Met de fiets naar de kine
Jawel, het lukt me opnieuw om met de fiets te gaan richting Evergem. Ik geef toe, die vier kilometer zijn, zeker met een elektrische fiets, eigenlijk niks.
Maar als het regent, zie ik dat echt niet zitten, wanneer er gewoon een auto voor de deur staat en ik die maar moet nemen. Maar meestal zijn er gewoon praktische bezwaren: de kinderen kwamen maar thuis van school tegen kwart voor één, en dan moesten we nog eten en moest ik me vaak nog te veel haasten om er op een redelijk uur te zijn.
Maar vandaag scheen de zon, was het dus stralend weer, zat Kobe op de scouts en zat Merel al op schooltoneel, had ikzelf geen les en dus hoefde ik nu niet te koken of me te haasten, maar konden Wolf en ik gewoon boterhammen eten in alle rust. En kon ik dus vrolijk naar Evergem naar mijn wekelijkse kine bij nichtje Barbara fietsen. Ja, ik ga al zes jaar wekelijks naar de kine en zal dat wellicht de rest van mijn leven blijven doen: mijn rug heeft daar echt baat bij.
Ik zat nog net niet zingend op de fiets en stopte nog even bij een vreemdsoortig beeldje in Evergem: schoonheid zit in kleine dingen.
Klein stukje Beaufort
Eigenlijk had ik vandaag afgesproken met Véronique om met de fiets een stukje Beaufort te doen, maar gisterenavond rond elf uur liet ze me weten dat het niet zou lukken. Iets wat ze eigenlijk al enkele uren vroeger had kunnen laten weten, zodat ik nog een alternatief kon zoeken. Helaas.
Ik ben dan na het eten – rijkelijk laat, want ik moest hier nog een paar kleine brandjes blussen blijkbaar – alsnog vertrokken richting Knokke-Heist, naar de Dienst Toerisme aldaar, waar ik me het gidsje voor Beaufort aanschafte en meteen een klein toertje begon te fietsen: eerst richting het westen voor de laatste kunstwerken voor de grens, en meteen dus ook de kunstwerken van vorige jaren. En af en toe zomaar een beeld, dat ook. En een cache, en een ijsje. Dat hoort zo, toch?
Ik was eigenlijk niet erg onder de indruk: geen enkel van de kunstwerken maakte echt indruk op me. Het doolhof dat ik dus niet deftig op de foto heb en waar ik me zot gezocht heb naar een cache, raakte me nog het meest door zijn isolatie, maar emotie? Nope. Niet echt.
En de aanduiding slaat echt nergens op: ik had een plannetje in een boekje, maar dat was niet echt duidelijk. Werk 18 stond ergens in een bos, en dat was dan ook dat: je moest zelf maar gaan zoeken. Gelukkig had de dame van de Toeristische Dienst me gezegd waar ik het bos in moest gaan om het alsnog te vinden. Verder was ik bijzonder blij dat ik een boekje had en dus ook de echte adressen van de kunstwerken, want op de website staan ze uitgezet op een blinde kaart. Jawel, zonder straatnamen. En de fietsroute is er eentje van: sla na 72 m linksaf. Rij 417 meter rechtdoor, ga rechts. Euh, niet echt praktisch dus. Ik kon gelukkig in Google Maps de adressen ingeven en dan zelf een route bepalen.
Veel heb ik ook niet gedaan omdat ik om zes uur alweer richting huis moest vertrekken: ik had om half acht Cthulhu en ik wilde met de fiets gaan, wat ik dan ook deed. Man, ik hou ervan om te fietsen in het donker…
Geocachen op de fiets langs het water
Het ging niet regenen vandaag, had Bart gezegd, en aangezien die mens altijd gelijk heeft – naar eigen zeggen toch – had ik hem op zijn woord geloofd en had de fiets op de fietsendrager gezet om te gaan geocachen langs de vaart tot in Eeklo.
Omdat de zon precies toch gelijk weg was tegen dat ik mijn fiets aflaadde aan Veldekens, stak ik voor alle zekerheid toch mijn regenjasje in de fietstassen. Nog een chance…
Het begon allemaal nochtans zeer mooi, daar op het jaagpad langs de Vaart in Adegem: mooie caches en een mooi onverhard pad dat toch vlot kon befietst worden.
Maar tegen dat ik aan het einde van het vaartstuk zat, begon het te regenen. Geen nood, het regenjasje deed zijn werk, maar het was wel verdomd warm in dat ding. Zodra het dus even stopte, trok ik het weer even uit. Ik had meteen kunnen terugfietsen naar de auto, maar wilde eigenlijk ook nog een paar caches langs het haventje van Eeklo zoeken. Daar had ik iets minder geluk: sommige vond ik niet, voor andere had ik dan weer mijn hengel niet in de fietstassen gestoken.
Geen nood, ik kom hier nog wel terug om de rest op te pikken, hopelijk zonder regen de volgende keer. Alleszins een fijne, ontspannende namiddag gehad.
Geocaching in Baarle
Kobe wilde vandaag oefenen met zijn maten voor de proclamatie: ze brengen een nummer van Nirvana, en Kobe speelt basgitaar. Alleen: Alec woont in Drongen en dat is nogal ver om te fietsen met een zware basgitaar op je rug. Aangezien het voor een keertje stralend weer was en er een goeie reeks geocaches daar in de buurt ligt, wilde ik Kobe wel brengen, als hij mijn fiets op de drager wilde zetten.
En dus ging ik vrolijk fietsen en geocachen, terwijl er vlijtig geoefend werd. Man, ik heb ervan genoten! Prachtige plekjes daar langs de Leie, en dan vooral het veer in Baarle.
Toen ik een berichtje kreeg van Kobe, ben ik hem weer gaan ophalen en het klinkt eigenlijk al behoorlijk goed.
Maar het is dus goed toeven daar in Baarle, geloof me.
Opening van de Gallische Hoeve
We zeggen al jaren – wij, dat is de vakgroep Latijn – dat we met de leerlingen op uitstap willen naar de Gallische Hoeve in Destelbergen: mijn collega woont daar letterlijk om de hoek en dat past perfect in de leerstof van de derdes. Alleen is het er nog nooit van gekomen: ze zegt altijd dat ze het zal regelen, maar blijft dat uitstellen.
Aangezien mijn jaarlijkse uitstap naar Velzeke met de tweedes in het water is gevallen door de Vlaamse Toetsen – vaste datum, niet onderhandelbaar, dus werd de uitstap die al enkele maanden voor de aankondiging van die toetsen vast lag, geschrapt – wilde ik alsnog gaan kijken of het de moeite was. Vandaag ging de Gallische Hoeve open, stond ze open voor bezoekers en was het voor hen het openingsweekend. Neem daar nog bij dat het vandaag eindelijk lenteweer was, zodat ik geen excuus had om niet op mijn fiets te springen en de tien kilometer naar Destelbergen te fietsen. Ik kan dan ook prachtig rijden langs eerst het Gaardenierspad, dan naar de treinbrug aan Meulestee, zo verder langs het Kapitein Zeppospark naar de Dampoort, en dan verder langs de lange Alfons Braeckmanlaan. Héérlijk weertje!
En de Gallische Hoeve? Die is perfect doenbaar voor een kleine groep, zoals onze Latinisten. Ik vermoed dat de collega geschiedenis dit ook fijn zou vinden, maar 120 tweedes passen hier echt niet in. Soit, ik denk dat ik het wel geregeld krijg: op donderdag heb ik mijn tweedes van 12.05 uur tot 15.25 uur, en dat lijkt me perfect voor de busrit, de lunch en dan een uitleg van twee uur. Nu nog de bus vastkrijgen en voldoende gidsen vinden, en we zijn er!
Wordt vervolgd.
366 – 06 april 2024 – Kapitein Zeppos
Nazomer
Ik weet eigenlijk niet of je dit weer een nazomer kunt noemen: dit is meer dan wat we deze zomer zelf gekregen hebben.
Ik bedoel: vandaag was het nog zo’n 24 graden, en zelfs voor een nazomertje is dat vrij veel. Mij hoor je daar niet over klagen. Maar het weer van vorige week? Van zondag? Serieus zeg!
Zelfs al hadden mijn rug en de wankele toestand van ons pa het toegelaten, we hadden nog niet eens kunnen gaan geocachen wegens veel te warm. We hebben ook niet buiten gegeten, was veel te heet.
Ik ben ’s avonds nog iets naar Marleen gaan brengen met de fiets, om tien uur ’s avonds – mijn dagen zitten echt stampvol – en ik heb toen nog steeds kunnen fietsen in een tanktopje, zonder vestje.
Ik hoor het mijn ma nog zeggen: “Dat schoon weer na halfoogst, daar zijt ge niets mee! Overdag is het nog warm, maar ’s avonds koelt dat af dat ge kweetniehoerap een vest moet aandoen en niet buiten kunt blijven zitten.”
Awel ma, die klimaatopwarming, dat was iets voor u geweest. Om tien uur hing er al een klamheid in de lucht, maar was het wel nog altijd 26°. En gij nu.
Twee daagjes Dordrecht
Ik had Dordrecht eigenlijk nog alleen maar gezien tijdens Big Rivers, en da’s hetzelfde als Gent leren kennen enkel tijdens de Gentse Feesten. Nu had ik vorig jaar al gezegd tegen Merel dat we eens een dag of twee naar Dordrecht zouden gaan en dan logeren bij Hanneke, of een B&B zoeken of zo.
Bon, de daad dus bij het woord gevoegd, al hebben we getwijfeld tot het laatste moment omwille van het weer. Maar het zag er toch niet naar uit dat het ging beter zijn volgend weekend, en daarna zitten we in Berlijn, en daarna is het alweer na 15 augustus en… Enfin, valiesjes gepakt, fietsen opgeladen en weg.
Tegen goed half twaalf stonden we bij Hanneke aan de voordeur, de fietsen werden uitgeladen, Hanneke voorzag ons van een fijne lunch, en hup, de fiets op. Het plan was om massa’s labcaches te doen – de variant van het geocachen waarbij je een vraag ter plaatse invult, in plaats van een fysiek doosje te zoeken – en dat is gelukt ook: we reden de vijf kilometer naar het centrum, bekeken daar vanalles van speciale huizen, voorwerpen, graffiti, aten poffertjes – Merel kreeg haar portie niet eens op – fietsten nog verder, en tegen vijf uur was ons pijp uit. Maar echt.
Gelukkig heeft het niet echt geregend, al hebben wel toch wel even onze regenjas aangetrokken. Maar al bij al viel het nog mee.
We ploften in de zetel, Hanneke maakte zeer fijne wraps, we kletsten nog wat, begonnen een film te kijken, maar gaven tegen half elf ons allemaal gewonnen: het was een stevig maar fijn dagje geworden. De zon hebben we bij momenten gelukkig wel gezien, dat was heerlijk.
Vrolijk met de fiets
Het was ietwat warm vandaag, zou je kunnen stellen, maar ik was met de fiets naar school gegaan en vandaar langs het fietspad, via de Bourgoyen, naar het ziekenhuis gefietst.
Het is onvoorstelbaar als je weet dat je naast de R4 zit, vlakbij het centrum van Gent, geprangd tussen de ring en de kleine ring in. Héérlijk!
En ons pa? Die stelt het redelijk, de hik is afgenomen. Hij heeft in elk geval een stevige maagzweer, zijn COPD is ook weer actief, maar ze zijn nog verdere onderzoeken aan het doen.
Ik ben vooral blij dat hij in het ziekenhuis ligt, dan hoeven we ons voorlopig geen zorgen te maken.
En ’s avonds, toen ik terugkwam van de infoavond op school, ben ik eventjes gestopt op Mariakerkebrug. Gewoon omdat het kon.
