Zelf had ik Legion al veel eerder gelezen en daarom had ik het ook aangeraden: kort en eens iets compleet anders dan dat de leerlingen gewoon zijn.
Op de site van de school schreef ik het volgende:
In november kwam de leesclub van vier, vijf en zes samen voor Before the coffee gets cold van Toshikazu Kawaguchi, in februari pakten we de Franse klepper Tout le bleu du ciel van Mélissa Da Costa aan, in maart gingen we voor non-fictie met Just Kids van Patti Smith.
Het jaar afsluiten wilden we met een korter boek dat vooral ook een compleet ander genre aanboorde, met name fantasy, en dan gingen we voor het kortverhaal Legion van Brandon Sanderson.
Hoofdpersonage is Stephen Leeds, een man die ergens tussen krankzinnig, compleet gek en geniaal zit. Zijn bijnaam is Legion omdat hij zichzelf omringt met hallucinaties die elk een meester zijn in een bepaald aspect, een deel van zijn persoonlijkheid, maar ook weer niet. Het is geen meervoudige-persoonlijkheidsstoornis, het zit veel dieper. Alleen wil Leeds vooral met rust gelaten worden, ook door psychiaters en onderzoekers. Wanneer hij een nieuwe skillset nodig heeft, zoals bv. een nieuwe taal, doorbladert hij een grammatica en een woordenboek, en dan dient zich een nieuwe persoonlijkheid aan die die taal spreekt en kan tolken. Juist ja. Alleen heeft elk van die persoonlijkheden een eigen willetje én een eigen kamer, zodat Leeds in een gigantisch huis woont.
En dan wordt er een bijzonder unieke maar ook gevaarlijke uitvinding gestolen en wordt er beroep gedaan op Leeds, die zich tijdens zijn onderzoek standaard laat vergezellen door een viertal van zijn hallucinaties.
Sanderson slaagt erin om het verhaal vorm te geven in een tachtigtal bladzijden, wat volgens sommige leerlingen veel te kort was. Eentje bleef op haar honger zitten, vond het verhaal niet diep genoeg uitgewerkt, had graag meer diepgang van de personages gezien. Anderen vonden dat het net genoeg was uitgewerkt om de nieuwsgierigheid te prikkelen, ook al is het behoorlijk onwaarschijnlijk. Aan de andere kant is het dan weer net realistisch genoeg om waar te kùnnen zijn en speelt het zich af in onze hedendaagse wereld.
De meningen waren duidelijk verdeeld: de meerderheid wilde wel deel twee en deel drie lezen, een enkeling had zich al het hele oeuvre van Sanderson digitaal aangeschaft. Iedereen was het er wel over eens dat het een compleet andere genre was en dat dit wel verfrissend werkte, al vond de kritische geest in het groepje dat dit dan net niet fantasy genoeg was: als het een verhaal was geweest met elfen, dwergen, magie en dat soort dingen – denk Lord of the Rings – dan had ze wellicht er meer van genoten. Toch kon dit wel een fijne, want korte introductie in het genre zijn.
Bij het verorberen van de nog lauwe cake werd er overeen gekomen om volgend jaar te starten, voor de herfstvakantie, met Little Women van Louisa May Alcott. Dit Engelstalige boek is al wat ouder, maar blijft vooral in de Angelsaksische wereld razend populair en duikt ook hier op in verschillende leeslijstjes, mede door de recente verfilming van Greta Gerwig met onder andere publiekslieveling Timothée Chalamet in een van de hoofdrollen. De afzwaaiende zesdes hoopten dat ze volgend jaar ook nog kunnen meelezen en mee bespreken, maar dat zal afhangen van hun lesrooster, vermoeden we.
De juiste datum delen we eind september nog mee, dat hangt af van de lesroosters en de C-uren, maar je kan zeker al in de vakantie dit fijne boek beginnen lezen.
Hopelijk tot volgend jaar!
