Terugweg door Leuven
Op onze weg terug van de Ardennen wil het al wel eens lukken dat we in de file staan. Om dat te vermijden – er zijn werken op de E40 – wilden we dik voor de spits thuis zijn, ook al omdat we nog het ganse weekend weg zijn ook. Buiten was het toch mistig as hell, en veel was er dus niet te zien.
We ruimden op, kuisten, en waren om kwart over tien warempel al weg. GPS zei kwart voor twaalf in Leuven, dus meer dan tijd genoeg om uitgebreid te lunchen en te geocachen ginder in ’t stad. Helaas…
Hadden we maar de route via Eupen genomen, in plaats van Malmedy: anderhalf uur hebben we voor Verviers in de file gestaan. Gelukkig zijn er dan nog spelletjes en veel onnozeliteiten om te doen in de auto als ge u verveelt. Zoals foto’s trekken van elkaar…
Enfin, tegen kwart over twee waren we in Heverlee, en zijn we gewoon de afhaalPizzaHut daar binnengewaaid, en hebben gegeten in het middenbermparkje daar. Nog nooit een pizza zo snel zien verdwijnen, overigens.
En daarna? Cachen, uiteraard. We reden naar het Begijnhof, en vonden er naast een mooie cache ook hele mooie straatjes en een kerk.
De spits indachtig pikten we enkel nog een cache op die we vorig jaar in handen hadden gehad, maar blijkbaar niet herkend. Na een bevestiging van de legger zijn we hem nu dus wél gaan loggen, yay!
Een klein beetje file op de ring zorgde nog voor twintig minuten extra, maar al bij al waren we om half vijf thuis, en was om vijf uur alles al netjes uitgepakt en op zijn plaats. We rule. Files niet.
Reinhardstein en natte voeten.
Ze hadden vooral in de namiddag regen voorspeld, dus wilden we van de voormiddag nog iets maken. Na al die jaren wilden we eigenlijk ook de binnenkant van Reinhardstein eens zien, en dus gingen we eindelijk eens voor een rondleiding, om half twaalf. Ze duurt een uur en een kwartier, volgens de brochure, en da’s ideaal om daarna nog snel te koken. Kwart voor één klaar, om één uur thuis, kwart over eten op tafel. Moet kunnen, want rijst koken en volauvent opwarmen. Strak plan.
Wij dus met de auto naar het kasteel, en ondertussen pikten we eerst nog een mysterycache op in het centrum van Robertville, eentje waarvan ik de meerwaarde absoluut niet inzie, maar bon. Daarna reden we verder tot aan een prachtige kapel, verscholen tussen het groen, waar je de gegevens kreeg voor een cache iets verderop. Daar hebben we lang staan zoeken tussen de tengels, maar niks gevonden. Wel een prachtige kapel, dat wel, en daarom mochten de kinderen er van mij zelfs een kaarsje branden. Ze vroegen goed weer voor de namiddag. Juist ja.
We liepen verder – de wandeling is bijna pittiger vanop de parking dan van aan de stuwdam, en zeker minder mooi – en kwamen aan het intussen redelijk vertrouwde kasteel. Een Nederlandstalige gids nam ons op sleeptouw, eerst naar een losse zijtoren en een heel mooi zicht op het kasteel, daarna door het kasteel zelf. Helaas was net de elektriciteit uitgevallen, en was het overal nogal donker, maar eigenlijk droeg dat wel bij tot de sfeer. Alleen jammer dat we nu ook de verzameling kruisbogen niet echt goed zagen.
Het harnas heeft een detail van een slang die een baby redt, en dat is blijkbaar het wapen van Milaan, en ook terug te vinden in het logo van Alfa Romeo. Ne mens leert al eens bij ^^
Lag het nu aan het gebrek aan licht, of aan de vele vragen? Feit is dat we pas rond waren met de rondleiding om kwart over één, en dat we alle vier behoorlijke honger hadden. Intussen was de frituur aan de kerk wél open, en dat maakte de beslissing vrij simpel natuurlijk.
Intussen was het beginnen regenen, en reden we gewoon naar het huisje terug, om daar allemaal rustig te chillen, filmpjes te kijken, te lezen, en dat soort onzin. Maar we moesten nog brood halen en vooral ook een geldautomaat zien te vinden, en dat leidde ons onvermijdelijk naar Waimes, in de gietende regen. Omdat ik toch echt nog iets wou gedaan hebben, besloten we alsnog een tweetal caches te zoeken. We hadden regenlaarzen en regenjassen, dus waarom niet? Een wandeling van een kwartiertje bracht ons midden in de bossen, waar we een grote cache vonden met zelfs twee Travel Bugs.
Mijn laarzen waren door een misverstand niet mee, en Allstars zijn misschien wel fijne schoenen, maar niet meteen waterdicht. Juist ja.
We deden nog een klein ommetje om een cache op te pikken die normaal gezien een prachtig uitzicht beloofde, maar helaas…
Tegen dan was het half zeven, tijd om naar huis te gaan, op te warmen en te eten.
Maar eigenlijk feitelijk was het toch weer een goeie dag, ondanks het weer.
Pre-Gentse Feesten
Ze beginnen eigenlijk pas vanavond, maar de kinderen en ik hadden zin om vandaag al even tot in de stad te gaan: mooi weer, pokemon die moesten gevangen worden, caches die moesten gelogd worden, en een cache die moest verstopt worden: reden genoeg dus.
Merel op de aanhangfiets, Wolf vooraan, en Kobe daartussen, op een manier die verschillende keren mijn hart deed stilstaan. Technisch gezien kan hij fietsen, maar hij heeft duidelijk nog niet de focus om zich in het verkeer te handhaven. Man man man!
Enfin, we fietsten vrolijk de Gaardeniersbrug af, nadat we er een cache hadden verstopt, sloegen onmiddellijk rechts af langs het nieuwe park aan de achterkant van het gerechtsgebouw, en reden het Begijnhof in. Daar lagen twee caches die we gans in het begin al hadden gedaan, maar waarvan we de bonus nooit genoteerd hadden. We pikten nog de extra cache mee, en reden toen maar naar de Damass. Ha ja, want tradities zijn er om in ere te houden. Verder fietsen binnen de feestenzone was gewoon niet te doen, dus parkeerden we aan de fietsenparking aan de Hema. Kobe en Merel aten een ijsje, en Wolf en ik waren lastig en wilden liever eentje van de Australian, dus wandelden we vrolijk verder. We deden intussen ook een verwoede poging om een nieuw regenjasje voor Kobe te vinden, want hij is zijn vorige, chique exemplaar kwijt 🙁 Winkel in, winkel uit dus, en intussen maar pokemon vangen :-p
De bonus van de geocache ligt blijkbaar in de Sint-Niklaaskerk en is een heuse zoektocht, maar de GPS wilde niet meewerken, en dus lukte de projectie niet echt. Enfin, ik keer later wel eens terug, en ga dan rustig op zoek.
We liepen nog wat rond, kochten een kleedje voor Merel in de Yak en Yeti, en nestelden ons op het terras van de Starbucks. De jongens wilden dat ook eens gedaan hebben, vandaar.
We haalden de fietsen op, en gingen nog tot aan de Primark. Normaal gezien probeer ik die winkel te mijden, maar een regenjasje voor Kobe was echt nergens meer te vinden. En jawel, hier had ik prijs, gelukkig maar. En intussen liepen we ook nog Vallery en Bo tegen het lijf.
Enfin, we waren pas tegen kwart over zeven terug thuis, met 1 gevonden en 1 verstopte cache op ons conto, een hoop Pokemon, zere voeten en een plat gat. Mooie vangst!
Van kappers, klimplanten en caches. En Pokémon, dat ook.
Om in het thema van de week te blijven, reden we deze voormiddag allemaal samen naar Sint-Amandsberg, waar Marie-Jeanne al ongeveer 25 jaar mijn vaste kapper is. De jongens trokken er meteen op uit met mijn telefoon in de hand, en Merel bleef wachten tot mijn haar netjes bijgeknipt was, zodat ook haar puntjes onder handen konden genomen worden. Blijkbaar had Lieze haar al verteld dat dat af en toe nodig was bij lang haar, en dus maakte ze er geen punt van. Gegarandeerd was het anders drama geweest :-p
We reden min of meer door ’t stad – ik was vergeten dat de feesten morgen al starten en dat er dus vandaag al dingen afgesloten zijn – om nog wat extra pokemon op te pikken, en gingen naar huis om te eten.
En in de namiddag, toen kon ik Wolf overhalen om samen met mij de ladder uit te halen, en me te helpen om enerzijds de woekerende kamperfoelie wat in te tomen, en anderzijds een hoop gaten in de gevel te boren en draadjes te spannen voor nog meer klimplanten. Ik vind dat zo mooi, ik heb het er voor over, maar die kamperfoelie moet wel uit de goten blijven, vooral uit die van de buren.
Het duurde niet lang of de jongens stonden ook op de ladder, vooral toen die helemaal uitgeschoven was, en ze allebei een kijkje op het dak konden nemen. Wolf hielp me met het aangeven van materiaal, en vooral met het verplaatsen van de ladder. Ik moet zeggen, ik sta vol schrammen en plekken, maar ik ben wel zeer tevreden van het resultaat: de kamperfoelie is een pak ingeperkt, en er zijn quasi onzichtbare draden over de hele gevel, zodat de wisteria zich een weg kan banen. Ik ben nu eenmaal zot van zo’n plant…
’s Avonds was het vooral ook nog prachtig weer, en ik kon er de jongens van overtuigen nog even mee te gaan – alweer veel te laat, eigenlijk – om die vervloekte tiende onvindbare cache daar in Drongen te gaan zoeken, en dan aansluitend de bonuscache erbij te nemen. We hebben met zijn drieën twintig minuten gezocht, als het niet meer was, en net toen ik het wilde opgeven, voelde ik de cache liggen. Oef!
We reden dus wat verder naar de locatie van de bonus, en dat bleek een goed verborgen paadje naar een meertje te zijn! Moh! Mooi!
Enfin, we hebben genoten van de zonsondergang op deze warme zomeravond, en toch weer twee caches gevonden!
Pokémon!
Pokemon Go!, ook hier ontsnappen we er niet aan. Ik was niet bij de allereerste, nee, maar het leek zo aanstekelijk te zijn, dat ik het alsnog op mijn telefoon installeerde, en uitlegde aan Wolf. Resultaat: deze morgen gingen plots de drie kinderen samen een wandelingetje maken, zomaar :-p
Nog iets later gingen ze alle drie netjes mee naar de Delhaize, kwestie van ook daar te kijken wat er rondliep aan pokémon. En toen zat er plots een pidgy in mijn auto :-p Enfin, er waren gelukkig wel de ingrediënten voor een fijne pizza, dat ook.
Maar intussen heeft Wolf ook al ettelijke fietstochtjes gemaakt, een hoop pokémon gevangen, en zich te pletter geamuseerd. We konden toch niet echt iets samen doen, want Kobe is nog doodop van zijn kamp en van de voetbal gisterenavond, en heeft gewoon drie uur liggen maffen in de zetel.
Bart kwam intussen ook nog thuis met een mooi bosje bloemen:
En deze avond, na het avondeten, zijn Wolf en ik samen de fiets opgesprongen om naar de Lange Velden te rijden, of, zoals ik intussen weet, het Ter Durmenpark. We waren al lang van plan om er eens een korte multi uit te werken, en dat is dan ook wat we gedaan hebben. Veel pokkebeesten zaten er niet, maar het tochtje was wel mooi, met vier waypoints en een cache. En toch wel een paras op Wolfs schouder.
Enfin, alweer een fijne pokkedag dus.
Van Turkse buurten en avondwandelingen
Het plan was eigenlijk geweest om Wolf gisteren al te laten kortwieken, maar onze fietstocht leidde ons naar andere paden, die vooral veel te laat werden. Vandaag hebben we dan maar de auto genomen richting Wondelgemstraat en kapper Erkan. Normaal gezien gaat dat daar aan een gigantisch tempo, maar vandaag stond er maar eentje alleen in het salon: de andere twee zaten respectievelijk in Italië en Turkije. Groot gelijk, maar het zorgde er wel voor dat Wolf meer dan een uur moest wachten. Merel en ik lieten het niet aan ons hart komen, en gingen vrolijk winkels kijken in een stukje Gent dat aandoet als het zonnige buitenland, en meer bepaald effectief een Turkse marktstraat. Je loopt er van de ene ‘bazar’ naar de andere ‘market’, ondertussen gekruist door vrouwen in alle mogelijke staten van haarbedekking, en mannen variërend van strak pak tot djellaba en gehaakt mutsje.
We vonden er een vrolijk gebloemd paar schoenen (van die stoffen, turnsloefachtig) voor tien euro, en ze hield ze meteen aan. We keken rond, snuffelden, informeerden, en haalden Wolf eventjes uit de wachtrij om een vieruurtje te kopen bij de Turkse bakker.
En toen, toen had ik een propere, gekortwiekte Wolf terug, en reden we naar huis.
Maar ’s avonds was het een prachtige avond, en had ik zin om nog een paar geocaches te doen, meer bepaald een wandeling van vijf kilometer op Drongense aardewegen, met in totaal tien caches. Het was al bijna half acht toen we vertrokken, maar ik liet het aan mijn hart niet komen. Merel huppelde, Wolf zocht, klom in bomen, dook in struiken, en Merel zong. En ik, ik genoot met volle diepe teugen, en had een puur vakantiegevoel.
Tegen half tien waren we pas rond, en Merel had nog geen enkele keer gezaagd of gezegd dat haar voeten pijn deden of dat het lang duurde. Heerlijk kind, echt waar.
Wolf en ik wilden nog de tiende cache van de reeks ook meepikken, maar die lag wat verderop, en daar namen we dus de auto voor. Merel was op die paar minuten in slaap gevallen: ze had zich onder een gilet van mijn genesteld, en sliep. Wolf en ik hebben dan nog een dik half uur staan zoeken in een struik tot het begon te schemeren en we het gewoon opgaven. En rond tienen belde Bart, een beetje ongerust. Enfin, tegen half elf lagen beiden in hun bed, en hadden we allemaal een bijzonder fijne avond gehad. Geocache for the win!
366 – 06 juli 2016 – nooit eerder gezien…
366 – 05 juli 2016 – parkje aan het Mariakerkse gemeentehuis
Fantastische woensdag
Deze voormiddag waren er de laatste lessen van dit schooljaar, en deze namiddag genoten we volop van het heerlijke weer!
We moesten Kobe afzetten om drie uur voor zijn notenleer, en ik had Wolf en Merel meegenomen om eindelijk eens die multicache in Evergem dorp af te werken. De eerste stap hadden we al in januari gedaan, en toen hadden we ontdekt dat er naast de kerk van Evergem ook nog een grote kapel staat. Nog nooit gezien dus.
Enfin, wij dus geparkeerd aan het gemeentehuis, en het tweede tussenpunt gezocht. En er blijkt dus nu, schuin tegenover de zijkant van de kerk, tegenover het grote monument achter de kerk, een waterput te staan! Ook nog nooit gezien!
Het eindpunt van de zoektocht bevond zich een heel eind weg, langs de Christoffelweg aan het Grosseknetenparkje. Met de auto moet je gigantisch rond rijden, en ze raden dan ook aan om te voet te gaan, maar dat zag mijn voet toch niet zitten. We zijn dus eerst maar boodschappen gaan doen in de Aldi (sandwichen voor vanavond aan de Blaarmeersen) en dan toch rondgereden tot aan het parkje. Het was een beetje een weg zoeken doorheen de netels in het bos, maar de cache werd desaltniettemin netjes gevonden. En toen was het tijd, vonden we, voor een donut op het bankje.
We pikten Kobe weer op, reden naar huis en deden allemaal heel rustig even zo goed als niks, en reden daarna met een picknick in de aanslag naar de Blaarmeersen. Zoals verwacht kreeg Wolf beachrugbytraining, maar Kobe bleef netjes op het veld tot half acht: voorbereiding voor het toernooi zondag.
Merel begon netjes in het zand te spelen met haar kleren aan, maar switchte toch vrij snel naar bikini. Het water durfde ze niet aan zonder haar broers: niet dat het diep is, maar toch…
En toen kwam Kobe aangelopen, en was het duidelijk tijd om te zwemmen. En ook Wolfs U12 besloten met een stevige duik.
Merel lag maar in bed tegen kwart voor negen, maar ze had wel een zalige dag, zei ze. Ze gaf me nog een dikke knuffel, en een welgemeende “Dank je, mama!” en viel toen prompt in slaap.