Ardennen – Pagina 5

08/08/201413/08/2014

Waimes dag zes: Monschau, en einde in de regen

Omdat we totaal niks moesten betalen van Ellen en Jan voor ons verblijf, vond ik het niet meer dan billijk dat we het huisje grondig gepoetst achterlieten. En dus stonden we op rond acht uur, ontbeten, en togen aan het werk. Alles werd met nat afgestoft, gestofzuigd en gedweild, de badkamer, keuken en toiletten werden grondig schoongemaakt, en alle rommel netjes opgeruimd.

Tegen half twaalf zat alles in de auto en zag alles er netjes uit, en trokken we de deur achter ons toe, met een welgemeend “Salu, huisje, hopelijk tot volgend jaar!” vanwege Kobe.

De jongens wilden nog snel even een kijkje nemen naar de dam, maar de sluizen stonden weer open, en alles stond uiteraard onder water. Maar Wolf was in zijn nopjes toen hij zag dat je zelfs met hoog water de dam duidelijk kon zien, en dat er zelfs nog plukjes gras in zaten.

Even ter vergelijking: een fotootje van gisterenmiddag, waar je links datzelfde steigertje kan zien.

In de stralende zon – nu nog wel – reden we naar Monschau, net over de Duitse grens, om daar te gaan eten. We wilden eigenlijk de Burgau gaan bekijken, maar die was alweer – net zoals vorig jaar – afgesloten voor publiek wegens openluchtopera. Bummer. Monschau blijft natuurlijk wel een aardig stadje, waar geen barst te beleven valt, maar waar het wel mooi is. Merel kreeg dit jaar wel zo’n steentje zoals de jongens vorig jaar, en was daar zeer blij mee. De kinderen speelden zelfs op dezelfde speeltuin als vorig jaar…

Net toen we om half drie de auto instapten, begon het te druppelen. En toen te regenen. En toen zelfs te gieten. Alweer. We reden verder door Duitsland, via Aachen, naar Maasmechelen. Ha ja, want als we direct vanuit Monschau naar huis waren vertrokken – met tussenstop in Leuven om de sleutels af te geven – hadden we in de vrijdagavondse file rond Brussel gezeten, nee bedankt.

We reden dus een half uurtje om naar het Maasmechelen Outlet Shopping Center, waar er zelfs mensen vanuit Gent speciaal 500 km voor rijden. Ik moet zeggen: ik snap het niet. Ja, het is inderdaad een hoop merkenwinkels op een kluitje, maar wie wil er nu enkel kleren van pakweg Burberry, River Woods, DKNY, Hilfiger? Het zijn die van vorig seizoen aan 30% korting, maar het blijven allemaal dure, en veelal saaie kleren. Ik vond er gelukkig wel knappe donkerblauwe jassen van Timberland voor de jongens, en dat was waar we eigenlijk naar op zoek waren. Intussen waren we wel doorweekt, want het is eigenlijk een lange winkelstraat, geen overdekt shopping center. Enfin, ik weet nu ook dat ik er echt niet meer naar terug hoef.

We bolden naar Leuven, staken de sleutels in de bus, aten onze sandwichkes op in de auto (want het was nog steeds aan het regenen), en kwamen tegen half negen aan in ons eigenste huisje.

Een prachtige vakantie gehad, maar je eigen huis doet toch ook altijd weer deugd, zeker als daar ook de armen van je liefste bij horen.

Nog eens bedankt, Ellen en Jan: het was fantastisch!

07/08/201413/08/2014

365 – 7 augustus 2014 – eikenblauw

06/08/201413/08/2014

Waimes, dag vier: dam van Robertville, Mont Rigi, en Warche

Ons ma sliep bij mij in het dubbele bed, de kinderen in hun eigen kamer, en mijn pa sliep in het uitstekende zetelbed in de woonkamer. Er was afgesproken dat, als de kinderen opstonden en naar tv wilden kijken, hij maar moest verhuizen naar hun bed om daar verder te slapen.

Maar nee hoor: toen ik opstond, zag ik een berg donsdeken, waaronder mijn pa lag te slapen, en drie kinderkopjes bovenuitstaken die naar tv zaten te kijken. “Ha ja”, zei pa, “ik vond die kleine voetjes zalig, en als ik mijn hoorapparaten niet in heb, hoor ik de tv toch niet.” Juist.

We ontbeten op ’t gemakje, en reden naar de dam van Robertville, omdat we daar toch ongeveer moesten passeren en dat eigenlijk best wel mooi is.

Daarna ging de tocht verder naar Mont Rigi, voor een prachtige wandeling op een houten pad doorheen de Venen. We hebben die vorig jaar ook gedaan, en genoten er minstens even hard van. En de zon, die scheen volop ^^

Tegen twaalf uur waren we rond, en konden we eindigen op het heerlijke terras daar aan de Mont Rigi. Een dikke aanrader, als je ooit in de buurt van de Hoge Venen bent!

De kinderen konden er spelen, wij zaten in de zon te kletsen, en het eten was er echt meer dan dik in orde, voor een faire prijs. Alleen kregen we het niet eens op, en dat was gewoon jammer.

Het begon er wat dreigend uit te zien links en rechts, met van die dikke onweerswolken, maar voorlopig bleef het droog, en dus reden we naar huis, richting de Warche, waar ik met oma en de jongens nog eens de wandeling die Ellen ons had uitgelegd, afliepen.

De sluizen stonden duidelijk niet open, en dus was de Warche een vrij rustig riviertje, waarlangs het aangenaam wandelen was. Voor alle zekerheid hadden we toch de regenjasjes mee, maar dat bleek gelukkig niet nodig.

Aan het afdamplekje liet ik ma met de jongens achter, en liep ik de anderhalve kilometer nog naar boven, om mijn vader met Merel te gaan ophalen. Geen van tweeën zou de wandeling aangekund hebben, en beiden waren aan wat rust en kalmte toe (lees: mijn pa lag te slapen terwijl Merel een uur lang tv keek).

Bon, ik laadde hen in de auto, reed terug naar beneden, en daar kon lustig gedamd worden. Ha ja, want ons pa was meegekomen om te dammen met zijn kleinzonen, en dus werd er gedamd.

Helaas.

Na een kwartiertje (de jongens waren al een half uurtje langer bezig) begon het te druppelen. En in tegenstelling tot wat ons ma bleef beweren, was het niet zomaar ‘une vlague’, maar begon het harder en harder te regenen.

En dus dropen we maar af (heb j’em? Heb j’em?) richting huisje, toch wel wat teleurgesteld. Aan de andere kant: we hebben zitten schateren! Met piesfruit (don’t ask) en opa’s laarzen die volledig vol waren gelopen, de meest bizarre onzedige geluiden maakten, en uiteindelijk pieslaarzen werden.

Afhankelijk van het weer ondernemen we morgen nog een poging. Goed geweten. Want dammen, da’s een essentieel onderdeel van de Ardennen. ’t Zal wel zijn da!

05/08/201413/08/2014

Waimes, dag 3: Franchimontezen

Toen ik opstond, zaten de kinderen al prinsheerlijk tv te kijken, terwijl buiten een waterig zonnetje de nattigheid van de vorige dag probeerde te verdrijven. Merel vond het park trouwens fantastisch om in te spelen.

Maar het beloofde een mooie dag te worden, die we inzetten met een korte wandeling tot aan het (begin van het) meer van Robertville.

Op den bots had ik, vlak voor we vertrokken zondagmorgen, tegen mijn ma aan telefoon gezegd dat ze gerust een paar dagen mocht afkomen. En jawel hoor, tegen de middag stonden zij en mijn pa daar te blinken ^^

We schotelden hen balletjes in tomatensaus met pasta voor, en daarna laadde ik vier mormels op de achterbank, mijn pa naast me, en reden we naar het kasteel van Franchimont. Daar had ik hele goeie herinneringen aan als kind, en ook nu doken we vlijtig in de kazematten. Zalig gewoon! De constante was overigens gelach, wat resulteerde in de uitspraak van mijn ma ’s avonds: “Goh, ik ben moe van al dat lachen!” Waarop trouwens weer een spontane slappe lach ontstond…

Voor wie niet weet wat kazematten zijn: heel makkelijk te verdedigen diepe tunnels die uitlopen op een bolwerk aan de voet van een hoger gelegen kasteel, van waaruit de troepen ook kunnen aanvallen. De trappen zijn steil, maar waren gelukkig goed verlicht. Zelfs mijn pa is in een paar meegeweest, en Merel vertrouwde vooral Wolf en mezelf, maar wilde dus ook mee.

Uiteraard was er meer dan de kazematten alleen: ook geiten (met een piesbok), en prachtige ruïnes, met een al even prachtig uitzicht.

Op de terugweg werd er overigens ijverig geslapen. Ik denk dat ik de kinderen aan het afbeulen ben. En mijn ouders ook wel een beetje, ja :-p

03/08/201412/08/2014

Waimes, dag 1

Net zoals vorig jaar konden we ook dit jaar een midweekje verblijven in het huisje van mijn nicht. Zij komen er enkel in het weekend, omdat ze in de week – uiteraard – moeten werken, en dus staat het in de week toch maar leeg. Zoals ik vorig jaar al zei, is het een zalig huisje, net omdat ze het eigenlijk nooit verhuren. Ik was bijvoorbeeld een kussensloop vergeten, en kreeg er gewoon eentje uit de kast. Ik had een scheutje olijfolie nodig, en die staat gewoon op het rek in de keuken. De koffie heb ik gewoon uit de open pot uit de kast genomen, en achteraf een vol pakje ernaast gezet. Handig!

Enfin, omdat ik het maar anderhalve week op voorhand had gepland, kon Bart helaas maar eventjes mee. We vertrokken daarom deze voormiddag al, reden rustig tot in Leuven, en gingen daar iets eten. We hadden eerst gedacht om Luik te gaan verkennen, maar dat was qua timing niet zo’n strak plan: net vandaag is er de grote WO I herdenking. Maar Leuven was ook onbekend terrein, en dus best aangenaam om even rond te lopen. Al was het er ook weer serieus druk: er blijkt zoiets te zijn als Hapje Tapje, waar je met een speciale kaart allerlei hapjes kan krijgen aan allerlei kraampjes.

Bon, we parkeerden op, of beter gezegd onder het Ladeuzeplein, en sloegen een ander plein in om daar op een terras iets te eten. Trouwens geen flauw idee van het feit dat er palmbomen groeien in Leuven!

We liepen door een parkje, zagen heel veel verklede kinderen en heel veel picknickende mensen, en pas toen viel mijn euro dat er zoiets was als Picknick in het Park.

We slenterden verder, passeerden de kathedraal en liepen even binnen.

We aten het obligate vakantie-ijsje,

stelden vast dat het Leuvense stadsmuseum toch wel behoorlijk duur is, liepen dan maar terug naar de auto, en vertrokken richting Waimes.

Daar kwamen we aan rond een uur of vijf, en werden verwelkomd door de kleine Lukas, een ongelofelijk knap ventje.

Jan barbecuede voor ons, Ellen had de rest van het eten voorzien, en we genoten. Een beetje overmoedig hadden we buiten postgevat, maar helaas, halverwege zijn we nogal halsoverkop naar binnen moeten vluchten wegens een gigantische stortbui, ondanks het afdak.

In ieder geval was de Ardeense vakantie bijzonder geslaagd begonnen.

Nog eens bedankt, Ellen en Jan!

23/08/201325/08/2013

Ardennen: naar huis, de helletocht

Naar huis, dat betekent vooral: opruimen, alles inladen, en vooral ook kuisen. We maakten er een rustige voormiddag van: een wandelingetje om de buggy terug te brengen, en dan in gang schieten. Iedereen hielp mee: Kobe ruimde op, Wolf stofzuigde, en Merel liep overal tussen :-p

Er werd lasagne in de oven gezet, gegeten, de afwasmachine aangezet, de auto gevuld, en gewacht op Ellen. We hadden gehoopt om rond half drie te kunnen vertrekken, maar dat werd intussen kwart over drie. Ach ja…

Ik had de jongens beloofd dat ze een foto kregen op het hoogste punt van België. Bij deze dus :-p

Ardennen01

Ardennen02

Ardennen03

Omdat vieruurtjes belangrijk zijn in een peuterleven, maakten we een klein ommetje naar de stuwdam van Eupen.

Ardennen04

Ardennen05

Daarna wilden we nog een buggy ophalen in Eliksem, en dan rechtstreeks naar huis, waar we volgens de GPS toch gingen zijn om 17.52u. Neem daar een half uur fileleed rond Brussel bij, en dat wordt 18.22u. Ideaal, want om 19.00u kwam de babysit, en om 19.15u werd ik opgehaald om naar de BBQR in Antwerpen te rijden.

Juist ja.

Rond Luik was er een zodanige file, dat ik van de autostrade gereden ben, en alternatieve routes heb gezocht. Ik heb er nog even in de berm moeten stoppen, want Merel moest dringend kaka doen. Niet dus. Ik kan het kind het niet kwalijk nemen, zo bungelend in de armen van je moeder boven een berm.

Bon, toen we weer op de autostrade zaten, zei de GPS 18.15u, en dan moesten we de ring van Brussel nog doen. Via Bart belde ik de buggy af, en we reden fluks door. Tot we voorbij Leuven de ring op wilden: dikke file. De hele ring lang, overigens. Af en toe reden we, tot soms zelfs 60 per uur, maar even vaak stonden we stil. En ik zag de timer tikken. Ik ben zelfs even op de pechstrook gestopt om Merel te laten plassen – ze reden tien per uur, niet veel risico dus. De babysit werd gebeld en uitgesteld, en ze ging om brood gaan voor ons.

Alweer via Bart kon ik de mensen bereiken die me gingen ophalen – een hele lieve oudleerlinge en haar man, wier gegevens ik had via Facebook – en die vonden het niet erg dat het wat later ging zijn.

En toen reden we de E40 op, en bleef de file. Tot in Erpe Mere, zelfs. Ik werd haast zot. Gelukkig lag er peperkoek in de koffer, zodat de kinderen hun honger gestild kon worden. En wilden Nihal en Cengiz gerust wachten op mij, ongelofelijk lief.

Uiteindelijk waren we thuis om 19.45u, zaten de kinderen om 19.49u al aan tafel, en was ik om 19.57u omgekleed, opgefrist, en klaar voor de BBQR. Had ik zelf moeten rijden, ik had het niet meer gedaan. Echt waar. Het was nochtans een fijne avond, met bijzonder lekkere desserts van Roger Van Damme en Njam, goodies allerhande, fijne gesprekken, idiote foto’s, en nog wel wat van dat soort dingen.

BBQR1

Mja. Blij van in mijn eigen bed te kunnen liggen, sebiet.

20/08/201325/08/2013

Ardennen, dag twee

Deze voormiddag kreeg ik effectief een telefoontje van de overbuurvrouw: dat ze gebeld had naar de boerin, en dat ik hun buggy gerust mocht lenen, ik moest er maar om gaan. Ik ben hem dus samen met Wolf gaan halen, een rustig wandelingetje. Merel was overigens dolcontent dat er weer een buggy was, en zij niet alleen.

Ardennen01

Alleen was de hond van de boerderij met ons meegelopen, als wilde hij de buggy bewaken. Ik dacht dat hij wel ging terugkeren zodra we binnenshuis waren, maar nee hoor, hij ging er rustig bij liggen wachten. Er zat niks anders op dan dezelfde wandeling nóg eens te maken, met Merel in de buggy deze keer, en de hond terug te gaan afleveren op de boerderij :-p

Ardennen02

Ardennen03

Daarna zijn Wolf, Kobe en ik het noodlottige paadje langs het Meer van Robertville alsnog gaan verkennen. Ha ja, ’t paadje kan er toch niks aan doen dat daar onze buggy gestolen werd? En het is er effectief leuk voor kinderen zoals Kobe 🙂

Ardennen04

Ardennen05

Ardennen06

We zijn nog even blijven hangen bij een visser, en toen was blijkbaar het eten klaar, liet Bart weten.

Na een dut van Merel en Wolf (jawel) zijn we uiteindelijk naar de dam van Robertville gereden.

Ardennen07

Ardennen08

Ardennen09

Daar volgde dan een wandeling langs serieus smalle paadjes omhoog naar kasteel Reinhardstein.

Ardennen10

Jammer genoeg kan je er niet binnen, tenzij met een geleide wandeling, en was er te weinig water om iets te zien van de ‘hoogste waterval van België’. De jongens vonden het alweer een zalige wandeling, en prinses Merel zat afwisselend bij Bart en mij in de nek. En ik, ik genoot, want ik herinnerde me die wandeling nog van toen ikzelf klein was, en het kasteel nog een ruïne.

Na nog een drankje in zowat het zieligste café van de Ardennen was de dag alweer zowat om: eten, kinderen in bed, en Bart richting Gent. En ik, ik heb de hele avond gewoon zitten lezen, in stilte. Zalig.

20/08/201324/08/2013

365 – 20 augustus

365-232

19/08/201324/08/2013

Ardeense dieven

Onze dag was goed begonnen: de meeste ‘valiezen’ stonden al klaar, we hadden rustig de tijd om alles in te pakken, en stipt om half acht kwamen de mannen van EBM (onze aannemer) om nadarhekkens te plaatsen, en ons terras uit te breken. Meteen kwam ook de vraag of we onze beerput konden laten legen, want ze wilden alle buizen controleren en eventueel aanpassen, en dat kon niet als hij zo vol was. Projectleider to the rescue, want wij wilden echt wel richting de Ardennen vertrekken. Een emailtje later was dat al in orde, overigens.

Bon, nog even langs school om mijn uurrooster voor de maand september op te halen (niet zo schitterend, overigens, met twee C-uren, en mijn zesdes zullen blazen, de eerste twee uur op maandag Latijn ^^) en tegen kwart voor tien waren we vrolijk aan het bollen. Met twee auto’s, want Bart komt dinsdagavond al terug naar huis, zijn werkschema laat het niet toe om langer te blijven. Tsja, moet ik maar langer dan twee weken op voorhand plannen zeker?

Normaal gezien is het twee uur en een half rijden, maar toen bleek er een zwaar ongeval gebeurd te zijn ter hoogte van Jette, en stond alles daar compleet blok. We hebben dan maar besloten om via Namen te rijden: da’s wel om, maar we reden tenminste. We moesten ook ten laatste om één uur in Waimes zijn, want mijn nicht, wier huis het is, moest terug naar Leuven voor een telco. Toen bleek er ook nog eens kilometers aan een stuk werken te zijn op de baan richting Namen en dan Luik, zodat we daar ook nog eens massa’s tijd verloren. Soit, we hebben uiteindelijk rond twaalf uur gegeten in een wegrestaurant op twintig minuten tijd, en zijn toen snelsnel doorgereden. Bleek dat de telco in kwestie uitgesteld was, en dat we ons gehaast hadden voor niks :-p

Het huis zelf is zalig: echt wel groter dan het gemiddelde vakantiehuisje, en vooral ook beter ingericht. Ha ja, want het is eigenlijk mijn nicht haar weekendhuis, dat ze dan ook niet verhuurt. Wij mochten gerust met vakantie komen, want tijdens de week moeten ze werken, ze zijn hier enkel in het weekend. Dat zorgt er ook voor dat we vanalles bij de hand hebben: geen suiker mee? Geen nood, er staat er in de kast. Water vergeten? Neem maar uit de kast, en we vullen het wel aan voor we weggaan. Er is een volledig ingerichte open keuken, en er zijn twee volwaardige slaapkamers, eentje met een dubbel bed, en eentje met een dubbel bed waar nog een enkel stapelbed boven is. Ideaal voor de kinderen dus.

Nadat we geïnstalleerd waren, wandelde ik met Wolf, en Merel in de buggy, naar een brugje een kilometer of twee verderop.

Ardennen01

Ardennen02

Naast het brugje, langs het water, liep een smal maar heel leuk paadje, naar beneden het bos in. Wolf liep erlangs, en riep: “Mama, je moet eens even komen kijken, zo wijs! En zo mooi, hier!” Ik zag dat wel zitten, parkeerde de buggy in een hoekje naast de brug, en liep met Merel hooguit een meter of vijftig verder. Het was er inderdaad echt wel mooi. En zoals je op onderstaande foto’s kan zien: ver waren we niet af van de brug.

Ardennen03

Ardennen04

Intussen hoorde ik, achter de bomen, een auto vertragen aan het brugje. Ik zei nog al lachend tegen Wolf: “Héla, dat ze maar van onze buggy blijven hé!” Bon, na amper een paar minuten liep ik met Merel terug naar boven, en… De buggy was weg! Effectief! In die nog geen vijf minuten dat de buggy daar onbeheerd stond, in het hol van Pluto, was er één auto gepasseerd, en jawel, die had het nodig gevonden onze buggy te stelen… Ge kunt u niet voorstellen hoe hard ik daar heb staan vloeken! Want ja, het mag dan een oude en quasi versleten buggy zijn, het was vooral de onze, en ons gerief. En hier in de Ardennen is het wel degelijk de bedoeling te gaan wandelen, en zonder buggy kan dat niet met Merel. Vooral ook niet omdat Bart morgenavond weer weg is, en ik dus nog drie dagen hier alleen ben met de kinderen. Man man man, ik had zin om erbij te zitten huilen.

Bart is ons komen ophalen met de auto, en ik vertelde het verhaal aan de buren die net buiten stonden. Die waren stomverbaasd en even verontwaardigd, en de overbuurvrouw bood aan om later even te bellen naar haar vriendin die een boerderij heeft hier achter het huis, om te vragen of we hun buggy niet mochten lenen voor een paar dagen. Want ja, zonder gaat het echt niet lukken, en desnoods rij ik naar de Carrefour in Malmédy om een nieuwe te kopen. Een kleintje, zoals er thuis een in de garage staat… Het is niet alsof we die buggy eigenlijk nog veel gebruiken, Merel stapt echt al behoorlijke afstanden, maar hier is hij echt nog wel nodig. Zo stom, zo stom! Misschien kunnen we ook een van de andere buren gebruiken, maar daar doet niemand open. Mijn nicht gaat hen straks proberen bereiken, zij hebben ook nog kleine kinderen.

Soit, we vinden wel een oplossing. Maar hoe mooi het hier ook is: voor mij is het toch een beetje verpest. Toch vandaag. Morgen kijk ik er wellicht weer anders tegenaan, maar voor vandaag is mijn humeur toch wel naar de zak. Idioten!