365 – 24 augustus 2017 – onwillige koeien in de ochtend…
Ardennen 2017: dag drie
Ik heb al een nacht of vier vreselijk slecht geslapen en dus schoot ik deze morgen – nu ja – wakker om elf uur! Goh, erg was dat niet: ook Wolf moest recupereren van gisteren, en ’t is niet alsof we hier dringende bezigheden hebben. We ontbeten op ons tienduust gemakskes buiten op het terras, lummelden nog verder rond, ik schreef nog wat verder voor dit blog en voor de schoolwebsite, en tegen half een zette ik de overschot van de spaghetti van maandag op tafel. Ik had voor de zekerheid nog een kleine lasagne gekocht, maar dat was dus nergens voor nodig geweest. Ellen, er zit dus een portie lasagne in je diepvries :-p
En toen begonnen ze plots om een of andere reden onnozel te doen buiten op het terras met zo’n piepklein kleuterfietsje, een bal en de glijbaan als ophaalbrug. Iets van een parcours waarbij de ene zo veel mogelijk rondjes om de tafel en onder de ophaalbrug moest afleggen zonder dat de ander hem mocht raken met de bal. Of zoiets. Het leverde alleszins gigantisch veel geroep, gegoefel en gegiechel op.
Maar bon, we trokken op pad om nog een paar caches in de buurt te zoeken, een Did not Find van twee jaar geleden om te zetten in een lachend gezichtje, en dan ten verzeilen op een bijzonder indrukwekkende plek: een oude tunnel over de Warche, in zijn huidige vorm gebouwd door de Duitsers tijdens de tweede wereldoorlog. We parkeerden, liepen een eindje over de Venntrail, en daalden dan een steil, smal paadje af dat bijna overwoekerd was met tengels, maar het was het echt wel waard. Foto’s doen de plek geen eer aan…
Zonder geocachen zouden we deze plek nooit gevonden hebben, en dat denk ik wel vaker… ’t Is echt een prachtige hobby, en nog gratis ook.
We reden terug via Weywertz waar we, opnieuw volgens traditie, een brood en een ijsje bij de plaatselijke bakker haalden.
En toen, toen was het tijd om te dammen!! We hadden speciaal gewacht omdat ze voor vandaag 25° voorspelden, en jawel, dat was ook zo. Ik installeerde me op de bank aan de zijkant met mijn boek, en de kinderen speelden in het water. De jongens hadden hun crocs aan, Merel begon met laarzen maar die waren al snel doornat, loodzwaar, en dus speelde ze die uit. En had ze nog geen drie stappen verder al een sneetje in haar voet van een scherpe steen. Groot drama, uiteraard. Zucht.
Merel had dus geen zin meer, en voor Wolf was het ook vrij snel welletjes, want dat gebogen staan is al helemaal geen pretje voor zijn rug. Tegen half zes waren we dus alweer thuis, en werd er hier gewoon gechilld.
We aten nog eens buiten, en toen stelde ik vast dat ik eigenlijk nog niet uitgewandeld was. Geef toe, nog geen 5000 stappen voor een dag in de Ardennen… Ik zette om kwart voor acht nog aan voor een klein ommetje, met zonnebril op en zonder fototoestel. En na dat ommetje was ik duidelijk nog niet uitgestapt, en stapte ik dan maar verder voor een kilometer of drie. Da’s nog niet ver, maar het ging wel redelijk stevig omlaag en omhoog, en de zon begon stilaan onder te gaan. Met een zonnebril op is dat niet zo interessant… Ik had ook enkel mijn iPhone mee, en dat vond ik eigenlijk wel jammer…
Maar de wandeling deed me deugd, en ik heb echt stevig doorgestapt. Helaas had ik er daarna niet bij stilgestaan dat er nogal wat cafeïne in ice tea zit, en had zonder nadenken een gans flesje leegdronken. En dus lag ik te woelen in bed, kreeg het koud, en heb ik om kwart over middernacht gewoon nog een heet bad gepakt. Geslapen als een roosje, jong!
365 – 23 augustus 2017 – terraszicht
Ardennen 2017: dag twee
We sliepen lang, en het was zeker al na elven voor we vertrokken richting de Mont Rigi. Er zijn in het voorbije jaar nogal wat geocaches in de streek bijgekomen, en dus wisten we weer wat gedaan. Zo passeerden we langs een heel mooi riviertje, waar we eventjes moesten zoeken.
Iets verderop lag een cache in de voortuin van een restaurant, wellicht gewoon om reclame te maken. Tsja. We reden dan maar verder naar de Mont Rigi, waar we elke keer opnieuw gaan eten, en elke keer weer bijzonder tevreden zijn.
Ik nam de menu express met inktvisringen, een heerlijke risotto en een ijsje voor 20 euro, Wolf gooide zich op een stevig bord lamsvlees, en de kinderen hadden allebei een kindermenu voor tien euro, mét ijsje. Dat zou Wolf als enige zonder dessert gezet hebben, en ook al had hij eigenlijk al te veel gegeten en zijn bord niet leeg gekregen, hij wilde per se een banana split. Ik waarschuwde hem: als hij het niet opkreeg, ging hij het van zijn eigen zakgeld betalen. Deal, vond hij, en dus zat hij – nogal wat later – met een grote grijns zijn bord leeg te eten.
En toen gingen we wandelen. Er is een hele mooie wandeling van een kilometer of drie, die we elke keer doen, en zelfs nog met ons ma en pa hadden gedaan in 2014. Vorig jaar was het parcours echter afgesloten: de houten paadjes waren in zeer slechte staat, en blijkbaar duur om te onderhouden, en dus waren ze alles aan het vervangen door een soortement van dijken. Meh. Maar nu bleek het weer open te zijn, mét paadjes! Die zijn splinternieuw en ongeveer een halve meter boven de oude gebouwd, maar zonder zijreling. We genoten ervan, en gingen een goeie kilometer ver tot aan de cache Konijnenhol. Maar dat was eigenlijk al te veel voor Wolf, merkte ik. En als hij eenmaal over zijn grens is gegaan, dan helpt het niet om eventjes te zitten of te liggen, dan moet hij echt in een comfortabele zetel – zoals de autostoel, gelukkig – gaan zitten, of op een comfortabel bed gaan liggen. Hmmm. Hij geraakte gelukkig wel terug, maar was daarna bijzonder stil.
We reden terug, pikten onder de baan nog een earthcache en een losse cache mee, en Wolf kon gaan liggen. Ik reed dan maar op mijn eentje naar de Delhaize voorbij Waimes, zag dat daar een nieuwe reeks van vijf geocaches verschenen was, en haalde daar nog eentje van op. Nu weet ik meteen dat er een mooie wandeling rond de steengroeve is op brede aardewegen met grint. Da’s eentje voor volgend jaar dan.
En daarna? Toen aten we gewoon buiten, en dat geeft me altijd een instant vakantiegevoel.
De jongens speelden nog wat op hun computer, Merel keek tv, en ik, ik werkte wat voor school. Ha ja, de school is weer open sinds 16 augustus, en dus is ook het schoolblog weer opgestart. Vakantie, zei u?
Enfin, ik geniet er in elk geval bijzonder hard van.
365 – 22 augustus 2017 – Fagne de la Polleur
Via Leuven, Boutersem en Eupen naar Champagne
Ik weet intussen niet meer de hoeveelste keer het is dat we naar het huisje van Ellen en Jan in Waimes gaan, maar ik weet wel dat het een beetje voelt als thuiskomen. Ellen had aangeboden dat we ook nu weer vijf dagen mochten komen, aangezien zij er zelden in de week zijn, en dat het huisje dan maar kan gebruikt worden. Wij zeiden natuurlijk niet nee.
Het plan was om vanmorgen om half acht op te staan, het moment dat Bart naar zijn werk vertrekt. Nu, hij is me wel een kus komen geven, maar blijkbaar heb ik me daarna gewoon omgedraaid en verder geslapen tot negen uur. Juist ja. Maar ook de kinderen zijn intussen geroutineerd in het inpakken, en dus zaten we om elf uur gepakt en gezakt in de auto, met kleren, laarzen, speelgoed, jassen, levensmiddelen en massa’s computers.
Iets over twaalf stonden we in Leuven om de sleutel op te halen, en we gingen dan maar eten in de ViaVia in de Parklaan. Dikke aanrader, trouwens. We hebben er zeer lekker gegeten, maar moesten halverwege toch naar binnen vluchten wegens te fris op het terras. De spaghettis zijn er trouwens zodanig groot, dat we wellicht nog een keer met zijn vieren kunnen eten van het restorestje dat ze ons hebben meegegeven.
We pikten een paar geocaches mee, en reden naar Boutersem om daar aan vrienden een autozitje af te geven, en wat onnozel te doen op de plaatselijke speeltuin naast een cache.
En daarna ging het in één rit met de nodige file naar Eupen, ietwat laat voor een vieruurtje, maar ideaal om de benen te strekken en een ijsje te eten in het uitstekende ijssalon aldaar.
En natuurlijk nog even op de speeltuin, daar heb ik nu eenmaal aapjes voor.
Tegen half zes draaiden we de oprit in Waimes op, tegen zessen was alles geïnstalleerd, de bedden opgemaakt, alles uitgepakt, en zat iedereen ontspannen waar hij wilde. Ik bakte met het brood van gisteren boterhampannenkoeken, en zag alleen tevreden gezichtjes. Thuis is waar je computer automatisch op de wifi zit. Wel, we voelden ons thuis.
Nog eens bedankt, Jan en Ellen!
365 – 06 januari 2017 – ochtendzicht
Sleeën bij Reinhardstein.
Het is onvoorstelbaar hoe onproductief de voormiddagen hier in Waimes wel zijn, maar aan de andere kant: dat is net de charme van vakantie, dat er geen druk is om productief te zijn: geen kamers die moeten opgeruimd worden, was die moet geplooid worden, of schoolwerk dat moet ingehaald worden. Niks moet. De kinderen waren prachtig aan het spelen, ik zat rustig te lezen, en zo werd het middag voor we het goed en wel beseften.
Rond de middag maakten we er een zaak van, en reden naar Robertville om er frietjes te gaan eten in een van de beste frietkoten die er zijn, uitgebaat door een stel Vlamingen. Voor ons viertjes bestelden we twee medium pakjes friet met nog wat randdingen erbij, en daar hadden we genoeg mee. En bleek er veel sneeuw te liggen naast de parking ^^
We hadden nog even getwijfeld of we de wandeling naar boven zouden doen van aan de dam van Robertville, maar dat leek ons met mijn laars toch niet zo’n goed idee, en dus waren we naar de parking gereden. Op een volledig besneeuwd weggetje met een serieuze hellingsgraad. Ik hield mijn hart al vast voor de terugweg, maar gelukkig was dat nergens voor nodig.
We wandelden en gleden – al dan niet met slee – tot aan het kasteel, zagen dat het mooi was, en stelden ook vast dat de wandeling die ik in gedachten had naar een geocache, absoluut ondoenbaar was in die aangevroren sneeuw. Volgende keer beter dus.
We glibberden terug naar boven, en zagen toen dat er mensen aan het sleeën waren in de weide naast de parking. Op nen-ik-en-nen-gij zaten mijn drie speelvogels ook de wei in, en ik denk dat we er ongeveer een klein uur gebleven zijn. Zelfs ik ben naar beneden gegaan op de slee.
De hoop om in de verse sneeuw alsnog naar boven te geraken op de oprit, werd snel de kop ingedrukt, helaas. We zijn dan maar weer bij de vriendelijke gebuur blijven staan, en die maakte daar totaal geen punt van. Gelukkig maar.
Eigenlijk waren we snel terug thuis, maar het was welletjes geweest. We hebben ons allemaal lekker in het huisje verschanst onder een dekentje, en daar intens van genoten.
Zalig, zo vakantie…
365 – 05 januari 2017 – sneeuwslandschap
