Egyptenaren in Tunesië

Club Med, dat staat ook voor entertainment. Als je wil, hoef je je er geen seconde te vervelen, er is altijd wel iets te doen.

Zelf zijn Bart en ik niet zo van het actieve type, en dus hoefden al die (geforceerde) dingen niet voor ons, integendeel, bij momenten ergerden we ons blauw aan de veel te luide muziek en het Franse gebrabbel door de microfoons. Maar bon, het draagt wel bij tot de algemene sfeer.

Om half negen was er altijd al fitness, en dan waren ze buiten op van die rubberen matten al vrolijk bezig, bende zotten, terwijl wij op ’t gemakje richting ontbijt gingen. Er was aquagym (waar ik een paar keer aan meegedaan heb), er waren spelletjes, er was ‘Crazy Time’, waarbij de halve club aan het dansen ging, maar je kon er ook boogschieten, leren zeilen of surfen of kajakken, op bepaalde tijdstippen aan die vliegende trapeze gaan hangen, en dat soort dingen.

De kinderen zaten in hun respectieve clubs, en werden dus voortdurend geëntertaind. Meestal was dat in hun eigen groepje, soms was dat voor iedereen. Zo was er een Vlaamse kermis waar wij wijselijk buiten zijn gebleven, en was er ook een aanval op de Romeinen door de Egyptenaren. De Romeinen hadden Cleopatra ontvoerd, en nu mochten de kinderen, verkleed als Egyptenaar, aanvallen met kleine zakjes bloem (eigenlijk gewoon papieren zakdoekjes met bloem in). De Galliërs waren scheidsrechters en gaven de bloem aan. Man man man, zo een gedoe! Maar de kinderen vonden het precies wel wijs.

Egypt01

Egypt02

Egypt03

Egypt04

Egypt05

Egypt06

Egypt07

Tunesië: de laatste dag

Mja, die laatste dag, die zat er uiteraard aan te komen. Dat zalige nietsdoen is wel eens leuk, maar het is zo… zinloos. Ik heb massa’s gelezen, en ik heb genoten, maar ergens zal ik toch wel blij zijn als ik weer thuis ben, en weer zinnige(r) dingen kan doen. Bart is net diezelfde mening toegedaan, hij noemt dit ‘gedwongen nietsdoen’, en verslindt boeken. Over zijn werk, uiteraard, geen romans of zo.

Merel is deze morgen toch nog naar de crèche gegaan, zodat wij met de jongens in zee konden gaan zwemmen. Man, het is warm! Het zand brandde onder onze voeten, we hielden zo lang mogelijk onze sandalen aan. Ik heb heerlijk gezwommen, de jongens hebben met papa een gigantische put/kasteel gemaakt, compleet met troon om op te zitten en ingewerkte glijbaan. De put was zo diep dat ik op een bepaald moment Kobe kwijt was: ik zag hem gewoon niet meer vanuit de zee. Bart is trouwens serieus verbrand daardoor, want smeren, tsja, da’s voor mietjes natuurlijk.

Normaal gezien moest ons huisje leeg zijn tegen twaalf uur, en werden dan ook de valiezen opgehaald, maar ik heb dat nog kunnen uitstellen tot één uur. Tegen dan waren wij netjes gedoucht, was alles klaar, en konden we rustig eten. Daarna hebben we nog wat op het overdekte terras gezeten, is Wolf nog overal foto’s gaan nemen, hebben we Merel opgehaald (die gelukkig nog stevig had geslapen, wat de bedoeling was), zijn we uitgecheckt, en dat was dat.

Bij deze trouwens nog even de foto’s van hoe ons huisje er nu eigenlijk uitzag. De foto’s van de buitenkant heb je eerder al gekregen.

huisje06

De living, compleet met terrasdeur. De tv heeft niet eens aangestaan, en beide zetels waren in feite dubbele bedden, maar zijn niet zo gebruikt natuurlijk.

huisje07

Getrokken van aan de terrasdeur. Links voorbij de boog was er een plaats om valiezen op te leggen, rechts was de buitendeur. De deur met houtsnijwerk was een ingemaakte kast, en zo hadden we er vier.

huisje04

In de gang links was er eerst de ‘master bedroom’, waar de jongens sliepen.

huisje05

Daartegenover was de kleine badkamer, met douche.

huisje01

Op het einde van de gang was er dan de tweede kamer, die van ons, waar we ook Merels bedje hadden gezet.

huisje02

huisje03

Aan ons kamer was er een eigen badkamer, met ligbad deze keer. En met op woensdag plots een kakkerlak: toen ik dat meldde aan de receptie, stond er binnen de drie minuten een man met grote spuitbus, die op zijn rug ging liggen om het beest te zoeken, en het vanonder de wastafel haalde. En zich wel duizend keer verontschuldigde.

huisje08

En dan was er nog het terras, met gemakkelijke stoelen, een salontafeltje, en een stuk overdekt en een stukje bloot.

huisje09

Met overigens een heel eigen, fijne feature: in het terraslicht had een vogeltje zijn nest gebouwd, zo zag ik al de eerste dag. Er zat bij mijn weten maar één jong, maar dat tsjilpte wel enthousiast, waarop mama (of papa) het kwam voeren.

vogel1

vogel2

vogel3

Om 15.00u werden we uitbundig uitgezwaaid door een team van GO’s, en vertrok onze bus, om tegen kwart na vier aan de luchthaven te zijn. Een stevige wachtrij later gingen we opnieuw door alle plichtplegingen, aten nog een kleinigheid tijdens het wachten, en zaten we om 18.35u netjes op ons plaatsje in het vliegtuig.

vliegtuig1

vliegtuig2

Een dik half uur later werd het eten al geserveerd, en daarna werd er geslapen. Toch door Wolf, Kobe en mij, want Merel was opnieuw klaarwakker, en zat rustig met papa te spelen. En een dubbele dosis Touristil: ik kan dat iedereen aanbevelen: deze keer nergens last van gehad.

Het vliegtuig is vijf over tien al geland in Zaventem, een twintig minuten te vroeg, maar dat was buiten de bagage gerekend: die werd wél netjes op schema afgeleverd, zodat we toch wel een tijdje moesten wachten. En de buggy werd als allerlaatste manueel op de transportband gelegd, zodat we er écht wel een tijdje stonden te kijken.

Maar bon, het shuttlebusje van de parking was er dan wél zeer snel, zodat we iets na elven aan onze auto stonden, en tegen kwart na twaalf thuis waren. Ik denk niet dat onze kinderen ooit zo snel, en met zoveel plezier in hun eigen bed zijn gekropen. Alleen Wolf was trouwens wakker gebleven in de auto, Merel was al in slaap gevallen terwijl wij nog de valiezen in de koffer aan het laden waren.

En hoe goed de bedden ginder ook waren: je eigen bed is toch nog altijd beter!

Tunesië, dag vijf

Pretty much the same thing, eigenlijk feitelijk, en ik vind dat helemaal niet jammer!

Daarom vandaag even een rondleiding doorheen de Club Med van Hammamet. Ik heb lang niet alles getrokken, maar het geeft je wel een idee hoe het er daar uitzag. Dit is dus het equivalent van de diashow van vroeger, maar nu kan je zelf beslissen of je het al dan niet bekijkt, en aan welk tempo :-p

Club01

Onze bungalow, ’s morgens vroeg, gezien van de achterkant.

Club02

Het zicht opzij vanwaar de kinderen zitten op de vorige foto.

Club03

En de andere kant :-p

Club04

De enige foto waar de wolken op te zien zijn. ’s Avonds getrokken

Club06

De voorkant

Club07

Club08

De bar waar we een groot stuk van onze dagen zaten

Club09

Getrokken vanop de plek waar Bart daarnet stond. Nu zit hij al in de linkse zetels.

Club10

Zicht links van de bar, vanwaar Bart zat.

Club11

Zicht op het eerste bad. Het ganse zwembad was 40 cm. diep.

Club12

Het tweede zwembad, een groot speelbad, overal 80 cm diep.

Club13

Links lag het grote speelbad, rechts het ploeterbad, en in de verte het diepe zwembad.

Club14

Het veld naast het zwembad

Club15

De lange colonnade van de zwembaden richting strand.

Club16

Het tweede restaurant, aan het strand.

Club17

club18

Club19

Club20

Club21

Club22

Datzelfde restaurant, maar dan vanop het strand gezien

Club23

Moet dat nu écht?

Club24

Club25

De gebouwen zijn voor een volgende post.

Tunesië, dag vier

En toen werd onze tweede ook al vijf jaar… We hadden Skylanders mee, en hij was er dolblij mee (zie foto in de vorige post). De rest van de cadeautjes is voor zaterdag en zondag in augustus, als hij zijn kinderfeestje en zijn familiefeestje krijgt.

Verder valt er eigenlijk niet zo gek veel te vertellen: de dagen zijn hier altijd min of meer dezelfde. We staan rustig op, gaan naar het ontbijtbuffet, zetten de kinderen af in hun  respectieve clubs, en gaan zelf zitten lezen. Af en toe ga ik eens zwemmen, of doe ik mee aan de aquagym, of loop ik rond om een of andere reden. Tegen één uur gaan Bart en ik lunchen, rond vijf uur halen we de kinderen op, en dan gaan we (de kinderen en ik dan toch) zwemmen in het zwembad of de zee. Merel is compleet gek van het zwembad, de zee vindt ze minder. Ze speelt wel in het zand, maar ze houdt niet van het zoute water en de golven, hoe miniem die ook zijn. Aan zee helpt Bart meestal wel een gigantische put te graven.

En dan tegen half zeven gaan we douchen, zodat we rond half acht opnieuw aan het bijzonder uitgebreide buffet staan. Er zijn een paar dingen die altijd terugkomen, zoals de uitgebreide salad bar met massa’s koude groenten, of de pastabar, de pizza, de frietjes, de rijst, couscous en dergelijke. Je kan ook altijd wel hamburger krijgen, en biefstuk, en verschillende soorten gebakken visjes. Maar elke dag zijn er ook verschillen, naargelang het dagthema. Op de mediterrane dag waren er Griekse salades met inktvis, gefrituurde calamares, meerdere soorten pasta’s, dat soort dingen. Er zijn ook geen twee dagen na elkaar dezelfde pasta, bladerdeeggebak (machtig lekker, soortement quiches dus) of tajine, het is telkens wat anders. Bijzonder veel keuze, en heel lekkere dingen. En dan heb ik het nog niet over het dessertenbuffet. Een tiental soorten taart, massa’s vers fruit, yoghurt, vier soorten ijs, koekjes… Verschrikkelijk!

Gisterenavond was het allemaal buiten te doen: Arabische dag. De hele dag al hadden de binnenpleinen vol gestaan met kleine soukh winkeltjes, met allerhande prullaria. Om zeven uur was er een slangenbezweerder, waar we echter alleen nog het einde van hebben gezien, en ik nog om mijn fototoestel ben gespurt.

slang

Daarna konden we buiten plaatsnemen, en was er enkel Tunesisch eten te krijgen: allerhande soorten tajines, couscous, groentenbereidingen, en typisch Oosterse koekjes (die de kinderen niet lekker vonden). Ondertussen speelde er op een podiumpje midden in het gras een duo, waarna er drie buikdanseressen kwamen (twee oudere, volledig gekleed, en dan een meer typische), iemand die met potten en zo jongleerde, en dan opnieuw muziek. Wolf heeft er massa’s foto’s van getrokken, hieronder dus een selectie.

Tundag3.2

Tundag3.3

Tundag3.4

Tundag3.5

Tundag3.7

Tundag3.8

Tundag3.9

Tundag3.10

Tunesië, dag twee en drie

Gisteren hebben we dus net iets langer geslapen dan normaal, maar waren we toch tegen negen uur aan het ontbijt. Zondag had ik de kinderen ingeschreven voor de diverse clubs, en Merel ingeschreven bij de crèche. Die was trouwens al op voorhand gereserveerd en betaald. Driehonderd euro voor vijf dagen, medunkt dat die niet slecht verdienen. Maar die crèche is wel dik in orde: veel personeel, een ruime speelzaal, een slaapzaal, een eigen buitenspeelplaats en een eigen zwembad. Ze gaan ook vanalles doen met die kleintjes: wandelingen, dieren kijken, knutselen… Al zit Merel nog bij de babygroep, omdat ze nog geen twee is.

Bon, ik heb de jongens dus tegen half tien afgezet in hun speelclubs, die wél in de prijs zijn inbegrepen. Er zijn drie categorieën in de Mini Club: de Smarties (4-5), de Speedies (6-7) en de Kids (8-10). Boven de tien is er een Junior Club, en dan ook nog ergens een tienerclub, maar daar weet ik de naam niet van. Kobe ging met plezier naar de Smarties, ook al spreekt niemand er Nederlands. Er is wel een ander Nederlands jongetje, die twee zullen dus wel wat aan elkaar hebben. En Kobe is nogal een plantrekker.

Wolf, dat was een ander paar mouwen. Hij zat dus bij de Kids, maar ook daar waren er geen Nederlandstalige monitoren. Soit, dacht ik, dat loopt wel los, hij is sociaal genoeg, en hij verstaat een klein mondje Engels. Niet dus. Toen ik ’s middags even ging kijken in de eetzaal om te vragen hoe het was, begon hij spontaan te huilen, en redelijk hartverscheurend. Hij vond het vreselijk: ze hadden getennist, en hij had er geen bal van begrepen, ook al hadden ze met handen en voeten staan uitleggen wat ze van hem wilden. De communicatiestoornis speelde hem duidelijk parten.

We hebben hem dan de rest van de dag maar bij ons gehouden en laten zwemmen en zo, en deze morgen bij de Speedies laten starten. Dat kon probleemloos, ook al is hij dus een jaartje ouder dan de rest, maar er zit nog een Nederlandstalig meisje in de groep, en vooral: er is een G.O. (moni) van Brugge. Tot zover de problemen: hij heeft zich vandaag schitterend geamuseerd op de vliegende trapeze, in het zwembad, met het boogschieten, en dat soort dingen. Ze doen nogal wat met die kinderen!

Maar op die manier hebben Bart en ik ook heerlijk zalige en vooral rustige dagen: hij leest, ik lees in de zon, en zwem. Al viel het gisterennamiddag nogal tegen: het is beginnen gieten! De hele dag al zaten er dikke onweerswolken, waardoor ik op een bepaald moment zelfs koud had in mijn zomerkleren, en rond een uur of drie heeft het toch een half uur stevig doorgeregend. En zeggen dat het intussen in België intussen eindelijk zomer is!

Daarna kwam de zon er weer door, en werd het terug heerlijk warm. Dat moet dus echt weer lukken, dat wij degene zijn die erin slagen om die drie dagen per zomer dat het regent in Tunesië, mee te maken. Het had voor mij echt niet gehoeven, om eerlijk te zijn.

En verder? Het kabbelt hier rustig voort, onze vakantie. U hoort mij niet klagen.

Tunesië dag één: overdag dan wel.

Nu we eindelijk in een bed lagen, sliepen we ook stevig door. Het was half tien toen we wakker schoten, net op tijd om nog het ontbijt te halen.

En dat is dus typisch zo’n ontbijtbuffet met alles erop en eraan: verschillende soorten eieren, massa’s soorten fruit, bacon, alle mogelijke soorten croissants en krullekoeken en chocoladebroodjes, diverse types cornflakes, maar ook pannekoekjes (al dan niet met choco), rijstpap, clafoutis, flan, griesmeelpap, yoghurt, en daarnaast ook gestoofde groenten en dergelijke. Versgeperst fruitsap, maar ook soms bananenmilkshake en dat soort dingen.

Het komt hier echt niet goed, deze week, met mijn Weight Watchers, vermoed ik. Ach ja… Ik heb mezelf twee kilo gegeven, dat mag ik bijkomen. Niet dat ik het hier kan controleren, maar bon.

Daarna zijn we naar het zwembad (enfin, drie zwembaden) getrokken, waar een ruime bar is en een nog ruimer overdekt terras, zodat je heerlijk in de schaduw kan zitten. Rondom het zwembad zijn er ook massa’s ligstoelen en parasols, meer dan genoeg voor iedereen. De jongens lagen binnen de kortste keren in het zwembad, en ook Merel was niet tegen te houden.

Tundag1.3

Tundag1.4

Enfin, toch niet lang. En Bart, die zat al driftig te lezen. Die is van plan om melkwit te blijven, maar wel zijn leesachterstand in te halen. Gelijk heeft hij, ieder zijn vorm van vakantie.

Tundag1.5

Tundag1.6

Aan de bar hoef je trouwens maar te vragen wat je wil, en er staan in de voormiddag ook nog croissants ter beschikking, tegen de middag allerhande aperitiefhapjes, en in de namiddag vanaf een uur of vier taartjes en koekjes en cake en zo. Omkomen van de honger gaan we hier duidelijk niet doen, wel integendeel. Hmm.

Ook ’s middags is er een ruim buffet, net zoals ’s avonds, maar daar heb ik het later nog wel over. Na het middageten zijn we allemaal een tuk gaan doen, en ik schrijf met opzet niet tukje. Merel wilde niet in dat bedje, en is dan maar bij papa in slaap gevallen.

Tundag1.7

Tundag1.9

Ook de jongens hebben stevig geslapen.

Tundag1.8

En buiten zaten er intussen dikke wolken, en begon het af en toe te druppelen. Het was wel nog steeds 26°, zo erg was dat dus niet, maar niet bijzonder praktisch.

’s Avonds hebben we na het eten nog heel even rondgelopen, en hebben dan de kinderen maar in bed gestoken. De babyfoon reikte niet erg ver, zodat we gewoon rustig binnen (Bart) of op het terras (ikke) hebben zitten lezen met een cocktail bij de hand. Moet kunnen. Echt wel.

Tunesië, dag een

Wat eigenlijk dag twee had moeten zijn, maar bon.

Daar ben ik dus echt niet over te spreken. Zo’n vakantie, dat wordt geafficheerd als acht dagen/zeven nachten, en daar betaal je dan ook voor, maar in dit geval viel dat dik tegen. Het vertrekuur was immers verlaat, waardoor we in het holst van de nacht arriveerden. Meh.

Rond 20.00u zijn we gisteren vertrokken naar Zaventem, tegen 21.00u parkeerden we op een parking in Machelen, en een vijftal minuten later kwam een pendelbusje ons ophalen en zette ons voor de deur van de vertrekhal af. Eigenlijk best wel gemakkelijk, en nog doenbaar van prijs. We hadden uiteraard aan Barts broer, die tegen Brussel woont, kunnen vragen om onze auto bij hem te laten staan en ons te voeren naar de luchthaven, maar we hebben niet echt zes plaatsen in de auto, en hij ook niet.

Er werd een dik half uur aangeschoven aan de incheckbalie, terwijl de jongens rondcrossten op de quasi verlaten luchthaven (behalve onze rijen dan) en zich amuseerden met de Trunki. Wijs ding, die Trunki, blij dat ik er het geld aan gegeven heb: ze kunnen erop rijden, het voorttrekken, zich laten voeren, en het ding geldt als handbagage. Merel stond erbij en keek ernaar, en trippelde af en toe mee.

Tundag1.2

Aansluitend gingen we door paspoortcontrole, security, en wandelden we naar de gate. Er werd naar vliegtuigen gegaapt, iets gegeten, en toen waren warempel de twee uur om, konden we op het vliegtuig, en stegen we op tegen tien na elf. Jawel, ’s avonds. Geen van de kinderen had ook al maar een half oog dichtgedaan, het was veel te wijs om rond te kijken.

tundag1

Tundag1.1

Ik dacht: goh, die slapen wel op het vliegtuig. Nee hoor, zelfs Merel niet: rondkijken, geregeld haar kopje leggen, dat wel, maar niet slapen. En huilen toen ze bij de landing op papa’s schoot moest in plaats van de mijne, want ik voel me nooit bijzonder lekker als ik moet vliegen, helaas, en ik wilde het risico niet lopen het kind onder te kotsen.

Bon, iets voor één lokale tijd (iets voor twee in Belgische tijd) stonden we aan de grond en stapten we van het vliegtuig in een 26° en regen. Regen? Jawel, regen, een zeldzaamheid in Tunesië in de zomer, zeker in een land waar 45% van de oppervlakte woestijn is. En wij, wij landden in de regen. Terwijl het in België net een week zomer werd, regende het in Tunesië. (en ik heb net per ongeluk de iPhone foto’s die dat bewijzen, gewist. Stupid!)

Maar eigenlijk was ik veel te moe om me dat ook maar een bal aan te trekken: we stommelden een busje op voor de volle vijftig meter (I kid you not), kregen eigenlijk zeer snel onze bagage, lieten die op een grote gekoelde bus laden, en stapten op. Voor nog een kleine anderhalf uur rijden, joechei. Deze keer is Merel wél in slaap gevallen in Barts armen, terwijl Wolf tegen me aan sliep en ik zelf toch ook een tukje deed.

En toen kwamen we tegen drie uur (en jawel, het voelde nog steeds als vier uur) aan in de Club Med, waar ze ons vrolijk stonden te verwelkomen met croissants en schuimwijn, en een hoop volk stond te wachten. Mergh. Ik wilde slapen, ik wilde geen uitleg, en mijn kinderen ook niet. We stommelden dus maar achter de mensen die ons de weg toonden aan, en hoopten maar dat de bagage snel ging volgen. Dat duurde toch een  kwartiertje, want we waren ongeveer laatste in de rij, vermoed ik.

Bon, iedereen in pyama gehesen, en bedje binnen. Merels bed stond bij ons op de kamer, zodat we de zitkamer vrij hadden voor onszelf en de jongens. Ze gaf geen kik meer, de rest ook niet, en ik vermoed dat het geen twee minuten geduurd heeft vooraleer ik sliep. Bart lag toen al zachtjes te snurken naast me.

Oef.