Geplaatst op

Het laatste loodje

Dat het een zwaar was, dat laatste loodje vandaag.

Om half negen zat ik alweer op school: vergadering voor het fotoproject van de vijfdes. Tegen half tien dienden de eerste leerlingen zich aan om hun examen in te kijken, en dat bleef wel eventjes zo. Maar twee uur is voor velen te lang, als ze geen problemen hebben. En dus zat al gauw mijn klas vol met kletsende leerlingen, waaronder zelfs twee die geen Latijn meer doen, maar telkens weer bij mij komen zitten babbelen. Eigenlijk best wel fijn…

Enfin, ik deed nog wat administratie, kletste wat met collega’s, en ging om één uur naar de mooie en best wel ontroerende afscheidsspeeches van twee collega’s die met pensioen gaan. Ze zullen allebei gemist worden, zoveel is zeker, ook door mij. Er volgde heel kort een receptie, want om twee uur zat er alweer een ouder voor een gesprek met mij en de directie: zelf een leerkracht zijnde had ze gisterenavond ook oudercontact en kon ze dus niet aanwezig zijn. Tsja…

Enfin, een uurtje later werkte ik de administratie af, en reed ik naar de kinderen. Om eerlijk te zijn: ik was doodop. Maar ik gaf hen een vieruurtje, verwerkte de foto’s van vandaag, en bracht Wolf tegen vijf uur naar de muziekacademie. Opnieuw thuis zat ik Kobe behoorlijk stevig achter zijn vodden zodat die klaar was voor zijn kerstfeestje van de scouts om zes uur, spoelde mijn antibiotica door met een Dafalgan, gooide Kobe af op de scouts, en reed met Merel door naar Evergem, voor Wolfs kerstconcert. We luisteren tot Wolf klaar was met spelen, muisden er vanonder, gingen snel eten, en Wolf ging om zeven uur naar zijn scoutsfeestje.

En om acht uur ging ik Kobe weer ophalen aan de scouts. Het is gelukkig niet ver, maar ik laat Kobe toch liever nog niet te voet in het donker gaan.

En toen? Toen trok ik een losse broek, dikke sokken en een wollen gilet aan, en plofte in de zetel. Vakantie? Vakantie! Oef.

Geplaatst op

Kobes verjaardagsfeestje, eindelijk!

Het kind is verjaard eind juli, maar pas nu paste het echt om een feestje te geven. Er was elk weekend wel iets in de weg, maar bon.

Eén uitgenodigd vriendje liet niks van zich horen, maar alle anderen waren present, en hoe! Wolf zag het helemaal zitten, en had een uitgebreid spel voorbereid. Maar eerst werd er natuurlijk wel taart gegeten, compleet met kaarsjes. Maar als je zelf met de taart afkomt, kan je natuurlijk geen foto’s nemen. Tsja.

Daarna moesten ze in een lange rij gaan staan, en werden ze allemaal aan elkaar vastgebonden. Elke tweede werd bovendien ook nog geblinddoekt, en zo moesten ze samen de trap op. Boven moesten ze gaan zitten in de gang, tussen mijn was, en deed Wolf hen een paar raadsels oplossen. Als beloning werden ze enkel nog per twee vastgebonden, en werd de slinger op zich losgeknipt. Daarna leidde de ziende de geblinddoekte naar Kobes kamer, waar een model in duplo klaar stond. De duo’s moesten dat model namaken, maar: de ziende mocht zijn handen niet gebruiken, en moest de blinde met woorden uitleggen wat hij moest doen. Gegiechel en frustratie alom!

Als beloning mochten de blinddoeken af, maar werden de duo’s wel nog behouden. Samen gingen ze naar Merels kamer, waar een paar krukjes klaarstonden, en Wolf met zijn iPhone zwaaide: stoelendans! Aangezien ze in duo waren, moest de een op de ander zijn schoot zitten. Man, wat hebben ze gelachen! Zeker toen Rhune Yasmien van haar stoel duwde, en die samen met Merel tegen de grond ging.

Enfin, de duo’s werden losgemaakt, en per twee mochten ze in Wolfs kamer binnen, waar hij een parcours had gemaakt.

Blijkbaar vonden ze het allemaal fantastisch! Een dikke merci voor Wolf en al het werk dat hij er had ingestoken.

Samen hadden we ook nog een muziekpak gemaakt, met allemaal gekke opdrachtjes: verwissel een kledingstuk met iemand anders, spring op één been rond Kobe, trek een gekke bek, loop rond als een zombie, doe een blinddoek aan en voel wie voor je staat, speel een spelletje verstoppertje, dat soort onzin dus. Ook dit vonden ze prachtig!

Om af te sluiten waren er nog versgebakken oliebollen. Ze zijn allemaal met een grote lach op het gezicht naar huis gegaan, en de grootste lach stond nog op het gezicht van mijn Kobetje.

Nog eens gelukkige verjaardag, liefje!

Geplaatst op

Fagot

Kobe lijkt echt wel aanleg te hebben voor muziek, en dus mocht hij na een jaar notenleer een instrument kiezen. Gitaar wou hij niet, want dat speelt Wolf al. Piano? Meh, te groot en te luid, en (denk ik) te gewoon voor Kobe :-p En strijkers, dat zei hem niet veel.

Hij sprak eigenlijk al lang van een blaasinstrument. Dwarsfluit, of blokfluit misschien. Voor trompet en klarinet kreeg hij een veto: het een echt te luid (en ik hou niet van koperblazers behalve hoorn), en klarinetten doedelen me te veel.

En toen kwam hij thuis met fagot. Je weet wel, houtblazer, familie van de klarinet, maar dan de grote broer. Ook met een rietje te bespelen, maar ongeveer 1.30 meter lang. Serieus.

Fagot.

Hij bleef bij zijn standpunt, ook toen ze met de notenleerklas op instrumentenbezoek waren geweest. Fagot zou het zijn. Dus maakten we op het einde van vorig schooljaar al kennis met juf Renate, de fagotlerares, en werd zijn maat bepaald. Want ja, als hij té klein is, kan hij niet aan alle kleppen, en moest het een speciaal instrument zijn. Blijkbaar was dat niet nodig, en deze morgen stond ik met hem om negen uur in de fagotles. Juf had een huurinstrument mee, een mooi houten ding, en eigenlijk hebben we samen geleerd hoe je het ding in en uit elkaar haalt, hoe je het schoonmaakt, en hoe je erop blaast. Enfin, dat heeft Kobe geleerd, want ik krijg er geen zinnig geluid uit. Maar hij blaast dus al een mooie peut.

Hij straalde.

Deze namiddag wilden ze al samen spelen, Wolf en hij. Ik wierp nog op dat Kobe maar één noot kent, de lage mi, maar dat was volgens Wolf geen bezwaar: de meeste van zijn stukjes zijn sowieso met een mi als grondtoon, en dat kon dus wel.

We hebben tranen gelachen, echt waar, en ik heb zelfs op een bepaald moment de fagot overgenomen, want Kobe zakte door zijn benen van het lachen. Het klonk dan ook hilarisch: Wolf heel delicaat op zijn gitaar: “Mi – re – mi” “Peeeeeuuuuuutttt!”

Man man man.

Fagot begot.

Geplaatst op

Ankoria

Vandaag was er weer de kinderlarp Ankoria, en andermaal hebben we ongelofelijk veel geluk gehad met het weer. Het heeft even geregend, maar het was niet koud, en het viel dus allemaal reuze mee. Wolf, Wout en Kobe zagen het fantastisch zitten, en hebben zich goed geamuseerd. Ik was doodop eigenlijk, en heb me vooral beziggehouden in de buurt van het spelkot, met schminken en foto’s nemen. En een klein rolletje spelen, dat ook. Meer hoefde dat niet te zijn voor mij, eigenlijk feitelijk, zo in het begin van het schooljaar.

Een paar foto’s, van de jongens, of gewoon wijze veelzeggende foto’s. Geniet.

Geplaatst op

Een dag vol variatie

Omdat ik gisteren nogal laat op de Nachtkronieken was blijven hangen, heb ik nota bene geslapen tot half elf. Ik heb me nog moeten haasten om te ontbijten en te douchen, want om elf uur stonden hier twee flinke kerels, oudleerlingen die de haag kwamen scheren. Omdat de arme haag nu toch al gans geabimeerd is doordat ze meer dan een meter is ingekort, leek het ons het ideale moment om ze ook aan de straatkant flink kort te zetten, zo’n halve meter minder. Het ziet er nu toch al niet meer uit. Meteen hebben de heren ook het woekerende onkruid flink aangepakt, al maak ik me geen illusies: over een maand staat het terug even hoog. Maar bon.

IMG_7898

IMG_7921

Intussen sorteerden de kinderen eens het tuinspeelgoed uit, en haalden er alle kapotte waterpistolen van tussen.

IMG_7899

Bart mestte (een stuk van) zijn kleerkast uit, volledig uit eigen beweging, en ik deed een stapel kleinere onnozelheden, zoals bijvoorbeeld twee keer de kabel te repareren, die de heren netjes hadden doorgesneden. Ook binnen werd alles opgeruimd, en ik voelde me geïnspireerd door het haagscheren, en zette de tondeuse in Kobes veel te lange haar. Er kwam zowaar een proper ventje vanonder.

Bart maakte intussen een fantastisch speltbrood, niet met de bakmachine, maar met de Kitchen Aid, meteen zijn eerste wapenfeit met het ding.

speltbrood

En tegen kwart voor vijf kwam hier een aantal oudleerlingen langs voor een gezellige babbel en versgemaakt ijs met fruitsla, en bleven zowaar tot half negen! Leuk was het wel, ze voelden zich hier duidelijk op hun gemak. Voor herhaling vatbaar, trouwens.