Gentbrugse omzwervingen

Dat het vroeg was deze morgen: om kwart voor acht stond ik al in Gentbrugge in de Fordgarage: tijd voor jaarlijks onderhoud en keuring. Het ging een uurtje of twee duren, en ze hadden niet meteen een reservewagen, maar ik mocht gerust een fiets lenen.

Ik had mijn boek mee en dacht eerst van gewoon te blijven zitten suffen en lezen, maar het zuurstofgehalte in zo’n garage lokt nu niet meteen jubelkreten uit, dus ging ik na een kwartier of zo toch in op het fietsaanbod.
Wel, ik kan u verzekeren, als ge gewoon zijt van elektrisch rond te hotsen, is zo’n gewone, zware fiets niet ideaal. Ugh. Maar ik geraakte probleemloos in het atheneum Gentbrugge, waar Sofie al lang weer ter plekke was en ik gerust mocht langswaaien voor een korte babbel – ze hebben binnenkort doorlichting en dus nog veel werk – een koffie en eens rondneuzen wat er allemaal veranderd is in al die jaren sinds ik er weg ben.

Ik moet toegeven, ik ben wel jaloers op hun nieuwe leraarskamer: groot en licht, en met een nieuwe keukenblok. Daar kunnen wij alleen maar van dromen… En toen ben ik ook nog even wat foto’s gaan nemen van mijn oude lokaal dat ik ooit geschilder heb, en waar ik nog steeds trots op ben.

Er zijn echt nog knappe hoekjes, zoals de traphallen.

Maar toen was het kwart over negen en had ik nog wel wat tijd te doden. En het is niet alsof er al ergens een terrasje open was om me daar te zetten lezen. En wat doet ne mens dan? Geocachen, toch? Er waren gelukkig nog een paar caches in Gentbrugge die ik nog niet gedaan had, maar eentje moest ik laten voorbijgaan wegens onder een loopbrug en dus veel te laag voor mijn rug.

En toen kreeg ik een telefoontje: dat mijn remblokken en remschijven ook moesten vervangen worden, maar dat dat wel eventjes langer ging duren, en net iets duurder worden ook. Hmpf. Enfin, nog twee uur langer rondfietsen en wandelen, lezen en zoeken,  en in totaal 900 euro kwijt.
Om 11.58 uur kreeg ik een smsje dat mijn auto klaar was, en dat de garage gesloten was van 12 tot 12.45 uur. Maar echt, serieus??? Ik ben toch teruggefietst en gelukkig was er een vriendelijke jongeman die nog net niet gaan eten was en die me kon helpen.

Ik was pas terug in Wondelgem om kwart voor één, bijna drie uur later dan geanticipeerd, en ik had uiteraard geen eten klaar staan, laat staan boodschappen gedaan. Ik heb de kinderen in de auto gepropt en ben naar ’t Kolleke gereden, waar ze duidelijk nog steeds de beste frietjes van de omtrek hebben.

Daarna zijn we nog even langs school gepasseerd om mijn lesrooster op te halen, en daarna langs Wolfs werk om een extra scherm op te halen dat anders toch in de container ging belanden.

En toen vond ik het welletjes voor vandaag en hadden we een zwemmetje wel verdiend.

Verschietachtig

Mijn auto moet eigenlijk gekeurd worden voor 4 juli. Normaal gezien maak ik altijd een afspraak met de garage in de examens, en ga ik dan op goed geluk naar de keuring, wanneer ik zie dat er geen volk staat. Zo op een kilometer van de keuring wonen, het heeft zijn voordelen.

Nu met gans dat tandengedoe was het er gewoon niet van gekomen. Tsja. Vandaag was me dat weer te binnen geschoten en dacht ik: “Goh, ik weet dat ik eigenlijk eerst op onderhoud moet, maar de garage is dicht tijdens de Gentse Feesten, en ik ga toch maar ne keer op den bots proberen of hij niet gekeurd geraakt…” Er stond vier man aan te schuiven, en op een twintig minuten was het aan ons. Dik in orde… Dacht ik.

Al bij de uitstoot was het van dat: net afgekeurd. Mja, het zal wellicht wel helpen als mijn filters vervangen worden, en als ze er van dat speciaal product bij doen. Aan de andere kant: mijn uitstoot was maar lichtjes over de grens, en dat voor een diesel van acht jaar, terwijl de normen van 3 naar 1.5 zijn gegaan sinds vorig jaar. Enfin ja, dat onderhoud was toch sowieso nodig.

Maar toen…

We staan op de brug, en die mens inspecteert de bodemplaat, de uitlaat, en de banden. En roept mij erbij, want hij was lichtjes verschoten. Mijn banden waren sowieso aan het verslijten, maar konden er nog net mee door, op het randje van groen en geel. Behalve de rechtervoorband, die blijkbaar iets platter stond dan de rest: die was tot op den draad versleten. Letterlijk: op bepaalde plaatsen was het rubber volledig weg en zag je effectief de draad van de binnenbekleding. Als in: an accident waiting to happen. Hij waarschuwde me meteen: dat ik best zelfs geen week meer zou wachten, dat die band op springen stond, en dat een klapband wel het laatste was dat ik zou willen. Ik verschoot uiteraard enorm: ik was gisteren nog volle petrol naar Oostende en terug gesjeesd…

Aan de kassa bleek het verdict nog ernstiger – en volledig terecht ook: mijn auto was gewoon “verboden voor het verkeer”. Niks van “ge hebt veertien dagen om alles in orde te brengen”. Ik mocht nog naar de bandencentrale en terug, en dat was dat.

Gelukkig ligt ons huis op weg naar die bandencentrale, en reed ik dus gewoon naar huis. Iets later had ik effectief een afspraak vast bij De Brabandere, hier op de Wiedauwkaai, waar ik al eerder ben geweest. Oef. Ik mag dus morgen om twee nieuwe voorbanden gaan.

Puh.

Verschietachtig, jawel. Ugh.

Een dag van geocaches tussendoor

Om half elf moesten Wolf en ik in Gentbrugge staan, voor een sessie acupunctuur bij nonkel Jan. Ik gooide Wolf af en reed meteen een eindje terug naar de Fordgarage, want mijn rechter dimlicht had al een tijdje geleden de geest gegeven.

IMG_1339

Een half uurtje later reed ik gezwind een klein eindje verder naar Melle om daar een cacheke op te pikken, en toen wilde ik het toch eens proberen bij De Porre, ook al staat die al een tijdje als onvindbaar. Inderdaad, ik heb hem ook niet gevonden, maar heb wel een prachtig wijkparkje ontdekt. Knap, en meteen was mijn cachetocht toch geslaagd, vond ik. Ik geocache namelijk vooral omdat ik nieuwe plekjes wil ontdekken al wandelend.

Ik haalde Wolf op, en hoorde dat hij ook een deeltje cupping had gekregen. Euh, het zal wel, zeker?

IMG_1346

We reden binnendoor – langs een cache, uiteraard – terug naar de ring, vervingen een kleddernatte eigen cache, en reden toen naar huis. Daar had Kobe intussen op mijn vraag al rijst gekookt, zodat ik enkel nog de zelfgemaakte vol au vent moest opwarmen, en we quasi onmiddellijk konden eten. Win!

Tegen drie uur haalde ik mezelf weer uit de zetel, en bracht Merel naar Zomergem. Ha ja, Bart en ik wilden ’s avonds naar The Last Jedi met de jongens, maar da’s niks voor Merel, en dus mocht zij een namiddagje en vooral ook nachtje bij Marie-Julie gaan spelen en slapen. Ik zette haar af, bleef eerst nog gezellig koffie drinken en kletsen met Delphine, en haastte me toen nog nog even naar de oude jongensspeelplaats achter de Messink voor een wel zeer verzopen en dus onlogbare cache.

IMG_1347

Soit, ik reed door naar Mispelare omdat ik deze keer wél een magneet aan een lange koord meehad, logde een cache, en vervolgde mijn weg naar de Westbekesluis. Intussen begon het te schemeren, maar ik vond toch nog probleemloos de bonuscache van een reeds in maart gelopen cacheronde, met de mooie Foto van de Dag tot gevolg.

Het was donker tegen dat ik thuis was: net op tijd om nog even te gaan liggen, te eten, en dan naar de film te vertrekken. Hoe de film was? Goh, Star Wars he, met vele reminiscenties aan de oude films, een cliché verhaaltje, spectaculaire CGI en VFX, en schattige beestjes.

En de rug, die hield het zowaar uit…

Voorwaar een fijne dag, jawel!

Garageperikelen

Het verbeteren geraakte vandaag weer geen meter vooruit: ik ben afgeleid door elke hond met een hoedje op.

Enfin, tegen de namiddag moest ik met de auto in de garage zijn: onderhoud voor keuring, en eindelijk die afgebroken spiegel eens laten repareren. En ginder valt er niet veel te doen behalve dan verbeteren, dus ik had mijn werk mee. En nee, ik ging NIET een fiets vragen om intussen in ’t stad te gaan.

Dat het leven aan de durvers is, werd nog maar eens bewezen. Het was – eindelijk – stralend weer, en ik zat binnen in een neonverlichte garage te koekeloeren, tussen de geur van nieuwe auto en slechte koffie. Ik ben dus maar gaan vragen of er niet toevallig een plekje was waar ik buiten kon zitten, bijvoorbeeld waar het personeel ’s middags zit. De dame aan de balie schudde haar hoofd: “Nee, jammer genoeg niet”.

Twee minuten later – ik ben net geïnstalleerd met rode pen, examens en slechte koffie – komt er een van de mannen op me toegelopen: waar ik wilde zitten? Hij ging dan wel het tafeltje buiten zetten. Ik schoot in de lach, maar accepteerde dankbaar, en dus werd er voor mij buiten op de parking – oergezellig, maar gelukkig dus wel buiten – een tafeltje gezet, met stoel en alles erop en eraan. Ik heb er zitten bakken, dat ook. Maar ik heb er ook de nieuwste versie van de Mustang zien leveren, en man, wat een pracht van een auto!

IMG_1796

Het verdict van de garage was helaas minder rooskleurig: koplamp vervangen, de nodige filters vervangen, spiegel vervangen, de voorbanden vervangen, helaas ook de uitlaat vervangen… Ze hadden niet alle stukken binnen en ik moet volgende week nog terugkomen, maar het zal vooral een dure lol worden: wellicht rond de 1300 euro. Slik. Nog een chance dat ik op ’t gemak buiten zat vandaag…

Onverwacht fijne dag

Om 12.05u was ik klaar met de les, en reed ik linea recta naar de Fordgarage in Ledeberg. Enfin, dat was het plan, want linea recta kon je het niet noemen, met alle omleidingen van dienst. Kwart voor een was ik toch op de Brusselsesteenweg geraakt, en ruilde ik de auto in voor een fiets. Ik kon namelijk mijn remmen horen knarsen bij elke rembeurt, en dat is niet zo de bedoeling.

Fluks fietste ik tot aan de Zuid, haalde geld af, en zocht de Pacha Mama op, mijn favoriete veggie restaurant. Niet dat dat zomaar lukte: ik kwam voortdurend oudleerlingen toe die net van een examen kwamen of stevig aan het blokken waren, en deed uiteraard telkens een klapke. Enfin, iets voor twee vleide ik me op een stoel met een grote kan vers kraantjeswater, een groot bord heerlijke groenten, en de krant. Dik in orde!

IMG_1105

Ik had nog wel een paar uur zoet te maken, en ging de lichte miezer me de pret niet laten ontnemen. Kleren heb ik genoeg, en gewoon shoppen doe ik niet graag. Maar ik wilde wel eens gaan snuisteren in de ThinkTwice, de tweedehandswinkel waar ze ook vaak larpkledij hebben. En effectief, ik vond een leuke middeleeuws aandoende jurk, een hesje, en een paar oorringen. Ik had trouwens nog geluk: het waren net de laatste dagen van de maand, en blijkbaar betaal je dan maar 2 euro, of soms zelfs maar 1 per stuk. Ik was dus 6 euro kwijt… Ijverig ging ik ook nog een kijkje nemen in de tweede vestiging, en daar vond ik de max van een superkleurrijke vest, ook voor twee euro. Ik liep te glunderen, denk ik.

Enfin, blijkbaar waren ze nog steeds aan mijn auto bezig, en dus passeerde ik langs de Or om er een koffie te drinken en nog een krant, of toch iets wat er voor moest doorgaan, te lezen.

IMG_1106

Uiteindelijk kon ik de fiets weer inwisselen voor de auto, en was ik nog net voor vijf uur op school om de kinderen op te halen.

En toen zag ik plots op FB een oproep van een vriendin, dat ze nog een kaart over had voor het toneelstuk ‘De Kersentuin’ van Tsjechov vanavond. Ik antwoordde dat ik dat zeker zag zitten, maar dat een babysit vinden op zo’n korte termijn wellicht ondoenbaar was. Maar nee hoor, ik had amper de oproep online gezet, of er reageerde al een oudleerlinge. Fantastisch dus!

Kwart voor acht liep ik dus met Patricia de Minard in voor de Kersentuin van Tg Stan. Een aanrader: fris en modern gebracht, met niet minder dan tien spelers, en toch heel herkenbaar. Sommige acteurs spelen echt de pannen van het dak. Als je het nog ergens kan zien: doen!

Patricia en ik dronken nog iets, en tegen kwart over elf was ik thuis, na een toch wel onverwacht fijne dag!

Dooie auto. Of toch een beetje kapot.

Toen we daarstraks vrolijk tegen zessen naar de rugby reden, sloeg plots mijn hele dashboard in het rood: temperatuur van het koelwater was boven de 120°. Unk? Ik schakelde meteen over op een veel lager tempo en vooral een veel lager toerental, en het zakte net onder de 100°, en uit het felrood. Maar toen ik een paar bochten moest nemen en dus gas moest geven, sloeg alles meteen weer rood uit. Heel voorzichtig reed ik nog tot op de parking van de Blaarmeersen, liep met Merel naar het clubhuis, en belde de VAB. Daar hebben we gelukkig, sinds vorig jaar, een abonnement, en dat heeft zijn geld al opgebracht.

Ik belde dus, en kreeg een ongelofelijk vriendelijke dispatcher aan de lijn. Hij moest me helaas melden dat het een drukke avond was, en dat de wachttijd tegen de twee uur aanliep, maar hij ging zien wat hij kon doen, aangezien ik Merel bij me had. Ik mocht rustig in het warme clubhuis blijven: zodra de wegenwachter naar mij ging vertrekken, ging die een smsje sturen, en voor de zekerheid gaf hij ook nog mijn GSM-nummer door, zodat die mens mij kon bellen om de exacte locatie van de auto op de parking te weten.

Ik had amper dichtgelegd (of hoe moet je dat zeggen, tegenwoordig, met een smartphone?) of ik kreeg al een smsje binnen dat de VAB over 15 minuten bij mij ging zijn. Chic! Ik was nog toezicht voor Merel aan het regelen – gelukkig zit het hele clubhuis vol met ouders – toen mijn telefoon een paar minuten later al ging: dat hij net de Blaarmeersen ging oprijden, en waar hij precies moest zijn. Ik schoot mijn jas aan, en liep op een drafje naar de parking. En jawel, de auto van VAB stond al vrolijk te pinkelen naast mijn auto.

Na veel vijven en zessen – de details zal ik u besparen – bleek er een lek te zijn in de radiator of de waterpomp, iets wat hij niet ter plekke kon repareren. Bart kwam de kinderen ophalen, en 59-jarige Danny uit Knesselare – ne mens hoort wel wat als ge bijna een uur samen in een auto zit – takelde mijn wagen naar Ledeberg, en bracht mij naar de vervangwagen aan het Vanbeverenplein. Het moet gezegd: bijzonder vriendelijke mens, excellente service. Onder de omstandigheden – dooie auto, per slot van rekening – had het niet beter kunnen zijn, eigenlijk. Danny kreeg van mij op het latere smsje van VAB over de service dan ook zonder meer een tien. Echt, moest iedereen op zo’n manier zijn job doen, wel, de wereld was een pak amusanter.

Nu maar hopen dat ook de CIAC een gelijkaardige service geeft, want we willen vrijdag met deze auto naar de Ardennen. Zucht.

UPDATE: jawel, ook de CIAC kwam uit zijn pijp, gaf ons prioriteit, en vrijdagmorgen om tien uur was de kapotte waterslang al vervangen. Chapeau!