer in de twee resterende Love caches, en keerden we dus maar terug. Nog een chance, want het begon net te regenen toen we in de auto stapten.
Gisterenavond was er voor Wolf een teambuilding van de rugby, en het is niet omdat hij al een half jaar niet kan spelen en het nog wel eventjes zal duren, dat hij niet tot het team behoort. Ik vind dat eerlijk gezegd de max, zo’n ploeghouding! Bart had hem tegen het eind van de training naar de Blaarmeersen gebracht, en dan kon hij mee met iemand naar Eksaarde om daar dan iets te eten, een rugbyquiz te houden, en dan te blijven slapen. Al bleek slapen een nogal ijdel woord, in dit geval: hij zei dat hij misschien een half uur had geslapen, zoveel had hij liggen tetteren.
Enfin, de rest van de ploeg ging dan om half negen een uurtje stappen tot aan Puyenbroeck, en daar dan gaan zwemmen, maar zowel het stappen als het zwemmen was voor Wolf te veel van het goede. Ik ben hem dan maar om half negen gaan oppikken in Eksaarde, en in het passeren pikten we zelf ook nog een cache of twee op, waarbij we nog maar eens aan de praat geraakten met een van de eigenaars. Fijne mensen, maar meestal gepensioneerd, heb ik de indruk.
Verder had ik gisteren en vandaag zitten werken aan een mysteriecache, eentje met een raadsel dus. De puzzelaars krijgen dit te zien (met een begeleidend verhaaltje), en de oplossing verwijst naar het Driemasterpark, een park wat verderop hier in Wondelgem met nogal woeste plekjes.
Ik was het potje gaan wegsteken rond half zeven, en tegen half negen was de cache goedgekeurd en stond hij gepubliceerd. De eerste zotten hebben hem in de loop van de avond opgelost, en zijn hem midden in de nacht in een bramen- en tengelrijk bos met stevige zandhopen en dus hellingen gaan zoeken. De first to find was een paar minuten voor middernacht. Tsja… Ik zou zeggen: zot zijn doet geen zeer, maar die bramen kunnen algelijk toch geen deugd gedaan hebben…
Geocachen, ’t is een hobby.
