Rijsel, ofte Lille

Hah, Rijsel, shoppingstad, zo blijkt!

Het was natuurlijk wel zaterdag, mooi weer, en solden, maar dan nog. De winkelstraten in Rijsel liepen om tien uur al vol volk, en dan hebben we Euralille nog angstvallig vermeden.

Ik had al even opgezocht of ze hier in Rijsel ook een Desigualwinkel hadden, en ja hoor, zelfs twee, en niet in een department store! Het was dan nog om de hoek ook, dus stonden wij na ons ontbijt buiten op het terras (zo zalig, maat!) aan en vooral in die winkel. En jawel, daar lag de sportieve gilet in wit en rood van 99 euro voor 62 euro, en zelfs in mijn maat. Ikke content!

Desigual1

En toen viel mijn oog – je kon er moeilijk naast kijken, zelfs Bart had het al gezien – op een prachtig rood vestje. Eigenlijk in regenstof, maar met een ganse tekening in velours op, en in de snit van een blazer. Knap, jong! Het ging van 124 naar 62 euro, en dan vond ik dat te doen. Mee dus.

Desigual2

En jawel, op de hoop van -50% vond ik ook nog een, voor Desigual zeer sober, kleedje in zwart en grijs, ideaal voor deze winter met een zwart souspulletje en zwarte nylons. 50 euro, mee!

Hmpf. En ik die niks van kleren meer ging kopen, jawel.

Enfin, met een grote zak en een nog grotere grijns op mijn smoel liepen we richting het Palais des Beaux Arts, alweer. Gelukkig hebben ze overal in alle musea vestiaires, zodat je niet met je gerief moet blijven zeulen. Het oorspronkelijke plan om de vaste collectie te bezoeken, werd snel vervangen door het idee om naar de tijdelijke tentoonstelling te gaan: Traits de Genie, ofte tekeningen. Maar dan wel zeldzame en broze tekeningen, die niet vaak tentoongesteld worden. Tekeningen van Michelangelo, Rafael, David, …, meestal voorstudies voor latere schilderijen. Die tekeningen werden dan in juxtapositie gezet met tekeningen van Ernest Pignon-Ernest, een mij tot hiertoe onbekend kunstenaar die levensgrote tekeningen maakt naar model of oude meesters, en die dan als affiches laat aanplakken op de meest onwaarschijnlijke plaatsen. De foto’s daarvan hingen in de tentoonstelling, samen met een aantal tekeningen die Pignon-Ernest speciaal voor deze exhibitie maakte. Straf! Serieus!

Het loopt maar tot 22 juli meer, maar als je nog een uitstapje wil doen met een culturele kant: doen!

Rijsel1

Rijsel2

Fabres Wolkenmeter staat trouwens nu daar.

Opnieuw maakten we een mooie wandeling,  doorheen het gewoel, als echte toeristen. We zagen de grote markt en de toren die enorm op die van de post hier op de Korenmarkt in Gent lijkt, maar van de Kamer van Koophandel blijkt te zijn.

Rijsel3

We aten een dagschotel op een van de vele terrassen, en – hoe kan het ook anders? – een café gourmand,

Rijsel4

en wandelden nadien verder, doorheen de iets oudere straatjes van het stadscentrum, met de iets chiquere of alternatievere winkeltjes, tot we aan de kathedraal uitkwamen. Die is eigenlijk recent want twintigste-eeuws: de eerste steen is gelegd in 1854, maar ze is pas afgewerkt in 1999, waardoor ze toch wel een moderne voorgevel heeft. Ook binnenin is ze best wel mooi.

Rijsel8

RIjsel5

Rijsel6

Rijsel7

We slenterden terug richting auto, en reden naar onze kinderen. We hadden die eigenlijk best wel gemist, en we werden dan ook door een schaterlachconcert vanuit een venster op de eerste verdieping begroet, toen we bij oma aankwamen. Het bleek dus wel wederzijds.

Nog een half uur later reden we naar huis, en dat was dat. Al bij al was het fijn om thuis te zijn, maar toch… La douce France was toch écht wel douce!

Een dagje Antwerpen

Noodgedwongen, dat wel: ik moest me om half elf aanbieden in een pand recht tegenover het Centraal Station, voor een controle voor mijn stem. Niet dat die mens – hij had de titel dokter, maar zag eruit en sprak als een Antwerpse student, met afgewassen hoodie en jeans en ongewassen krullebol – ook maar één seconde naar mijn stem heeft gekeken of geluisterd. Hij wilde het papierwerk zien, mijn motivatie horen, en besloot dat mijn stemproblemen effectief beroepsgerelateerd waren en dus in aanmerking kwamen als beroepsziekte. Allez gij.

Ik had ons ma meegenomen voor de gelegenheid, omdat het effectief maar eventjes ging duren, en we dan even goed er een dagje Antwerpen van konden maken. Zij wilde nog binnen in de A.S. Adventure, en eventueel kijken voor een zomerbroek en een kleedje met iets van mouwtjes, en ik hoefde niet perse iets te hebben, maar wilde wel eens kijken in die Desigual winkel. Ik wilde haar vooral ook trakteren voor haar verjaardag nu zondag: je wordt niet alle dagen zevenzestig (nog die chance).

Via Twitter en Facebook had ik een resem adresjes gekregen, zowel voor te eten als om te winkelen. Toch zijn we eerst gewoon langs de Meir gepasseerd, en hebben voor haar die broek (en voor mij een wit kanten topje) gevonden in de M&S.

Daarna zijn we iets gaan eten in Horta, omdat we allebei wel vrij grote fan zijn van die architect en de Art Nouveau in het algemeen. Mooi gebouw, dat wel, maar man, zo’n air en arrogantie zeg! Het eten was overigens wel best ok, gelukkig maar!

horta

Daarna zijn we door de straatjes van de wijk ‘De Wilde Zee’ gaan dwalen, hebben ons vergaapt aan menig etalage, had ik bijna een grote rode hoed gekocht, hebben we de ganse Basta van onder tot boven bekeken en niks gekocht, en zijn we via de Meir (we moesten die A.S. Adventure nog hebben) naar het station teruggekeerd. Het was intussen beginnen regenen, en we hadden het allebei wel gehad na drie uur shoppen zodat we de trein van 16.24u terug namen. Ruim op tijd dus om de jongens uit de opvang te vissen.

Yup. Fijn dagje gehad. Maar man, ik snap écht niet die vrouwen (of mannen, for that matter) die elke week gaan shoppen, of dat een ganse dag volhouden en dat nog graag doen ook! Respect…

Desigual

Meestal laat ik de verkopen van Vente Exclusive stoïcijns aan mij voorbijgaan. Aan de meeste producten heb ik totaal geen boodschap, ook al worden ze aan minstens 50% van de winkelprijs verkocht.

Alleen Marlies Dekkers vind ik machtig interessant, maar die gaan dan ook altijd bijzonder snel weg.

Vandaag heb ik me helaas toch weer laten gaan: de verkoop van Desigual. Ik vind dat al jaren prachtig, maar ik kon daar sowieso nooit in, want dat is Spaans met superkleine maten, nog erger dan de Italiaanse kleren. Nu ik toch wel wat vermagerd ben, hoop ik dat het wel lukt. Wat me ook altijd tegenhield, was de prijs. Niet echt superduur, maar toch ook niet bepaald goedkoop te noemen.

Ongelofelijk veel keuze had ik niet, wegens de meest aangeboden maat zijnde small en extra-small, maar bij de jassen had ik gelukkig nog wel een 46 ter beschikking. Het was niet de jas die ik het allerliefste zag, maar wel eentje die ik in de winkel ook al bekeken had, en die ik echt wel mooi vond. En dat de prijs van 219 gezakt was naar 109 was de doorslaggevende factor.

desigual

desigual2

En weet je wat het mooie eraan is? Ik kan betalen met PayPal, en daar had ik nu toch wel nog 150 euro staan zeker, van de EbayMummy wedstrijd! Dus in feite heb ik deze jas te danken aan alle mensen die voor mij gestemd hebben destijds. Bedankt allemaal!