366 – 04 januari 2020 – wanneer je iets tweedehands koopt van fijne mensen
Cadeaus
Cadeautjes, ik vind het niet gemakkelijk, nee. De kinderen zijn intussen zo ver dat ze liever geld hebben om daar dan zelf iets mee te kopen. En de jongens willen tegenwoordig zelfs kleren. Allez ja, basiskleren krijgen ze uiteraard van mij. Maar als ze iets speciaals willen, of iets waarvan ze eigenlijk genoeg stuks hebben, zoals pulls bij Wolf, dan moeten ze dat zelf betalen.
Merel wilde een kick-ass nieuwe fietshelm, en het is een appelblauwzeegroene geworden met lama’s. Ze heeft hem al een paar dagen binnenshuis op :-p
Maar Bart, dat is een ander paar mouwen. Ik weet soms echt niet wat ik voor hem moet kopen: ofwel koopt hij het zelf, ofwel kan ik het niet betalen :-p
Dus dacht ik, samen met de kinderen: laten we hem een soortement dressing maken. Een kleintje dan. Boven op ons kamer heeft hij een grote kleerkast, maar hij is meestal op voor mij en wil me dan niet wakker maken om kleren te nemen. Hij heeft al lang een laag kastje in de badkamer waar hij een onderbroeken- en een sokkenschuif heeft, net als ik. Maar bij hem liggen in dat kastje ook de T-shirts die hij dagelijks draagt, en een stapeltje sportgerief. Dat is allemaal vrij laag, en zijn knie is niet van de meewerkende soort, zo ’s morgens vroeg. En dat is er nog het probleem van zijn kostuums: die zitten in een kledinghoes aan een kapstok, maar dat is geen evident iets. Hang dat maar eens ergens op hé. Ofwel hangt hij dat aan de rand van de douche, maar neemt dat het licht van de douche weg, of hangt hij dat aan de grote radiator waar ook de handdoeken hangen, en maak ik de helft van de tijd alles nat wanneer ik een handdoek neem. Niet ideaal dus.
Nu is er naast de badkamer een klein kamertje met wat ingemaakte kasten, waar mijn naaimachine en strijkdingen staan. En een groot rek met gilets voor mezelf. De kinderen en ik hebben een paar planken in die kast leeggemaakt en de halve hangkast ook, zodat hij zowel T-shirts als kostuums probleemloos kan ophangen naast de badkamer.
Ik hoop dat hij er blij mee is. ’t Is vooral de intentie die telt, zeker?
365 – 14 februari 2019 – Valentijnscadeautje
365 – 23 december 2018 – veel te veel
Oudercontact
Dat het een stevig oudercontact was, vandaag. Ik heb een paar heftige gesprekken moeten voeren, en een paar leerlingen én ouders helaas moeten ontgoochelen. Ik heb er ook wel een paar kunnen geruststellen.
Maar vooral heb ik bijna een knuffel gekregen van een mama. Ze heeft me dan maar een doosje Ferrero gegeven in de plaats.
Ik had hier eerst neergeschreven waarom precies, maar eigenlijk kan ik dat niet maken: dat is een persoonlijke zaak. Samengevat: ik heb blijkbaar gewoon een ommekeer in het studiegedrag van haar zoon kunnen bewerkstelligen, en ik hoop dat dat nu ook zo blijft.
Ze was in elk geval ongelofelijk dankbaar, en ook voor mij is dat zo een van die momenten waarvoor we het doen. Ik hoop dat die leerling me nooit zal vergeten.
365 – 20 december 2018 – cadeautje
365 – 14 februari 2018 – klein cadeautje voor een lief meisje
365 – 23 januari 2018 – collegacadeautje
Cadeautje
Dat man en kinderen goede smaak hebben, jawel!
Voor mijn vorige verjaardag had ik een cadeaubon gekregen van M.A.R.T.H.A., een van mijn favoriete winkeltjes in de binnenstad. Je koopt er juweeltjes, sjaals, mutsen, dat soort dingen, maar voor een hele fijne prijs. De juwelen zijn niet met edelstenen, maar wel originele dingen, en dus niet duur.
Een paar weken geleden ben ik er met Merel op een zaterdagvoormiddag binnengestapt, en heb een keuze gemaakt. Ik had dringend nood aan eenvoudige zwarte of zwart/zilveren kettingen voor op de meeste van mijn kleren. Ik heb er drie uitgezocht, en ik heb zelfs nog 30 euro over…
