Geplaatst op

Dansles

Zoals ik hier al ergens eerder schreef, volgt Merel nu op vrijdag een uurtje dansles, en ze vindt het zalig. Nu, ze stond sowieso al vaak te dansen in haar kamer of in de badkamer, maar tot hiertoe was het nog nooit gelukt om haar ook effectief les te laten volgen.

Dit jaar zei ze ja, zelfs nog zonder dat er vriendinnen van haar zouden meegegaan zijn. Maar ik contacteerde Els van Lieze, en jawel, ook Lieze ging de dansles mee volgen. Nog wat later hoorde ik dat ook Julie, de derde van het onvermoeibare trio, de les ging volgen. Merel was door het dolle heen!

En toen bleek dat Jeanne, ook een van haar vriendinnetjes, ook die les al volgde. Ze zijn nu dus met vier, en de mama’s hebben een carpoolsysteem opgezet. Maar bij dit prachtige weer zou het te zot zijn om de auto te nemen als het amper 3.5 kilometer is, het grootste deel langs een prachtig fietspad.

Vandaag ging ik dus met Merel met de fiets eerst Julie en Jeanne oppikken, dan Lieze, en samen met An, Julies mama, fietsten we vrolijk samen naar de Galveston. Ik moet eerlijk toegeven: ik genoot ervan om onze vier kuikens zo vrolijk kwetterend te zien fietsen.

Heerlijk, toch?

Geplaatst op

Lange fietstocht

Ik had eigenlijk de hele dag al rondgelopen en les gegeven, en de rug deed het niet helemaal. En vooral: het was prachtig weer.

Ik ben dan maar op de fiets gesprongen en ben helemaal tot in Ertvelde gefietst, een goeie tien kilometer, om daar een paar caches te vinden. Langs de R4 ligt een heel mooi fietspad, vaak afgescheiden zelfs door een geluidswand of een hoge berm, en verder is het ook gewoon een heel mooi baantje. Ik genoot met volle teugen.

Cache nummer 1 deed me gewoon in de lach schieten: een lange buis met daarin het kleine rolletje. En hoe krijg je dat er dan uit? Wel onderaan kon ik aan een hendeltje trekken, en prompt schoot het rolletje quasi in mijn gezicht.

Cache twee liet zich eerst echt niet vinden, want de tip zei op 1.60 meter, en dus zocht ik ook op die hoogte. Hij hing echter een pak lager, waardoor ik vrijwel een half uur verloor. Maar wel een fijne half uur in een zonnig, fijn bos.

Ik stak de R4 over en dacht dat ik de volgende cache wel kon bereiken via de veldweg die parallel met de R4 liep. Prachtig baantje, zeker omdat iemand er een hoop bloemen had gezaaid, wellicht een zaadbom of zo. Ik reed dus vrolijk de ‘slag’ af, maar helaas, in de buurt van de cache leek ik niet te geraken. Ik kon uiteindelijk wel aan de voet van een windturbine gaan staan, en nog verder aan een prachtig vissersplekje, en na nog een halve kilometer toch nog over het water in de richting van de cache. En dan via een gigantisch hobbelbaantje door mul zand, waarna ik uiteindelijk de fiets heb geparkeerd midden in het veld en te voet ben verder gegaan. En die cache? Die zat bijzonder kunstig verstopt in een prachtige gigantische oude wilg. Ik heb, denk ik, een half uur gezocht tot ik de legger contacteerde en die me een paar hints kon geven zodat ik hem vond. En intussen was de zon zo goed als onder.

Ik moest nog een dikke tien kilometer fietsen en passeerde nog wel een paar mooie plekjes, maar bleef vooral aan de rechterkant van de R4. Ik had de linkerkant geprobeerd, maar op een bepaald moment kan je daar per fiets écht niet verder, zodat ik een tweetal kilometer om mocht rijden. Hmm.

Maar ik was helemaal uitgewaaid en mijn hoofd was helemaal leeggemaakt toen ik tegen half elf thuis kwam. Zalig.

Geplaatst op

Mondmaskertijd

Ik had het al een tijd zitten zeggen dat ik mondmaskers ging maken. Bart had er niet veel vertrouwen in en bestelde er zelf al een aantal, maar intussen ben ik er – zij het met enige hindernissen – aan begonnen. Ik had nog een paar stofjes liggen, maar de jongens en Bart vroegen vooral zwart, en dat had ik niet meer. Tenzij in van die dikke dikke stof, en dat is ook niet de bedoeling of je kan niet meer deftig ademen.

Merel en ik gingen daarom deze middag de fiets op. Allez ja, ook weer een regeling zoals de vorige keer: we fietsten samen tot aan de voet van de fietsbrug, zetten daar haar fiets stevig op slot, en dan ging ze achterop, de brug over, het ziekenhuis door en zo naar de Sleepstraat. Alwaar, tot mijn verbazing, geen rij stond. Voor 18 euro heb ik twee meter zwarte katoen, een meter paarse katoen, een meter streepjes, een meter paarse bolletjes en 10 meter ronde zwarte elastiek. Ik vind dat persoonlijk  niet slecht, nee.

En toen fietsten Merel en ik terug naar haar fiets en vonden we dat het dringend tijd was voor een koekje. Of twee. Of drie :-p

Enfin, ik heb nu dus stoffen en ik kan eraan beginnen. Ik heb er intussen wel al een paar, kijk maar. Een blauwtje en een knalroze voor Merel, ook al hoeft zij dat eigenlijk niet te dragen. En Wolf probeerde het even op een alternatieve manier, maar vond dat precies niet zo comfortabel.

 

Geplaatst op

Samen op de fiets

Gisteren was het echt nog prachtig weer, en dus vonden Merel en ik dat we die diem maar moesten carpen, sprongen op de fiets en reden naar het park Claeys-Boüüaert naast mijn school. Een van de caches daar was aan vervanging toe, vandaar. Maar die vijf kilometer heen en dan nog eens terug, met een brug bij én een zeer oneffen bospad, dat leek me nog geen goed idee voor Merel.

Even nagedacht, en jawel, een strak plan ontvouwde zich spontaan: Merel ging meefietsen tot aan de voet van de brug, daar gingen we haar fiets in het fietsenrek zetten, stevig op slot, en dan kon ze achterop bij mij op de elektrische fiets voor de brug en het stuk bos. Terugfietsen kon ze dan weer zelf. En voilà, strak plan strak uitgevoerd! Het bleek achteraf ook een zeer goed idee, want zo konden haar jonge ongeoefende beentjes nog wat uitrusten ook.

We checkten alle caches, stelden vast dat vooral de bonus een beetje verdwenen was, vervingen de andere verdwenen cache en zagen dat de rest nog wel in orde was. Oh, en we genoten ook oprecht van dat zalige bos.

We zijn ook nog even langs mijn school gepasseerd, die er om half vijf al vervaarlijk dicht uitzag. En heel erg eenzaam en verlaten. Ocharme.

 

 

Geplaatst op

Fietstochtje

Vrijdag, na al het geschilder, viel mijn euro dat ik nog geen brood in huis had. Ik ging er bakken en was het compleet vergeten. Tsja.

Geen nood, zei Bart, en hij reed prompt om frietjes in Evergem. Alleen… was hij blijkbaar de frietjes vergeten te bestellen, en hebben we dat pas gezien toen ik thuis de pakjes opendeed. Goh ja, de jongens hadden elk een hamburger – in Kobes geval een gigantisch grote – en er was meer dan genoeg vlees en aanverwanten. Niet meteen de meest gezonde maaltijd, maar alla.

Toen werd duidelijk hoe mensen verschillend reageren als we te veel gegeten hebben. Kobe rolde zich in de hangmat, en Merel en ik fietsten samen langs het fietspad van de Lange Velden tot in Mariakerke bij Marleen, want die had me gisteren bij de boodschappen haar identiteitskaart meegegeven om een paar kopietjes te nemen. En die moest teruggebracht worden, een ritje van in totaal 7.5 kilometer, het langste dat Merel in totaal ooit al gefietst heeft. En ze deed het schitterend!

Het was dan ook stralend fietsweer, en ook al fietst ze niet snel, ze fietst goed en voorzichtig, die dochter van me. En graag ook, precies.

We gaan dat meer doen.

Geplaatst op

Eventjes naar Lovendegem met de fiets

Gisteren waren Wolf, Merel en ik per fiets briefjes aan haar vriendinnetjes gaan uitdelen, en Wolf had dat zo leuk gevonden, dat hij vroeg of we vandaag niet even tot in Lovendegem konden rijden, zo’n negen kilometer, om hallo te gaan zeggen bij Arwen. Ik stemde in, op voorwaarde dat hij écht, maar dan ook écht zijn afstand zou bewaren. En we namen ook zelf een fles water en een vieruurtje mee, zodat we niks konden contamineren.

Effectief, een prachtige fietstocht langs Belzele later zaten we, samen met oma en opa, in de tuin bij Ann en Jarno, netjes op een stevige afstand van elkaar. Ook zij hadden hun eigen eten en drinken mee en hielden afstand.
Awel, het was echt gezellig om nog eens andere mensen te zien en te kunnen zitten praten, ook al was het met die afstand tussen.

Arwen kreeg het wel eventjes te kwaad en begon te huilen omdat ze Wolf niet mocht vastnemen, maar we hielden voet bij stuk: alleen zo geraken we erdoor. Tsja…

Na een drie kwartier reden we dan maar terug, en ik had echt genoten van het sociale contact én de fietstocht met mijn zoon.

Geplaatst op

Luie dag

Ook gisteren werd een luie dag. De jongens vezen het schommelstuk helemaal uiteen en borgen het op achter en in het tuinhuis. Oh, en de poten van onze vuurkorf werden teruggevonden, yay!

Merel had intussen een cadeautje gemaakt voor de verjaardag van Marie-Julie, en we pakten dat netjes in in een doosje en wandelden naar het postpunt. Na wat obligaat aangeschuif bleek dat ze wel pakjes verzonden, maar alleen als je zelf al een label had aangemaakt. Niet dus. Enfin, wij nog al keuvelend om brood, naar huis, en dan de fiets op om naar Mariakerke naar het postkantoor te rijden. Ha ja, want Wondelgem is met zijn circa 14.000 inwoners te klein voor een eigen postkantoor, toch? Maar de fietstocht door de Lange Velden met de dochter achterop was eentje om in te kaderen. Héérlijk weer!

En toen, toen was er tijd voor een beetje Assassin’s Creed, en daarna een online quiz. Niet zo goed als die van zaterdagavond, maar toch bijzonder entertainend. Geen idee hoeveelste we geëindigd zijn, maar eigenlijk maakt dat ook niks uit.

Fijne dag, jawel.