Bart heeft me afgelopen winter Zaz leren kennen: een Franse chanteuse met zowel heel erg vrolijke uptempo liedjes als ingetogen songs. Vaak zijn ze swingend, jazzy, maar soms hoor je er ook gewoon onmiddellijk Piaf in. Heel Frans dus.
Als verrassing voor onze trouwverjaardag kocht hij meteen vier VIP-tickets voor haar optreden op Gent Jazz, met daarvoor Isolde Lasoen en Hooverphonic. We vroegen Gwen en Erik mee, op het moment dat Gwen me voorstelde om samen naar Zaz te gaan: ik was het hen gewoon vergeten vragen!
Enfin, wij tegen zes uur de fiets op en al een aperitiefje op het terras ginder op Gent Jazz, tegen zeven uur kwamen ook Gwen en Erik toe. Isolde Lasoen hoefde ik niet meteen te zien: fijne soundscapes, dat wel, maar verder niet mijn ding. We kletsten, aten, gingen naar Hooverphonic kijken en waren onder de indruk van zo veel podiumprésence, zo veel stem. En het blijven goeie songs ook. Geef me toch maar Geike Arnaert ipv een van die jonge meisjes…
En toen was er dessert, en toen was er vooral ook Zaz. Beneden stond het stampvol, wij zaten gelukkig op de eerste rij van de tribune en zagen alles perfect.
En Zaz? Het mens is 43, ik weet niet wat ze gesnoven had, maar ze was meer dan hyperactief. Eigenlijk zelfs bijna storend actief: zelfs bij een rustig nummer, wanneer het dan even instrumentaal was, stond ze te springen. Maar verder? Niks op aan te merken: wat een stem! Wat een présence! Wat een songs! Ze had zelfs de moeite gedaan om een tekstje te laten vertalen in het Nederlands en dat dan aandoenlijk voor te lezen. En dan was ze bijzonder opgetogen om te horen dat we eigenlijk zo goed als allemaal Frans begrepen. Al moet ik toegeven dat ik dat bijzonder radde Frans van haar niet altijd volledig mee had…
Wat me wel stoorde – en blijkbaar Bart ook – was dat ze voortdurend aan haar oortjes zat te prutsen. Ofwel was er echt iets mis met de techniek, ofwel is het een tic van haar. Maar ik had echt zin om te roepen: “Mens, pauzeer dan even uw concert en laat naar die dingen kijken!”
Oh, en moet dat echt zo vreselijk luid? Ik had oordopjes in – niet mijn goeie, ik was ze vergeten – zat op een behoorlijke afstand van het podium en het was nog te luid. Serieus!
In elk geval was het een bijzonder aangename avond aan de zijde van de man met wie ik 27 geleden getrouwd ben, én mijn getuige en haar echtgenoot, met wie we 27 jaar geleden samen op het vliegtuig richting Spanje gestapt zijn.
Lange vriendschappen zijn de mooiste…
