Otorhinolaryngoloog
Ofte de oor-, neus- en keelarts. Ons pa moest er relatief dringend naartoe voor een voorschrift voor zijn nieuwe hoorapparaten. Dure dingen, dat wel, maar echt opmerkelijk veel beter dan zijn vorige, en dus hun geld waard.
Alleen… Die mens zit enkel op dinsdag-, donderdag- en vrijdagvoormiddag, wanneer ik moet lesgeven, natuurlijk. Normaal gezien doe ik dit soort afspraken dan met ons pa tijdens de examens – wanneer ik geen toezicht heb – of in de vakantie. Alleen word ik nu geopereerd op 7 december en is daar geen tijd voor.
Ik dacht: “Laten we een risico nemen en dat er ergens tussen proppen, op hoop van zegen!”
Ik heb op vrijdag les van 9.20 uur tot 10.10 uur, met een studiepermanentie tot 11.00 uur, en dan toezicht vanaf 13.15 uur en aansluitend les om 13.45 uur. Ik had aan de personeelsverantwoordelijke gevraagd om me voor een keertje laatst op de lijst van studie te zetten, en dat lukte gelukkig ook, er waren niet te veel zieken. Ik ben dus om 10.15 uur naar buiten gesnelwandeld, zo snel als mijn voet het toelaat, naar Zomergem gereden waar ons pa gelukkig klaar stond, en we waren net op tijd in het ziekenhuis voor zijn afspraak van 10.45 uur. Alleen hadden we ons zo hard niet moeten opjagen, want het was dik kwart na twaalf voor we binnen konden. Hmpf. Maar een ooronderzoek en een audiotest later was duidelijk dat hij zijn hoorapparaten meer dan nodig heeft, we kregen het gevraagde attest, en ik reed fluks terug naar Zomergem.
Mijn toezicht heb ik net niet op tijd gehaald, ik was een ietsje te laat, maar bon. Ik had gelukkig mijn boterhammen voorzien voor in de auto, zodat ik al bij al nog redelijk relaxed in de les zat in de namiddag. Het helpt ook dat het mijn zesdes zijn, sowieso al een fijne, relaxte groep.
Poeh.
Abces?
Beide jongens zijn nog steeds behoorlijk hamsterig en vooral nogal geel: de extractie van de wijsheidstanden heeft vooralsnog wat sporen achtergelaten.
De pijn is wel behoorlijk aan het minderen, Wolf is al sinds maandag terug naar de les en Kobe is vandaag ook naar school geweest. Alleen… Ik was er bij hem niet helemaal gerust in, want waar aan de ene kant de zwelling netjes was afgenomen zoals het hoorde, bleek dat aan de andere kant niet zo te zijn. Integendeel, de pijn was ook weer komen opzetten en wanneer ik aan zijn kaak voel, voel ik een ronde bol. Een abces, zo lijkt me.
Ik belde naar het ziekenhuis, zoals de dokter me gesommeerd had, en kreeg een assistente aan de lijn: “Ah ja, mevrouw, ik kan u een afspraak geven op negen november.” Euh, wat? Ik ben nog net niet uit mijn krammen gevlogen: “Mevrouw, mijn zoon is vorige donderdag geopereerd en heeft NU een abces op zijn kaak dat dik staat en behoorlijk pijn begint te doen. Nee, dat kan niet twee weken wachten! De dokter had ons gevraagd contact op te nemen mocht dit zich voordoen!”
Bon, een afspraak om twee uur bij een andere stomatoloog die ons er wél wilde tussen nemen. Ik zegde mijn kine af en reed fluks met Kobe naar het ziekenhuis. Alwaar ik blijkbaar gelijk had gehad om me zorgen te maken, en ook weer niet: ja, er zit een bol, maar blijkbaar niet op de wonde, maar in zijn kaakwand zelf! De dokter wist ook niet hoe dat kwam: misschien op zijn kaak gebeten na de verdoving? Of de kaak lichtjes geraakt bij de operatie? Het is in elk geval een ontsteking, en Kobe krijgt extra antibiotica en het advies zo veel mogelijk die bol te masseren zodat hij hopelijk vanzelf wegtrekt. En anders moeten ze het ‘lanceren’, dus opensnijden om de viezigheid eruit te halen.
Euh… Het is dus te hopen dat die antibiotica hun werk doen. Poeh.
Duo-operatie
Eind augustus waren we langs gegaan bij de stomatoloog en had ze voor beide jongens samen de operatie vastgelegd voor hun wijsheidstanden: allebei onder volledige verdoving, allebei alle vier hun wijsheidstanden in één keer. En jawel, dus ook samen op één kamer, al konden ze ons dat niet op voorhand garanderen.
We stonden om zeven uur met zijn viertjes bij de opname van het Jan Palfijn, een half uur later waren beide broertjes hun übersexy operatiehemd aan het aantrekken. Goed gelachen! Gelukkig hielden ze er allebei ook de moed in.
Ik moest wel gaan lesgeven tegen negen uur, maar tegen dan waren beide heren al vertrokken richting operatiekwartier, met zo’n twintig minuten tussen. Bart ging dan maar fitnessen en zorgde dat hij wat later terug in het ziekenhuis was tegen dat de jongens op hun positieven kwamen.
Blijkbaar lagen ze ook naast elkaar op de recovery, al werd Wolf wel eerst terug naar de kamer gebracht. En ja, we hadden twee paaseieren, met langwerpige ijszakjes in van die kousverbanden. Tsja.
De komende dagen zal het alleen maar erger worden: hun kaken gaan zwellen en pijn doen, eten wordt lastig en vooral zaterdag en zondag worden de moeilijkste dagen, zei de dokter. Ik kijk al uit naar mijn twee hamstertjes.
MRI
Eind september regelde ik een MRI-scan in het Jan Palfijn voor mijn rechterhiel. Ondertussen is de pijn er niet bepaald op verminderd, integendeel.
Deze ochtend stond ik dus kwart voor zes onder de douche en om twintig over zes aan de nachtingang van de medische beeldvorming. Alwaar een bordje hing dat de afdeling pas opende om half zeven. Hmpf. Daar stond ik dus nog tien minuten te draaien op een zere voet en met een zere rug. Ik ben dan maar weer in de centrale hal gaan zitten waar ze wel stoelen hebben.
Stipt half zeven drukte ik op de bel: geen antwoord. Ook niet om 6.35 uur. Of om 6.40 uur. Intussen stond ik daar al niet meer alleen, ook de volgende patiënten stonden al vertwijfeld in het kleine halletje op de bel te duwen. Pas tegen 6.45 uur – was ik daarvoor zo vroeg opgestaan, zeg? – werd ik binnengelaten, een kleine vijf minuten lag ik al netjes onder de scanner. Ik had een hoofdtelefoon gekregen, maar de muziek was me veel te druk op dat uur: ik heb niks tegen Netsky, maar niet om kwart voor zeven ’s morgens, en het stond dan ook nog eens veel te luid. Ik heb dan nog liever het geklop en gedreun van de scanner zelf, die stoort me niet, integendeel, ik val ervan in slaap.
Soit, tegen half acht was ik weer thuis, net op tijd om te ontbijten met Kobe.
Benieuwd wat het verdict zal zijn: over een paar dagen eens bellen naar Wouter, me dunkt.
MRI-scan
Van Den Broecke, mijn orthopedist, vond het ook niet meer normaal dat mijn voet zo lastig blijft doen en dat hij helemaal niet reageert op de infiltratie met plaatjesrijk plasma. Integendeel eigenlijk: de voet begint meer en meer zeer te doen en ik krijg ook af en toe van die pijnscheuten die me naar adem doen happen, denk een stevige buikkramp, zoiets.
Hij stuurde me dan ook een aanvraag voor een MRI-scan: “Probeer dat binnen de twee weken te regelen, dat moet wel lukken.”
Soms vraag ik me af op welke planeet die dokters leven. ’t Is ne wreed fijne mens, maar in dat soort dingen…
Bon, ik belde het Jan Palfijn, het ziekenhuis waar ik voor zowat alles ga. Eerste afspraak: 18 oktober om 6.20 uur ’s morgens. Jawel. “Dan bent u de eerste, mevrouw.” Euh dat mag ik hopen, ja.
Ik dacht: wie weet lukt het ergens anders wat vroeger, want dit is nog dik drie weken. Sint-Lucas: 3 november. Hmm. UZ: 14 januari. Wablief?
Ik kreeg ook de tip om eens te kijken op de website van het ziekenhuis in Tielt: daar kan je meteen zien hoe lang je voor welke scan moet wachten, want de locatie van de scan maakt blijkbaar wel uit. Bon, voor een enkel scheelde het amper een paar dagen, en daarvoor ga ik echt niet naar Tielt kletsen.
Soit.
Nog eventjes rondlopen met die zere voet dus. Maar wel al zonder laars, aangezien die alleen maar storend is en blijkbaar geen verschil uitmaakt.
Wijsheidstanden
Toen we vorige week met zijn allen op controle gingen bij de tandarts, stelde ze dat zowel Wolf als Kobe wellicht binnenkort problemen gingen krijgen met hun wijsheidstanden: die dingen liggen vaak verkeerd, zitten scheef en beginnen dan te duwen tegen de achterste kiezen, dat je behoorlijk veel pijn kan krijgen. Beter voorkomen dan genezen, vond ze, die tanden gaan vroeg of laat toch ambetant beginnen doen.
Bon, wij vandaag dus naar de stomatoloog in het Jan Palfijn. Daar ging het verbazingwekkend vlot en efficiënt. “Ha, een doorverwijzing van de tandarts? Goed, dit zijn foto’s, en ja, ze heeft gelijk. Alle vier in één keer onder algemene verdoving, of liever twee per twee onder plaatselijke? Het is sowieso vijf dagen ziekteverlof. Allebei onder volledige verdoving? Prima, kies maar een donderdag wanneer het het beste past. Misschien niet bij de start van het academiejaar voor onze kersverse student?
Bon, 20 oktober is prima, ik neem hen dan na elkaar en dan kunnen de broers samen op één kamer bekomen en ’s avonds naar huis. Dit zijn de papieren, dat is dan geregeld!”
En dat was dat. Effectief.
365 – 29 juli 2022 – rondje medische beeldvorming
Met Merel op spoed
Ik zat rustig in de klassenraad, zo net na de middagpauze, toen mijn telefoon ging. Een mij onbekend nummer, dus ik nam niet op en verontschuldigde me bij de rest van de klassenraad. En toen belde die opnieuw. En een paar minuten later nog eens. Hmm, dacht ik, die meent het wel keihard, ik ga misschien toch beter eens luisteren wat er scheelt. Terwijl ik de gang oploop, gaat de telefoon opnieuw, maar deze keer het nummer van Mariavreugde, Merels school. En wanneer zij bellen op de sportdag, weet je al hoe laat het is.
Gelukkig bleek het niks ernstigs: ze was bij het skateboarden pal op haar neus gevallen en de kans zat erin dat hij gebroken was. Nee, dat is niet ernstig wanneer ge jongens hebt die rugby hebben gedaan en waarvan er eentje een jaar in het Zeepreventorium heeft gespendeerd. Er was net een ambulance voor een kind van een andere school en dus waren zij en haar juf meegereden naar de spoed van het ziekenhuis aan de overkant van de Watersportbaan, gelukkig ons standaard ziekenhuis. Toen ik daar toekwam, zagen haar ogen nog een beetje rood van het huilen en stond haar neus wat dik, maar dat was eigenlijk alles: zie de foto van de dag.
Na een klein uur kwam een dokter even luisteren, en zonder ook maar iets te bekijken – moeten die niet standaard nakijken op bloedklonters of zo? – schreef hij pijnstilling voor en gaf ons een afspraak voor donderdag bij de ORL (otorhinolaryngoloog, blijkbaar kennen mensen beter de NKO ofte neus- keel- en oorarts). Dat bleek dus dat.
’s Avonds was het dit:
Het is dus gelukkig niet blauw geworden, alleen wat dik en misschien een ietsiepietsie scheef, maar dat kan de zwelling ook zijn.
Geen drama dus.
Oh, en heb ik al gezegd dat het misschien niet zo een goed teken is als ge in de spoedafdeling standaard op de wifi zijt ingelogd? Hmm…
365 – 27 juni 2022 – kapot neusje
