Acta Diurna de muliere ludenti
Vandaag zat er een pakje in de post, terwijl we eigenlijk helemaal niks verwachtten.
Het was een kleinigheid van Lego, een kerstmagneet, die een gigantische glimlach op Kobes gezicht toverde, en waarmee hij dan toch een half uur bezig is geweest.
Zomaar, omdat we zo enthousiast zijn (en schrijven) over Lego Heroica. Terwijl we dat nochtans gewoon echt menen hoor. Maar toch bedankt!
Naar aloude traditie wordt die met de schoonfamilie gevierd, en daarna opnieuw naar mijn familie.
We aten een feestelijk kerstdiner (mijn schoonmoeder was zó bang dat het niet genoeg ging zijn dat ze nog een extra taart had gekocht, na de hapjes, het uitgebreide koud buffet van vis, de pompoensoep, het wild met amandelkroketten, wilde champignons en opgevulde appel, en het dessertbuffet met chocomousse, advocaatmousse, javanais, cake en tiramisu), kletsten honderduit, en de jongens kregen pakjes, zijnde elk een computerspelletje en de vierde en laatste doos van Lego Heroica, die prompt werd gebouwd en gespeeld.
We namen nog eten voor zes man mee naar huis, en reden naar mijn ouders. Mijn jongste broer was er uiteraard niet, die was in het ziekenhuis bij zijn kersverse dochter, maar mijn oudste broer was er wel met zijn gezin.
We hebben de taart wijselijk laten staan, zijn meteen naar de aperitief gegaan, en hebben dan brood gegeten met er vanalles bij. Het was een fijne, fijne dag, maar ik was blij dat we thuis waren, dat de kinderen in bed lagen, en dat we zelf in de zetel konden zitten. Oef.
Met drie kinderen in huis wil je geen gedoe meer met grote kersttafels. Merel is echt nog te klein om lang op te blijven, die wordt ronduit ongenietbaar.
En dus deden we, zoals vorig jaar, wafels. Het hele huis was verlicht met kaarsen en theelichtjes. Mijn ouders kwamen tegen een uur of zes, we aten aperitiefhapjes, openden pakjes, en aten wafels. En na afloop chocoladefondue en voornoemde kerstboom.
Ik had de indruk dat iedereen wel tevreden was met zijn cadeautjes. Groot waren ze meestal niet, wel telkens in de roos, en dat is belangrijker.
– mijn ma kreeg een ring en een set oorringen. De ring had ik oorspronkelijk voor mezelf gekocht, maar zij was er stekezot van. En de oorringen waren een type en kleur dat ze nog niet had.
– mijn pa kreeg zijn klassieker: de scheurkalender van Peter Van Straaten, de Zeurkalender dus. Hij lacht er zich een breuk mee.
– de jongens kregen van ons twee Disneyfilms (een reclame uit de Blokker) en de uDraw die ik onlangs op de BGGD gekregen heb. Bart had ook nog voor elk een tof boek mee: een griezelverhaal voor Wolf, een koekmannetjesverhaal voor Kobe, en Merel kreeg een boekje van Rupsje Nooitgenoeg, met een vingerpoppetje. Ze is er zot van!
Mijn ma had voor elk ook een boek: de GVR deed Kobe een rondedansje maken, Matilda werd voorlopig nog op enige scepsis vanwege Wolf onthaald, maar zal zeker in de smaak vallen! Ze waren in elk geval opgetogen met de cadeautjes.
– Bart kreeg van mij twee strips (ik weet nooit wat ik moet kopen, hij koopt altijd alles zelf), en had voor zichzelf de biografie van Steve Jobs gekocht
– ik kreeg van mijn ma een keramieken olifant om een kaarsje in te branden, en van mijn dierbaarste een kweetniehoecoole lamp en de twee boeken van Goe Gebakken. Precies wat ik wilde dus 🙂
Tegen negen uur zaten de jongens in bed, mijn ouders waren weg om half elf, en Bart en ik hebben nog rustig in de zetel wat tv gekeken, lekker onder een dekentje. Perfect!
Gisteren heb ik met Kobe de kerstboom versierd.
Rode plastieken ballen in een nepboom (wegens kinderen), maar het valt best wel mee, dat resultaat. En ja, er hangen van die typisch Amerikaanse lekstokken in. De jongens zijn er zot van!
Fotootje overdag bij stralend zonlicht, en ’s avonds.
