Geplaatst op

Mietje Stroel

Gisteren was ik al een paar caches in Zelzate van de reeks Mietje Stroel gaan zoeken, vandaag wilde ik de rest doen. Het weer beloofde zich koest te houden, en daar hield ik het ook aan.

Ik parkeerde aan de bushaltes, en liep eerst langs het kanaal, met zicht op de vermaledijde Zelzatebrug. Al wie daar ooit al voorgestaan heeft, weet wat ik bedoel. Daarna kronkelde mijn zoektocht zich door een klein park, vervolgens langs de rubberfabriek het grote park in (mét zwarte nepzwaan), en verder tot aan de Zelzaatse jachthaven.

Tegen dan was het al tegen één uur, en moest ik eigenlijk dringend dringend piesen. Ik denk niet dat iemand de lengte van het park, van jachthaven tot markt, al in dat tempo al snelwandelend heeft afgelegd. Ik snelde voorbij een nog op te pikken cache, maar ging straks wel op mijn stappen terugkeren. Ja, ik heb even overwogen om me tussen de struiken te zetten, maar dat zouden de vissers al te bizar gevonden hebben. En intussen verwonderde ik me over de gigantische clash tussen de rust van het park en de achterliggende fabriek, waarvan het lawaai en de geur alomtegenwoordig waren.

IMG_2295

Gezwind stevende ik op de markt Maurice binnen, een mij aangeraden en bijzonder charmant pand met hoog hipstergehalte. Ik knikte even naar de dame achter de bar, en stoomde door richting toilet. Opluchting alom. Oef.

Gelouterd installeerde ik me aan een tafeltje, en bestelde een panini met mozzarella en pesto, en een plat watertje. Een tiental minuten later kwam een mooi gevuld bord voor mijn neus te staan.

Maar ik vind dat je geen koffiehuis kan binnengaan zonder ook koffie te drinken, zeker niet als dat als ondertitel heeft ‘koffie en taart’. Dus ja, koffie en taart waren mijn deel, met daarbij nog wat kleine zoetigheden. Alleen jammer dat het net niet warm genoeg was om buiten in de retro tuin te gaan zitten.

Enfin, ik weet nu waar ik moet zijn in Zelzate. De aanrader had groot gelijk.

Ik keerde op mijn stappen terug, zocht en vond een cache in de struiken van het park, en vond het beeldje van Mietje Stroel aan het gemeentehuis. Eindelijk de titel van de cachewandeling verklaard, want ik vroeg me al af… Ik loste het raadsel van de bonus op, en stond even later met de finale stash in mijn handen, en wat voor één! Ik denk dat dit wel de mooist uitgewerkte geocache is die ik al gezien heb.

IMG_2301

Enfin, ik had nog mooi de tijd om naar huis te rijden, en mijn spullen bijeen te zoeken voor dat ene lesuurtje van de dag, tussen half vier en kwart over vier. Jawel.

Maar de wandeling heeft me deugd gedaan.

 

Geplaatst op

Zelzate

Op woensdagvoormiddag moet ik in september geen les geven, en ik dacht: ik maak een geocacherondje in Zelzate, eentje van vijf kilometer. Als ik stevig doorstap, met wat zoeken, haal ik dat wel op anderhalf uur. Mis poes, ik mispak me altijd aan de tijd dat je aan het zoeken bent naar een cache, of dat je in een verkeerde richting loopt, en dat soort dingen.

Ik was, om eerlijk te zijn, ook wel gewoon te laat vertrokken: het was half elf tegen dat ik in Zelzate was. En als je dan weet dat ik tegen kwart na twaalf Wolf moet ophalen en eigenlijk al min of meer eten moet klaar staan hebben, tsja, dan is het niet moeilijk.

Ik begon in Zelzate centrum, langs de kerk, eventjes langs een standbeeld, dan een wijk door, en warempel tot in een bos. Komt dat tegen! Daar zag ik een van de meest originele manieren om de cache weg te steken. Knap gedaan!

Maar toen heb ik me echt naar huis moeten reppen, en was ik net op tijd bij Wolf. Amper vier van de zeventien caches van de reeks gedaan: van een misrekening gesproken. Ik denk dat ik morgen gewoon terug kom, want ik zie dit als mijn manier van sport en ontspanning. Zal me deugd doen.

Geplaatst op

Een paar mooie plekjes en een fijne wandeling

Geoachen, jawel, het zorgt ervoor dat je toch wel op mooie plekjes verzeilt. Ik heb hier in de buurt al nieuwe parken leren kennen, jong, de max!

De laatste vakantiedag was ik met Merel nog eens naar Lovendegem getrokken: de verschillende caches ginder hadden een update gekregen, en konden dus opnieuw gelogd worden, telkens op een ander plekje. We hebben bij de meeste serieus lang staan zoeken, maar uiteindelijk toch gevonden. Opnieuw langs de Noense wegel en het Kapottestraatje, ons ma zou trots geweest zijn. Mijn fototoestel begon wel serieus te flippen, en ik was toch al wel wat paniekerig – ik had het nodig op 1 september – maar een dik uur later schoot het weer in gang. Oef!

IMG_0154

Bij de derde cache stonden we te zoeken, toen iemand uit het venster van een wat  verderop gelegen huis ons toeriep: de eigenaar. Die kwam ons dan tegemoet wandelen, gaf ons een hint, en eigenlijk stonden we uiteindelijk oeverloos te kletsen, terwijl Merel geduldig wachtte en uiteindelijk begon te rologen. We liepen verder, passeerden langs de mens zijn huis, en hij toonde ons zijn rugzakje dat een trackable bleek te zijn, en zelfs zijn auto, die trackable was. Tsja, sommige mensen menen het heel hard, met dat geocachen.

Intussen was het al wat later geworden, hadden we geen zin meer in de twee resterende Love caches, en keerden we dus maar terug. Nog een chance, want het begon net te regenen toen we in de auto stapten.

Gisterenavond was er voor Wolf een teambuilding van de rugby, en het is niet omdat hij al een half jaar niet kan spelen en het nog wel eventjes zal duren, dat hij niet tot het team behoort. Ik vind dat eerlijk gezegd de max, zo’n ploeghouding! Bart had hem tegen het eind van de training naar de Blaarmeersen gebracht, en dan kon hij mee met iemand naar Eksaarde om daar dan iets te eten, een rugbyquiz te houden, en dan te blijven slapen. Al bleek slapen een nogal ijdel woord, in dit geval: hij zei dat hij misschien een half uur had geslapen, zoveel had hij liggen tetteren.

Enfin, de rest van de ploeg ging dan om half negen een uurtje stappen tot aan Puyenbroeck, en daar dan gaan zwemmen, maar zowel het stappen als het zwemmen was voor Wolf te veel van het goede. Ik ben hem dan maar om half negen gaan oppikken in Eksaarde, en in het passeren pikten we zelf ook nog een cache of twee op, waarbij we nog maar eens aan de praat geraakten met een van de eigenaars. Fijne mensen, maar meestal gepensioneerd, heb ik de indruk.

Verder had ik gisteren en vandaag zitten werken aan een mysteriecache, eentje met een raadsel dus. De puzzelaars krijgen dit te zien (met een begeleidend verhaaltje), en de oplossing verwijst naar het Driemasterpark, een park wat verderop hier in Wondelgem met nogal woeste plekjes.

Odysseus achterna

Ik was het potje gaan wegsteken rond half zeven, en tegen half negen was de cache goedgekeurd en stond hij gepubliceerd. De eerste zotten hebben hem in de loop van de avond opgelost, en zijn hem midden in de nacht in een bramen- en tengelrijk bos met stevige zandhopen en dus hellingen gaan zoeken. De first to find was een paar minuten voor middernacht. Tsja… Ik zou zeggen: zot zijn doet geen zeer, maar die bramen kunnen algelijk toch geen deugd gedaan hebben…

Geocachen, ’t is een hobby.

Geplaatst op

Geocaching mysteries: iemand die graag raadsels oplost?

Dat geocachen momenteel mijn grote hobby is, dat had u wellicht wel al door.

Nu, er bestaan verschillende soorten caches. De gewone traditionele zijn simpelweg een potje of doosje op een aangegeven coördinaat, al dan niet listig verstopt. Een multi wil zeggen dat je van punt A naar B naar C (soms wel 20 stappen) moet, met telkens een aanwijzing naar de volgende stap, voor je de ‘container’ vindt.

Een derde, veel voorkomende soort is de mysteriecache. Die staan wel op de kaart, maar niet op de exacte coördinaten. Je moet eerst een raadsel oplossen voor je de juiste coördinaten kan berekenen en daar dan kan gaan zoeken. Die raadsels variëren nogal: het kan iets vrij simpels zijn, het kan pure wiskunde zijn, het kan een echte nerdy oplossing vragen, enfin, alle mogelijke soorten dus. De moeilijkheidsgraad varieert dan ook van1 tot 5.

Gisteren heb ik me kostelijk zitten amuseren met het oplossen van een aantal raadsels rond Star Trek, en eentje met Priemwoorden. U weet wel, van die woorden die nergens op rijmen. De oplossing had ik eigenlijk bijzonder snel, moet ik toegeven. Na de personeelsvergadering ben ik dan twee caches van de Star Trek reeks gaan zoeken, en dat viel een beetje tegen: bij de ene zal mijn oplossing niet juist geweest zijn, want midden in een woest stuk tengels, en bij de andere heb ik een half uur staan zoeken, zonder iets te vinden. Prachtig stuk natuur naast de R4, dat wel. Oh, en bijzonder griezelige bomen, want volledig ingepakt in spinnenwebben, het leek wel plastiek. Ugh!

Omdat we aan een ‘streak’ bezig zijn, een periode waarin we elke dag minstens één cache moeten vinden, ging ik dan maar richting Priemwoorden, langs de weg naar huis. Ook hier viel het wat tegen, want met sandalen aan in een tengelveld, dat is het niet meteen.

IMG_0151

Maar bon, na serieus wat gezoek toch gevonden. En ik geef het op een briefje: zo’n opgelost raadsel geeft véél meer voldoening dan een gewone cache.

Maar ongelofelijk veel van die raadsels laten me gewoon bijzonder gefrustreerd achter: ik voel me dan eigenlijk bijzonder dom. Je zit er dan op te kijken, en het zegt je compleet niets.

Mocht er hier iemand zijn die graag raadsels oplost: ik heb er wel een paar voor u. Gewoon even laten weten! Oh, en mocht iemand een handGPS liggen hebben die hij/zij niet gebruikt? Graag!

Geplaatst op

Dagje Monschau

Goh, deze keer waren we zelfs op voor negen uur! We ontbeten, ik werkte wat voor school, en een en ander zorgde ervoor dat het alsnog elf uur was voor we richting Monschau reden. Monschau, dat is een heel pittoresk, heel toeristisch stadje net over de Duitse grens. En er valt geen zak te beleven. In de winter is er blijkbaar wel een leuke kerstmarkt, als je voor dat soort dingen bent, tenminste. We waren er in 2013 en 2014 al geweest, en dat was dat, dachten we. Maar toen zag ik dat er een paar leuke caches waren daar in Monschau. En dat we eigenlijk nog geen Duitse geocaches hadden, al zeker geen webcamcache, en dat er een fijne wherigo en letterbox was. Wherigo, da’s een ‘avontuur’ in de stijl van (voor de oudjes zoals ik) Leasure Suit Larry, waarbij je van locatie naar locatie gaat (maar dan wel in het echt), daar virtuele personages tegenkomt, die vragen moet stellen of dingen geven, en zo een verhaal oplost.

We reden deze keer dus naar de andere kant van Monschau, vonden een eerste cache aan de mosterdmolen, en parkeerden verderop. Iedereen had intussen serieuze honger, dus we startten de wherigo op, maar liepen dan verder naar het restaurant dat ik had opgezocht. Dat dicht was over de middag, blijkbaar, ondanks wat hun website zei. Hmpf. We zijn dan maar wat verderop gaan zitten op de markt tussen de rest van de toeristen. En we hadden natuurlijk al besteld toen we zagen dat het tafeltje waar wij zaten, bij een klassiek Duits restaurant hoorde – denk schnitzels en Bratwurst all the way – terwijl het tafeltje naast ons, met dezelfde stoelen en zo, bij een Italiaans restaurant hoorde. Iets wat we duidelijk beter zagen zitten. Maar bon, de cordon bleu was lekker.

Intussen zaten we ook in het beeld van de webcam, en konden we die geocache ook loggen. Onze eerste webcamcache!

Monschau webcam

Na het eten zag Wolf het wel zitten om een paar gewone caches te doen. Bergop of bergaf, dat maakt voor hem niks uit, het is het stappen, of nog meer het slenteren of stilstaan op zich waar hij last van heeft. We liepen dus steil bergop langs een redelijk vervelende straat, maar gingen toen een bospad in. Al even steil, eigenlijk. Dat leidde ons naar een cache, maar ook naar enkele spectaculaire uitzichten en zelfs een uitkijktorentje. Prachtige wandeling!

Daarna daalden we opnieuw naar waterniveau, om dan aan de andere kant opnieuw te klimmen tot aan een cache bij het kerkhof. Toen oordeelde Wolf dat het welletjes was, en daalden we opnieuw af om een ijsje te halen. Want ja, een vakantiedag zonder ijsje is een dag zonder vakantie.

Tegen vier uur waren we dus alweer op de terugweg – de volle twintig minuten! – met nog een tussenstop aan een hele mooie kerk en een schattig kapelletje aan het kerkhof.

Tegen half vijf kroop Wolf in zijn bed, en ik installeerde me buiten in de zon met mijn boek en met, zo bleek, een hondje en zijn temster. Ook op een zonnebed, jawel. We aten, ik blogde, en Wolf kwam zowaar uit zijn kamer naar beneden toen Kobe moest gaan slapen. Ah ja, want die slapen op één kamer, en dus moest hij wel beneden zitten.

Maar jawel, alweer een heel fijne dag. En volgende keer gaan we dus zeker naar Monschau voor die wherigo en die letterbox. Op voorwaarde dat Wolfs rug beter is, natuurlijk.

Geplaatst op

Ikea

Buiten was het aan het regenen, en toch wilde ik even buitenkomen, al was het maar om Wolf in beweging te houden.

En toen, jawel, kreeg ik het lumineuze idee om naar de Ikea te gaan. Dan moest ik geeneens koken, win-win!

In de Ikea bleek dat idee niet zo lumineus, maar eerder alledaags te zijn. Nogal wat mensen waren namelijk op datzelfde idee gekomen, waardoor ik dik een half uur stond aan te schuiven aan de rijen van het restaurant. Gelukkig waren de kinderen al gaan zitten, en kon ik gewoon het eten onder hun neus schuiven. De risotto met scampi is trouwens een aanrader.

IMG_0049

We zeulden de obligate bloempotten, badmat en andere kleine brol mee, ik kocht een houten rek voor in de berging, en dat was dat.

We reden nog even om doorheen Sint-Denijs-Westrem – nog nooit eerder dat gemeentehuis gezien, trouwens – om een cache op te pikken, en Merel was de SuperCacheheldin!

IMG_0051

En dat, lieve lezertjes, was alweer een vakantiedagje voorbij. Of gevuld, ’t is maar hoe u het bekijkt.

Geplaatst op

Geocaching: sluis nummer 7

Al een heel tijdje ben ik bezig met een geocachereeks “Sluizen van Gent”. Dat is domweg begonnen toen ik voor school een GPS-zoektocht in elkaar had gestoken, die me bracht naar de Sint-Jorissluis, aan de achterkant van het Baudelopark. Dat was zo’n mooi en totaal onbekend plekje, dat ik er vorig jaar in maart een geocache wegstak, toen nog onder de naam “Reke”, de naam van de straat. Een tweede, totaal onbekend maar o zo mooi plekje was de Tolhuissluis, aan de kop van de Wiedauwkaai, waar je de Muidebrug ziet liggen, met eind augustus dus ook een cache.  En toen had ik plots twee sluizen, en dacht ik dat ik daarmee maar verder kon gaan. Waarom ook niet? Ik herdoopte “Reke” naar de “Sint-Jorissluis”, en voegde nog de Kasteelsluis (aan de Hagelandkaai) en de nieuwe Scaldissluis (aan de Reep en de Oude Beestenmarkt) toe, op 12 november vorig jaar.

Wat opzoekwerk leerde me dat er nog een grote sluis was aan de bocht van de Vlaamse Kaai, en die doopte ik toen abusievelijk de Brusselsepoortsluis, terwijl dat eigenlijk de Gentbruggesluis moest zijn. Eind januari kreeg die zijn eigen cache, en was sluis nummer 5 een feit. Toen rijpte overigens al het idee om er echt een reeks met een bonuscache van te maken. Dan steek je in elke cache een code, en aan de hand van die codes krijg je een nieuw set coördinaten, waar dan de bonuscache te vinden is.

Toen ik begin deze vakantie met de auto naar de garage moest, viel me plots op dat er aan de Keizersvest, het begin van de Brusselsesteenweg, óók een sluis zat! Dat bleek dan de net gerestaureerde Brusselsepoortsluis te zijn. Ik stak er samen met de kinderen op vier augustus een cache weg, en voegde bij de meeste sluizen een code toe.

Gisteren ben ik dan op mijn eentje ook de Scaldissluis gaan voorzien van een vers potje, mét code, en daarna doorgereden naar de Coupure: op het einde daarvan, op het knooppunt met de Recolettelei en de Verloren Kost, lag vroeger namelijk de Sint-Agnetesluis. De sluisdeuren zijn al lang weg, daar liggen nu gewoon twee bruggen, met daartussen een haventje voor plezierbootjes. Enfin, ik stak er een cache weg, wilde hier thuis die cache registreren, en kreeg prompt bericht dat hij afgekeurd was wegens te dicht bij een andere cache of waypoint van een multi. Welke dat dan is, kunnen ze niet zeggen. Zucht.

Ik vandaag dus terug naar ginder, met Wolf, om eerst een korte maar fijne multi te doen in de Willem Tellstraat wat verderop. En jawel, die bracht ons toch wel naar een plekje op vijf meter van waar ik mijn cache had verstopt! Kan niet missen! Enfin, Wolf en ik hebben dan maar een nieuw plekje uitgezocht, en dat bleek vanavond dan wel goedgekeurd te zijn. Sluis nummer zeven is een feit.

Nog wat meer opzoekwerk leerde me dat er in Gent ook nog verschillende keersluizen zijn of waren, maar daar ga ik niet aan beginnen, want dan worden het er écht wel veel. Alleen het Rabot zou ik nog willen toevoegen, want ook dat was vroeger een keersluis, en dat gebouw verdient ook echt wel een cache.

En dan moeten Wolf en ik nog een bonuscache verzinnen. Daar zou hij iets speciaals van willen maken, ook iets met water, maar we zijn er nog niet helemaal uit wat of hoe.

Als iemand inspiratie heeft: laat maar horen!