Weeping Angel
Mijn kerstboom jaagt mij de stuipen op het lijf!
Laat me even uitleggen. Voor wie bekend is met de reeks Dr. Who op BBC, kent het bovenstaande beeldje geen geheimen.
Voor wie het niet kent: google even op ‘weeping angel’ en je ziet meteen een hoop extra beelden en een uitleg op Wikipedia:
The Weeping Angels are a race of predatory creatures from the long-running science fiction series Doctor Who. They were introduced in the 2007 episode “Blink“, making repeat appearances in later episodes. Since their initial appearance, they have been persistently nominated as one of the most popular and frightening Doctor Who monsters. Steven Moffat attributes their appeal to childhood games such as Grandmother’s Footsteps and the notion that every statue might secretly be a disguised Weeping Angel.
In het kort: het zijn aliens in de vorm van een engelenbeeld dat met zijn handen zijn gezicht bedekt. Stiekem sluipen ze dichterbij wanneer je niet kijkt om je dan met opengesperde mond, vampiertanden en klauwen mee te voeren naar een andere dimensie. Je mag dus niet wegkijken, ofte ‘Don’t blink!’
En toen stond er plots eentje in mijn kerstboom. En iets later op mijn tv-kast. En nog wat later op het hoekje van mijn salontafel. En nog later in het midden van die salontafel. Steeds dichter en dichter, zonder dat ik het gezien had.
Serieus. Ne mens kan niet meer op zijn gemak ziek zijn, of wa?
In elk geval staat het ding nu netjes weer in de top van de kerstboom te pronken. I love it!
365 – 19 oktober 2014 – phonebox
‘Nieuwe’ iPhone
Bart is een tijdje geleden overgeschakeld naar iPhone 5, en ik heb zijn iPhone 4 gekregen. Ik moet zeggen: hij heeft lang op mijn bureau gelegen, zonder dat ik er iets mee deed. Daar speelde een paar factoren toch wel mee: ik moest hem volledig opnieuw instellen, hij is een pak lomper dan mijn huidige iPhone die ik eigenlijk nog steeds heel mooi vind, en vooral: geen gewone SIMkaart, maar een microsim.
Gisteren heb ik dan maar de koe bij de horens gevat, heb ik wat rondgegoogled, en heb ik een ’template’ uitgeprint voor de simkaart: een papiertje om op de huidige kaart te plakken, en heel mooi de lijnen waarop ik moest knippen voor een microsim. Ik wist vooral ook dat ik, als ik een foutje beging, een paar dagen zonder telefoon ging zitten, totdat ik een nieuws simkaart opgestuurd kreeg. Nu ja, zo erg was dat dan ook weer niet, ik ging tenminste nog wifi hebben. Maar het ging als een vliemke: de microsim paste meteen perfect, en dus heb ik nu een iPhone 4.
Ik moet nog wennen aan het design ervan: het ding is veel lomper, veel vierkanter dan de gladde, ronde, vrouwelijke 3, en dat ga ik echt wel missen. Ik vond (en vind nog steeds) het hoesje van de 4 prachtig: hard plastiek bekleed met leer.
Gelukkig had Bart er ook een hele fijne case bij gekocht: de Phone Box van Dr. Who ^^ Die heb ik uiteraard mee geërfd, en die vind ik wel fijn.
Waarom ben ik dan uiteindelijk overgeschakeld? Wel, die 4 is echt gewoon een beter toestel. Hij is sneller, het scherm is scherper en accurater, en het ingebouwde fototoestel is veel beter. Tsja. Gebruiksgemak gaat boven het esthetische.