Oef.

Het is vakantie. Enfin, morgen nog naar de muziekles rijden, maar daarna is het vakantie. En ik ga vooral slapen, denk ik, want ik ben moe. Door en door, intens moe. Zelfs mijn benen doen pijn, dus ook fysiek moe.

Vandaag was er kerstontbijt – lees: donuts en chocomelk, want de keuken was compleet onderbemand – uitdelen van rapporten en leerlingencontactdag, waarbij ze hun examen kunnen komen inkijken. En omdat het eigenlijk meestal allemaal wat te lang duurt, komen er ook altijd wel een aantal rondhangen. Dat vind ik helemaal niet erg: dan heb ik ook wat aanspraak ^^

Ik had mijn fototoestel op mijn bureau liggen, en blijkbaar heeft een van hen dat genomen. Ik heb het zelfs niet gemerkt.

IMG_2809

IMG_2803

IMG_2802

IMG_2804

Enfin, dit was dus wat erop stond, en dit ben ik blijkbaar als ik aan het uitleggen ben. Het valt me vooral op hoe hard ik op mijn moeder lijk. Maar da’s een wijs mens, dus zo erg is dat nu ook weer niet.

IMG_2811

Daarna was er nog receptie met sandwichkes en zo, en tegen half drie was ik thuis. Doodop, uitgewrongen.

Maar om half vier waren er de kinderen, en tegen vijf uur bracht ik Wolf naar de muziekschool, en tegen zes uur waren we daar met het hele gezin. Wolf speelde zijn twee stukjes van het kerstconcert

gitaar

en we muisden er vanonder: de jongens trokken snel hun scoutshemd en hun scoutsschoenen aan, ik stampte er een boterham in, en tegen half zeven stonden ze aan het scoutsterrein. Gelukkig bracht Delphine hen mee naar huis, want ik heb Merel in bed gestoken, en ben in de zetel geploft. En dat was dat.

365 – 08 oktober 2014 – Yes!

365-282

Wolfs gitaarlerares had hem een stukje opgegeven waarvan ze dacht dat hij het niet in één week zou kunnen leren spelen. Ze had zelfs met hem gewed, en ging trakteren als het lukte. Het was effectief geen gemakkelijk stukje muziek, maar toch: na twee dagen kon hij het min of meer, met nog een beetje horten en stoten, en na een week speelde hij het foutloos. En dus kwam hij glunderend thuis, mét een dikke lekstok. Trots dat hij was!

Rapportentijd

Er zijn hier een hoop rapporten toegekomen intussen: notenleer, gitaar, en de gewone school. Ik ben met alles bijzonder tevreden, de jongens doen hun best! Kobe was wel wat focus aan het verliezen, zei zijn juf, en dus weer zeer traag aan het werken, maar bon, ge kunt niet alles hebben zeker? Dat groeit er echt wel nog uit (hoop ik).

Notenleer van Wolf:

NotenleerWolftweedejaar1

notenleerWolftweedejaar2

Zoals eerder gezegd ziet ze gelukkig doorheen het valse zingen, want dat kan hij dus écht niet.

Zijn gitaar:

Gitaar1stejaar1

Gitaar1stejaar2

Alleen zou hij de neiging hebben zijn ene schouder te veel naar voor te schuiven, zodat hij verkrampt speelt. Voorlopig geeft dat nog geen problemen, maar later kan dat wel moeilijkheden opleveren. Maar ik ben vooral blij dat hij het zo graag doet, en altijd spontaan speelt zonder dat ik het hem moet zeggen.

Ook zijn schoolrapport was prima:

rapport Wolf 14-06.1

rapport Wolf 14-06.2

rapport Wolf 14-06.3

rapport Wolf 14-06.4

rapport Wolf 14-06.5

Met andere woorden: ook zijn bewegingsrapport is prima, maar daar had ik eigenlijk wel het volste vertrouwen in.

Ook Kobes rapport is, het overgeslagen jaar in acht genomen, bijzonder goed. Zijn schrijven en zijn snelheid blijven zijn zwakke punt, en hij focust ook niet zoals het moet. Daarin merk je duidelijk dat hij jonger is. Per slot van rekening was hij vorig jaar nog een kleuter, en dat vergeten we af en toe wel eens.

Rapport Kobe 2014-06.1

Rapport Kobe 2014-06.2

Rapport Kobe 2014-06.3

Rapport Kobe 2014-06.4

Rapport Kobe 2014-06.5

Heel duidelijk wordt in zijn attituderapport dat er nog werk aan de winkel is: hij is ongemeen slordig, geeft papieren niet af of speelt ze kwijt, moet regelmatig taken opnieuw maken omdat ze zo slordig zijn ingevuld, sommige letters zijn niet leesbaar, en in zijn boekentas kan gerust een egel doodgaan zonder dat hij het de eerste drie weken zou merken.  En dan heb je zijn bank nog niet gezien… Hij vergeet altijd vanalles, speelt turnzak, turnpantoffels, gilets en andere dingen kwijt op een halve dag… We proberen er aan te werken, maar het is niet zo makkelijk met een kind dat een geest (en dus ook een aandachtsspanne) heeft van een reuzensprinkhaan.

En ook in het bewegingsrapport merk je dat hij wat jonger is: hij heeft nog niet alles onder de knie, en is motorisch ook niet zo sterk als pakweg Wolf.

Maar al bij al zijn het bijzonder mooie rapporten, en ik ben een trotse mama!

 

Muziekacademie

Zaterdag krijgt Wolf zijn notenleerrapport, vandaag had hij dat van de gitaarles mee. Zijn juf was ronduit lovend, en zijn jaarrapport kwam op 87% uit, bijzonder goed dus, en grote onderscheiding.

Ik ben heel erg blij dat hij het nog steeds zo graag doet: ik moet hem nooit aansporen om gitaar te spelen, dat doet hij volledig uit zichzelf, en vaak zelfs meermaals per dag.

Volgend jaar wordt het opnieuw wat schipperen qua timing, hij heeft nogal een druk leven. Dit jaar had hij op woensdag van 13.50u tot 15.00u gitaar, dan aansluitend van 15.00u tot 16.30u notenleer, en van 18.00u tot 19.30u rugbytraining. Op vrijdag was er opnieuw rugby, en op zaterdag zat hij weer in de notenleer van 9.30u tot 10.30u, tenminste als er geen match was. En dan nog op zondag scouts. Poeh.

Volgend jaar wordt het op woensdag wat minder druk, maar worden de zaterdagen wel wat moeilijker. Hij gaat namelijk op dezelfde uren gitaar hebben, maar enkel nog op zaterdag notenleer, van 10.30u tot 13.00u. Helaas is er nog steeds regelmatig match, zodat hij nogal wat lessen gaat missen. Maar bon, ik heb met zijn lerares afgesproken dat ze hem dan op voorhand huiswerk meegeeft – de matchen zijn uiteraard vooraf bepaald – zodat ik dat met hem thuis kan overlopen.

Doordat Kobe intussen naar het derde leerjaar gaat, mag ook hij beginnen met notenleer. Op woensdag is dat van 13.30u tot 15.00u, wat eigenlijk zo goed als samenvalt met Wolfs gitaarles, gelukkig maar. Dan hoef ik maar een keer te rijden, en hebben ze nog genoeg tijd tot aan de rugby.

Op zaterdag word ik helemaal een taxi: van 8.30u tot 9.30u notenleer voor Kobe, en om 10.30u tot 13.00u voor Wolf. Jammer dat ze niet zelf kunnen gaan, het is net te ver en vooral te gevaarlijk om alleen met de fiets te doen.

Tsja, ne mens moet wat over hebben voor de culturele opvoeding van zijn kinderen zeker? Maar intussen zijn ze dus allebei ingeschreven voor volgend jaar.

EDIT: Wolf heeft, ondanks het feit dat hij absoluut geen toon kan houden, 84% voor notenleer: hij kent zijn theorie en dictee, heeft een feilloos gevoel voor ritme, en kent zijn noten, zowel in solsleutel als fasleutel. Het is per slot van rekening geen zangles, zoals zijn juf zegt.

Klasconcertje

Je zult niet anders zien: net op de dag dat ik personeelsvergadering heb, heeft Wolf ook een klasconcert. Het ene was gepland tot 18.00u, het andere begon om, jawel, 18.00u. Zucht.

Gelukkig kon Bart inspringen: hij had een meeting in Brussel tot vier uur, en hoopte – met dat verkeer van ons weet je nooit – toch op tijd terug te zijn.

Maar ik had geluk: tot ieders verbazing duurde de personeelsvergadering amper tot half zes, en ook Bart was netjes op tijd terug. Dat maakte dat ik naar huis reed, gewoon Wolf oppikte voor zijn concertje, en de twee kleintjes niet hoefde mee te sleuren.

Niet dat zo’n concertje veel voorstelt: alle kinderen spelen één of twee stukjes, en het publiek bestaat uit ouders en medeleerlingen, gewoon in een groot klaslokaal. Maar zo krijgen de kinderen wel al van in het begin mee hoe het voelt om op te treden, en hebben ze minder zenuwen.

IMG_1028

En toen was er Ikea. En gitaar. En teleurstelling. En toch weer opluchting.

Sommige van die dagen, die zijn er gewoon te veel aan. Zeker als je moe bent. Wat zeg ik? Doodop. Aan het eind van mijn Latijn. En in mijn geval wil dat wel wat zeggen, ja.

Deze morgen begon rustig: ik moest pas om half tien op school zijn, om de overblijvende rapporten uit te delen, en de leerlingen examens te laten inkijken. Het laatste uur heb ik hen zelfs Imaginatio laten spelen (de Latijnse versie van Pictionary) omdat het wat te lang duurde…

De receptie van de collega’s die met pensioen gaan, heb ik aan me laten voorbij gaan – sorry, dames! – wegens absoluut geen receptiemens, en eigenlijk ook geen tijd. Want die receptie begon pas om 13.15u, en ik had nog te veel te doen.

Ik moest namelijk nog dringend naar de Ikea. Dringend, ja, want ik heb nu een inductiekookplaat, en geen inductiekookpotten. Klein probleempje om te koken dus. Tsja. De potten van Ikea waren me langs alle kanten aangeraden als prima prijs-kwaliteitsverhouding, en dus stond ik om kwart voor een in de Ikea. Tot mijn grote verwondering was er amper een rij in het restaurant, en had ik dus zelfs genoeg tijd om er te eten.

Ik laadde mijn kar vol met Ikeaspullen, reed naar huis voor – alweer – een afspraak met de planner en de schrijnwerker die de kastdeurtjes kwam hangen, pakte nog snel wat cadeautjes in, en haalde de kinderen van school.

Ze kregen een vieruurtje, we werkten samen aan de kerstboom, en ik gooide tegen vijf uur Wolf af aan de muziekacademie voor zijn kerstconcert later.

En toen liep het mis. Om zes uur begon zijn gitaarconcertje, en de juf had ons gemaild dat het niet in de academie zelf was, maar in het Muda, dat er net naast ligt. Ik reed er met Merel naartoe en ging blijven, Bart ging met Kobe, en ging dan met de twee kleintjes terug naar huis om Kobe tegen half zeven af te zetten aan de scouts, en Merel in bed te steken.
Waar we beiden niet op gerekend hadden, was de gigantische file aan het kruispunt R4-Evergem. Geen van ons moet dat ooit nemen op vrijdag op dat uur, vandaar. We hadden nog elk een andere route genomen, waardoor ik net iets eerder was, en stipt om zes uur op de speelplaats stond met Mereltje aan de hand. En toen vond ik de ingang niet. Ha ja, want ik zocht naar het Muda, en daar waren alle deuren dicht. De secretaresse wist van niks, want alle klassen en instrumenten hadden tegelijk kerstconcert op alle mogelijke locaties. Ik heb alles afgelopen, ben uiteindelijk toch in de Academie binnengegaan, via een gang of drie naar de gitaarklas gelopen, en daar stonden inderdaad wegwijzers. Blijkt dat je binnendoor naar het MUDA kan, via overdekte speelplaatsen en een resem gangen. Het was tien over zes toen ik puffend met een kleine Merel binnenstoof in de zaal, om vast te stellen dat Wolf al klaar was met spelen. Zucht.

Bart was intussen net op de speelplaats aangekomen. Ik heb Merel terug bij hem gebracht, en zij zijn weer weggereden, waarop ik me terug bij Wolf voegde, me uitputtend in verontschuldigingen tegenover het ventje. Ik was er echt het hart van in.
Blijkbaar was dat ook zijn juf opgevallen, want na het stuk van de middelbare graden, vroeg ze of iemand het erg zou vinden dat ze de eerstejaartjes nóg eens zou laten spelen, omdat er een mama was die het gemist had. Ik vond het ongelofelijk lief, en Wolf en zowat vijftien anderen haalden hun gitaar weer te voorschijn en speelden voor mij het Vredeslied en Adeste Fideles.

IMG_0679

En ik, ik vond het leven toch nét weer dat ietsje aangenamer.

Gitaar

Wolf volgt dus sinds vorige week gitaarles. Zijn eerste lesje waren heel eenvoudige, en eigenlijk ook wel saaie noten. Logisch, maar toch. Gelukkig stond er een riedeltje bij dat je er overheen kan spelen, zodat het een liedje wordt.

En dus heb ik eigenlijk ook opnieuw de gitaar ter hand genomen, mijn oude boeken opnieuw bovengehaald, en ben opnieuw beginnen spelen. En het verbaasde me gigantisch hoe snel het eigenlijk allemaal terugkomt. Zeker die stukjes en studies die ik ooit voor examen heb gespeeld: mijn vingers kennen die gewoon nog autonoom. Alleen zijn mijn vingers zelf het niet meer gewoon: ik heb alweer bijna een blaartje op mijn linkerpinkje, want dat arme vingertje ziet af omdat mijn handen zo klein zijn.

Eigenlijk kijk ik ernaar uit dat Wolf ook wel al iets kan spelen: dan spelen we gewoon kleine duetten en zo. Machtig.

Gitaarles

Gisteren zijn Wolf en ik al even tot bij de gitaarlerares gegaan met mijn twee oude gitaren. Enfin, een oude gitaar van mijn vader, en mijn gitaar van vroeger, die ook al zowat de halve wereld heeft gezien. Beide gitaren hebben de nodige blutsen en builen, en eigenlijk ook barsten. De juf kon zich wel vinden in de gitaren, op voorwaarde dat ze hersteld werden, en gaf me het adres van een gitarenmaker/hersteller in Sint-Amandsberg.

Omdat ik niet graag half werk doe, trok ik vandaag al naar de luthier. Die keek even na wat er mis was, en schudde het hoofd: de herstellingen zouden meer kosten dan wat de gitaren nog waard waren. Helaas.

Nu had ik op zijn site (ha ja, altijd eerst even checken waar je naartoe gaat) gezien dat hij starterspakketten aanbood: een nieuwe gitaar, een stevige gitaarzak met rugriemen, een voetsteuntje, een pupiter, een stembakje voor aan de hals en een staander om de gitaar in te zetten, voor 290 euro. Ik had eigenlijk alles nodig, want stemmen doe ik op het gehoor (als violist heb ik daar geen problemen mee), mijn oude gitaarzak was versleten, net zoals mijn pupiter, en de rest heb ik nooit gebruikt.

Tsja. Ik heb dus meteen veel geld uitgegeven, maar nu heeft Wolf tenminste alles wat hij nodig heeft, en niet de oude brol van zijn mama. En geloof me: hij blonk van contentement!