Een dag van uitersten
Om half twaalf deze morgen stond ik aan de kinderen in Kruishoutem uit te leggen wat een columbarium was, en wilde Kobe zijn bompa zo graag nog één keer een knuffel geven. Ook Merel stond er wat verweesd bij, en gooide bompa toen maar een kushandje toe.
Twaalf uur later stond ik in Antwerpen uitgebreid te kletsen op een Halloweenfeestje bij vrienden thuis, en genoot ik. En had ik, tussen alle prachtige zombies en andere monsters met veel décolleté, voor een shock effect gezorgd door dat net niét te hebben, en er doodbraaf uit te zien. Zeg nu zelf:
Of, zoals toen ik op aanvraag een straf larpverhaal vertelde, en de gastvrouw me onderbrak met de woorden: “Ho, wacht efkes!” Tot de twee aanwezigen die me niet kenden: “Normaal gezien ziet ze er niet zo uit, hoor, maar is het eerder een kruising tussen een strak goedgevuld korset en een barbaar.” Juist ja.
En tussenin gingen we heerlijk eten bij mijn schoonma in Ronse, waarbij onze bijna-vierjarige prinsessen de show stalen
maar daarin maar nipt wonnen van de taartjes, om eerlijk te zijn.
Tegen vier uur waren we thuis, tegen vijf uur liep ik met de kinderen nog snel een frisse neus te halen langs het sas in Zomergem. Ha ja, ik ging hen afzetten bij oma om daar te blijven slapen (zodat wij rustig op dat feestje kunnen blijven en ons niet moeten haasten om thuis te zijn voor de babysit, en lekker kunnen uitslapen). Helaas was oma zelf nog gaan wandelen – een beetje een foute communicatie over het uur dus – en hebben wij dat dus ook gedaan. Prachtig plekje, overigens.
Halloween
Vandaag was het wel enigszins Halloweenig, ja. Gisteren hebben we een kilo popcorn gepoft en in zakjes gestoken, vandaag zijn we die na de middag gaan afgeven in het rugbyclubhuis, en dan meteen doorgereden naar Behekst Diksmuide.
Het centrum van de stad is verkeersvrij, en overal zijn er middeleeuwse dingen te doen. In één grote loods is het allemaal Halloween wat de klok slaat: een groot griezeldoolhof, verschillende kraampjes, en dus ook een stand waar Elanor staat, de Vlaamse Tolkienvereniging. We hadden een schitterende ork mee, een Nazgûl, en met de rest stonden we haar in te vlechten op Elfse wijze. Een bezigheid, jong!
Ik ben met de jongens toegekomen – Merel was thuisgebleven bij een zieke Bart – rond half drie, en rond zevenen waren we alweer weg, omdat we nog andere verplichtingen hadden. De jongens zijn op hun eentje gaan rondlopen, ik heb quasi continu in en rond de stand gestaan. Gelukkig was het niet echt druk qua haarvlechten, dat viel best wel mee. Ik heb wel gezellig de ork koekjes staan voeren, en eventjes in het begijnhof vlakbij een kijkje genomen.
Oh, en net toen onze specialist ter zake even iets was gaan halen om te drinken, kwam er een stortvloed aan aanvragen om namen in het Elfs te schrijven. En toen twintig minuten later de storm even plots gaan liggen was als die opgestoken was, kwam hij doodgemoedereerd weer aanwandelen. En ik zat intussen met een schrijfkramp :-p
In elk geval vond ik het wel voor herhaling vatbaar, zodat ik volgend jaar toch terug wil gaan. Als de kinderen nog willen, tenminste.
Aansluitend zijn we naar de rugby gereden, waar de mensen van de U12 een geniale Halloweenfuif organiseerden. De kinderen, tsja, die zijn in kostuum gaan voetballen. Zo’n fuif, daar vinden ze blijkbaar nog niks aan. Ik heb rustig wat van de Halloweenhapjes gegeten, wat staan kletsen, en tegen negenen weer naar huis gereden. De jongens waren moe, en hadden geen zin om langer te blijven.
De sfeer zat er nochtans goed in.
365 – 31 oktober 2014 – popcornspookhanden
Voor de Halloweenfuif van de rugby. Ge wilt niet weten hoe hard mijn huis naar de popcorn stinkt, en hoe moeilijk ge de popcorn in die vingers krijgt. Maar bon, het is gelukt ^^
365 – 29 oktober 2014 – Halloween
Halloweenfuif
Al jaren – en dan bedoel ik wellicht al een jaar of tien – word ik bij dezelfde vrienden in Antwerpen uitgenodigd voor een Halloweenfuif. Al die jaren moet ik me telkens verontschuldigen: of we zijn op vakantie, of er zijn andere plannen, of – zoals vorig jaar – ben ik hondeziek. Ik vind het straf dat ze me dan ook blijven uitnodigen. Blijkbaar is de reden omdat ik me tenminste de moeite doe om me te verontschuldigen, en dat anderen de uitnodiging soms gewoon negeren. Zonder meer.
Dit jaar had ik me vast voorgenomen om te gaan, ook al had Bart geen zin om mee te doen. Veel inspiratie voor een kostuum had ik niet, maar geen nood, van mijn gotische outfits van vroeger valt altijd wel een heksenkostuum te maken. Mja. Ik was vergeten dat ik intussen toch wel een kleine twintig kilo lichter ben: zowat alle broeken en rokken van toen zijn karrenvrachten te groot.
Maar bon, tegen half tien stond ik in Antwerpen in een heksachtige klederdracht, alwaar een ganse bende jolige mensen, waaronder vooral larpers, gezellig stond te kletsen, hapjes te eten, en grote glazen achterover te slaan. Ik heb dan maar gewoon meegedaan. Met het kletsen en de hapjes, bedoel ik, want alcohol is niet aan mij besteed. Al heeft de gastheer me wel een speciale en zeer lekkere wodka uitgeschonken, omdat ik blijkbaar van wodka totaal geen last heb.
Ik heb eigenlijk de ganse avond gekletst. Met zowat alles en iedereen, over zowat alles en iedereen. Van dansen is er niet veel in huis gekomen, daar zijn ze maar rond een uur of drie aan begonnen, net toen ik besloot naar huis te rijden. Maar ik heb dus wel een machtig gezellige avond gehad, en ik ben dolblij dat ze me al die jaren zijn blijven uitnodigen.
Bedankt, B&B!
De rest van de vierde dag: iets minder cool
Omdat Wolf al een drukke voormiddag had gehad en de kleintjes eigenlijk ook moe waren, besloten we om er een rustige dag van te maken en niet te gaan zwemmen. Merel ondernam nog een poging tot slapen, en ik ging met de jongens tot aan de Kids Club, waar ze een masker mochten versieren (en Wolf er eentje maakte voor Merel).
Daarna kwam Bart af met Merel, was het tijd voor een vieruurtje (en kregen ze bij de animatie een bellenblaas),
en om vier uur begon de Halloween Parade. Twee jaar geleden, in de Kempervennen, hadden de jongens dat heel fijn gevonden. Het was dan ook heel leuk ingekleed: een enthousiaste heks nam de kinderen in het donker met lampionnetjes op sleeptouw, liet hen boze spoken wegjagen, en leidde hen uiteindelijk naar een heel griezelig plekje, waar in een kist voor elk een leuke heksenhoed zat.
Helaas.
Hier kregen we de Center Parcs clownsfiguur met een heks die duidelijk tegen haar zin de kinderen mee op sleeptouw nam. Uit de clownsmobiel, die wel met spinnen en skeletten versierd was, weerklonk vrolijke kindermuziek, en de tocht ging van de ene winkel naar het andere restaurant, waar ze blijkbaar niet op zo’n massa hadden gerekend, en kregen de kinderen telkens een snoepje. En na de vierde keer gedrum weerklonk: “Dat was het. Ga maar naar huis.” Juij.
Toen ik de heks erop aansprak, zei ze dat de Halloweentocht ’s avonds wél heel griezelig en uitgebreid was. Alleen jammer dat die op maandagmiddag om 16.00u al volgeboekt was. Mja. Wolf was behoorlijk ontgoocheld.
Maar geen nood, ik passeerde nog met Merel langs de kinderboerderij, en dat vond ze zalig.
Na een avondmaal in het pizzarestaurant ging Bart met de twee kleinsten naar het huisje, en ging ik met Wolf naar de Action Factory terug: deze Center Parcs heeft namelijk een kleine cinemazaal, en er stond Iron Man 3 geprogrammeerd. Wolf was bijzonder enthousiast toen hij dat hoorde, en blonk helemaal. Aan het zaaltje stond nog wel wat volk te wachten, maar de deuren waren nog gesloten. Toen om twintig na acht – de voorstelling begon om half negen – die deuren nog steeds gesloten bleven, ging iemand vragen wat er aan de hand was. Bleek de film niet door te gaan, want de Halloweentocht had het zaaltje nodig. Alleen waren ze het vergeten schrappen in het programmaboekje.
Zucht.
Om Wolf toch nog iets te gunnen – een slechte parade, geen Halloweentocht, geen film – wilde ik wel met hem blijven voor de “Halloweenshow”. Alleen bleek dat opnieuw dezelfde entertainer te zijn van de maandagavond, met dezelfde liedjes. Dat zag ik echt niet zitten, en teleurgesteld dropen we af. Al een geluk, vond Wolf, dat de Cool Factor zo cool was geweest, of de dag was echt helemaal erg geweest.
En ik, ik was er het hart van in, van mijn teleurgestelde zoon. Morgen, als we weer thuis zijn, krijgt hij van mij een volwaardig filmavondje. Beloofd.
366 – 26 oktober
Minicupcake, gekregen van een leerlinge. Toch gewoon de max?