Plannen, plannen

Daarstraks waren de architecte en de projectplanner hier weer, omdat ze een afspraak hadden met een eerste aannemer voor een offerte. Die mensen moesten uiteraard ter plaatse komen kijken, vandaar.

Toen de aannemers weg waren, bleef ik even bij de architecte zitten, om te zien hoe ze de keuken had aangepast. Het zag er al stukken beter en ruimer uit, zo met die extra insprong. Maar… Het was een vervelende diepte, we gingen nog van die rare kasten krijgen. En toen beslisten Bart en ik om de huidige voordeur, die dan een tussendeur zou zijn tussen keukenberging en traphal, gewoon te schrappen. Een massa extra plaats in de berging, waardoor de muur nog wat achteruit kan en de keuken nog wat groter kan (drie volwaardige kastitems naast elkaar), en meteen een extra kastmuur voor schoenen en jassen in de traphal.

Tsja. Weer wijzigingen, en alweer wat blijer ermee. We gaan er nog komen.

Architecte + projectplanner = nieuwe visies

Deze avond zaten we samen met de architecte en de projectplanner om een ganse reeks praktische zaken te overlopen. Zoals daar zijn: welke gevelsteen willen we? (Ze had twee types mee, en eentje was een schot in de roos.) Gaan we voor rolluiken of andere zonnewering? Welke tegeltjes willen we in de nieuwe kamers boven? Uit welk materiaal moet de schuifdeur van de nieuwe badkamer bestaan? Waar willen we de stopcontacten in de berging? Enfin, u begrijpt wellicht al wel wat ik bedoel.

En toen keken we naar de plannen van de keuken. En zei Joris dat het eigenlijk, zoals het getekend stond, toch wel een kleine keuken was met weinig kastruimte, en dat de berging ernaast wel onnoemelijk groot was. Kon die tussenmuur eigenlijk niet wat achteruit? Zodat er een insprong ontstaat, en we daarin dan de pompsteen en zo hebben, zodat die uit het zicht van de rest van de woonkamer is? En er wat meer kasten zijn, zodat de keuken wat groter is?

Bart en ik dachten na, en knikten instemmend. Eigenlijk had hij groot gelijk, en ook de architecte vond dat meteen. Ze gaat het opnieuw uittekenen, en dan zien we wel.

Man, ik zie op tegen de eigenlijke verbouwingen, maar ik kijk zó enorm uit naar het resultaat…

Van architecten, stabiliteitsingenieurs en projectplanners

Zo zaten we hier vanavond met vijf aan tafel: Bart en ik, en dan de drie bouwprofessionals. De architecte om toelichting bij de plannen te geven aan de andere twee, de stabiliteitsingenieur om te bekijken wat de bedoeling precies was, waar hij een studie van moest maken, en om ons uit te leggen wat een sondering was. En de planner, dat is om ons leven een pak makkelijker te maken: hij vraagt overal offertes, bekijkt met de architecte welke materialen in welke hoeveelheden nodig zijn, plant alles, en zorgt dat alles zo naadloos mogelijk op elkaar aansluit, zodat wij zo weinig mogelijk hinder ondervinden.

Bart en ik, wij zaten erbij en keken ernaar, en gaven af en toe wat uitleg. En realiseerden ons dat het nu toch wel écht reëel begon te worden. Dat het al maar oktober is, dan is het ergste achter de rug.

Zelfs het weekend is druk

Zeg dat wel: vroeg uit bed moeten, want Wolf moet om half negen in de muziekles zitten. Ik doe mezelf wat aan, zo met die muziekles twee keer in de week. Maar Wolf doet het graag, en ik geniet ervan dat hij muziek doet. Eindelijk!

Om half tien haal ik hem dan terug op, en om half elf stond onze nieuwe architecte hier om te luisteren wat nu de volgende stappen zijn. Onze vorige architecte is namelijk bevallen intussen, en verzuipt in het werk. Ik begrijp haar, maar vind het wel jammer. Nu ja, Renee lijkt me ook wel ok te zijn, en ze heeft al vaker samengewerkt met de projectmanager waar wij mee zullen werken. Dik in orde dus.

Terwijl ik alles zat te bespreken met haar, voerde Bart Wolf naar Pretland voor een verjaardagsfeestje, en deed hij meteen ook boodschappen.

Er werd gekookt en gegeten, en ik ging Wolf om twee uur weer afhalen, waarna Bart naar kantoor trok om de berg achterstallig werk te proberen verkleinen. En toen was het wachten op Mereltje die een stevige tuk aan het doen was. Uiteindelijk heb ik haar wakker gemaakt tegen vier uur, een vieruurtje (allez gij) gevoederd, en ben ik met de drie kinderen naar Oostakker-Lochristi gereden. Prioriteit was een groene broek voor Wolf, voor de scouts. We hebben er maar meteen twee meegebracht, en ook nog een set Tshirts, uit de C&A. Opdracht nummer twee waren schoentjes voor Merel. Ik heb mijn ogen uitgekeken naar de prijzen, heb lang rondgekeken, en uiteindelijk hele mooie zachtpaarse laarsjes meegebracht uit de Torfs. 83 euro, jawadde. Al een geluk dat het net tien-procent-korting-dagen waren. Ze kreeg meteen ook nog een paar nieuwe pantoffeltjes voor in de crèche: knalroze met Hello Kitty erop, ze was er meteen wég van.

En toen was het meteen al zes uur, en sloten de winkels. En stonden we nog twintig minuten in de file om de R4 op te geraken. Zucht.