Acta Diurna de muliere ludenti
Vandaag een fijn uitstapje gemaakt, richting Jette: ik ben namelijk tante geworden!
Barts broer en diens vriendin hebben sinds vrijdag een dochtertje, Liv. Drie weken jonger dan onze Merel dus. Het is een pracht van een baby, en de ouders stralen, uiteraard.
Ik hoop dat die twee later goed overeen gaan komen. Of zoals Bart zegt: “Die zullen later samen kunnen gaan shoppen. Met hun vaders bankkaart :-p “
Tegenwoordig is er nog een nieuw liedje toegevoegd aan het avondlijke repertoire, nl. Roodborstje. Alleen moet ik het zingen met ‘Mereltje’, om redenen die voor zichzelf spreken, dacht ik zo. Blijkbaar is er ook een versie die gezongen wordt door Kaatje, maar daar is de tekst anders. Zoals ik het geleerd heb, gaat het zo:
Roodborstje tikt aan het raam, rin, tin, tin,
laat mij erin, laat mij erin.
’t Is hier zo koud en zo guur naar mijn zin,
laat mij erin, rin tin tin.
’t Meisje deed open, het beestje kwam snel
binnen was ’t beter, de guit wist dat wel.
Maar toen de lente weer kwam, rin, tin, tin,
vloog hij het bos weder in.
De versie van Kaatje gaat als volgt:
Roodborstje tikt tegen ’t raam, tin, tin, tin,
Laat mij erin, laat mij erin.
’t Is hier te guur en te koud naar mijn zin,
Laat mij erin, tin, tin, tin.’t Meisje deed open en strooid’ uit haar schoot
Kruimeltjes suiker en kruimeltjes brood.
Dat was het roodborstje wel naar de zin,
Vloog toen het bos weder in.
Zouden dat regionale verschillen zijn? Iemand een idee?
Ik had het volgende ooit bij een vriendin gezien, en dus zelf maar toegepast in onze gang: de Ikeakadertjesfotomuur! Je neemt de leukste (kinder)foto’s die je hebt, laat ze afdrukken, en steekt ze in kadertjes van de Ikea van 50 cent ’t stuk. Daarna hang je ze chronologisch op. En verwaarloos je ze :-p zodat je plots drie jaar achter zit en de laatste fotootjes een babyKobe portretteren. En dan, als je met een nieuwe baby zit, druk je een nieuwe reeks af. Met volgend resultaat:
Dit vind ik een knappe vondst: iMaterialise, dat aan 3Dprinting doet, brengt een lamp op de markt die jouw eigen boodschap kan bevatten.
De lamp op zich vind ik niet zo speciaal, toch niet als ze niet brandt. Maar zodra je ze aansteekt, worden de letters op de lamp zichtbaar. Die letters of boodschap kan je zelf bepalen.
Cool, niet? En zeggen dat dit nog maar het begin is van 3D-printing, en dat we binnen afzienbare tijd vanalles-en-nog-wat zullen kunnen personaliseren. Voor de prijs hoef je het niet echt meer te laten: deze lamp kost 99 dollar (benieuwd wat ze vragen in euro, het is per slot van rekening een Belgisch product).
Ik zou het alvast weten, en mijn eigen Odi et Amo erop zetten.
Deze woont al een aantal jaar in onze tuin. Niet dat het ons geïnspireerd heeft tot de naam van ons dochter, die lag al veel langer vast, maar ik vind het een mooi toeval 🙂
Omdat Bart na een week Dafalgans en vitaminen slikken gisteren toch moest plooien, was hij de hele dag thuis. Het varieerde tussen zetelhangen, mindless televisie kijken, mails beantwoorden, en pampers verversen.
Eigenlijk vond ik dat best fijn. Het is niet dat hij doodziek was zoals bij een zware griep het geval kan zijn, en dus had ik nog wel iets aan hem. En kon ik bijvoorbeeld Merel thuislaten terwijl ik om de jongens ging. Of hielp hij toch behoorlijk wat bij het in bad steken van de kroost.
Zoals hij zelf opmerkte, ’s avonds: het voelde een beetje aan als zondag. En da’s altijd een goed teken.
Ik vond de tekening die Stephen van Netlash voor Merels kaartje ontworpen heeft, zó leuk, dat ik ze op haar kamermuur wilde. Ik heb dus, nog voor ze geboren werd, een beamer van kantoor geleend, en de tekening op de muur gezet in potlood. Daarna ben ik ze stap voor stap, kleur per kleur gaan inkleuren.
De geboorte kwam er een beetje tussen, maar zaterdag ben ik toch een aantal kleine verfpotjes gaan halen, en gisteren en vandaag heb ik ze dus afgewerkt. De kleuren waren een beetje een gok, en er is ook een potje rode plakkaatverf van de jongens onder gemengd, maar het resultaat is best ok, vind ik.
Kijk zelf maar. De foto’s zijn niet ideaal, wegens nogal donker. Ik heb ze systematisch na elk kleur genomen.
Hier ontbreken alleen nog de nerven van de blaadjes, maar daarvoor moet ik eerst een khakigroen vinden.
Omdat ik dat paars kleedje voor mijn dochter toch wel een trouvaille vond: bij deze. En nog een close up omdat ik toch niet over haar kan zwijgen.
Hehe, dat hebben we dan ook weer gehad! Ik ben een beetje moe nu, maar zeer tevreden en voldaan.
Vandaag was er namelijk Merels geboortefeestje, en daar zijn warempel 101 mensen op afgekomen! Ze waren allemaal zeer welkom, uiteraard, maar we hadden meer afzeggingen verwacht, om eerlijk te zijn. Ik ben vooral blij dat we het niet meer hier bij ons thuis hebben gedaan, zoals bij de jongens. Ik zag dat echt niet zitten, vooral het opruimen achteraf. Maar Bart had het gevraagd in zijn huisrestaurant Het Lepelblad, en aangezien die toch gesloten zijn op zondag, zagen die dat wel zitten. Het was meer dan dik in orde, overigens: massa’s verschillende zoetigheden in de namiddag, en naar de avond toe hartige hapjes. Het was er gezellig ook: druk, maar nooit té, en een huiskamergevoel. Ik heb in elk geval een prima namiddag gehad, met Merel die de eerste twee uur in haar wieg lag te slapen, en daarna van arm tot arm ging.
Ik vond het ook zo grappig dat ik op vrijdag nog een perfect paars jurkje had gevonden voor Merel, helemaal in de stijl van haar kaartje. In de Zeeman nota bene, waar ik binnengelopen was om wol te halen. Ze zag er schitterend uit, mijn kleine popje.
Nonkel Dirk speelde huisfotograaf, of toch een tijdje, en heeft een pak foto’s gemaakt. De hele reeks is (voorlopig?) hier te zien, en ik heb er dus een paar toegevoegd.
Heerlijk gewoon, zo’n dag zonder de jongens en zonder verplichtingen 🙂
Niet dat ik het anders tegenwoordig zo druk heb – al heb ik mijn handen wel vol met de baby, zwangerschapsverlof is vooral ook om te rusten en de zware nachten te compenseren – maar toch: de jongens zitten bij de schoonouders sinds gisterenavond, en die brengen hen morgen rechtstreeks mee naar de babydrink.
Bart is wel half ziek, en ik vrees dat dat elk moment volledig ziek kan worden. Ik heb er al serieus over nagedacht om het feestje morgen af te zeggen, maar daar wil hij niet van horen: met de nodige Dafalgans zal hij zich er wel doorslaan, zegt hij. In elk geval moet hij binnenblijven van mij.
En dus hebben we vanmiddag Chinees laten komen (per ongeluk een rijsttafel voor vier gekregen, ipv de bestelde rijsttafel voor twee. Dat wordt Chinees tot en met dinsdag…) zodat we niet hoefden te koken, en ben ik om boodschappen gegaan in plaats van hij. En ik ben zelfs langs de Brico gepasseerd om kleine staaltjes verf te halen voor de tekening op Mereltjes muur. Bart ging dit weekend de laatste laag wit leggen, maar dat zal dus nog maar eens een keer voor een andere keer zijn. Waarom ik het zelf niet doe? Omdat Merel vaak niet eens een uur slaapt, en ik wil kunnen doorwerken.
Soit, ik geniet van vandaag. Rust en stilte, en mijn lief bij mij. Heerlijk!