Geplaatst op

Blah, en dan toch weer niet.

Zondag ging plots de telefoon – en nee, sinds ons ma is gestorven, gebeurt dat niet zo vaak meer – en kreeg ik een vriendelijke stem van de Weba aan de lijn. Dat het hen verschrikkelijk speet, maar dat de poef die ik eind maart besteld had, helaas niet meer in die stof kon geleverd worden.

WTF?

Hij had het nochtans inderdaad zelf nagekeken op het moment zelf, maar de fabrikant had intussen laten weten dat die stof dus niet meer voorradig was. Zucht. Enfin, ik dus deze namiddag, na het verorberen van fantastisch lekker zelfgemaakt aardbeienijs, met Kobe en Merel naar de Weba.

IMG_9339

Het had nogal wat voeten in de aarde, want ik zocht ofwel een veel donkerder grijs, ofwel een felrood. Wat geen van beiden echt deftig bestond in de stoffen van die fabrikant. “Goh”, zei de bijzonder behulpzame jongeman, “anders kunnen we ne keer zoeken naar een zeer gelijkaardige poef van een andere fabrikant die véél meer stoffen heeft?” Bon, wij dus beginnen rondlopen en kijken, en een poef gevonden van exact dezelfde afmetingen, maar een iets dunner bovenkussen. Nu ja, als ge het niet weet, gaat ge er ook niet op letten, vermoed ik. En toen begonnen we in de stoffen te neuzen. Stapels stoffen. Ik zocht vooral naar roodtinten, en plots haalde Kobe een stof boven, die toch wel heel erg hard op de originele stof leek. Hmmm… Er zat een miniem kleurverschil op, maar de weving was dezelfde, de hardheid was dezelfde… Blijkbaar zijn er maar een paar stoffenfabrikanten op de Europese markt, en blijkbaar had deze stof zelfs dezelfde samenstelling als de originele. Wellicht IS het dus gewoon dezelfde stof maar een ander verfbad. Bon, we hebben dus uiteraard niet meer verder gezocht, maar zijn voor deze stof en een lichtjes afwijkende poef gegaan. Levertijd: 12 weken, dat wel. Ik verzuchtte dat ik dan een extra camionette ging moeten huren, want dat mijn nieuwe tuinmeubelen al binnen waren, en dat ik ging wachten op de poef en de salontafel om die dan samen af te halen, maar dat ik nu wel geen twaalf weken ging wachten. Waarop die mens prompt een gratis camionette opschreef. Enfin, niet dat het veel is, 10 euro, maar ik vond het wel een lieve geste. Mij ging het eerder om het gedoe, maar kom. En blijkbaar waren zowel de tuinmeubelen als de salontafel intussen binnen. Joepie!

Het was intussen al tien voor zes, en ik zag het dus niet zitten om nog vanavond alles huiswaarts te slepen. Morgen sta ik hier dus terug met de kinderen.

Ne mens moet toch iets doen in zijn vakantie, nee?

Geplaatst op

Aardbeitjes

Die moestuin van ons, die ziet er eigenlijk niet zo slecht uit. Enfin, niet dat er veel in staat, want de gezaaide wortels zijn ongeveer een centimeter opgekomen, en toen was het plots gedaan. Maar onze aardbeiplantjes, die doen het prima! Sinds vandaag hebben we aardbeien, en voor zover ik kan zien, zullen we er elke dag wel een paar hebben, vanaf nu.

Verder heb ik nog niks gedaan in het achtertuintje: de platen staan klaar om geschilderd te worden, maar eerst wilde het maar niet stoppen met regenen, en toen verstuikte ik mijn voet, dus ja…

Maar ik geniet er wel intens van, van dat stukje tuin naast mijn bureau, zeker nu ik daar voortdurend kleine rode bolletjes zie verschijnen. En Kobe, die is apetrots.

 

Geplaatst op

Aardbeientaart

aardbeientaart

Als ik voor de Weight Watchers ga, dan ga ik er volledig voor. En dan kook ik, en tel ik en schrijf ik en weeg ik, tot de kilo’s er eindelijk afgaan.

Maar op zondag mag er al eens taart zijn. En dus maakte ik aardbeientaart uit een klein kookboekje, ‘De 4 Seizoenen van Weight Watchers’. Dit stond op de eerste pagina, en het zag er zo lekker uit, dat ik het dus ook maar maakte. Je bent er een half uurtje mee zoet, vooral dan omdat je een halve kilo aardbeien moet fijn snijden. Het is gebaseerd op yoghurt en plattekaas, een echte kaastaart dus, acht stukken aan drie punten per stuk. En ik kan je verzekeren: je eet er geen twee van, zo groot zijn ze. Een echte aanrader.