Geplaatst op

Familiefeest in ’t Raadsel

Nonkel Staf werd 74, en dus gingen we met zijn allen eten in ’t Raadsel. Zoals Merel zei: “Mama, het is toch dat met die trampoline hé?”

Het was prachtig weer, en de kinderen zaten dus meer buiten dan binnen: we moesten het telkens weer gaan halen om te eten, en dat was nochtans lekker! De kinderkaart was aangepast met pizza, en dat was meteen een schot in de roos.

Ook voor ons was het alweer dik in orde:

SKREI
aardpeer / tijmolie
***
WITLOOFSOEP
pancetta
***
FILET VAN “BLONDE D’AQUITAINE”
zoete aardappel / champignons / winterpostelein / kalfsjus
***
APPELSTRÜDEL
speculoosijs / vanillesaus

En intussen konden de neven en nichten nog eens bijpraten, terwijl er uiteraard buiten nog meer gespeeld werd, en ik ook even buiten ging genieten van de zon.

Daarna bracht Bart zijn moeder terug naar haar appartement, terwijl ik met de kinderen – Wolf was op scoutsweekend en dus niet mee met ons – nog heerlijk ging cachen in de buurt. Vorig jaar hadden Merel een aantal caches van dit rondje gedaan, maar toen was het beginnen regenen en waren we gestopt. Nu was het zodanig zalig weer dat zelfs Kobe niet protesteerde.

Pas tegen half zeven waren we weer thuis, helemaal uitgewaaid en opgeladen, en met een vakantiegevoel.

Geplaatst op

Maar how, hoe zot is dat zeg?

Ik sprak al eerder van de verwenweek, en dat ik eigenlijk al heel leuke dingen had gekregen. Maar vandaag, echt, mijn mond viel open…

Ik ben vrolijk aan het lesgeven aan mijn vijfdes wanneer er op mijn deur geklopt wordt: Jessica van het secretariaat met een briefje voor mij.

Blijkbaar was mijn reactie: “Ma fok!” De ganse klas schoot in de lach, en ik moest natuurlijk wel uitleggen wat erop stond. Serieus zeg, mijn verwenner is zo zot geweest om gewoon een geocache voor mij te verstoppen, of wa??

Na mijn twee uur les – ik heb maar twee uur op donderdag – was ik dan ook helemaal hyped toen ik de leraarskamer binnenkwam: ik moest alleen de coördinaten nog omzetten naar graden en minuten voordat ik op zoek kon. Dat was vrij snel gebeurd dankzij een gespecialiseerde app, en toen bleek de cache gewoon op het einde van de straat te liggen, aan het kapelletje waar ik zelf een geocache heb liggen. Allez jong!

Ik ben helemaal door het dolle heen op mijn fiets gestapt, en vond daar ter plekke meteen een droom van een cache in een brugafsluiting:

Erin zat een zakje bloemzaad van iets dat ik helemaal niet ken, maar dat ik met plezier ga planten:

Maar geef toe: hoe zot is dat zeg??? Iemand heeft gewoon de moeite genomen om, speciaal voor mij, bloemzaad te gaan kopen, dat in een doosje te stoppen, dat doosje te gaan verstoppen, daar de coördinaten van te bepalen, en dat dan aan mij door te spelen! Al zat er een dooie vlieg in het potje, dan nog vond ik het ongelofelijk!
En ik heb totaal, maar nog totaal geen idee van wie het is!

Maar echt jong!

 

Geplaatst op

Sint-Joris-caches

De kogel is door de kerk: Kobe krijgt een nieuwe fagot, een Renard van maar liefst 7.500 euro. Ugh. Het is het instrument dat we vorige week gaan halen zijn in Brugge, en hij is er zeer enthousiast over. Maar er was een klepje dat niet goed sloot, en blijkbaar moest ik daarvoor in Knesselare zijn bij een reparateur.

Ik belde, en mocht eigenlijk meteen gaan. Van mij niet gelaten: ik had vandaag toch tijd, het was prachtig weer, en het was dan ook ideaal om in de buurt te gaan cachen. Kwart over drie stond ik bij de reparateur, om half vier reed ik al richting Sint-Joris voor een tochtje “Op stap met de Minions”, een reeksje van acht caches + bonus dat heel hoog aangeschreven staat. En jawel, da’s effectief een hele fijne reeks! Leuke caches, knap bedacht, mooie route, en intussen nog een paar andere caches in de buurt meegepakt.

Ik ben dan maar teruggereden via Aalter-Brug en de Toatsemeuln, om ook daar nog een mooie kapel, een prachtige molen en een kerkje te bezichtigen en hun cache te zoeken.

Uiteindelijk was ik, 13 caches en een gerepareerde fagot later, tegen half zeven thuis. Een en ander zorgde er dan wel voor, in combinatie met de kwis, om middernacht nog aan het verbeteren was, maar dat had ik er dan ook wel volledig voor over. Ge hebt er geen idee van hoe ontspannend zo’n namiddagje wel is…

Geplaatst op

Cachen met ons pa in Landegem en omstreken

De eerste prachtige zondag in toch wel een tijdje, en dus nam ik ons pa mee op sleeptouw om te gaan cachen. Ja, hij is nog duizelig, maar hij stapt ook niet of nauwelijks, dus dat heeft ook geen kans om te verbeteren. In het ziekenhuis liep hij een paar keer per dag de gang op en af, maar zelfs dat doet hij thuis niet. Daarom moest hij mee, maar ook geen lange einden aan een stuk.

Ik was hem gaan ophalen, en tegen drie uur zaten we al aan de taart en koffie, zodat we vrij snel met een omweg richting Zomergem konden. We reden eerst in Drongen naar de Campagne, omdat daar een nieuwe, knappe cache verschenen was. Van daaruit ging het verder naar Vinderhoute, naar de Oude Kalevallei. Daar heeft ons pa trouwens voor ’t eerst zelf de cache gevonden: ik had hem nog niet in het oog, en hij wees me er meteen op. Waar hij trouwens vroeger op een afstandje bleef staan, komt hij nu sowieso helpen om vast te houden, toe te schroeven, weg te steken, dat soort dingen. Dik in orde!

We reden verder richting Nevele om daar een cache op te pikken waarvan ik wist dat hij zo’n 300 meter via een wegel langs de Oude Kale van de parkeerplaats verwijderd lag. We zagen dat allebei volledig zitten, alleen… hebben we ons mispakt aan het wegeltje dat effectief vlàk naast de Kale liep, waarbij ik soms schrik had dat ons pa zijn evenwicht ging verliezen en in het water zou liggen. Daarnaast ging het bij momenten ook nogal op en af, want blijkbaar wordt dat stukje bos vooral gebruikt door mountainbikers. Tsja… Maar het werd wel een mooie wandeling.

Het terugkeren verliep langs de vaart.

Daarna passeerden we nog langs een cache die ik donderdag niet had kunnen oplossen, maar waarvan ik vandaag wel de oplossing wist. Ook hier liep ons pa mee het bos in om te helpen, en hij zag dat het een schoontjen was. Tegen dan was het zo goed als zes uur, gooide ik ons pa af bij hem thuis, en reed zelf ook huiswaarts. Alwaar ik weer op het ideale moment langs het sas passeerde, en er een prachtige zonsondergang zag.

 

Geplaatst op

Cachen in het meetjesland

Een mooie zonnige dag, geen dringende zaken te doen en een vrije namiddag: ik nam de auto en reed naar mijn grootmoeder in Ursel, maar wel via een omweg.

De weg tussen Zomergem en Ursel ligt opengebroken, en dat was het ideale excuus om meteen een grotere omweg te maken en een hoop caches te zoeken.

In Vinderhoute pikte ik een simpel cacheke op, deed de resterende zes van De Soete Beese in Landegem, en brak mijn hoofd over een specialleke aan de brug tussen Merendree en Hansbeke. Helaas, ik vond de oplossing niet, al zat ik er dicht bij. In Hansbekebrug zat er een grote cache – effectief in het metaal van de brug – meer bepaald een cryptex, een speciaal soort puzzel. Het heeft me toch ook wel een half uurtje en wat kopbrekens gekost tegen dat ik hem door had. Oh, en ik had Hansbekebrug nog nooit van zo dichtbij gezien, laat staan dat ik me op ’t gemak op het ijzer heb gezet. Geestig!

Ik reed nog langs een kapelletje in Bellem, en haalde mijn duizendste cache op een bankje temidden van de velden in Ursel.

En toen kwam ik bij mijn grootmoeder, en bleek ze op zwier te zijn! Gratienne, een van de vrijwilligers, was haar komen halen voor een wandeling (allez ja, rolstoelwandeling) en was een tiental minuten weg. Hmpf. Ik had niet echt zin om met de auto in de buurt rond te gaan sjezen om ze te zoeken, en dus ging ik even op het bankje vooraan in de zon zitten. En ging dan om brood, waarbij ik de bakkersdame herkende, en zij jarenlang in de Zomergemse Unic te hebben gewerkt, waarbij ze mijn ma maar al te goed kende. Tsja… Ze hebben er overigens goeie koffie, daar bij de bakker.

En toen was het drie kwartier later, en was oma gelukkig terug. Nog drie kwartier later zocht ik een alternatieve weg terug naar Gent, en vond er nog een prachtig gelegen cache in Diepenbeek.

Tegen dat ik in Zomergem aan de vaart kwam, ging de zon net onder.

Helemaal uitgewaaid, ontspannen en goed gehumeurd ging ik huiswaarts. A day well spent!

Geplaatst op

Zonnige zondag

Oh man, hoe hard heb ik die zon gemist de voorbije dagen! Ik vind sneeuw wel eens leuk, maar dan liefst als ze ligt te schitteren in de zon. Die grijze, grauwe dagen van de voorbije week, daar wordt ne mens zo somber van.

Vandaag, bij het opstaan, viel de zon al door de ramen, en ik genoot van in het begin!
Tegen half twaalf ging ik ons pa halen, en zo rond een uur of vier sommeerde ik hem om op te ruimen, want ik wilde nog met hem een heel kort wandelingetje maken: in de Hulsemwegel (Bredewegel) in Zomergem lag er een cache die we al gevonden hadden, maar waarvan we de code niet hadden genoteerd.
Ideaal om samen met ons pa een 200 meter heen en 200 meter terug te wandelen. Hij loopt nog steeds niet zeker en durft niet met de auto te rijden, maar het betert. Langzaam, maar het betert. Eigenlijk beweegt hij momenteel gewoon te weinig, en dus is zo’n wandelingetje in de namiddagzon ideaal.

We hadden toen wel de extra code, maar misten toch nog altijd eentje, een relatief belangrijke. Ik wist dat we aan de brug van Meirlare moesten zijn, maar had niet echt een idee waar precies. Goh, zei ons pa, laat ons gewoon gaan zoeken, ’t is mooi weer en dan wandel ik nog een beetje extra.

Wij dus naar Meirlare brug om er te zoeken aan beide kanten van de vaart. Helaas, geen cache te vinden.

Het was er wel prachtig…

Ik gooide ons pa af en reed verder. Alwaar ik, bij het opdraaien van de Vaartstraat, prompt stopte, een klein beetje achteruit reed, uitstapte, en een snelle foto nam van ’t sas.

Geplaatst op

Zomergemse caches

Tegen elf uur deze ochtend ging ik ons pa ophalen in Zomergem, zodat die hier kon komen eten. Als tegenprestatie sorteerde hij, zoals elke week, de kousen. Een prima deal, wat mij betreft!

Rond een uur of vier bracht ik hem terug – het is maar een kwartiertje rijden – en ging ik nog geocachen in Zomergem. Ik had nood aan uitwaaien, frisse lucht, een beetje beweging, en viel gelukkig net tussen de regenbuien in.

Het werden het Slockstraatje, de Rijversdreef, de kerk van Ronsele en de Eikendreef. En toen was het echt wel te veel aan het schemeren en begon het nog stevig te regenen ook om de bonus te vinden. Tsja.

Maar ik was wel netjes uitgewaaid en helemaal vrolijk.

Geplaatst op

Naar huis!

Jawel, na meer dan een maand in het ziekenhuis mocht ons vader vandaag eindelijk naar huis. Oef! Vorig weekend had hij een dag mogen proberen, en dat was al bij al meegevallen. Hij was eigenlijk zelfs blij terug in zijn eigen omgeving te zijn.

Vandaag ben ik hem iets over elf gaan ophalen met al zijn gerief, en we hebben hier thuis gegeten. Na het eten heb ik hem dan naar Zomergem gebracht, waar het huis intussen al lekker warm was. Hij had ook meteen brood mee, charcuterie, een paar yoghurtjes, dat soort dingen, zodat hij de eerste dagen geen boodschappen moet doen. Voor morgen heeft hij ook een volledige maaltijd mee, al zit de kans er wel in dat hij bij Jeroen mag gaan eten.
Met de auto rijden is voorlopig nog geen goed idee, maar als het moet, kan hij wel te voet naar de slagerij gaan, waar ze zowel dagschotels als beleg verkopen, en dan heeft hij meteen ook wat hij moet hebben.

Was hij blij dat hij thuis was? Jazeker. Maar meteen overviel hem ook weer een stevige melancholie: hij mist ons ma, en vooral het alleen zijn in dat huis dat hij altijd met haar deelde, valt hem zwaar. Alleen… daar is geen oplossing voor, geen troost, en dat weet hij ook.

Ik heb nog eens goed gekeken of hij wel goed geïnstalleerd was, heb hem nog eens stevig geknuffeld, en reed toen naar huis. Allez ja, met een omweg, want er waren hier nog twee geocaches die ik nog wilde oppikken. Eentje daarvan lag in de Kattenwegel bij een prachtig uitzicht en mijn broers op één na favoriete bank.

De volgende lag een eindje verder, de Molenstraat naar beneden, en dan Ro in. En daar, daar sloeg ook voor mij de melancholie toe. Dit was een van de favoriete straten van ons ma, met het ongelofelijke weidse uitzicht. Als kind en tiener gingen we hier soms fietsen, en dan genoot zij immens.
Ik was er in geen twintig jaar langs gereden, en bij het zien van diezelfde velden heb ik me even moeten parkeren, ik geraakte niet verder. Als ergens ons ma haar geest nog rondwaart, dan zal het hier in Ro zijn. Met haar haar overhoop gewaaid en glinsteringen in haar ogen.

Ik mis u, ma. Maar we doen voort, en we doen het goed. En ons pa, die redt zich wel. Gaat gij nog maar een eindje fietsen, hier in Ro. En vergeet uw fleske water niet in uw fietstas te steken hé.