De Tuin van Kina

Wat doet ne mens op zo’n rustige maandag in de vakantie? Tsja… Veel musea zijn er niet bepaald open. En dus gingen wij in de voormiddag op zoek naar breiwol, even bij mijn grootmoeder langs, om boodschappen, en dan na de middag (en een heus watergevecht met de nieuwe waterpistolen) naar de Tuin van Kina, hier in Gent, op amper vijf minuten rijden van ons deur.

Ik heb er een artikel voor Gentblogt over geschreven, met een massa foto’s. Ik zie het niet zitten om al die foto’s hier ook nog eens in te gaan zetten, dus je moet het artikel hier maar gaan lezen:

De Tuin van Kina.

Alvast één fotootje krijg je wel, en da’s er eentje dat ginder niet staat, omdat het te persoonlijk is voor een stadsblog. Enfin, vind ik toch.

201304_kina22

Fotoproject dag één

Wel, ik heb eigenlijk een best fijne dag gehad vandaag.

Deze voormiddag heb ik een en ander opgestoken over sluitertijden, isowaarden, diafragma’s en perspectieven, wat ik eigenlijk wel nodig had: ik had me misschien wel een deftig fototoestel gekocht, maar kon er eigenlijk niet mee overweg, en liet het altijd op full automatic staan. Bon, ik beloof vanaf nu (af en toe) beterschap.

Ik had ook twee fijne groepen leerlingen toegewezen gekregen, met wie ik dan in de namiddag de ijzige kou trotseerde om eerst op het Braunplein, en vervolgens op de Kouter een aantal foto-opdrachten uit te voeren. Ik had zelf ook mijn toestel mee, maar liep eigenlijk gewoon wat rond, ik heb amper foto’s gemaakt. Daar was het eigenlijk te koud voor. En zeggen dat we vorig jaar nog buiten aten op een terrasje, diezelfde maandag, in plaats van de vrieskou te doorstaan. We zijn dan ook maar, toen de opdracht afgelopen was en er nog tijd over bleek te zijn, allemaal samen in het Damberd een warme choco gaan drinken, kwestie van op te warmen. ’t Was nodig, bij sommige leerlingen.

Ik zwoer alvast bij mijn mouton retourné, een erfstuk van Barts tante, en gevoerde lederen handschoenen, en had uiteindelijk niet echt kou. Hopelijk lukt dat morgen ook weer.

Enfin, een paar foto’s van vandaag.

GWP01

GWP02

GWP03

GWP04

GWP06

GWP07

GWP08

GWP09

Euh… Dàt was snel!

Ik ben eigenlijk nog steeds een beetje mijn kluts kwijt: op een kwartier tijd zijn we vandaag plots verhuisd, compleet onverwacht.

Laat het me uitleggen.

Gisteren kwam, tot mijn grote vreugde, de architecte langs met een stapel papier: de definitieve bouwaanvraag! Plannen, foto’s, hemelwaterbekommernissen, whatever: alles wat officieel bij Stedenbouw moet ingediend worden om eindelijk te kunnen en mogen verbouwen. Ze kwam onze handtekeningen halen – zo’n dertig stuks de man, vermoed ik – om alles in te dienen, ergens tussen twee afspraken door. En toen stelde ik voor dat ik dat zelf ging indienen: ik moet op woensdag toch geen les geven, en dan was het zeker en vast in orde.

bouwaanvraag

Dus stond ik rond half elf op de Zuid (bleek dat ik eigenlijk in Mariakerke had moeten staan, maar bon, het was ook daar te regelen) en had ik vijf minuten later de bevestiging in handen dat mijn bouwaanvraag officieel was ingediend.

Juicht ende jubelt met mij, gij allen!

Toen dacht ik er plots aan, dat we ook van plan waren een adreswijziging aan te vragen: het hele huis is geörienteerd naar de Kineastlaan, niet alleen qua voordeur, ligging, garage, maar zelfs met de water- en elektriciteitsaansluiting. Het zou dan ook bijzonder logisch zijn, mochten we ook de brievenbus in de Kineastlaan mogen zetten en ons adres kunnen wijzigen, zodat niet langer iedereen naar de voordeur loopt te zoeken.

Bon, ik vraag dat dus aan de vriendelijke dames van Stedenbouw, die elkaar verbouwereerd aankijken. Euh… Wat geblader in de stadsgids later blijkt dat een zaak voor de dienst bevolking te zijn. Iets wat ik kan regelen in Wondelgem zelf, maar wat, gezien mijn ervaring met de ongelofelijk verregaande competentie aldaar, misschien toch een poging op de Zuid zelf waard is. Ik word doorverwezen naar de tweede verdieping, alwaar ik even wacht, en een buitenkomend jongmens in zijn nekvel grabbel.

Huisnummerwijziging? Ja, dat was bij hem, ja. De jongeman keert terstond op zijn schreden terug, en noodt mij aan zijn bureau. Wanneer ik uitleg wat ik wil, kijkt hij mij geamuseerd aan: het komt blijkbaar zelden voor dat mensen zélf een adreswijziging willen, meestal worden ze door de omstandigheden gedwongen. Bon, hij opent de grondplannen op zijn scherm, ik leg uit hoe de oriëntering van het gebouw is, en hij moet zelfs de plannen niet zien, hij snapt het volledig. Wanneer dan ook nog blijkt dat de Kineastlaan pas begint met nummer zes, en er dus geen twee en vier bestaat, grijnst hij me toe: welk nummer wil ik? Twee of vier?

Ietwat verbouwereerd kijk ik terug. Huh? Euh? “Twee dan maar, zeker? We zijn per slot van rekening het hoekhuis” stamel ik.

Tien minuten en een hoop computergetokkel later overhandigt hij me een papier: het attest dat ik vanaf nu op de Kineastlaan 2 woon, en niet langer in de  Waterhoenlaan op nummer 24. En wrijft hij me nog eens meesmuilend in dat nu pas alle rompslomp en papierwerk begint om die adreswijziging door te geven.

Even later sta ik buiten. Niet met wat info over hoe ik de ellenlange papierwinkel rond een adreswijziging moet aanpakken, maar met een nieuw adres.

Serieus zeg.

LOL!

Toen ik daarstraks Wolfs afwezigheid op de muziekles zaterdag wilde doorgeven via de site van de academie, moest ik blijkbaar niet alleen de startdatum van zijn afwezigheid invullen, maar blijkbaar ook de einddatum. Normaal gesproken krijg je dan een droge melding in de stijl van: “Niet alle verplichte velden zijn ingevuld. Gelieve na te kijken”.

Deze site pakt het iets… awel ja, Gentser aan, naar mijn mening. Ik moest echt lachen.

Ewel

Stadswacht

Daarnet heb ik een ommetje gemaakt met een van de Gentse stadswachten, om een aantal pijnpunten in de buurt bloot te leggen.

Een tijdje geleden had ik namelijk naar Gentinfo gebeld, om een aantal problemen door te geven. Veel mensen klagen namelijk veel en vaak over dingen in hun straat waar ze niet gelukkig mee zijn: een slecht voetpad, een licht dat niet werkt, een overwoekerd speeltuintje, een oversteekpad dat bijna niet meer zichtbaar is… Alleen kunnen ze dat bij ’t Stad niet ruiken. Nochtans zijn er dagelijks een hoop stadswachten op pad, die proberen in elke straat van gans Groot Gent minstens één keer per jaar te passeren.

Daarom is er dus Gentinfo, voor al uw vragen, problemen, klachten, meldingen en inlichtingen over Gent. Ik had vroeger zo ooit eens gebeld omdat een van de favoriete speeltuintjes hier in de buurt overwoekerd was door brandnetels. Ze gingen het doorgeven aan de Groendienst, en jawel, toen ik twee dagen later passeerde, lag alles er proper gekortwiekt bij. Idem voor glas in het zand van een ander speeltuintje: de volgende dag was alles opgeruimd, en lag er zelfs een laag vers zand. Tsja, als niemand het meldt, kunnen ze het dus niet weten.

Ik had gebeld voor een serieus overwoekerd (stadswacht) en vooral zeer slecht aangelegd (technische dienst) voetpad, een haag die een halve meter over het voetpad groeit, weliswaar zeer goed onderhouden, maar waardoor je met een buggy noodgedwongen de straat op moet (stadswacht), de overwoekering van de bermen van het uitgebaggerde Liefke (vaststelling door stadswacht, probleem voor groendienst), en vooral ook het feit dat er in de buurt van de basisschool geen voetpaden zijn, waardoor je ook met je kinderen ofwel door de modder moet, ofwel op het fietspad. Terwijl ze net het fietsen promoten, en er dus veel fietsers zijn.

Ik kreeg eerst een telefoon van de technische dienst, waarin een man me vrij onvriendelijk om uitleg verzocht. Het onvriendelijke bleek achteraf vooral om die ontbrekende voetpaden te gaan: blijkbaar zaagt de school daar al jàren voor, maar als ze een voetpad moeten aanleggen, moet dat minstens een meter twintig (of zoiets) breed zijn, moeten ze de hele straat een stukje onteigenen, en daar is blijkbaar geen geld voor. Tsja, als de veiligheid van onze kinderen geen prioriteit is…

Dat kreeg ik dan ook als antwoord: of ik wel besefte hoeveel geld dat kostte? Ja hoor, maar daar betaal ik ook belastingen voor, zeker? De heraanleg van het andere troittoir, dat gingen ze eens bekijken, want ook dat was een kwestie van budget.

Een paar dagen later kreeg ik een telefoontje van iemand van de stadswacht: dat hij mensen had langsgestuurd, maar dat zij het probleem niet precies konden lokaliseren. Of ik eens wilde meegaan en tonen wat er aan de hand was? Ja hoor, en dus stond er om negen uur deze morgen een vriendelijke dame van de stadswacht aan mijn deur. Ik trok mijn jas aan, en wandelde met haar mee. Intussen was er in het slechte voetpad op de Evergemsesteenweg een heuse verzakking, en dat ging ze fotograferen en zo snel mogelijk doorgeven, want dat kon uiteraard niet. Ook de andere dingen waren duidelijk, en dus ging ze even proberen langsgaan bij de eigenaars en hen uitleggen wat het probleem was, en dat ze er dus iets aan moesten doen.

Ze verzekerde me dat ze zeker actie gingen ondernemen, maar dat ze dus echt niet konden zeggen wat het resultaat ging zijn, en hoe lang het zou duren.

Dat begrijp ik volledig, maar wat ik vooral schitterend vind, is dat er meteen gehoor kwam voor mijn ‘klachten’. Want ja, enerzijds voelde ik me een oude verzuurde zaag, maar aan de andere kant kan het wel een hoop ergernis in de buurt wegnemen.  ’t Stad wil met plezier problemen aanpakken, maar ze moeten eerst weten dat ze er zijn.

Daarom: woon je in Gent, heb je een vraag/probleem/ergernis in verband met het openbare domein? Bel naar Gentinfo op 09/210.10.10, ze zullen je met plezier aanhoren.

Pacha Mama

Een doodgewone zaterdag, zonder speciale dingen. En dan krijgt u van mij nog een verslagje van vroeger, een restaurantbespreking die al een tijdje geleden geschreven is, maar netjes stond te wachten. Bij deze dus.

Deze post werd oorspronkelijk geschreven voor en gepubliceerd op Gentblogt.

Stel, u spreekt af met een vriendin in de studentenbuurt, want zij werkt op het rectoraat. En u heeft eigenlijk wel zin in groenten, véél groenten. En aangezien het eindelijk dan weer eens mooi weer is, zou een terrasje ideaal zijn. Zo ergens rustig, achteraan, weg van het verkeer en niet te groot.

Wel, dan heb ik een ideaal adresje voor u: het vegetarische Pacha Mama, in de Guinardstraat (tussen de Bagattenstraat en de Plateau). Aan de buitenkant valt het amper op dat er een restaurant is, het ziet er gewoon rijhuis uit. Maar als u binnengaat, merkt u dat het er licht en ruim is, met een bleke houten vloer, vierkante houten tafels (groot en klein) met zwarte stoelen, en lichte muren. Achteraan is er een soortement toog, waar u bestek en glazen kan nemen, en meteen ook kan bestellen. Veel keuze is er nochtans niet: er is een dagschotel klein (tien euro) en een dagschotel groot (elf euro). Het menu hangt op een eenvoudig blaadje aan de muur, en u rekent er meteen ook af, waarna u zelf een plaatsje gaat uitzoeken.

Pasha Mama[+]
De eigenaar/kok vroeg of ik ook iets wilde drinken, en bijna had ik gereageerd met een ‘Wat had u dan gedacht?’, maar mijn gezelschap was me te vlug af, en zei dat ze het ging houden bij het water dat in karaffen op tafel staat. Mooie geste, vind ik dat, want veel restaurants vinden nog steeds dat ze vooral op hun drank winst moeten maken. Dat is trouwens meteen ook de reden dat u zelf uw bestek en dergelijke neemt: de kostprijs wordt zo laag en studentvriendelijk mogelijk gehouden.

Pasha Mama[+]Pasha Mama[+]

We kregen meteen bij het bestellen ook een kommetje gemengde rauwe groenten mee bij wijze van voorgerechtje, en toen ik dat afsloeg omdat ik allergisch ben voor komkommer, kreeg ik prompt een klein kommetje soep in de plaats.

Mijn vriendin had intussen een plaatsje gezocht op het fijne, niet al te grote maar wel zeer rustige terras, en amper een paar minuten later kregen we elk een volgeschept bord voor de neus dat heerlijk geurde. Ik heb niet opgeschreven wat er allemaal op lag, maar het was van alles wat, met normaal gezien ook nog chili sin carne, maar omdat ik daar geen fan van ben, hadden ze dat weggelaten voor mij. Er zat in elk geval geparfumeerde rijst bij en een speciaal soort puree, gegrilde aubergines in een sausje, prei in een witte saus, courgettes…

Pasha Mama[+]Pasha Mama[+]

Ik heb heerlijk gegeten, en miste het vlees geen moment. Voor de koffie verkeerd die ik achteraf nog bestelde (2 euro), kreeg ik niet alleen een koekje en een chocolaatje erbij, maar eigenlijk een gewone koffie met een apart kannetje hete melk, zodat ik zelf kon mixen.

Wat me opviel aan de Pacha Mama (Peruviaans voor Moeder Aarde), is dat het er heerlijk rustig en ontspannen aan toegaat, maar dat er meteen ook zeer veel oog is voor dat kleine detail dat het nét iets beter maakt dan anders.

Wanneer ik nog eens in de buurt ben, zal ik hier met plezier binnenstappen. Alleen jammer dat het dan een weekdag moet zijn tussen half twaalf en half twee. Anders zagen ze me hier wel vaker.

Pacha Mama
Jan-Baptist Guinardstraat 9
9000 Gent
Tel: 09/330.33.35
Open elke weekdag tussen 11.30 u. en 14 u.

Zo van die zomerse zondagen…

Er zijn zo van die zomerse zondagen die met niks anders te vergelijken zijn.

Slapen tot negen uur, ontbijten met pannenkoeken, en dan lekker rustig op ’t gemak je klaarmaken.

Naar ’t stad rijden, parkeren op de Kouter, en dan met de kinderen tussen de bloemen door flaneren, en even gaan luisteren naar het orkestje op de Kiosk.

Gent01

De stalen bloembladen proberen ontcijferen, en via de boekenmarkt op de Ajuinlei naar de Graslei slenteren. Je vergapen aan het prachtige zicht dat telkens toch weer verrast, via de Grasbrug naar de Korenlei, en je installeren op het prachtigste terras van Gent voor een heerlijke brunch. Genieten van croissants, gerookte zalm en heilbot, grijze garnaaltjes, wok met eendenborst, scampi in een currysausje, en dan vers fruit onder de chocoladefontein, javanais, bavarois van pistache, en ongelofelijk lekkere tiramisu.

Gent02

Gent03

Op ’t gemak de Jan Breydelstraat door, en even binnenwaaien in het Gravensteen om met de kinderen over de omwalling te lopen en de kelders in te duiken (de toren is voor een andere keer, wanneer Merel niet mee is). Via de kleine straatjes van het Patershol kijken naar de rommelmarkt, en uitkomen op de Oudburg. Naar Simon Says wandelen, om daar te genieten van een heerlijke koffie op het pleintje van ’t Sluizeke, waar net niemand aan het spelen is op het podium. Via de Ottogracht en de Baudelostraat uitkomen op de Vrijdagmarkt waar alweer een orkestje aan het spelen is. Verder slenteren door de Lange Munt, via de Korenmarkt en de Veldstraat, en zo terug naar de Kouter.

We waren om half drie alweer thuis, maar hadden een prachtige dag achter de rug. En nog een halve heerlijke dag in de tuin en het water voor de boeg.

Yup, zo van die zomerse zondagen…