Thuisgezet
Vandaag had ik dus eigenlijk examen van mijn zesdes moeten afnemen, maar ik kan nauwelijks stappen, dus werken zat er helemaal niet in. Nu ja, die zesdes kennen mijn examens en mijn vraagstelling, ik denk niet dat er sowieso vragen gingen zijn.
Maar de dokter die op huisbezoek kwam, was formeel: rust. Mijn spieren staan allemaal keihard en dus schreef hij me Voltaren voor tegen de ontsteking en de pijn en vooral ook Diazepam om die spieren te ontspannen. Met de hele duidelijke waarschuwing dat ik dat maximaal vijf dagen mag nemen, want benzodiazepines zijn zeer verslavend. Ik ging het effect wel snel voelen, zei hij.
Hij ging me meteen thuis zetten tot eind december, maar de 20ste was voldoende: daarna was het toch vakantie. Maar ik moet het dus echt rustig aandoen, ook wanneer de rug verbetert, want die moet echt eerst weer helemaal op zijn plooi komen.
Verbeteren zit er sowieso niet in, maar ik ga zien hoe ver ik geraak. School kan het me per definitie niet kwalijk nemen als ze niet verbeterd zijn, want ik ben in ziekteverlof. Hell, andere collega’s zouden het ook niet doen en hebben het in het verleden ook vertikt. Ik ga in elk geval proberen de derdes en de vijfdes te doen, voor de rest zien we wel.
En de klassenraden en de rapporten en zo, dat zal helaas verdeeld moeten worden onder de collega’s, want ook dat gaat niet lukken.
Geen fijne afsluiter van het eerste semester, maar bon, het is niet alsof ik daarvoor gekozen heb.
Omen Valckensteyn
Ik heb lang getwijfeld of ik wel zou gaan, naar Omen. De rug is echt niet oké, ik ben niet voor niets in ziekteverlof. Aan de andere kant dacht ook de dokter dat het geen slecht idee zou zijn, op voorwaarde dat ik voldoende rekening hield met mijn eigen lijf en dus op tijd ging zitten of zelfs liggen. Zo’n larp is namelijk compleet stressvrij. Allez, er is stress als je aangevallen wordt door een ork of zoiets, maar dat is compleet anders dan anders.
En dus ja, ik laadde Wolf en Jarne – mijn vaste compagnon – in de auto en reed naar Hechtel-Eksel, nota bene via Brussel want Antwerpen was weer eens compleet onmogelijk.
Ik genoot van de avondrol als dokter-non, maar helaas was ik vrij snel uitgespeeld: ze hebben mijn patiënten vermoord maar mezelf als compleet onbelangrijk weggezet, terwijl mijn personage heel veel info had als ze me ondervraagd hadden, en ik ook heel veel dokterskills had kunnen doorleren als ze het simpelweg gevraagd hadden. Jammer genoeg ben ik zodanig afgeblaft dat ik het dan maar afgebold ben, met openlijke verklaring dat ik dan maar naar een van de rebellenkampen ging. Ik werd vrolijk genegeerd :-p
Ach ja… Ik ben dan maar mijn andere rol gaan spelen en heb heerlijk rustig in een tent gezeten, zodat de rug niet eens protesteerde.
Balen
Zucht.
Ik baal als een stekker, maar het zat eraan te komen: de dokter heeft me twee weken thuis gezet. Eigenlijk wilde ze dat nog langer, maar ik wil mijn leerlingen minstens nog één keer zien voor de examens beginnen.
De rug doet het namelijk nog steeds absoluut niet, integendeel. Vorige week maandag was ik naar de arbeidsgeneesheer geweest, en die had me aangeraden om tegen de acute rugpijn – heviger dan anders – tien dagen ontstekingsremmers te nemen, zodat de veronderstelde ontsteking zou genezen. Alleen mag je dan misschien niet zo actief blijven als ik wel gedaan heb, denk ik dan. In de vakantie heb ik me koest gehouden, maar er waren de heftige repetities voor het koorconcert waar ik misschien wel koppiger geweest ben dan verantwoord was. Aan de andere kant: voor dat ene stuk waren we echt met weinig tenoren en konden ze me écht wel gebruiken. En als ik een engagement aanga, probeer ik me daar ook aan te houden.
Gisteren vroeg onze huidige – waarnemend want de eigenlijke directeur is ziek – directeur of het ging, en ik moest toegeven dat ik op mijn tandvlees zat, dat ik bij momenten misselijk was van de pijn, en dat ik de schoolraad ’s avonds niet zag zitten, maar die wel online vanuit mijn zetel wilde bijwonen. Nu, ze kent me ook wel al een beetje en zei dat mijn gezondheid prioriteit kreeg, dat ze begreep dat ik zo vlak voor de examens eigenlijk niet wilde opgeven, maar dat ik altijd online mocht lesgeven, dat ze dan wel voor de praktische kant gingen zorgen. Ze wist dat dat vlot ging van tijdens de coronaperiode, en als dat me zou helpen, dat dat dus ook kon.
Wel, dit is nog maar eens een bewijs van warme school. Echt, mijn school -welke tekortkomingen er ook mogen zijn zoals op elke school – mijn school is de warmste die ik ken. Zorgzaam, meedenkend, oplossingsgericht…
Gisterenavond zat ik dus vanuit mijn zetel de schoolraad te volgen, deze morgen gaf ik gewoon les, maar het ging moeizaam. En toen ging ik dus naar de dokter. Die gebood me onmiddellijk te stoppen met die ontstekingsremmers – uw lever en nieren reageren daar niet zo goed op, tien dagen is zowat de limiet – en zette me thuis. Ze ging dat doen tot minstens begin december, maar op mijn duidelijke protest heeft ze dat beperkt tot en met de dinsdag, zodat ik nog drie dagen kan lesgeven en zowel mijn derdes, vijfdes als zesdes nog één keer in levenden lijve kan zien voordat ze examens hebben. Dat helpt altijd tegen de zenuwen en de stress, en vooral mijn derdes hebben daar nood aan, want die hebben nog nooit een examen Latijn gehad en zijn nu al aan het panikeren.
Ik mag dus ook online lesgeven aan mijn hogerejaars, en ik mag gelukkig ook nog uitstapjes doen, zolang ik maar mijn grenzen bewaak. Ik mag zelfs gaan larpen – oef! – omdat ik daar mijn eigen grenzen kan aangeven en kan gaan liggen wanneer ik dat zelf bepaal. Ik heb wel even moeten uitleggen wat larpen was, en ze moest lachen. Maar het mag dus, als ik zelf vind dat het kan.
Maar ik vind het ronduit klote. Ik wil werken, ik wil lesgeven, ik wil leven op mijn eigen tempo zonder dat mijn rug dat bepaalt. Of nog meer bepaalt dan dat hij nu al doet, want alle fijne dingen en feestjes en babyborrels de voorbije weken heb ik toch al moeten afzeggen. Geen Halloweenfeestje bij Bart en Birgit waar ik zo naar uitkeek en waar ik al helemaal een outfit voor had, geen babyborrel van de kleine Suze bij Philip en Margaux, wellicht ook geen Kommil Foo morgen met de Cultuurcel van de school.
Serieus.
Kloterug.
Gebroken of verstuikt?
Gisterenavond liep het niet zo vlot, nee.
Bart was al de hele dag weg in opleiding en had vanavond nog een raad van bestuur. Ik had hem dus nog niet laten weten dat mijn voet een beetje beschadigd was, en ik vond dat ook niet meteen nodig: hij kon toch niks doen.
Maar pijn put uit, en dus wilde ik rond half elf toch richting mijn bed gaan. Gelukkig ben ik vrij handig met krukken, ik kan dus op mijn eentje de trap op, compleet met tweede kruk en al mee. De pijn viel al bij al nog mee, vond ik. Maar ik vermoed dat mijn pijntolerantie nogal hoog ligt, want mijn lichaam vond het plots welletjes. Toen ik in de badkamer kwam, voelde ik plots dat ik misselijk begon te worden. Ik ging zitten, voelde me wegdraaien, kon nog net mijn boek opzij leggen en zelf gaan liggen, en jawel, ik was weg van de wereld.
Geen idee hoe lang ik buiten westen was. Ik werd wakker in letterlijk plasjes zweet, en ik vond dat ik daar vrij comfortabel lag, want ik had hoegenaamd geen zin om te bewegen. Alleen kon ik daar natuurlijk niet blijven liggen, te midden van de badkamer op de grond. Wolf en Merel sliepen al, maar Kobe was nog wakker, en gelukkig reageerde die op mijn, weliswaar zachte, geroep. Hij heeft me geholpen om me af te drogen, uit te kleden, mijn slaapkleedje aan te doen, naar boven te geraken en in mijn bed te kruipen. Allez, het meeste kon ik gelukkig wel zelf, hij moest me vooral spullen aangeven en zo. Maar het zegt wel iets over mijn voet, ja. Ik heb er nochtans niet op gesteund…
Iets later kwam Bart thuis, en nadat Kobe hem blijkbaar op de hoogte had gebracht, kwam die even kijken. Maar tegen dan lag ik veilig in mijn bed, zij het nog wat misselijk, en kon er me niks meer gebeuren. Hoofdschuddend ging Bart dus maar weer naar beneden…
Maar deze morgen deed de voet nog steeds behoorlijk veel pijn. Ik had gisteren al een afspraak gemaakt voor vandaag bij de dokter, Bart hielp me te douchen – alweer vooral een kwestie van aannemen en aangeven, ik ben geroutineerd – en bracht me naar de dokter.
Die zei: “Foto’s, daar ben ik geen fan van, 1 op 20 tumoren kan gelinkt worden aan straling. En daarbij… Wat gaat ge doen als het gebroken is? Krukken en uw brace, veronderstel ik? En wat gaat ge doen als het verstuikt is?”
Euh… Ze had een punt.
Ik kreeg een briefje voor vandaag en morgen – deliberaties en vergaderingen – en een voorschrift voor foto’s, als ik dat alsnog zou willen. En dus de verplichting om de poot omhoog te leggen, met ijs en Voltaren, en me zo rustig mogelijk te houden.
Meh.
Ik hoop dat ik maandag alsnog kan starten, al dan niet met krukken en de brace.
Bleh.
Bleh bleh bleh.
365 – 08 mei 2023 – wachtzaal
Nu dat weer?
Hmm. Ik had het al eerder deze week gevoeld: ik heb een blaas. Nu is het niet de bedoeling, dacht ik zo, dat je voelt dat je een blaas hebt, tenzij je heel dringend naar het toilet moet. Maar ik had zo’n licht zeurderig gevoel in mijn onderbuik. Even dacht ik aan een blaasontsteking, maar dat verwierp ik: uit vroegere ervaringen wist ik dat blaasontstekingen meestal gepaard gaan met het pissen van bloed en een heel erg pijnlijk, branderig gevoel bij het plassen. Oh, en een sterk verhoogde plasdrang. Quod non.
Vannacht werd ik wakker van de pijn in mijn rechternier. Oh? Ik kon nog moeilijk slapen, het ding deed echt wel vervelend. Dus trok ik tegen tien uur naar de dokter van wacht. Verdict: een zware blaasontsteking die al opklimt richting nieren.
Je moet dus geen bloed plassen om een ontsteking te hebben. En het bleek al een zware te zijn, eentje met slecht karakter. Daar zijn dus ook zware antibiotica tegen gegooid, kwestie van erger te voorkomen. Allez hup, dit kon er ook wel weer bij.
Wat wel verfrissend was: een dokter van wacht die me niet behandelt alsof ik gatachterlijk ben, maar het gewoon heeft over ontstekingswaarden en leukocyten en zo. En het in deftige termen uitlegde in plaats van kleutertaal. Fijne mens.
En ook: in wat een prachtig land leven wij, zeg? Ik kan in het weekend zomaar naar een dokter die me grondig onderzoekt, en ik betaal daar zes euro voor. 6 euro. Man man man.
Druk, en toen plots niet meer
Nee, het was geen goeie dag vandaag. Deze morgen stond Bart om kwart over acht al met Wolf bij de orthopedist in Sint-Amandsberg: Wolf had opnieuw zijn duim bezeerd tijdens de rugby, net op dezelfde plaats als een jaar of drie geleden. Toen bleek dat een barstje geweest te zijn dat verkeerd behandeld was geweest, en ik wilde liever geen risico lopen. Enfin, gelukkig bleek het een verstuiking te zijn, niks meer. Oef.
Intussen zat ik op school, maar Kobe voelde zich niet zo goed. Hij was ’s morgens toch naar school vertrokken met de belofte dat hij me iets ging laten weten als het niet lukte. En jawel, om elf uur kreeg ik een berichtje: dat hij zich echt slecht voelde en dat hij naar huis wilde. Ik ging even kijken, zag dat hij echt mottig was, en liet hem uiteraard gaan. Maar het feit dat hij koorts had en hoestte, was voldoende om een afspraak bij de dokter te maken voor een test.
Hij is wel nog zelf naar huis gefietst en ik ben hem na twaalven achterna gegaan: eigenlijk had ik nog studiepermanentie, maar er was niet echt iemand ziek en ik kreeg toestemming om te vertrekken. Oef. Thuis lag Kobe in zijn bed te slapen en ik heb hem wakker moeten maken om half twee voor het doktersbezoek. Zij deelde mijn mening: dat hij het eerste geval was van de week waarbij ze echt wel dacht dat het corona kon zijn. Bon, preventieve quarantaine dus.
Ik ging om half drie Merel en haar vriendinnetjes nog ophalen aan de Blaarmeersen na een oriëntatieloop, maar zegde de klassenraad van de eerstes daarna af: ik wilde geen risico lopen om iemand te besmetten, plus ik had zelf een gemene koppijn en het is niet alsof mijn eerstes, na vier lessen module Latijn, veel hebben aan mijn input: ik ken ze nog nauwelijks.
Meestal is de vrijdagavond een gigantische rush van de ene taxirit na de andere, maar plotseling liep de hele avond leeg. Wolf mag met die gekwetste duim niet gaan trainen, Kobe mag het huis niet verlaten en Merels dansjuf liet weten dat ze ziek is en dat de les dus niet doorgaat. En dus waren we plots allemaal gewoon rustig thuis. Ik kan niet zeggen dat ik het erg vond, want de levels stresshormoon in mijn bloed vandaag zouden wellicht boekdelen spreken. Tsja.
Zwarte gat?
Spreken van een zwart gat is sterk overdreven, maar ja, mijn woensdag vandaag voelde bijzonder onwennig aan.
Ik had les tussen tien en twaalf, reed toen fluks naar huis, kookte snel, en… toen was het gedaan. Leeg, Vrij. Dat is dus voor het eerst in acht jaar, sinds Wolf begon met muziekles, dat de woensdagnamiddag gewoon vrij is. Kobe heeft geen notenleer meer, die volgt AMC en dat is op vrijdag, net zoals zijn samenspel en zijn fagotles. Merel heeft maar één keer per week notenleer – excuseer, muzieklab – en dat valt bij haar op zaterdag. En Kobe is gestopt met rugby, en Wolf zit in het Zeepreventorium. Ik ben momenteel zelfs doorheen het corrigeren/redigeren van de boeken van Dirk, zodat zelfs hij niet meer langskomt op woensdagavond.
Heh. Vreemd. Zeer vreemd, maar niet onaangenaam gevoel, zo’n vrije middag. We hebben dat dan maar opgelost door naar de bibliotheek te gaan – ook niet onbelangrijk! – en daarna naar de nieuwe kapper hier net voorbij het kruispunt. Kobes haar was veel te lang geworden, maar de kapper was dicht op maandag, en natuurlijk was er net gisteren de schoolfotograaf…
Om half zes zat ik bij de dokter – borelia, en dus doxycycline, een stevige antibiotica – en gelukkig was er ’s avonds de start van het nieuwe quizseizoen, zodat ik nog niet helemaal verloren liep in mijn woensdag.
Ik voorzie nog mooie woensdagen in de toekomst, jawel.
Verdict van de dokter
Bon, ge komt dus bij de dokter, hoest het mens bijna omver, terwijl ge op uwe stok leunt en met uw been in een soortement plaaster zit. Juist ja.
Ze trok even een wenkbrauw op, stelde na wat onderzoek vast dat ik geen bronchitis heb, maar een tracheitis – ontsteking van de luchtpijp – met massa’s vastzittend slijm, en dat mijn lumbago inderdaad behoorlijk opspeelde. Slijmoplossend middel, en dat was dat.
Waar ze veel bezorgder om was, was het verhaal van de laars en de artrose. De orthopedist had inderdaad een actieve periode voorspeld, en zei dat ik mijn laars vier tot zes weken zou moeten dragen. We zijn intussen quasi drie maanden verder, en ik draag het ding nog steeds.
Ze schreef me Feldene voor, een serieuze ontstekingsremmer, om zowel de pijn in de rug te verlichten, en te zien wat het effect zal zijn op de voet.
Ik ben benieuwd, maar ik ben eigenlijk ook wel wat gealarmeerd door haar bezorgdheid. Blijkbaar is dit écht niet oké.
Over een paar jaar de rollator, zeker? Of iemand zoeken met maatje 40 en enkel een rechterbeen, en de schoenen delen?