365 – 7 december
Ankoria – vervolg
Intussen zijn er ook andere mensen die foto’s online hebben gezet, en daarvan krijgt u er hier een paar, waar vooral ook Wolf op staat natuurlijk.
En zowaar zelfs een filmpje, van de hand van An Willems:
Ankoria 8
De vorige keer was het nog in winterse omstandigheden (hoewel), deze keer hadden we voor Ankoria, de kinderlarp, het perfécte weer: zo’n twintig graden, een zonnetje, en dus ideaal om een kostuum aan te hebben zonder je dood te zweten. Tenzij je moest vechten natuurlijk, dan was het wel naar de warme kant.
Waar in december vorig jaar zowel Wolf als Kobe nog meegingen, wilde Kobe deze keer niet mee. De monsters waren hem te griezelig, en het ventje loopt ook behoorlijk moe. Wolf eigenlijk ook, maar die wilde Ankoria voor geen goud missen. En dus tuften we iets na achten richting Limburg, alweer.
Ik heb quasi de hele tijd de Koningin van het Zuiden gespeeld, met een initieel Italiaans accent dat na een tijdje naadloos overging in een Russisch accent. Vraag me niet waarom ^^ Het was heerlijk om te zien hoe die kinderen daarop ingingen, en hoe ze dus vol overtuiging speelden.
Wolf heb ik nauwelijks gezien: die had het veel te druk met drakenridder spelen, om eerlijk te zijn. Ik heb gisterenavond nog snel zijn kostuum afgewerkt: hij had namelijk een tribal wolvenkop gekozen, in zilveren textielverf. Alleen was ik vergeten hoe vreselijk traag die verf wel droogt (en schildert ook, eigenlijk, ik heb er meer dan een uur over gedaan) en dus was ze niet droog. De tuniek heeft vanmorgen nog een uur voor een blaasvuurtje gehangen, en daardoor is de schade beperkt gebleven. Enfin, hij vond het prachtig, en zag er ook wel schitterend uit.
En hij kan al niet wachten tot het de volgende is, zegt hij!
(Hier staat hij achteraan als enige recht. Betere foto’s volgen hopelijk nog, mijn toestel was plat voor ik hem op de foto had).
Poort 37
Dat het toch zo ongelofelijk snel gaat, allemaal. Er is alweer vier maanden voorbij sinds de vorige larp, en het lijkt allemaal zo lang niet.
En dit nieuwe personage, Eleonora, is intussen ook alweer een jaar oud. Het vorige heeft eigenlijk geen exit gekregen, is gewoon verdwenen, de verhaallijn was tussen de plooien gevallen op het vorige weekend. Jammer, maar intussen een volledig afgesloten hoofdstuk. De kleren zijn uit elkaar gehaald en hangen netjes op de kapstok.
Vorige ingame avond zijn de krijtlijnen voor het personage uitgezet, en heeft ze zich bewezen. Vandaag heeft ze bevestigd: ze is blijkbaar al een vaste waarde en een aanspreekpunt, en ik vind het heerlijk. Uiteraard heeft veel te maken met het feit dat ik outgame wel gekend ben als ancien, maar toch, zelfs de nieuwe spelers komen naar me toe.
Het ligt me wel, dit nieuwe personage. Alleen is nog steeds niet duidelijk waar het naartoe gaat. Ik heb – tot mijn spijt, eigenlijk – weinig samengespeeld met de rest van mijn amazones, we deden zowat allemaal ons eigen ding. Ik speel redelijk wat met een priester van Gnu, maar dat niet alleen, er was voortdurend vanalles te doen, en we zaten zowat overal bij.
Alleen dood- en doodjammer dat ik vanavond al naar huis moest: morgen is er een herdenkingsmis voor Jeroom, met een familiediner eraan gekoppeld, en dat wil ik uiteraard ook niet missen. Er zijn belangrijker dingen in het leven dan spelletjes.
Mja.
Hopelijk gaat het personage nog wel eventjes mee, want ik amuseer me alvast te pletter. En maart kan niet snel genoeg komen, wat dat betreft. Mijn batterijen zijn alvast weer wat opgeladen.
365 – 28 september
Mijn amazones en ik. De Vossen FTW!
365 – 27 september
Mijn bedje voor vanavond. Veel zal het wellicht niet gebruikt worden.
365 – 26 september
Ik heb toch eigenlijk wel serieus wat larpgerief, heb ik zo de indruk. En gelukkig ook plaats ervoor.
Van capes en schilden
Het leven gaat voort, en dus kwamen er vandaag drie vrolijke larpers in mijn tuin dingen maken. Els, een van mijn mede-amazones, kwam een schild maken voor haar dochter Arwen, die nu ook voor de eerste keer mee mag, en haar man kwam assisteren. Ondertussen maakte ik voor Arwen een dikke warme cape met bontkraag, eentje net zoals de mijne, maar dan in donkergrijs in plaats van lichtgrijs. Ze speelt namelijk mijn nichtje, vandaar.
Er werd stevig doorgewerkt, maar het was behoorlijk amusant ook. En de kinderen, die zagen dat extra gezelschap wel zitten, ja.
Poort ingame Marode
Dat het weer een goeie avond was, gisteren. Zo’n éénavondslarp, dat is een rollenspelavond. Veel actie hoef je niet te verwachten, het is meer een kwestie van mensen ontmoeten, dingen uitpraten, dingen uitspelen…
Ik moet zeggen: ik heb me niet verveeld. Binnen brandde het haardvuur en was het lekker warm, buiten kon je – eind mei! – thermisch ondergoed best wel verdragen, maar daar heb ik niet van wakker gelegen. Ik ben veel te weten gekomen, heb met succes de verdediging van een halfork op me genomen in een proces, heb de nodige steenorken in elkaar geslagen (en zelf en passant serieus wat blauwe plekken opgelopen), en eigenlijk feitelijk een goeie avond gehad. Eentje waarin ik geen half moment gedacht heb aan het werk, aan thuis, aan de kinderen, aan alle klusjes die ik nog moet doen…
Het heeft de spinnewebben uit mijn hoofd gewaaid, en dat is het belangrijkste.
