Geplaatst op

Beugel voor Merel

Jawel, Merels beugel is een feit!

Eigenlijk ging dat bijzonder snel bij de orthodontist: de blokjes werden gelijmd en aangegeven door een assistente, hij plaatste ze, hing de draad erin, deed de lavendelkleurige – Swifties weten waarom – rekkertjes errond, en op minder dan een half uur stonden we weer buiten.

Op het moment zelf viel het nog mee, zei Merel, het spande wat, maar niet veel meer dan dat. Helaas, zoals voorspeld werd het inderdaad erger, en eten ’s avonds was geen sinecure: alles deed gewoon pijn. Het werden boterhammen zonder korst en yoghurt. Maar bon, over een dag of twee mag eten geen pijn meer doen, over een kleine week zou het eigenlijk al helemaal geen pijn meer mogen doen, alleen nog lastig omdat er eten tussen kruipt.

We kennen het al van Wolf een goeie drie jaar geleden, en Merel weet ook dat die nu een fantastisch mooie lach heeft en dat het dus echt de moeite waard is, maar daar is ze nu niet mee geholpen natuurlijk.

Ach, vanitas vanitatum, omnia vanitas zeker?

Geplaatst op

Stomatoloog

Gisteren zaten Merel en ik bij de stomatoloog: ze moet een beugel krijgen, maar er is wel degelijk meer aan de hand, dat wisten we van de orthodontist. Hij had ons doorgestuurd, maar eerst een CT-scan aangevraagd, want zonder ging de stomatoloog sowieso niet kunnen zien hoe de tanden zich precies tot elkaar verhouden.

Daar zit namelijk het probleem: Merel heeft twee tanden die nog aan geen kanten op hun plaats zitten, net omdat ze niet voldoende plaats krijgen. De ene zit bijna door haar verhemelte, de andere ligt dwars en duwt op de wortel van een andere tand. Het is nog maar te hopen dat die wortel nog niet beschadigd is en de tand in kwestie te redden valt.

Maar bon, wij dus deze morgen netjes om half negen in het ziekenhuis: bleek de CT-scan verkeerd genomen te zijn, zodat de wortels van de tanden – waar het dus om draait – niet op de foto staan.

Terug naar af, dus. Maar, zo vroeg de stomatoloog, zagen we het niet zitten om naar haar thuispraktijk te komen? Daar kon ze dan zelf een scan nemen tot ze perfect zou zien wat ze moest zien. En ze ging er niet voor rekenen, want wij waren niet in fout.

Euh… ja zeker? Enfin, wordt dus binnenkort vervolgd.

 

Geplaatst op

Het begin van Merels beugel…

Wolf kreeg zijn beugel in 2020, toen hij al 16 was. Kobe heeft de perfecte glimlach en dus helemaal geen beugel nodig, maar bij Merel, daar staan de tanden behoorlijk scheef. Ik denk niet dat ze een verkeerde beet heeft, zoals Wolf, maar dat moet de orthodontist uitmaken.

Vandaag over de middag stond ik met haar bij de ortho om foto’s en scans te laten maken: op basis daarvan gaan Bart en ik over een paar weken eens luisteren naar wat er nodig zou zijn. Nog een chance dat we Dentalia hebben, een extra tandverzekering…

Geplaatst op

Beugel

Jawel, Wolf heeft sinds deze morgen zijn beugel. Ik was aan het lesgeven en Bart kon zich wel vrijmaken, maar Wolf wilde liever alleen gaan: we gingen toch niet mee binnen mogen, zei hij, en daar had hij wel een punt. Enfin, tegen half elf stond hij per fiets in Mariakerke, tegen half twaalf was hij terug, een beugel rijker en een 700 euro armer.

Eerst deed het niet echt veel pijn, zei hij: het trok wat aan zijn tanden, maar niet zo veel meer dan dat. Tegen ’s avonds was het al anders: toen deed gans zijn mond pijn. Nog niet zijn lippen, die zullen ook nog wel openliggen, maar zijn tanden zelf, want daar zit behoorlijk wat spanning op nu.

We hebben voor zacht eten gezorgd: puree, yoghurt, zachte madeleintjes, en ik had echt bij momenten medelijden met hem. Zijn uitspraak is ook een klein beetje veranderd, maar dat komt wel weer goed.

Enfin, het is even op de tanden bijten (pun intended) maar daarna gaan zijn schots-en-scheve tanden eindelijk ook netjes recht staan, en daar heeft hij het echt wel voor over.

Geplaatst op

Eindelijk die beugel…

Nee, Wolf heeft die beugel nog niet, maar het plaatsen ervan is eindelijk vastgelegd.

Het zit namelijk zo: als je een deel wil terugbetaald zien, moet de aanvraag gebeuren voor je 15 bent – dat was geen probleem – en moet de beugel binnen de twee jaar na aanvraag geplaatst worden. Bij Wolf is dat vóór augustus. Maar waarom zit daar zoveel tijd tussen bij hem?

Wel, hij heeft een paar zeer hardnekkige tanden. Als in: de melktanden wilden niet uitvallen en die zijn dan maar getrokken bij de tandarts. Sommige daarvan in juli 2015 al, de eerste melding van het probleem was zowaar in januari 2014. Maar de laatste twee koppige exemplaren zijn eruit gehaald in september 2018 om plaats te maken voor zijn definitieve tanden, die netjes klaar zaten. En vonden dat ze daar eigenlijk wel best goed zaten. Eentje is uiteindelijk een paar weken geleden nog doorgekomen, de laatste definitieve tand heeft zich nog altijd niet laten zien.

Bon, zei de ortho vandaag: het is welletjes geweest. De beugel wordt begin juni geplaatst en er wordt dan ook plaats gemaakt voor de recalcitrante tand, in de hoop dat hij dan wel doet wat er van hem verwacht wordt. En anders wordt hij er binnen een aantal maanden door een kaakchirurg doorgetrokken, letterlijk, blijkbaar. Mja.

Enfin, Wolf is opgelucht: hopelijk is hij van zijn beugel af tegen dat hij naar ’t unief trekt. Bijna al zijn beugelende maten zijn er intussen al van af, ook Arwen haar beugel wordt binnenkort verwijderd. En hij moet er dus nog aan beginnen.

Ik zoek nu alvast recepten voor pureegerechten en dergelijke. ’t Zal nodig zijn, wordt me toegefluisterd van alle kanten.

Geplaatst op

Tandengedoe

Dat Wolf een beugel nodig heeft, dat weten we intussen al eventjes. Deze ochtend kon hij naar de tandarts om de twee overblijvende melktanden te trekken. Jawel, hij is veertien en die twee tanden blijven koppig staan. En eventjes naar de tandarts is niet zo eenvoudig, want hij zit nog in het Zeepreventorium uiteraard. Gelukkig kon Saar deze morgen zich vrijmaken voor hem, om kwart voor negen, en werd hij vakkundig van twee tanden ontdaan.


Daarna heb ik hem naar het station gevoerd, zodat hij de trein kon nemen. Ha ja, want ik moet zelf lesgeven om tien over tien, en heen en weer naar De Haan lukt dus niet. Gelukkig vindt hij die trein niet erg, en kan zijn lijf dat intussen probleemloos aan.

Hij zei wel dat hij er nog serieus veel last van had, dat het stevig pijn deed, en dus niet echt zo vlotjes was. Tsja. Maar bon, nu dit grondig laten genezen, zijn nieuwe tanden de tijd geven om erdoor te komen, en dan gaan we naar de volgende fase van zijn beugel. Hij heeft nog even respijt dus.