Ampla House revisited

Eind februari was ik met Bart naar de officieuze opening gegaan van het Ampla House, de luxe coworking space aan de Coupure waar hij kleine aandeelhouder van is.

Ik had toen gezegd dat ik wel eens wilde terugkomen om er iets te eten, en Véronique was uitermate geïnteresseerd om foto’s te nemen. Dus ja, deze middag togen we gezellig samen in Ionesco (Bart elektrische auto met nummerplaat UBU, vandaar) richting Coupure.

De lunch was simpel maar echt wel lekker: een vegetarische pasta met courgettes en curry. En toen gingen we rondlopen, toonde ik Véronique het hele gebouw, nam ze tonnen foto’s, en was ze er weg van. Qua werkplek kan dit wel tellen, ja. Amai!

En ja, Véronique is ook wel een goede fotografe, ja.

Er was geen tijd meer voor verdere plannen, dus reden we naar huis, maar met alweer een mooie middag op ons conto.

Beetje te veel voor Corneel…

Ik heb me vandaag een beetje overdaan. Een beetje veel, eigenlijk.

Het begon al deze morgen: ik ben op ’t gemakske met de kinderen naar school gewandeld, en ik heb daar serieus deugd van gehad. Wat me ook opviel: ik had er geen enkele last meer van, van die anderhalve kilometer. Voor de vakantie moest ik daarna thuis onmiddellijk gaan liggen, maar nu heb ik eerst nog opgeruimd, koffie gemaakt, enzoverder.

De rest van de voormiddag heb ik me koest gehouden, want om een uur stond ik op school: een vergadering met de zesdes rond de uitvaart en de stand van zaken. Moet ik dat perse doen? Nee hoor, ik zou het kunnen vragen aan een collega, maar ik doe het al jaren, weet er intussen alles van, dus waarom ook niet?

Enfin, kwart voor twee ging ik langs bij de financieel coördinator, om samen de flyers voor de openschooldag te bestellen. Ik had die opgemaakt, onze onvolprezen grafica Lisa heeft dat naar druknormen gebracht, en nu moesten ze dus besteld worden. Iets voor mij? Goh, ook dat doe ik al een paar jaar, dus waarom niet?

Daarna heb ik Kobe ingeschreven voor volgend jaar. Er is sinds dit jaar een centraal aanmeldsysteem, maar gelukkig krijgen broertjes, zusjes en kinderen van personeel nog voorrang. Oef.

Aansluitend waaide ik binnen bij Peggy, de personeelsverantwoordelijke. Samen hebben we uitgezocht dat er effectief zoiets bestaat als een reïntegratietraject, waarbij ik 60% zou kunnen gaan werken. Dat zie ik zitten, voltijds nog niet. Als ik het bekijk in mijn agenda, zou dat acht uur lesgeven betekenen, en 4 uur website, wat ik eigenlijk altijd blijven doen ben. Ik moet nog wel goedkeuring krijgen van MEDEX, maar ik zie niet in waarom niet.

Tegen dan was het ongeveer half vier, en ging ik richting grote zaal, want volgende weekends is er het fameuze schooltoneel. Ik maak daar de programmaboekjes van, en ook dit jaar, ziekteverlof of niet, zag ik dat zitten. Alleen waren de foto’s die ik doorgestuurd had gekregen, wel heel mooi – er zaten echt schitterende portretten tussen – maar niet sprekend genoeg voor een programmaboekje, en dus ging ik zelf foto’s nemen. Alleen… ik dacht van een kwartiertje te blijven, maar dan ging ik vast en zeker prominente scenes missen, en dus ben ik maar meteen de hele doorloop gebleven, de volle twee uur.

Mijn pijp was uit. Meer dan uit, ik was stilaan misselijk aan het worden. Ik ben naar huis gereden, en Wolf zag het meteen. “Mama, jij gaat nu meteen in de zetel liggen. En geen gemaar, wij legen de auto wel uit”.

Ik heb de gevoel dat mijn kinderen mij goed kennen, ja. Maar ik was wél tevreden van mijn dag, en tevreden van mijn foto’s. Straks eens dat programmaboekje afwerken se.

Blaarmeersen

Eigenlijk blijven de Blaarmeersen gigantisch dankbaar om er te spelen, te picknicken en foto’s te nemen. Dat laatste begint ook Merel te intrigeren, en ze neemt steeds vaker zelf foto’s. Ik moet haar dus een beetje leren zoomen, kadreren en dat soort dingen. En dus moest ik ook voor model spelen voor haar. En eigenlijk feitelijk heeft ze dat nog zo slecht niet gedaan, vind ik.

Gekke foto’s

Af en toe nemen de kinderen zelf het fototoestel ter hand, en dan ontdekt ik plots, bij het overzetten naar mijn computer, een aantal foto’s die ik niet herken. Bij deze een selectie…

IMG_3303 IMG_3283 IMG_3297 IMG_3296 IMG_3292 IMG_3300 IMG_3282 IMG_3281 IMG_3277 IMG_3276 IMG_3241

Fotoboeken

Elk half jaar probeer ik een fotoboekje te maken. Daar ben ik mee begonnen toen Merel werd geboren, en dat lukt eigenlijk vrij deftig. Enfin, toch tot deze winter: toen had ik in de kerstvakantie, met gans die verbouwing, écht de fut niet om daaraan te beginnen, ik geef het toe.

Maar de promoties en aanbiedingen bleven toekomen in mijn inbox, en na wat vergelijken werd het Photobox: alle fotoboeken van minstens 70 pagina’s waren aan halve prijs! Die aanbieding was geldig tot gisterenavond, en dus heb ik nog als een zot foto’s zitten selecteren van een jaar ver, ze in het juiste programma geüpload, het ding zelf een layout laten opstellen, en daar dan in zitten prutsen. Het resultaat mag er zijn, vind ik: een vierkant boekje, min of meer chronologisch, met af en toe een foto over de hele pagina, en een zwarte achtergrond. Eigenlijk compleet hetzelfde als ik eerder al gedaan had, zodat ik een mooie reeks krijg. Dit is al het zesde boekje, en het blijft aangenaam om in te bladeren. En als het kan voor 25 euro in plaats van 50, dan is dat mooi meegenomen.

Met andere woorden: laat voor een keertje de reclame toch maar in je inbox toekomen, af en toe is het wel de moeite, ja.

Ik ben alvast benieuwd naar het resultaat.