Acta Diurna de muliere ludenti
’t Was precies al even geleden, een echte picknick aan de Blaarmeersen. Maar ik opperde aan Merel de mogelijkheid om in de grote speeltuin te gaan spelen, in plaats van onze standaardwandeling. Het is iets verder wandelen, maar dat vond mijn kleine meid precies niet erg. En de speeltuin zelf? De max, zo bleek.
Man man, wat een dag! Mijn eerste echte volledige vrijdag, en ik zal het geweten hebben!
Les van 8.30u tot 11.00u, van 11.10u tot 12.55u, en dan een kwartiertje om snelsnel een bord stoverij met frieten binnen te stampen. Tegen 13.15u stond ik aan de fietsenpoort om toezicht te houden en pasjes te controleren. En ook wel links en rechts een foto te nemen, dat ook.
Om 13.45u stond ik alweer voor de klas, tot 15.25u, en dan heb ik nog twintig minuten gewacht op een leerlinge met wie ik een afspraak had, maar die dat blijkbaar compleet vergeten is. Hmpf.
Ik ben dan nog boodschappen gaan doen, en tegen kwart na vier was ik thuis. Ik overliep met Kobe wat hij nodig had om een nachtje in een tent te slapen, en dan Ankoria te spelen, maar gelukkig is hij groot genoeg om zelf zijn valies te maken. Thomas die hem kwam halen, liet weten dat hij later ging zijn, en ik moest me nog haasten om met Wolf naar het samenspel te rijden om vijf uur. Gelukkig was Bart intussen thuis gekomen, en ging Merel bij hem thuis blijven. Geen gedoe dus om nog een picknick in elkaar te flansen: gewoon Wolf ophalen tegen zessen, en dan naar de Blaarmeersen voor de rugby, terwijl hij zich in de auto omkleedde. Aangezien ik alleen was, was dit een prima gelegenheid om alle werkdruk van me af te wandelen door een rondje rond de Blaarmeersen. Ik ben zelfs even tot de top van de toren geklommen, gewoon voor het uitzicht.
Aangezien we nu Merel niet mee hadden en dus niet haastig waren, konden Wolf en ik nog een geocache oppikken aan de Europabrug. Maat, ik heb tranen gelachen! De cache zit verstopt in zo’n houten staketsel, en het is eigenlijk de bedoeling om er met een kajak naartoe te varen. Op foto’s bij de cache heb ik al ladders zien passeren ook. Maar iemand met een beetje lef kan er ook naartoe springen. Ik ben boven op de brug blijven kijken, en Wolf, met een ei in zijn broek, sprong naar de cache. Het doosje was zeer snel gevonden, en met één gezwinde beweging liet Wolf het deksel openspringen, waarop het deksel met een sierlijke bocht… in het water belandde! En zo’n staketsel is behoorlijk hoog, om eerlijk te zijn. Wolf is op zijn buik gaan liggen, heeft vanalles geprobeerd, en uiteindelijk met zijn voet een tik tegen het ding gegeven, waardoor het naar het midden dreef en hij er wel aan kon. Maar ik heb dus staan gieren, daar boven op die brug! En terugspringen was ook nog een onderneming op zich, zo bleek. Enfin, cache gelogd, weer eentje bij.
Wat doet ne mens op een prachtige nazomerwoensdag, wanneer het echt nog lekker warm is, en je om zes uur op de Blaarmeersen moet zijn voor de rugby?
Juist, een uurtje vroeger vertrekken, en de kinderen laten zwemmen.
Tegen zessen waren de jongens afgedroogd en aangekleed en liepen ze richting rugbyveld, terwijl Merel en ik rustig op onze handdoeken bleven liggen, en een boterhammetje aten.
Tegen achten waren we thuis, en was Merel al in de auto in slaap gevallen. De eerste schoolweek, warm weer, en dan nog gaan zwemmen? Goed om blijkbaar plat te vallen ^^
We wisten eigenlijk niet goed wat we vandaag nog gingen doen. Enerzijds wilden we eigenlijk gewoon een dagje rustig thuis, maar aan de andere kant was het wel nog prachtig weer, en mag je een laatste vakantiedag ook niet zomaar verloren laten gaan, nee? Gaan zwemmen, misschien? Neptunus, of de vijver? Of gaan cachen? Hmmmm…
Het werd in elk geval een rustige voormiddag, met boodschappen en dergelijke, en de vaststelling dat de fietsgraveurs van stad Gent aan den Delhaize stonden. Er volgde een lome start van de namiddag, en dan nog gespurt om net tegen half vier aan de Delhaize te staan met onze fietsen, nog net op tijd. Oef.
En toen besloten we om naar de kapper te gaan in de Wondelgemstraat, voor twee frisse korte kopjes voor de eerste schooldag. Vijftien minuten en vijftien euro later stonden we weer buiten, en aten we een vieruurtje van bij de bakker op een bankje aan de kerk. Geloof me: helemaal vakantiegevoel!
Omdat we nu toch op de baan waren, vond ik dat we evengoed een klein beetje konden omrijden en een cache gaan oppikken aan de ingang van de Westerbegraafplaats. Uiteraard hebben we toen maar een wandelingetje gemaakt in het park dat die begraafplaats eigenlijk gewoon is. Prachtige dingen gezien, trouwens, ik ga hier zeker nog eens komen rondlopen.
We moesten ons nog bijna haasten om op tijd op de rugbytraining te zijn. Enfin, enkel training voor Wolf, Kobe begint pas vrijdag. We leverden hem af, en Kobe, Merel en ik gingen voor de wandeling rond de petanquevelden tot aan de speeltuin aan de camping, om daar al een eerste paar boterhammetjes op te eten.
Daarna wandelden we verder tot aan het toch nog steeds vrij drukke strand, en installeerden ons aan het piertje. Ik stak er een cache weg, Merel bleef bij me, en Kobe ging al gauw terug naar het strand om er zijn sandalen uit te trekken en in het water te gaan staan. Twee minuten later was hij al terug: of hij ook zijn broek mocht uittrekken en in zijn onderbroek er staan? Nog drie minuten later kwam de vraag: “Mama, mag ik zwemmen in mijn onderbroek? Please?” Euh… Hij had toevallig een boxersshortje aan, met daarover een vrij lange bermuda, ik zag dus het probleem niet. Alleen had ik natuurlijk geen handdoek bij, maar dat vond hij niet erg, hij ging zo wel opdrogen. Kobe heeft dus drie kwartier in het water liggen spelen op zijn eentje. Tsja…
Om kwart voor acht konden we eindelijk Wolf oppikken, en ging het meteen naar huis: morgen school, dus Merel moest echt wel in haar bedje!
Maar die laatste vakantiedag zorgde toch ook wel voor het nodige laatste vakantiegevoel. Zalig!
Zo soms he, soms zie ik helemaal iets over het hoofd, of heb ik iets compleet anders in mijn gedachten. Neem nu vandaag. Het is de laatste dag van het rugbykamp van de jongens, en voor dat van de GRFC, Kobe zijn kamp dus, was er een barbecue voorzien. Ik dacht om 18.00u, en had Kobe dan ook boterhammen meegegeven voor ’s middags, en ook Wolf ingeschreven. Bleek het nu toch wel ’s middags te zijn zeker? Best dat ik toevallig ’s morgens nog eens meeliep tot aan het clubhuis en het op die manier te weten kwam.
Bon, de voormiddag vloog voorbij, Merel en verzamelden wat strandgerief en zo, en tegen half één stonden we in het clubhuis. Het duurde nog tot half twee voor er ook maar aangeschoven kon worden, en tegen dan waren al Kobes boterhammen al lang in kleine hongerige maagjes van spelertjes verdwenen. Het moet wel gezegd zijn: de barbecue was dik in orde.
Daarna verdween Kobe weer om te gaan zwemmen met de hele groep, en ook Merel en ik nestelden ons aan het strand. Het was echt wel heet, we smeerden de nodige zonnecréme, maar Merel wilde uiteindelijk toch niet in het water. Ze beperkte zich tot wat spelen in het zand, en langoureus te liggen zuchten op een handdoek naast mij. Die dochter van mij, die heeft nu soms al echte pubermanieren! En ik, ik las ^^
Tegen vier uur gingen we Wolf opvissen, en nog wat later ruimden we op om Kobe op te halen, die eigenlijk al klaar was, maar dat wisten we niet.
Het was intussen al helemaal bewolkt geworden – wat ik op zich niet erg vond, de zon brandde nogal – maar net toen we naar de auto liepen, begon het te regenen. Eerst nog zachtjes, daarna van die dikke druppels. Ik heb de Blaarmeersen nog nooit zo snel zien leeglopen!
En de training ’s avonds? Die hebben we maar overgeslagen, want Wolf kon geen pap meer zeggen, die was doodop. Tsja.
Sowieso chapeau voor beide jongens: een rugbykamp bij deze temperaturen, faut le faire!
De jongens hebben deze week de hele week rugbykamp, onafhankelijk van elkaar. Kobe kon naar een trainingskamp van de GRFC zelf, de club dus, met een schitterende Nieuw-Zeelandse trainer, gecombineerd met omnisport. Wolf gaat op hetzelfde moment naar een rugby-omnisportkamp van de Stad Gent uit. Hij kon niet meer deelnemen aan dat van de GRFC omdat hij daar net te oud voor is, maar geen nood dus. Ik heb vanmorgen de rugbytrainer van het kamp gezien, en da’s een ex-speler van ons die nu in Antwerpen woont en daar ook speelt. Toevallig zitten ook Ralph en Rhune, twee vrienden van de jongens, op datzelfde kamp. Ik heb dus een auto vol naar de Blaarmeersen gebracht deze morgen, terwijl Merel rustig tv keek thuis. Enfin, rustig… Zij wel, wij iets minder: Wolf had zijn wekker gezet om kwart over zeven maar was daar rats doorheen geslapen. Juist ja. Merel maakte me wakker om vijf over acht, en we moesten zeker om half negen in de auto zitten. Er is hier dus gecrosst, gelopen en gevlogen. Bart had gezegd dat hij wel sandwichen ging halen, en was dat ook vergeten. Wolf heeft hem gebeld terwijl ik in de douche stond, en hij is nog speciaal teruggekomen van ’t werk om broodjes te brengen. Enfin, we waren zo nog vreselijk nipt op tijd, oef.
Ik ben benieuwd voor de rest van de week, eigenlijk: ze geven voortdurend boven de 30°, en als je dan de hele dag moet sporten in openlucht, ja santé.
Maar bon, ik had intussen hier het rijk alleen, heel erg rustig, want Merel speelt doorgaans op haar eentje boven. Tot ik plots een onaards gemiauw/gegrol hoorde buiten, en toch even ging kijken. Ik zag Gandalf midden op ’t straat op een twintigtal centimeter van een andere kant staan grollen, klaar om aan te vallen. Hmm. Ik vond dat niet zo’n goed idee, en liep ernaartoe, in het gedacht dat de katten dan wel zouden weglopen. Niet dus, ze negeerden me compleet. En toen had ik zelf een niet zo goed idee, namelijk om Gandalf met mijn voet weg te duwen. Duidelijk vond mijn dominante ex-kater dat ik me niet te moeien had, en prompt viel hij mij aan, waarbij hij zich vastklauwde rond mijn been en zo hard beet als hij kon door mijn jeansbroek. Euh… Ik schudde hem met enige moeite los, en liep naar binnen, waarna ik de schade opmat. En jawel vier diepe sporen van zijn hoektanden, daartussen een stevige bloeduitstorting en achteraan de krabben van zijn klauwen.
Ik waste alles voorzichtig uit, en hoopte dat het bloeden snel ging stoppen, maar het ene gaatje is wel vier uur blijven bloeden, met doorweekte lakkertjes tot gevolg. Ik ga zien wat het tegen morgen geeft, en desnoods naar de dokter gaan. Vandaag nog even afwachten.
Intussen ging ik even langs school langs, wat uitliep tot meer dan twee uur, en Merel was de liefheid zelve: braaf, rustig, aan het lezen, zonder een woord te zeggen of te klagen. Toen we na school langs de Aldi gingen voor boodschappen, kreeg ze dan ook een pluchen lammetje van me, en was ze helemaal door het dolle heen.
Fien (de mama van Ralph en Rhune) is dan de jongens gaan ophalen, en ik vond dat nog wel zo gemakkelijk. En verder? Heb ik vandaag eigenlijk vooral nog gelezen. Heerlijk, zo vakantie.
Deze voormiddag waren er de laatste lessen van dit schooljaar, en deze namiddag genoten we volop van het heerlijke weer!
We moesten Kobe afzetten om drie uur voor zijn notenleer, en ik had Wolf en Merel meegenomen om eindelijk eens die multicache in Evergem dorp af te werken. De eerste stap hadden we al in januari gedaan, en toen hadden we ontdekt dat er naast de kerk van Evergem ook nog een grote kapel staat. Nog nooit gezien dus.
Enfin, wij dus geparkeerd aan het gemeentehuis, en het tweede tussenpunt gezocht. En er blijkt dus nu, schuin tegenover de zijkant van de kerk, tegenover het grote monument achter de kerk, een waterput te staan! Ook nog nooit gezien!
Het eindpunt van de zoektocht bevond zich een heel eind weg, langs de Christoffelweg aan het Grosseknetenparkje. Met de auto moet je gigantisch rond rijden, en ze raden dan ook aan om te voet te gaan, maar dat zag mijn voet toch niet zitten. We zijn dus eerst maar boodschappen gaan doen in de Aldi (sandwichen voor vanavond aan de Blaarmeersen) en dan toch rondgereden tot aan het parkje. Het was een beetje een weg zoeken doorheen de netels in het bos, maar de cache werd desaltniettemin netjes gevonden. En toen was het tijd, vonden we, voor een donut op het bankje.
We pikten Kobe weer op, reden naar huis en deden allemaal heel rustig even zo goed als niks, en reden daarna met een picknick in de aanslag naar de Blaarmeersen. Zoals verwacht kreeg Wolf beachrugbytraining, maar Kobe bleef netjes op het veld tot half acht: voorbereiding voor het toernooi zondag.
Merel begon netjes in het zand te spelen met haar kleren aan, maar switchte toch vrij snel naar bikini. Het water durfde ze niet aan zonder haar broers: niet dat het diep is, maar toch…
En toen kwam Kobe aangelopen, en was het duidelijk tijd om te zwemmen. En ook Wolfs U12 besloten met een stevige duik.
Merel lag maar in bed tegen kwart voor negen, maar ze had wel een zalige dag, zei ze. Ze gaf me nog een dikke knuffel, en een welgemeende “Dank je, mama!” en viel toen prompt in slaap.
Het was geen schitterend weer, en echt warm was het bepaald ook niet, maar Merel en ik namen toch onze picknick mee naar de Blaarmeersen. Zij speelde in het zand, ik las, en we moesten verschrikkelijk lachen om een eend. Ik vermoed dat het de eend is die wel vaker bij ons komt schooien als we op het steigertje zitten.
We zaten netjes naast elkaar op het bankje, begonnen onze sandwichen te eten, en plots zag ik een eend fluks uit het water springen, en een snelwaggel inzetten dwars over het strand, tot vlakbij ons. Daar stopte hij, en bleef staan. Ik gooide hem een kruimel toe, en nog eentje wat dichter, en na een paar kruimels durfde hij zowaar een stukje uit mijn hand pakken. Op voorwaarde dat Merel achter de bank ging staan, want om een of andere rare reden had hij schrik van haar. Wellicht het felwitte jasje?
In elk geval hebben we goed gelachen met het beest. Die snelwaggel, dat leek wel een pinguïn op speed, en Merel kreeg een lachstuip.
Of hoe het niet altijd goed weer hoeft te zijn om leuk te zijn.
