365 – 29 november
Op zijn Turks, fonetisch dus.
Dak
Het heeft wat voeten in de aarde gehad, vooral door het vreselijke rotweer van de voorbije weken, maar bon, ze hebben eindelijk het dak afgewerkt. Twee dagen heeft er hier een vreselijk kacheltje met teer staan roken en dampen, ik kreeg er al koppijn van en ik zat binnen. Ik vraag me af hoe gezond dat moet zijn voor die mannen.
Ik ben de tweede dag even op de ladder geklommen met mijn fototoestel, tot grote verbazing van die mannen: “Maar madam, zijde gij nie bang azo op die leere?” Nee dus.
Intussen is ook het deksel van de septische put verplaatst en op de juiste hoogte gebracht, en staat alles klaar om te chapen. Ge wilt niet weten hoe hard ze staan drilboren hebben om het vloertje van het vroegere verandaatje uit te breken. Amai mijn arme pijnlijke hoofd.
Enfin, vrijdag komen ze het metalen onderstel van kookeiland en tafel installeren, en wordt dus ook het tussenraam uitgebroken, en in de namiddag dan de chape leggen. Het gaat vooruit!
Plakwerk
Gewoon al 5 dagen zonder verbouwingupdate, komt dat tegen! Maar bon, u krijgt dus nu uw portie meekijkplezier als u dat wil.
Want sinds de installatie van de deur zijn ze gelukkig alweer in gang geschoten. Dinsdag stond hier namelijk een zeer sympathieke Togolees (ik vermoed eigenlijk wel Belg intussen, want zijn Nederlands is zeer goed) enthousiast en met vooral zeer veel kunde de muren te plakken, in die mate zelfs dat hij compleet wit zag. Bizar zicht, geloof me, zo’n omgekeerde zwarte piet. Maar het resultaat mag er zijn. Dinsdagavond zag het er al zo uit:
En vandaag is het al dit:
Intussen is ook de schrijnwerker met twee zeer sympathieke Polen – hij vindt geen Belgen, en zou intussen ook niet meer willen – een wand komen zetten in de woonkamer, zodat ze daarachter probleemloos het raam kunnen wegbreken, de vloer en plafond laten aansluiten, en nog wel een paar van dat soort dingen. Een werfuitbreiding dus, waardoor wij geen stof of kou hebben. Want die wand is tot in de puntjes afgesloten en geïsoleerd. De boekenkast is trouwens ook compleet afgeschermd.
Boven is intussen ook alles geplakt, en ziet Kobes kamer er zo uit:
Ik ben intussen ook even op de ladder geklommen richting kleine badkamer, en die is dit geworden:
Het gaat dus wel vooruit. Oef.
Een deur!
Nooit gedacht dat ik daar quasi euforisch kon over zijn, maarre… We hebben gewoon een voordeur!
Het is een prachtig effen zwart vlak, met dezelfde trekker als de glazen deuren binnen.
Binnenin zijn er wel kunstgrepen aan te pas gekomen: de deur kon niet open omdat onze vaste tafel in de weg stond. Ik had hen gezegd dat ze die maar los moesten zagen en paar balkjes onder zetten als pootjes (moet toch maar een paar weken meer dienst doen), maar ze waren zelfs creatiever.
Veel tafel hebben we nu niet meer om met ons vijven aan te zitten, maar we hebben – eindelijk – wel weer een werkende en intussen zelfs bereikbare voordeur. Op een bel mag je voorlopig nog niet rekenen, ne mens kan niet alles hebben.
Het algemene zicht van ons huis is intussen wel mooi, vind ik.
De tuin is dan momenteel weer iets minder:
Binnenin zijn ze trouwens ook volop bezig: de elektricien is een ganse dag komen werken met een helper, en overal liggen intussen de leidingen klaar. Er komen wel volledig nieuwe elektriciteitskasten, maar die gaat hij komen installeren op een moment dat er niemand thuis is.
EBM heeft ook niet stilgezeten: alle leidingen van de ‘sofaj’ (Turkse manier van schrijven) en alle water en afvoer liggen er, zodat er kan gechaped worden.
Beneden ziet het er momenteel zo uit:
In Kobes nieuwe kamer is het als volgt:
En in de nieuwe badkamer kan ik niet binnen voorlopig, aangezien de deuropening nog steeds netjes is afgeschermd, en de werkmannen via ladders het raam in en uit klauteren.
Maar het gaat dus wel degelijk vooruit. Hiep hoi.
Ramen! En deuren! Of nee, wacht…
D-day voor de ramen, jawel! Eindelijk, want nu kan er weer doorgewerkt worden.
Om acht uur stonden de architecte en de aannemer hier te koekeloeren, pas om kwart voor negen kwam de ramenfirma hier toe. Om meteen vast te stellen dat de deur, die niet mee was omdat ze nog niet af was, toch eigenlijk wel nodig was. ‘Ha ja madamtsje,we zijme wieder nie geweune da d’huizen beweund zijn, en z’an zulder da ons ook nie gezeid wè.” Na wat gepalaver – EBM hun planning ging ook in ’t honderd lopen, er was speciaal iemand aanwezig om de keukenmuur af te breken – werd besloten om toch alle ramen te installeren, en ze zouden de deuropening dan wel dichtmaken met planken, en morgen de deur installeren.
Tunjaj (of hoe je die mens zijn naam ook schrijft) begon meteen met de keuken half af te breken, en de mannen van De Cock haalden al het bestaande raam eruit, te beginnen met de plaat die er nu toch al een maand of zo zat.
Bijzonder snel had ik plots een open keuken:
of hoe moet je dit anders noemen? Al een geluk dat het niet regende zoals gisteren, maar een heerlijk weertje was.
Intussen waren de mannen van de ramen volop bezig met de nieuwe keuken:
Het zag er al verdomde goed uit, en die zwarte aluminium is gewoon mooi!
En Tunjaj, die kapte verder, liet een kruiwagen aanrukken, en zaagde de tablet aan de oude keuken af. Ha ja, want het is wel degelijk de bedoeling dat de keuken op zich nog even blijft staan, nieuwe ramen of niet.
Bij het koken gaf dat overigens het volgende zicht:
Eten deden we gemakshalve toch in de living, want zó heel warm was het nu ook weer niet, en vooral nogal stoffig.
Intussen waren ze boven begonnen, bij Kobes nieuwe kamer, en in de badkamer.
Het blinde stuk raam was nog niet klaar, en dat komen ze later nog steken, samen met de nieuwe isolerende glazen in het grote zijvenster beneden.
Ze hadden gelukkig wel de deuropening intussen dichtgemaakt met wat planken en isolatie, zodat ik de keuken onder handen kon nemen en min of meer gebruiken. Ik vind de ramen van Barts kantoor overigens best geslaagd.
En toen zat ook het schuifraam er. Nog wel zonder hoek, maar bon, da’s niet erg, dat komt wel.
Het gaat vooruit. Morgen komen ze terug voor de rest van de ramen, en vooral ook die deur.
Zwart
Vandaag hebben de werkmannen het stukje nieuwe gevel in oude steen opgevoegd (de voegkleur verschilt voorlopig nog, maar dat komt wel goed met wat tijd) en een klein stukje van de nieuwe zwarte gevel in het zwart opgevoegd, gewoon om te testen of het wel onze smaak is.
Ik vind het schitterend! Ik ben benieuwd wat Bart er morgenvroeg van zal vinden – het zal donker zijn wanneer hij thuis komt – maar eigenlijk ben ik er vrij zeker van dat we voor zwart gaan. Mooi contrast met de rest!
Muren en muurtjes
Gelukkig waren we snel van de drup af, want er werd lustig verdergebouwd. Er verschenen nog dezelfde dag (dinsdag dus) muren en muurtjes, een aarzelend begin.
Tegen woensdagavond werden de contouren een pak duidelijker, net zoals de plaats van de ramen.
Intussen was er een tweede team van twee man bijgekomen, dat lustig de geleverde gevelstenen begon uit te pakken, en vrolijk aan de slag ging. Tegen woensdagavond zagen we al het kleine stukje bijgebouwd in de originele stenen (gerecupereerd uit de afgebroken stukken) en een gans stuk in zwarte steen. Knap!
Drup.
Gisteren was het vrij laat tegen dat we thuis waren, zo rond half zes. Ik installeerde me even in de zetel met de kinderen, en hoorde toen een druppend geluid. Dat het buiten aan het gieten was, hoef ik u wellicht niet te vertellen. Speurend ging ik op onderzoek uit, en jawel, in de hoek van de woonkamer drupte het nogal stevig door de rolluikbak heen, op een kartonnen doos die er stond, en dan op het parket. Ons niet zo erg waterbestendig parket. Enfin, wel waterbestendig, maar niet plasbestendig. Nog een chance dat die kartonnen doos er stond, of ik had het wellicht niet gehoord.
Ik was even in de weer met dweils, teiltjes en dergelijke, en belde toen de projectplanner op. Want dat het binnendruppelde, kon niet echt de bedoeling zijn. Het balkonnetje erboven was weliswaar waterdicht geweest, maar gisteren hadden ze de muur ervan afgebroken, en dus was er een blote spouw. Helaas, antwoordapparaat. Ik wachtte nog een half uurtje, en probeerde nog eens. Toen was er eerst de avondspits met het afhalen van Wolf, tafel zetten en eten, en kinderen in bed en zo. Maar nog steeds geen reactie van de projectplanner, en een mooi gestaag gedrup. Ik begon al te vrezen voor ons plafond, om eerlijk te zijn.
Ik belde nog even naar het bureau van de aannemer, maar intussen was het bijna acht uur, en kreeg ik geen gehoor meer. En dus stuurde ik een mailtje. Naar projectplanner, aannemer en architecte. Prompt kreeg ik antwoord van de architecte dat ze naar de GSM van de aannemer had gebeld (ik heb dat nummer niet) en dat die afkwam. Effectief: om half negen stond Hasan hier, in zijn propere kleren. Hij klom prompt het nieuwe stuk op, doorheen de kamer van de slapende Kobe. Lang leve de slaap der onschuldigen: die is door een hoop lawaai, getelefoneer en licht heen geslapen. Soit, tien minuten later lag er netjes een bashe over muur en balkon, en was het waterleed geleden. En kregen zowel Hasan als ik telefoon van de planner, die blijkbaar zijn telefoon beneden had laten liggen en nu zijn mail zag.
De foto’s zijn van deze morgen, toen het weer licht was. Gelukkig was het toen eindelijk gestopt met regenen, en waren ze lustig verder aan het bouwen. De eerste verdieping krijgt zowaar vorm! Het is ook een bizar zicht, zo zonder verandaatje. Dat hebben ze dus ook gisteren afgebroken.
Ik moet zeggen: chapeau voor EBM, onze aannemers. Ongelofelijke service, en zo te zien ook goed en snel werk. Een aanrader.