365 – 2 september
365 – 1 september
Tweede dag
De tweede dag, en ze is met evenveel goesting vertrokken. Gelukkig maar. Bij het afhalen was ze aan het huilen, maar dat was gewoon van vermoeidheid en omdat mama daar niet onmiddellijk bij het belsignaal stond.
Volgens juf Femke doet ze alles prima, zet ze haar boekentas weg zoals het hoort, staat ze netjes in de rij, en al dat soort dingen. Als het speeltijd is, komt Kobe haar halen, en dan steunt ze volledig op haar grote broer. Die die rol overigens met glans vervult, nu Wolf er niet bij is. Ze eet flink, ze speelt, en thuisgekomen eet ze de overgebleven koekjes op. Ha ja, want dat zijn er wel die voor haar bestemd zijn hé, en daar heeft ze dus recht op, vindt ze.
Gisteren zat ze om half vijf in bed, en heb ik haar wakker gemaakt om zes uur. De eerste vijf minuten was ze heel vrolijk, het daaropvolgende half uur zat ze te huilen. Ik heb ze dan maar weer in bed gestoken, en ze heeft meteen doorgeslapen tot zeven uur deze morgen.
Vandaag heeft ze eigenlijk vrij veel gegeten als vieruurtje, en heb ik ze om kwart over vier al in bed gestoken. Ik denk dat ik haar niet eens ga wakker maken: vermoedelijk slaapt ze gewoon door, en anders kan ze wel een boterham krijgen als ze wakker wordt. Arm kleintje, compleet uitgeput van die grote school!
(EDIT: ze is om tien uur wakker geworden, hysterisch huilend, dus compleet over haar toeren door het teveel aan indrukken. Het heeft me een kwartier gekost om haar te kalmeren, dan heb ik haar een fles melk gegeven die ze gretig uitdronk (een boterham wilde ze niet) en daarna heb ik haar weer in bed gelegd. Ik ben benieuwd voor vannacht.)
Eerste schooldag
En of ze er klaar voor was, die kleine meid van ons!
Met haar mooie kleedje aan, haar nieuwe jasje en haar boekentasje – eindelijk gevuld door papa met fruit, koekjes en drank! – wilde ze nog net poseren voor de foto, maar dan moesten we echt wel weg.
We hadden nog tien minuten in de overdekte speelplaats, en dus trok ze netjes haar jasje uit, en ging naast me op het bankje zitten. Toch voor de volle twee minuten, want toen wilde ze met haar grote broer op de glijbaan. Toen de bel ging, rende ze terug naar me toe, maar enkel en alleen omdat ik haar jas en tas had. Volledig aangekleed ging ze bij de rest van de kinderen van juf Femke opnieuw op de bank zitten. En toen die zei: “Kom, kindjes, we gaan naar de klas!”, sprong Merel recht, en ging dwars door de andere kinderen heen vlak achter de juf lopen. Ik zag dat een klasgenootje spontaan haar hand nam, en ik volgde achteraan, haar boekentas in de ene hand, en een klein warm handje van een wildvreemd kleutertje in mijn andere hand. Ik straal ‘mama’ uit, zeker?
Aan de klas gekomen zag ik nog net hoe Merel vol enthousiasme meteen naar binnen liep. Om zo’n tien seconden later beschuldigend weer naar buiten te komen stuiven, in mijn richting: “Mama! Boekentasj!” Ze griste ze uit mijn handen, en ging met stralende ogen weer de klas binnen. Ik kwam nog even in het deurgat staan, eiste een kusje, kreeg dat, en kreeg toen een blik die een goed verstaander kan interpreteren als zijnde: “Zeg mama, ik ben het ganse lange weekend bij jou geweest, maar nu ben ik wel al groot, en gans dit schoolding kan ik wel aan hoor! Dit is nu iets voor mij, daar sta jij buiten, en dus mag je naar huis gaan nu. Ga maar een koffie drinken, ik heb het hier onder controle.”
Ik ben de hele voormiddag blijven glimlachen om mijn kleine grote meid.
(Maar ze was toch zo blij toen ze me om 15.20u aan de klas zag, vloog in mijn armen met nog steeds stralende ogen, zei dat het heel leuk was geweest, en voegde eraan toe dat ze moe was. Een half uurtje en een koekje later lag ze in bed. Uitgeteld.)
Eerste schooldag
Eigenlijk – en ik zeg dat wel vaker – duurt die vakantie twee weken te lang. Als ze perse vakantie willen, dat ze dan een week bijplakken bij de herfstvakantie en de krokusvakantie, en twee weken afknippen van de grote vakantie.
Maar dit terzijde: Wolf en Kobe stonden dus te popelen om terug naar school te gaan. Zoals Wolf zei: “Ik wil mijn vrienden terugzien, ik wil spelen, ik wil vooral nieuwe dingen léren, mama!”
Deze morgen waren ze dus vol ongeduld al aan het trappelen, Boekentassen klaar, koekjes en fruit mee, lichte kleren aan, en weg waren we.
Niet met de auto – duh, we zouden ongeveer thuis moeten parkeren, vermoed ik – maar te voet. Héérlijk om alle mensen van alle kanten te zien toestromen.
Gelukkig is er een beetje geleerd van vorige jaren: de kleuters mochten onmiddellijk mee met hun juf naar de klas, en Kobe stond natuurlijk weer als een haantje de voorste op de eerste rij.
Ook de speech voor de lagere school was merkelijk korter, maar nog even onverstaanbaar als altijd. De school zal toch eens moeten investeren in een luidsprekersysteem, medunkt. Maar ook hier gingen ze tegen kwart voor negen naar de klas.
Tijd voor mama om naar huis te wandelen, een koffie binnen te gieten, en zelf naar haar eigen school te vertrekken. Om foto’s van eerstejaars te nemen, en zelf een klasvorming voor haar rekening te nemen.
Meer foto’s vind je overigens in mijn verslagje op Gentblogt. Waar anders?
