Acta Diurna de muliere ludenti
Merel kwam daarstraks tegen mij aangekropen.
– ‘Mmm, mama, jij bent zo lekker zacht!’
– ‘Ja hé. Ik vind dat alle mama’s zo lekker zacht zouden moeten zijn. Dan ligt dat zo lekker voor alle kindjes!’
– ‘Dat niet alleen, he mama, ze moeten ook dik zijn, zoals jij!’
– ‘Euh?’
– ‘Ja, want jij bent ook zo’n leuke trampoline! Daar kunnen mijn popjes dan zo lekker op springen!’
Wolf rolde uit de zetel van het lachen, die kwam niet meer bij.
Zucht…
Ik geef het toe, ik heb in vijf jaar niet zo dik gestaan als nu. Nooit spectaculair slopen de kilo’s er weer aan, 100 gram per 100 gram, beetje bij beetje, u kent het wellicht wel. Jammer, want er zijn veel van mijn mooie kleren waar ik momenteel weer niet meer in kan. 13 kilo, het is niet weinig, dat geef ik toe.
Maar bon, we gaan er weer iets aan proberen doen. Weight Watchers werkt voor mij, alleen moet ik het ook echt gewoon dóen. En er moeten inderdaad minstens vijf kilo af, wil ik deftig in het mooie kleedje kunnen dat ik gekocht heb voor Wolfs communie.
Dus: en avant, die goeie voornemens, en avant die kilo’s! Hup hup hup!
(En nu nog volhouden, zei ze met een klein stemmetje…)