Geplaatst op

I caved in…

Dat mijn elleboog lastig doet, dat wist u al, als u hier af en toe komt lezen.

Intussen al meer dan een maand. Maar vandaag heb ik het uiteindelijk toch opgegeven, en ben naar de dokter gestapt. Want intussen doet mijn ganse arm gemeen pijn, van de pols tot aan de schouder. Zo’n heel gemene uitstralingspijn, en een ontstoken pees in gans mijn arm. Die Diclofenac heeft niet geholpen, dus ging de dokter meteen voor zwaardere middelen.

Feldene, ijsfrictie, zalf, brace, en kinesietherapie. Dat laatste, dat zal zijn voor als het niet betert en ik het kan inplannen, helaas. De rest moet wel kunnen. Ik ben zelfs onmiddellijk naar de bandagist hier op ’t dorp geweest, en heb een ‘sexy’ brace. Eigenlijk ziet het er uit als een bloeddrukmeter of zoiets, mijn elleboog zit er niet eens in. Maar de druk vermindert de pijn wel iets, dus dat is mooi meegenomen.

Maar de arm hindert me wel behoorlijk. Elke beweging doet pijn, dus ook draaien in mijn slaap, waardoor ik wakker schiet. Koken, want je moet snijden en roeren. Strijken, dingen wegleggen, pampers verversen, zelfs gewoon mijn koffietas optillen.

Ik hoop maar dat die Feldene effectief helpt. Zucht. Er zijn echt wel kosten, aan dat lijf van mij.

Geplaatst op

Ziek

Ik voelde me al een paar dagen slapjes, en had moeite om me te concentreren. Nu, dat laatste komt wel vaker voor, maar vormt wel een probleem als je met stapels examens zit die moeten verbeterd worden. Gisteren had ik een ruwe keel, maar ik stak dat op slijm dat van mijn neus naar beneden in mijn keel kroop, wat ervoor zorgde dat ik moest hoesten en schrapen.

Tot ik deze morgen opstond. Een echt zere keel, een dikke rechteramandel, en een mottig gevoel. Dokter dus.

Die keek in mijn keel, en verschoot precies: het was niet enkel die ene amandel, het waren beide amandels én de huig en keelwand die onder de witte spikkels zaten. Verdict: een stevige keelontsteking, en dus zware antibiotica. En normaal gezien veel rust en slapen, maar helaas, die examens verbeteren zichzelf niet. Ik kan het me echt niet permitteren ziek te zijn.

Pech zeker?

Geplaatst op

Die keer van de gap in haar voorhoofd

Zaterdagavond waren de kinderen, net voor bedtijd, dus rond half acht, nog vrolijk aan het spelen. Ik weet niet wat Wolf precies aan het doen was, maar Merel was aan het schateren, zoals alleen kleine meisjes van anderhalf kunnen schateren. En op een bepaald moment viel ze gewoon omver van het lachen. Boenk, met haar kopje tegen de hoek van de salontafel, jawel.

Ze zette het meteen op een brullen, en er bleek dus een gat in haar kopje, boven haar linker wenkbrauw. Een paar minuten later was ze alweer vrolijk aan het lachen en kon moeder de schade opmeten. Tsja, een gap dus, maar wel eentje die een halve centimeter openstond. Op zich niks ergs dus, maar het ging wel een litteken geven als we het zo lieten. Dan maar de dokter van wacht gebeld, en ik naar de huisartsenwachtpost aan de Martelaarslaan.

Daar was het druk, en moesten we ongeveer een uur wachten. Pff. Gelukkig was Merel het eerste half uur zodanig onder de indruk van de nieuwe omgeving en de vreemde mensen, dat ze geen vin verroerde. Het wondje was een klein beetje beginnen bloeden, maar dat was ook alles.

wondjevoor

(foto getrokken in de wachtzaal met een iPhone en slechte verlichting)

Daarna ontdooide ze wat, begon rond te lopen en speelde met haar popjes. En net toen ze toch wel ongedurig begon te worden, mochten we binnen. De dokter bekeek het even, zei hetzelfde als ik, en nam van die hechtstripjes om het netjes toe te trekken. Merel gaf andermaal geen kik.

En dat was dat. Om kwart over negen lag ze in bed, zich van de prins geen kwaad bewust.

Deze middag zag het er zo uit:

wondjena

Niks aan de hand dus, alleen even geschrokken.

Geplaatst op

Otorhinolaryngoloogdinges

Ik heb dus een week moeten zwijgen. Wie me kent, weet dat dat moeilijk lijkt, maar eigenlijk viel dat best mee: het is gewoon een mentale knop omdraaien. Ik heb het trouwens vroeger ook al een paar keer moeten doen, toen ik geopereerd werd aan mijn stembanden, en meteen ook mijn toneelambities gefnuikt werden.

Ik heb veel geschreven met een witbordstift op mijn gelamineerde blaadje, en vooral ook veel hints gespeeld, met soms hilarische gevolgen. Af en toe, als het muisstil was, heb ik ook vrijwel onhoorbaar gefluisterd, op een manier waardoor mijn stembanden niet gebruikt werden. Mja…

Helaas, het heeft niet mogen zijn: de knobbel is onveranderd. Donderdag ben ik bij de otorhinolaryngoloog geweest, een zeer droog en sarcastisch man, die ik eigenlijk wel best kan pruimen. Mja. Ik ga woensdag dus naar de logopedist (dezelfde als negentien jaar geleden, een schitterend man, diensthoofd in het Jan Palfijn) om de oorzaak te achterhalen waarom mijn stem nu plots zo lastig doet. Pas dan kan er overgegaan worden tot een eventuele operatie, waarbij de knobbel weggesneden wordt. Vijf dagen stemrust, dat valt wel mee.

We zien wel.

Meh.

Geplaatst op

Stemproblemen

Ik zat het eigenlijk al een paar weken te zeggen, dat mijn stem niet goed aanvoelt. Door de steeds terugkerende keelontsteking viel ze nu eigenlijk acuut weg: ik ben behoorlijk hees.

Deze voormiddag had ik een afspraak bij mijn vaste oor-, neus- en keelarts, degene die me ook negentien jaar geleden heeft geopereerd aan diezelfde stembanden. Ik hield mijn hart vast, en jawel: een beginnende stembandknobbel op mijn rechterstemband.

Oi.

Ik moet een week zwijgen – ‘stemrust’, zoals dat zo mooi heet, en dan ging hij wel zien. Hopelijk is het daarmee opgelost. Daarna ga ik, ook al heeft de dokter dat nog niet vermeld, terug naar de logopedist. Eens kijken of mijn stemgebruik nog altijd ok is, en of het niet moet bijgestuurd worden.

Ik hoop maar dat het niet te maken heeft met mijn switch eerder dit jaar binnen het koor van tenor naar alt. Want tenor mag ik er niet meer zingen, wegens afwijkend stemtimbre. Zucht. Ook dit ga ik laten nakijken door mijn logopedist.

Soit, mijn eerste beroepsziekte is een feit. Zowat de enige die een leerkracht Latijn kan hebben :-p

Geplaatst op

Thuis.

Ik zit thuis. De hele week. En ik kan u niet eens vragen om koffie te komen drinken, want ik moet zwijgen. Allez, toch zoveel mogelijk, niet zo strikt als destijds na mijn stemoperatie.

Ik sukkel nu al meer dan een maand met mijn keel en bovenste luchtwegen. In december had ik een knoert van een sinusontsteking, in die mate zelfs dat mijn tanden er serieus pijn van deden. De dokter schreef me amoxicilline voor, een stevig antibioticum.

Begin januari was het opnieuw zover: sinusitis en keelontsteking, en deze keer was ik zelfs compleet geveld, in die mate zelfs dat Bart een dag is thuisgebleven om voor de kinderen te zorgen. De dokter schreef me een zwaarder antibioticum voor, iets dat – dixit de bijsluiter –  enkel mag gegeven worden als gewone antibiotica niet meer helpt. Hmpf.

Vrijdagavond had ik het weer zitten: mijn beide amandelen begonnen serieus dik te staan, mijn ganse keel stond in brand, en de sinussen, tsja, daar zwijgen we over. Ik heb Orofar genomen, mijn neus gespoeld, en het voorlopig daarbij gelaten. Zaterdagavond had ik verplichtingen, zodat ik mezelf heb opgepept, en ook zondag kon/wilde ik er niet onderuit. Maar na de wedstrijd ben ik braafjes onmiddellijk naar huis gegaan, en niet meer mee uitgeweest. Het mocht niet baten.

Vanmorgen was de keel nog steeds dik, zij het ietsje minder. Ik ben naar de huisarts gegaan, en die stelde nog maar eens hetzelfde probleem vast. Antibiotica had geen zin, zei ze, aangezien het wellicht viraal was en ik toch niet bleek te reageren, en ze verwees me prompt door naar de ORL. Groot gelijk. Want ik was toch al van plan te gaan: mijn stem lijdt ook onder het voortdurende geproest en geschraap. Ik wilde het nog even aanzien omdat de eerste week na de kerstvakantie altijd wel zwaar voor de stem is, maar intussen wordt het alleen maar erger. Mijn stem is mijn werkinstrument, per slot van rekening.

En dus zette de huisarts me meteen ook gewoon een week thuis. Oei. Dat had ik eigenlijk niet verwacht. Een combinatie van rusten, zwijgen en weerstand opbouwen. Om zowel de stem, de keel als de sinussen en de algemene weerstand een kans te geven zich te herstellen.

Mja. Ik klaag niet. Ha ja, want ik mag niet spreken. Of toch niet veel.

Geplaatst op

Ziek

We zijn amper vijf dagen ver in het nieuwe jaar, en ik heb het alweer zitten. Sinusitis en tonsillitis.

Ik heb eind december nog maar tien dagen antibiotica genomen voor een serieuze sinusitis, maar blijkbaar heeft die niet afdoende gewerkt. Twee dagen nadat ik gestopt was, is het herbegonnen. Gisteren dus. Ik ben opgestaan met bonkende koppijn en een serieus zere amandel aan de rechterkant, compleet met klier in mijn nek. En mijn ganse lijf deed zeer.

De dokter die ik erbij haalde, was formeel: zwaardere antibiotica, en rusten. Tsja.

Ik voelde me ellendig: woensdag ben ik om zeven uur ’s avonds in bed gekropen, en heb geslapen tot half negen ’s morgens. Ik was ’s avonds trouwens versteven van de kou: het was hier 21°, ik had een hemdje aan, een Tshirt en een dikke wollen vest, maar ik was aan het rillen en klappertanden, mijn vingers zagen blauw, en wat ik nog nooit gehad had: mijn nagels deden pijn, en mijn vel was gerimpeld alsof ik net een uur in bad had gezeten of een lange afwas had gedaan. Niet goed, niet goed.

Vandaag heeft Bart al zijn afspraken afgezegd, en is thuisgebleven bij de kinderen. Maar goed ook, want om half tien lag ik alweer in bed. Rond de middag ben ik nog een uurtje wakker geweest, en dan in de vooravond ook nog ergens.

Man man man… Hopelijk sta ik zondag weer op mijn benen, want er is het nieuwjaren bij mijn schoonouders, en daarna een lange repetitie voor de koortoernooien over twee weken, en die wil/kan ik niet missen.

Maar momenteel heb ik geen stem. Zelfs dat niet.

Geplaatst op

Zieke Merel is ziek.

ziek

De foto is van zondagavond rond half negen: Merel was doodop, en eigenlijk al heel de dag behoorlijk rustig, wat niet van haar gewoonte is.

En jawel, maandag rond negen uur werd er gebeld van de crèche: dat ze koorts had, en een enorm lopende neus, en of ik haar niet kon komen halen. Euhm. Ik moest maar beginnen werken om elf uur, maar kon die lessen, zo vlak voor de examens, niet missen.

Gelukkig kwam andermaal mijn moeder redding brengen: ik mocht haar naar ginder brengen. Oef. Ze heeft er prima geslapen, was koortsvrij, tot ik haar rond half vijf kwam halen: toen begon ze een beetje warm aan te voelen. En tegen dat ik thuis was met haar en de jongens, had ze 39°. Een suppo en vooral herhaaldelijke neusspoelingen brachten soelaas.

Dinsdag leek ze weer helemaal ok, en heb ik haar de hele dag naar de opvang gedaan. Daar had ze een klein beetje koorts, maar was ze zeer levendig en al, dus dachten ze dat ze kiezen aan het krijgen was. Zou kunnen.

Tot ze ’s avonds weer behoorlijk wat koorts kreeg, en ik ook merkte dat ze wat kortademig werd. Ze kreeg ook enorm veel last van die lopende neus, ondanks al het gespoel: om de vier uur werd ze wakker van het hoesten, omdat het slijm in haar keeltje liep. En dan waren het echt wel erge hoestbuien.

Deze morgen is Bart thuisgebleven bij haar, omdat ik examens moest afnemen. De dokter kwam, schreef onmiddellijk antibiotica voor omdat zowel haar longen als oortjes geïnfecteerd begonnen te geraken, en was er precies niet helemaal gerust in.

En Merel, die gaat op en af. Bepaalde momenten voelt ze zich prima, en speelt ze en lacht ze dat het een lieve lust is. Andere momenten is ze ellendig. Ze drinkt vooral veel, en slaapt gigantisch veel.

Hopelijk wordt ze snel beter. Gelukkig ben ik de twee komende dagen thuis. Er zal wel van verbeteren niet veel in huis komen, maar alla. Als mijn kleintje maar beter wordt.