Geplaatst op

Verder bouwen aan de tuin

Bart blijft volop bezig in de tuin: naast de twee kerselaartjes, die hij eind september had geplant, zijn er nu ook twee appelboompjes bijgekomen. Het oorspronkelijke plan van de tuin was dat er naast de lange gevel een veld was om te rugbyen, te voetballen en algemeen onnozel te doen, en aan de korte kant, rond het terras, een bloementuin.

Maar intussen weten we dat dat grasveld niet meer nodig is, en dus is hij er een eigen kleine boomgaard van aan het maken. Langs de haag komen er ook nog hazelaartjes, en hem kennende zal er nog wel ergens een perelaar komen ook. Hij had ook nog vanalles besteld, maar ik ga me vooral laten verrassen, want ik heb er geen idee van wat het nog allemaal is.

Geplaatst op

Kerselaartjes

Bart is nog altijd verwoed met de tuin bezig, en ik vind dat helemaal niet erg.

Na de verschillende bessenstruiken  kwamen er vandaag twee boompjes bij. In samenspraak, uiteraard, want deze zijn wel invasief in het grasveld. Dat grasveld hadden we destijds voorbehouden voor rugby en voetbal en andere spelletjes, maar echt veel is dat niet gebruikt.

En nu staan er dus twee laagstam kerselaartjes. Over een jaar of vijf zouden ze vruchten moeten dragen, en ik kijk daar nu al naar uit. Ik hoop alleen maar dat ze ook willen groeien, dat ze het zien zitten in onze tuin. Bart geeft ze in elk geval al alle goede zorgen en de juiste grond en bemesting en zo.

Op hoop van zege dus.

Geplaatst op

Tuinexploten

Ik weet niet wat er in mijn lieftallige echtgenoot gevaren is, maar hij die vroeger met geen stokken buiten te krijgen was, van wie zelfs de kinderen vreemd opkeken als hij zich in de tuin vertoonde, zit nu quasi meer uren in de tuin dan binnen. Echt.

Het is begonnen met het kweken van eigen kruiden in een moestuinbak voor het venster. Voor zijn vaderdag had ik er hem zelfs een tweede bijgekocht omdat hij zoveel deugd had van die eerste.

En toen, ergens dit voorjaar ook, was hij een strook beginnen graven midden in ons grasplein. Bleek het een bloemenstrook te moeten worden met wildbloemen. Ik snapte het niet helemaal maar liet hem – uiteraard – rustig doen. Ik moet het toegeven: het is echt mooi geworden en we genieten er elke dag van.

En toen was plots het hek helemaal van de dam en stortte hij zich met ijver en overgave op het tuinleven. Hij knoopte nieuwe draden voor onze klimplanten, snoeide de blauwe – allez ja, witte – regen bij, en een van mijn grote bloembakken werd geleegd en ik bracht een Passiflora Victoria mee voor daarin, compleet met een hekje. Prompt werd de andere bak ook geleegd, werd de arme passiflora Caerulea die al sinds jaar en dag achteraan aan de noordkant wanhopig haar best deed om toch iet of wat te groeien, naar voor gebracht en kregen beiden de nodige bedrading. En toen kwamen er nog bloembakken bij en werden er zowaar zelfs plantjes geleverd: een kiwibes als klimplant, verschillende soorten kruisbessen en frambozen, een vijgenboom… Er kwam een nieuwe strook naast ons garagepad met die verschillende bessenstruikjes, er kwamen gigantische zakken met zowel teelaarde als mulch, de oude speeltoren werd afgebroken om plaats te maken voor moestuinbedden – die zijn er nog niet maar komen nog – en hij verpotte al mijn planten die dringend verse aarde nodig hadden. De solanum schiet als nooit tevoren, de kumquat is opnieuw beginnen bloeien en eigenlijk ziet het er allemaal schitterend uit. Vooral die ene passiflora amuseert zich kostelijk en zit al halverwege de gevel, vol bloemen!

Het gras is zowaar zelfs bijgezaaid.

Zoals Bart zelf zegt: had hem dat een jaar geleden voorspeld, hij had je voor gek verklaard. Maar ik heb intussen een zalige tuin.

Binnenkort komen er nog twee kleine kerselaartjes bij die hopelijk binnen een jaar of vijf vruchten dragen. Daar kijk ik naar uit, man!

Geplaatst op

Zelfgemaakte pasta

Een goed jaar geleden zag ik per toeval een pastamachientje liggen in de Lidl en had dat meegenomen. Bart had toen voor het eerst zelf pasta gemaakt, maar dat had nogal wat voeten in de aarde gehad met dat kleine ding.

Hij vond gans het gegeven echter echt wel voor herhaling vatbaar, vond het een zen bezigheid, maar dat machientje, nee, dat was niet bijzonder praktisch.

Intussen heeft hij een opzetstuk gekocht voor de KitchenAid en nu gaat dat tien keer makkelijker en kan hij het vooral ook op zijn eentje.

Vandaag aten we dus fetuccini met een grandioze tomatensaus. Dat heeft een behoorlijk lange tijd staan sudderen en daar gingen maar liefst acht grote vleestomaten in en een hoop andere groenten, samen met een zelfgekweekt kruidentuiltje.

Ons pa was vol lof: de beste tomatensaus die hij ooit gegeten had en ik kan hem alleen maar bijtreden, zeker in combinatie met die verse zelfgemaakte pasta.

Yup, ik ben met mijn gat in de boter gevallen met zo’n kokende echtgenoot. Alleen jammer dat mijn gat daar zo dik van wordt, van die boter…