Nello en Patrasche
Gisteren was er een feestje bij Roeland voor Marnes verjaardag, en Batist, de man van Sarahs zus was daar uiteraard ook. Het is dus verre ‘aangetrouwde’ familie – de man van de zus van de vrouw van mijn broer – en eigenlijk ben zelfs ik trots op hem. Waarom?
Wel, hij heeft een pracht van een beeld mogen ontwerpen van Nello en Patrasche. Wie? Juist ja, een in Vlaanderen vrij onbekend verhaal, dat echter vooral in Japan gigantisch populair blijkt te zijn. Japanse toeristen gaan er zelfs speciaal voor naar Hoboken, waar een deel van het verhaal zich zogezegd afspeelt.
Ik vind het beeld heel knap, eenvoudig, en vooral het dekentje uit straatstenen bijzonder mooi gedaan. Batist zei dat hij ook de stenen zorgvuldig had uitgetekend, en er ook bij was om ze te laten leggen, want dat het anders wellicht wel in de soep was gedraaid.
Hier is een reportage van het VRT-nieuws te zien, en dit is een foto die ik van Batists FB heb geplukt.
366 – 16 juni 2016 – Charlie
Vakantie
Ik slaap eigenlijk al de hele vakantie echt lang uit elke morgen, vaak tot na tien uur. Zalig gewoon! Ook vandaag bleef ik lang in bed liggen, maar na het ontbijt schoten we allemaal in gang: een Chantalleke doen! Chantal is mijn kuisvrouw die momenteel met vakantie is – ze heeft groot gelijk – en dus moeten we zelf alles een beetje binnen de perken zien te houden. Maar allemaal samen lukt dat bijzonder goed, blijkbaar: de kinderen ruimden op, deden de afwas en stofzuigden, terwijl ik de rest van de keuken schoonmaakte, vuilbakken leegde en al dat soort onzin. Na anderhalf uur was onze woonkamer volledig opgeruimd en proper, maar was het intussen wel al half een, en moest ik nog boodschappen doen en koken. Mja… gelukkig was het iets dat snel klaar is: hamrolletjes opgevuld met verse spinazie en ajuin, in een licht roomsausje met puree. De vorige keer vonden alle kinderen het lekker, nu moest Merel er echt niet van weten. Als in: zelfs een half rolletje ontlokte haar een immense huilbui van toch wel zeker twintig minuten. Ze moest van mij aan tafel blijven zitten, en bleef maar krijsen. De jongens gingen boven spelen, ik ruimde intussen op, filmde haar zelfs eventjes, en ging toen rustig aan de computer zitten. Na een klein half uur kalmeerde ze wat, en kreeg ze blijkbaar toch een paar happen binnen, zij het met wurggeluiden en veel water.
Uiteindelijk ging ik naar haar toe, verzekerde ik haar dat ik haar écht niet wilde vergiftigen, en dat ze nog haar puree moest opeten. Wat ze deed, waarna ze bij me op mijn schoot kwam gekropen en zich helemaal opkrulde. Nog wat later kwam ze me, zonder woorden, een pluche hartje geven. Die dochter van mij, ik ga daar nog wat mee tegenkomen, ik zeg het u.
Bon, toen dat afgehandeld was, trokken we weer allemaal schoenen en jassen en zo aan, en gingen we nog voor een laatste keer gratis naar het Gravensteen. Vanaf overmorgen moeten ook Gentenaars betalen, al blijven kinderen wel gratis. Maar het is dus niet zo dat we gelijk wanneer op den bots nog een keertje gaan binnenwandelen daar.
Het was er druk – het was sowieso druk in ’t stad – maar het kasteel was wel mooi aangekleed met lichtjes en kerstbomen, en vintage speelgoed.
En tradities zijn er om in ere te houden: we gingen een ijsje halen – Wolf een warme wafel – om dat op de Graslei op te likken. Dat hoort gewoon zo.
Daarna was het welletjes, en reden we terug naar huis.
Ik moest namelijk nog weg: ik ging eindelijk eten in Antwerpen met Linus. We hadden dat een paar weken geleden al gepland, maar toen was ik zo ziek als een hondje en was dat geen goed idee. Vandaag echter bleek dat een bijzonder goed idee. Stipt om zeven uur pikte ik hem op aan zijn studio, we reden naar het eilandje, en parkeerden aan de Waagnatie. Een fijne wandeling langs het MAS later kwamen we bij het Felix Pakhuis, waar we bijzonder lekker gegeten hebben, en vooral bijzonder veel gekletst hebben. Want, ik geef het u op een briefje, Linus kan nog meer tetteren dan ik. Ik had in elk geval een heel erg aangename avond die ook heel erg voor herhaling vatbaar is. Tegen half twaalf gooide ik Linus weer af ter hoogte van zijn studio, en reed naar huis, om daar nog even de koffie te laten uitwerken.
Maar wat een fijne vakantiedag alweer!
365 – 22 augustus 2015 – Antwerpse jachthaven in het avondlicht
’t Zilte
Ik weet het, ik weet het, we zijn luxebeesten. Vorige zaterdag naar ’t Hof van Cleve, nu naar ’t Zilte. Maar we zijn nu allebei eenmaal gigantische fan van lekker eten, en het is niet alsof ik met Bart momenteel lange tochten moet maken. Maar restaurants, da’s altijd haalbaar. En het budget was er, want onze vakantie in Talinn is in het water gevallen.
Om zeven uur stipt wandelden – rolden – we het restaurant van chef Viki Geunes binnen. We waren vrijwel de eersten, en kregen een prachtig plaatsje in de hoek toegewezen, waar je volop uitzicht hebt over de Schelde. Bart overhaalde me om toch maar voor het zevengangenmenu te gaan, ook al waren mijn darmen nog ietwat van slag, na een ganse dag krampen gisteren.
Ik moet toegeven: het was de moeite. Wat me vooral opviel, zeker in vergelijking met In de Wulf en het Hof van Cleve (ja sorry, dit klinkt bijzonder dikke nek, maar wij gaan dan ook amper op reis, we hangen liever hier ons geld aan) was dat het echt stuk voor stuk kleine kunstwerkjes waren. In de andere restaurants is de presentatie ook altijd belangrijk, maar hier staat het net toch nog een niveautje hoger. Vaak zat ik eerst gewoon een paar minuten te kijken in mijn bord, terwijl Bart het zijne al half leeg was :-p
En ik weet het, ik ben absoluut geen fotograaf, maar het geeft je wel een idee wat ik bedoel.
Smaakmakers
* Tuna snacks
* Wortel – scheermes – duindoornbes – vanille
* Maatjes – radijs – shiso – mierikswortel
* Oester – gerookte paling – prei – daslook
Het smaakte gelukkig ook zoals het eruit ziet. Maar ik begrijp intussen wel waar het verschil zit in die ene ster met Hof van Cleve: alles past bij elkaar, uiteraard, maar staat vaak naast elkaar, terwijl het Hof van Cleve alles veel subtieler in elkaar liet vloeien qua smaken, het vormt één geheel. Mja… (en nu klink ik wel héél erg snobistisch. Sorry, mijn blog, mijn goesting :-p )
Smaak Tendens
* Krab – snijbonen – ansjovis – komkommer – caillé de campagne (voor mij uiteraard zonder de komkommer)
* Kabeljauw – kokkel – avocado – groene jeneverbes – kaviaar
Normaal gezien neem ik altijd de foto voor er saus bij komt, maar dit was eigenlijk nog mooier mét saus
* Tarbot – artisjok – girolles – bosui – groene tomaat
Opvallend vond ik dat bij de warme bereidingen de presentatie misschien heel licht achteruit ging, maar dat dat de smaak alleen maar ten goede kwam. Of zoals Bart zei: “Het gaat hier echt wel in crescendo!”
En toen een verrassing, namelijk een tweede bereiding van dezelfde tarbot. Heerlijk!
* Kwartel – ganzenlever – knolselder – langoustine – appel
Dit rook zó lekker en zag er zó smakelijk uit, dat ik het vergeten fotograferen ben. Ach ja… Het zegt genoeg over de kwaliteit, zeker?
* Kalf uit Galicië – bloemkool – sesam – tuinbonen – zure sjalot
Ik vond het bijzonder lekker, maar heb de helft aan Bart gegeven: ik kon echt niet meer, eigenlijk. En toen kwamen er nog twee desserts…
* Rabarber – granaatappel – rooibos – broodpudding – spelt
Ook hier heb ik wat van de rabarber en de broodpudding laten liggen, tot grote verbazing van de dame die ons bediende. Ze vroeg me prompt bezorgd of ik het niet lekker vond. Dat wel, maar gewoon te veel.
En toen kwam er nog een dessert, dat zo speciaal was, maar zo lekker, dat ik het toch heb opgegeten. Tot de laatste kruimel
* Rijst – koji – shiso – lychee – sancho
Naar ’t schijnt is het assortiment dessertjes bij de koffie ook een aanrader, maar dat zag ik écht niet meer zitten.
We rekenden af, ik ging nog even naar het panorama voor het nachtelijke zicht op Antwerpen, pikte dankzij een sterrenkijker van Urania een mooi beeld van Venus mee, en we reden naar huis.
Heerlijk restaurant. Echt.
Half dagje Antwerpen
Even had het er naar uit gezien dat ons half dagje Antwerpen – ter vervanging van vier dagen Talinn – in het water ging vallen: Kobe voelde zich deze morgen nog steeds bijzonder slap. Koorts had hij niet meer, maar om hem dan toch meteen op kamp te laten vertrekken? Nee dus. Hij bleef wat lusteloos in de zetel hangen, maar viel erdoor in de loop van de voormiddag. Hij hielp zowaar Chantal en mij bij het opruimen van de varkensstal op ons kamer.
Na het eten nam hij een douche en had hij zijn kampspulletjes bij elkaar: hij was er klaar voor! Alleen zijn piratenhoedje en ooglapje ontbraken nog: dat had ik uitgeleend aan een vriend, en die ging het nog snel komen binnensteken.
En toen ging de bel, en stonden Andy en Anja voor de deur. Ze vonden het piratenhoedje niet meer, maar voelden zich daar zo schuldig over, dat ze meteen een compleet piratenkapiteinkostuum gaan kopen zijn voor Kobe, met nog een extra beursje met goudstukken en een piratenpistool! Zotten! Ongeveer twintig keer zoveel als het piratenhoedje waard was, maar bon: Kobe vond het prachtig!
Ik douchte me aan sneltempo, ging Bart oppikken, en we reden naar Sint-Lenaarts, een deelgemeente van Brecht, voorbij Antwerpen dus. Kobe kwam toe, en zag dat het goed was. Ik hielp hem snel in zijn piratenkostuum, rolde matje en slaapzak uit, en toen ik in de auto stapte, was hij al lang aan het spelen met zijn vriendjes. Dik in orde, dus!
Rustig reden we terug naar Antwerpen. Het plan was eigenlijk geweest om tussen half vier en vijf het MAS te bezoeken, dan aan de kaai af te spreken met een zakenrelatie van Bart die er een kantoor heeft, en dan ’s avonds te gaan eten in het Zilte. Het was echter al voorbij half vijf toen we aankwamen op het Eilandje, en het MAS sluit om vijf uur. Ach ja… We installeerden ons al in De Kaai, dronken een koffietje, en genoten van het uitzicht over de Schelde.
Wat later kwam Kristof, en babbelden we eerst gezapig wat bij een cocktail. Maar ik merkte dat de heren echt wel over zaken wilden spreken, en dus ging ik wandelen langs de kaai. Kristof zei me dat er niks te zien was, maar ik hou net van dat industriële. Het deed me echt denken aan de Voorhavenkaai, waar Barts kantoor gelegen is. Ik heb me dan ook uitgeleefd met mijn fototoestel…
Ik zorgde dat ik om half zeven terug was, zette een tegenstribbelende Bart in de rolstoel, en we gingen naar het Zilte. Maar dat verdient een aparte blogpost.
Wel heb ik vanop zowel het terras van het Zilte als van op het panorama helemaal boven op het MAS nog een aantal foto’s genomen. Het avondlicht was prachtig, maar dat was net een slechte timing met het eten.
365 – 07 juli 2015 – Antwerp by night
365 – 23 mei 2015 – linkeroever
Een dag van uitersten
Om half twaalf deze morgen stond ik aan de kinderen in Kruishoutem uit te leggen wat een columbarium was, en wilde Kobe zijn bompa zo graag nog één keer een knuffel geven. Ook Merel stond er wat verweesd bij, en gooide bompa toen maar een kushandje toe.
Twaalf uur later stond ik in Antwerpen uitgebreid te kletsen op een Halloweenfeestje bij vrienden thuis, en genoot ik. En had ik, tussen alle prachtige zombies en andere monsters met veel décolleté, voor een shock effect gezorgd door dat net niét te hebben, en er doodbraaf uit te zien. Zeg nu zelf:
Of, zoals toen ik op aanvraag een straf larpverhaal vertelde, en de gastvrouw me onderbrak met de woorden: “Ho, wacht efkes!” Tot de twee aanwezigen die me niet kenden: “Normaal gezien ziet ze er niet zo uit, hoor, maar is het eerder een kruising tussen een strak goedgevuld korset en een barbaar.” Juist ja.
En tussenin gingen we heerlijk eten bij mijn schoonma in Ronse, waarbij onze bijna-vierjarige prinsessen de show stalen
maar daarin maar nipt wonnen van de taartjes, om eerlijk te zijn.
Tegen vier uur waren we thuis, tegen vijf uur liep ik met de kinderen nog snel een frisse neus te halen langs het sas in Zomergem. Ha ja, ik ging hen afzetten bij oma om daar te blijven slapen (zodat wij rustig op dat feestje kunnen blijven en ons niet moeten haasten om thuis te zijn voor de babysit, en lekker kunnen uitslapen). Helaas was oma zelf nog gaan wandelen – een beetje een foute communicatie over het uur dus – en hebben wij dat dus ook gedaan. Prachtig plekje, overigens.
