365 – 30 juni 2015 – bionic man (but not quite)
Dokters en braces
Vandaag zijn er op school deliberaties voor de derdes, en aangezien ik geen derdes heb, had ik een dagje thuis. Heerlijk, gewoon, zeker omdat de kinderen nog op school zitten.
Ik bracht hen rustig naar school, deed boodschappen, en ging lunchen in het Boneryck met mijn wederhelft, die het zelfs zag zitten om op het terras te eten. Zalig!
Hij voelde zich bij het vertrek honderd man sterk, oordeel zelf maar:
Maar na het voor- en het hoofdgerecht zat een koffietje er toch niet meer in: hij wou nog even liggen thuis, voor we om drie uur in het ziekenhuis moesten zijn.
Daar is alles trouwens bijzonder efficiënt: niet langer dan vijf minuten moeten wachten. Maar dokter Schepens was formeel: Bart heeft echt wel een zwaar letsel. Zijn kruisband is afgerukt (en vastgezet aan het been door drie gaatjes te boren en daardoor te naaien, zoals bij mijn enkel is gebeurd), en die heeft op zijn beurt een stukje bot afgerukt aan de eminentia van de tibia, dat met een vijs terug is vastgezet. De knie moet bij de val volledig uit de kom zijn gegaan, want ook bij de operatie ging hij onmiddellijk weer uit de kom. De laterale gewrichtsband is ook geraakt, maar moet vanzelf genezen. Maar door het impact is ook de achterkant van het gewrichtsplateau een paar millimeter ingedeukt. Daar is hij echter af gebleven, want volgens zijn zeggen is daar de remedie erger dan de kwaal. Het moet allemaal wel goed komen, en Bart zou zelfs weer kunnen gaan lopen, met tijd en boterhammen. En een brace en kine. Véél kine.
Zijn afneembare spalk/gipsvervanger moet hij blijven gebruiken ’s nachts, omdat hij zijn been zo veel mogelijk gestrekt moet houden. Voor overdag heeft hij een nieuwe, plooibare brace nodig die zijn kruisbanden volledig ontziet. Hij mag ook voorzichtig, mét krukken, steunen op zijn been.
En Talinn? Dat raadde Schepens categoriek af. We gingen er niks aan hebben, zei hij. En naar wat ik vanmiddag na de lunch heb gezien, kan ik er wel inkomen, ja. Bart zou het nooit een ganse dag volhouden, zelfs niet in een rolstoel. Maar het is wel absoluut niet leuk, natuurlijk. Volgend jaar misschien beter…
Enfin, wij nog naar de De Pintelaan om een brace. Morgen moet ik de hele dag werken, woensdag is Bart zowat de hele dag weg, en het zou anders ten vroegste donderdag zijn. Goh ja, de kinderen konden wel eventjes zonder ons, ze zijn groot genoeg intussen. Maar we hadden helaas niet op het verkeer gerekend, zodat we eigenlijk meer dan een uur weg waren om die brace.
Maar ze hadden zich thuis al lang zelf van een ijsje voorzien, hun boekentassen geleegd, en in het zwembadje wat afgekoeld, en ze zaten rustig naar tv te kijken toen wij thuis kwamen.
Gotta love those kids of mine!
365 – 29 juni 2015 – ouch
365 – 20 juni 2015 – mankepoot
Operatie
We moesten rond half een in het ziekenhuis zijn, vandaag. Bart uiteraard nuchter, ik had nog snel iets gegeten hier thuis. De kinderen zaten op school, zoals elke vrijdag, en ik moest gelukkig vandaag geen examens afnemen.
Bart stond op de lijst om om twee uur geopereerd te worden, maar kwart over drie ben ik naar huis gegaan om de kinderen op te vangen van school, terwijl Bart nog steeds aan het wachten was in zijn kamer. Tsja.
Uiteindelijk is hij rond vier uur naar de operatiezaal gebracht, en tegen half acht heb ik even gebeld naar het ziekenhuis: hij was net wakker, maar nog op post-op. De dokter had hij nog niet gezien, maar we gaan er van uit dat alles in orde is. Hij heeft gelukkig geen gips, wel een soortement brace, een vouwding dat hij niet zelf mag afdoen, maar dat wel los kan. En daaronder simpele plakkers op de wondes.
We zien morgen wel weer verder, meer details wellicht ook.
Poeh. Dat is gelukkig ook weer achter de rug.
Efkes paniek!
Deze voormiddag zat ik rustig mondeling examen af te nemen, toen plots mijn telefoon ging met de ringtone van Bart. Huh? Bart belt me sowieso nooit als ik op school ben, en al helemaal niet tijdens een examen. Ik verontschuldigde me bij de leerling (gelukkig mijn beste, die zich niet van de wijs liet brengen) en nam op. Een verontruste Bart zei: “Je moet naar huis komen, nu!” Ik antwoordde schamper: “Schat, ik zit midden in mondelinge examens, dat kan niet!” “En toch moet het! Want bij ons thuis is het rookalarm aan het afgaan, en ik wilde ernaartoe rijden, maar ben gevallen met de moto.” Oh. Juist. “Ik bel je terug, wacht even.” Mijn leerling zat geduldig te wachten, terwijl ik in een paniek naar Delphine, onze apotheker belde die een sleutel heeft, of zij kon gaan kijken. Dat ging niet, maar ze ging wel iets vinden. Een examenvraag later belde ze terug dat ze naar onze buren had gebeld en dat die gingen kijken. Oef. Ik belde terug naar Bart, en die zei dat hij zich naar de spoed ging laten brengen, want dat zijn knie echt niet in orde was. Juist, helemaal paniek! Ik belde het secretariaat, en die belde de rest van de leerlingen op om te zeggen dat alles een uur opschoof, werkte het – overigens schitterende – examen van die ene leerling af, verontschuldigde me bij de drie al wachtende leerlingen en liet hen studeren in het lokaal, sprong in de auto, reed naar huis. Daar was net het brandalarm gestopt met piepen, wist de buurman te vertellen, en was er niks te zien. Toch al één opluchting!
Ik grabbelde de krukken mee en reed naar Sint-Lucas. Daar zat Bart op spoed te wachten met een hele dikke knie, waarvan ze net foto’s hadden genomen. Ik zag dat hij veilig zat, gaf hem de krukken, reed terug naar school, draaide de knop in mijn hoofd om, en nam verder examen af.
En toen ging ik Bart ophalen van de spoed, waar men wist te zeggen dat het niet gebroken was, maar dat het veel te dik stond voor echo en CT-scan, en dat we morgen terug moesten komen.
Bon.
Ik heb hem hier thuis met een paar grote pijnstillers in de zetel geïnstalleerd, heb mijn LARP-weekendje met pijn in het hart afgezegd, en dat was dat.
Tsja. Shit happens.
365 – 14 juni 2015 – Vaderdag
365 – 20 mei 2015 – zomaar
Op een gewone kamer, oef
Goed nieuws: Bart mag vandaag naar een gewone kamer! Ik heb gebeld daarstraks, en wellicht mag hij deze namiddag naar zijn kamer, los van alle extra buisjes en zo. Ik heb hem heel even gesproken, en de maagsonde was toch al weg, wat het een pak makkelijker maakt om te praten, te slikken en te slapen.
Merel gaat vanmiddag naar het afscheidsfeestje van haar beste vriendinnetje, dat helaas verhuist en dus verandert van school. Ik zet dan de jongens (+ Wout) voor de Hobbit – The Desolation of Smaug (want die hadden ze zaterdag dus gemist) en ga naar Bart, en daarna boodschappen doen. Ik hoop maar dat ik nog aan alle ingrediënten geraak, want het is allemaal nogal op ’t laatste stekske, maar bon, we zien wel.
Ik reken er al niet meer op dat Bart morgen thuis zal zijn, maar ik kan maar hopen, zeker? In elk geval is hij al een pak beter, meer op zijn gemak op een gewone kamer, en mag hij stilaan beginnen eten.
Een heel pak van mijn hart, echt waar. Het komt allemaal goed.