365 – 19 augustus 2023 – bosgedicht
Koordag
Normaal gezien gaan we op koorweekend, maar dit jaar kregen we het niet ingepast. Een koordagje lukte gelukkig wel nog, zo voor ons kerstconcert. En dus stond ik om half tien deze morgen in Gentbrugge en zongen we met zijn allen de pannen van het dak.
De rug deed het niet, de voet nog minder, helaas. Maar ik had mijn boterhammetjes mee, want ha ja, op het programma stond pauze met soep van twaalf tot een, met dan van drie tot vier pauze met wandeling, repetitie tot vijf, en dan om zeven uur Ceciliafeest. Alleen bleek die planning gewijzigd te zijn zonder dat ze dat nog doorgestuurd hadden, en was dat besproken op de laatste repetitie waar ik dus niet was. Tsja.
Het nieuwe plan was dus eten om half een, met aansluitend de wandeling, en dan pas om half drie terug beginnen en verder te doen tot zes. Ik ben na mijn boterhammen toch nog naar huis gereden om plat te gaan liggen, want het ging niet echt.
Ik was er nog tot de repetitie eindigde, maar toen ging het echt niet meer: ik was tegen dan gewoon misselijk. Ik ben naar huis gereden, heb me in de zetel gelegd, en heb me nauwelijks nog verroerd. Jammer voor het Ceciliafeest, maar ik ben er los overgegaan.
Gentbrugse omzwervingen
Dat het vroeg was deze morgen: om kwart voor acht stond ik al in Gentbrugge in de Fordgarage: tijd voor jaarlijks onderhoud en keuring. Het ging een uurtje of twee duren, en ze hadden niet meteen een reservewagen, maar ik mocht gerust een fiets lenen.
Ik had mijn boek mee en dacht eerst van gewoon te blijven zitten suffen en lezen, maar het zuurstofgehalte in zo’n garage lokt nu niet meteen jubelkreten uit, dus ging ik na een kwartier of zo toch in op het fietsaanbod.
Wel, ik kan u verzekeren, als ge gewoon zijt van elektrisch rond te hotsen, is zo’n gewone, zware fiets niet ideaal. Ugh. Maar ik geraakte probleemloos in het atheneum Gentbrugge, waar Sofie al lang weer ter plekke was en ik gerust mocht langswaaien voor een korte babbel – ze hebben binnenkort doorlichting en dus nog veel werk – een koffie en eens rondneuzen wat er allemaal veranderd is in al die jaren sinds ik er weg ben.
Ik moet toegeven, ik ben wel jaloers op hun nieuwe leraarskamer: groot en licht, en met een nieuwe keukenblok. Daar kunnen wij alleen maar van dromen… En toen ben ik ook nog even wat foto’s gaan nemen van mijn oude lokaal dat ik ooit geschilder heb, en waar ik nog steeds trots op ben.
Er zijn echt nog knappe hoekjes, zoals de traphallen.
Maar toen was het kwart over negen en had ik nog wel wat tijd te doden. En het is niet alsof er al ergens een terrasje open was om me daar te zetten lezen. En wat doet ne mens dan? Geocachen, toch? Er waren gelukkig nog een paar caches in Gentbrugge die ik nog niet gedaan had, maar eentje moest ik laten voorbijgaan wegens onder een loopbrug en dus veel te laag voor mijn rug.
En toen kreeg ik een telefoontje: dat mijn remblokken en remschijven ook moesten vervangen worden, maar dat dat wel eventjes langer ging duren, en net iets duurder worden ook. Hmpf. Enfin, nog twee uur langer rondfietsen en wandelen, lezen en zoeken, en in totaal 900 euro kwijt.
Om 11.58 uur kreeg ik een smsje dat mijn auto klaar was, en dat de garage gesloten was van 12 tot 12.45 uur. Maar echt, serieus??? Ik ben toch teruggefietst en gelukkig was er een vriendelijke jongeman die nog net niet gaan eten was en die me kon helpen.
Ik was pas terug in Wondelgem om kwart voor één, bijna drie uur later dan geanticipeerd, en ik had uiteraard geen eten klaar staan, laat staan boodschappen gedaan. Ik heb de kinderen in de auto gepropt en ben naar ’t Kolleke gereden, waar ze duidelijk nog steeds de beste frietjes van de omtrek hebben.
Daarna zijn we nog even langs school gepasseerd om mijn lesrooster op te halen, en daarna langs Wolfs werk om een extra scherm op te halen dat anders toch in de container ging belanden.
En toen vond ik het welletjes voor vandaag en hadden we een zwemmetje wel verdiend.
Lokalen
Aangezien ik op school mijn min of meer vast lokaal kwijt ben – ik heb er nog twee uurtjes les per week – zit ik nu vooral in een ander, kleiner lokaal. Heel begrijpelijk: mijn lesgroepen zijn meestal niet zo groot, en we hebben een acuut lokalentekort.
Dat nieuwe lokaal is echter een schoendoos: klein, dwars, en daardoor aaneengeschoven rijen banken zodat er nog net 24 man in kan, en vooral gewoon… lelijk. Er hing niks aan de muren, die muren zelf zijn nogal pokdalig, en het geheel is bijzonder onaantrekkelijk. Tsja.
Ik ben dan maar begonnen met de muur te plamuren, en het is bedoeling dat we het hele lokaal schilderen en inrichten. En wie zich afvraagt of dat dan wel lukt: ik heb zo al twee lokalen onder handen genomen. Eentje in Gentbrugge, ook al zo’n schoendoos, en een gigantisch prachtig lokaal in de Ottogracht. Dit zijn nog eens de foto’s van destijds. Dit is Gentbrugge.
En dit is de Ottogracht:
Ik ben er nog niet helemaal uit wat ik ga doen met deze schoendoos, maar bon. Ik bedenk wel nog iets.
Van Gentbrugge en Merelbeke
Bart had al even gezegd dat hij gewoon eens naar de Wok King op de Brusselsesteenweg wilde. Het is – nog maar eens – een hectische week voor iedereen geweest, en dus zag hij het ook niet echt zitten om nog voor de middag boodschappen te doen en te koken en zo.
We stapten daarom in twee auto’s, en reden naar de Wok King. Waarom twee auto’s? Ik wilde daarna namelijk nog gaan geocachen, ik had echt behoefte om even in de buitenlucht te zijn en stevig door te stappen.
Het leuke aan de Wok King is dat het buffet is, zowel koud als warm, en dat je daarnaast ook gewoon je eigen wok kunt samenstellen, die ze daar ter plekke voor je wokken. En natuurlijk ook een dessertbuffet. Veel te veel gegeten, voor de verandering.
Om al dat eten wat te laten zakken, had ik extra behoefte aan een stevige wandeling. Helaas begon de zon al te verdwijnen, maar bon. Ik reed een beetje verder naar het Liedermeerspark om er 7 caches op te pikken en een mooie wandeling te maken die me ook even langs het vogelasiel bracht. Er waren ook twee puzzels bij die nogal wat denkwerk vroegen, maar die ik gelukkig wel opgelost kreeg.
Helaas heb ik op een bepaald punt een half uur staan zoeken naar een tag die er niet was: de opdracht stond bij de waypoints, wat ik niet had gezien. Al bij al was het dus een drie uur durende tocht, in plaats van anderhalf uur, en eindigde ik in de gietende regen. Maar ik heb er wel intens deugd van gehad.
Zondagswandeling
Twee weken geleden was ik met ons pa gaan wandelen in de Lange Velden, en dat was hem machtig goed bevallen. Hij heeft intussen gelukkig zelf ingezien dat wandelen niet alleen goed is voor zijn algemene conditie, maar ook voor zijn Parkinson, en dus gaat hij mee. Regen, daar zijn we niet voor, maar kou, daar kan je je tegen kleden.
We stapten in de auto en reden naar Gentbrugge. Waarom Gentbrugge? Wel, daar langs de Schelde kan je heel mooi wandelen, en liggen er meteen ook een aantal geocaches die ik nog wilde zoeken.
We stapten een fijn eindje, zochten en vonden de caches, en genoten er allebei van. EN hij heeft zelfs zijn best gedaan om niet te roken, wat zeer geapprecieerd werd. Merci, pa! En voor mij is het sowieso leuker dan alleen op stap gaan.
En weet je wat mooi meegenomen is? Koffie en taart achteraf smaken dubbel zo goed!!
365 – 18 februari 2018 – De Schelde
365 – 08 december 2017 – Gentbrugge
Een zondag om zot van te worden, en daarna gelukkig weer zen
Vorige week schreef ik dat ons pa zijn Parkinson van de ene dag op de andere verdwenen was, en dat we daar eigenlijk niet gerust in waren. Een checkup bij de dokter wees uit dat alles in orde is – voor een 75jarige met overgewicht en kapotte longen, zonder enige conditie, maar bon – en dus bleven we ons hart vasthouden.
Vandaag kwam hij eten bij ons. Wel, ik ben rond drie uur gevlucht uit mijn eigen huis, samen met Wolf. Ons pa was compleet ongenietbaar, ratelde maar door, accepteerde geen vraag om te zwijgen, wilde perse zijn eigen zin doordrijven… Hij stond erop dat Wolf ging schaken met hem, ook al had die daar geen zin in. Wolf speelde dus even, maar liet zich verliezen om ervan af te zijn, wat resulteerde in een preek van vijftien minuten over tactieken en zo. Mij sprak hij aan over een klink die kapot was, en ik accepteerde zijn uitleg en voorstel tot reparatie. En toen bleef hij daarover doordrammen, zelfs in die mate dat hij, toen ik naar het toilet ging, me achtervolgde in de gang en bleef ratelen. Op een bepaald moment heeft zelfs Bart zich tegen hem kwaad gemaakt, en dat wil al veel zeggen.
Manisch, dus.
Jammer van Barts lekkere eten: hij had een fantastisch voorgerechtje gemaakt met gerookte makreel en avocado. Het hoofdeten was iets eenvoudigs, en ik maakte zelfs nog, om ons pa een plezier te doen, cuberdonijs.
Waarbij ons pa blééf doorgaan over de manier van bereiden. Zucht.
Help.
Tegen drie uur kon ik niet meer. Ik had zin om luidop te beginnen gillen, en ik heb samen met Wolf mijn boeltje gepakt, en we zijn gaan geocachen. In de koelte en de rust. Vooral dat laatste. Ons pa is dan maar tegelijk met ons vertrokken. Oef.
Wolf en ik hebben er nog een prachtige middag van gemaakt. We wilden vooral een multi doen in Gentbrugge, omdat ik al een paar keer geprobeerd had een nieuwe cache weg te steken aan sluis nummer vijf, de Brusselsepoortsluis, maar daar bleek een waypoint van die multi in de weg te liggen. We hebben ongeveer een half uur staan zoeken aan de eerste stap, en niks gevonden. Thuis wilde ik dan de leggers ervan contacteren, en net dat bleek de multi verdwenen te zijn, gearchiveerd dus. Blah! Had ik het geweten, ik had de cache opnieuw kunnen wegsteken.
Enfin, we hebben nog verder gelopen, gezocht naar een paar fijne caches, en kwamen daar iemand tegen die ons vroeg of wij toevallig degenen waren die vlak voor hem die nieuwe cache wat verderop hadden gevonden. Nieuwe cache? Je moet weten, het is een sport om een First to Find, Second to Find of Third to Find te scoren. Op mijn app was zelfs nog niks te zien, maar hij kon ons de coördinaten geven, en we hebben er ons naartoe gerept, om blijkbaar nipt vierde te eindigen. Dju!
Enfin, we waren helemaal tot rust gekomen toen we thuis kwamen, zo tegen half zes. Maar ik vertrouw het niet met ons pa: dat gaat helemaal de verkeerde kant uit.